Morgunblaðið - 30.01.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Rósa Gestsdóttirfæddist í Reykja-
vík 24. júlí 1920. Hún
lést á elliheimilinu
Grund 19. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gestur Pálsson, f.
24.2. 1877, d. 7.1.
1963, og Sigríður
Júlíusdóttir, f. 19.8.
1894, d. 28.3. 1976.
Systkini Rósu: Inga
Sigríður, f. 14.8.
1918; Guðný, f. 9.9.
1922; Róbert, f. 5.5.
1924, og Júlíus, f.
13.7. 1928.
Rósa giftist 31.5. 1941 eftirlif-
andi manni sínum, Jónasi Hall-
dórssyni, f. 13.6. 1914. Foreldrar:
Halldór Jónsson, f. 4.3. 1885, d.
1.1. 1950, og Guðrún Jónasdóttir,
f. 9.7. 1890, d. 7.2. 1965. Fósturfor-
eldrar: Ólafur Jónsson, f. 24.3.
1882, d. 14.3. 1964, og Guðfinna
Rósa varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1938. Hún
stundaði nám í ensku, frönsku og
sálarfræði við Iowa-háskóla í
Bandaríkjunum 1944–1946,
sjúkraþjálfun við Los Angeles Col-
lege of Physiotherapy 1946–1947.
BA-próf í ensku og frönsku frá
Háskóla Íslands 1949. Próf í upp-
eldis- og kennslufræði frá HÍ 1953.
Nám í frönsku, frönskum bók-
menntum og kennslufræði við
Oregon-háskóla í Bandaríkjunum
1984–1985. Fjölmörg sumarnám-
skeið kennara í frönsku og ensku
á Íslandi og við háskóla í Frakk-
landi, Englandi og Bandaríkjun-
um. Heimakennsla 1949–1966.
Prófdómari í ensku og dönsku við
gagnfræðapróf 1952–1976. Bóka-
safnsstörf við Iowa-háskóla með
námi 1945–1946. Leiðsögn er-
lendra ferðamanna á sumrin, eink-
um 1950–1968. Kennari í ensku og
frönsku við Verzlunarskóla Ís-
lands 1966–1991. Í varastjórn
Kvenstúdentafélags Íslands um
skeið og síðan Anglíu. Í stjórn
félags frönskukennara 1978–1982.
Rósa verður jarðsungin frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jónsdóttir, f. 7.8.
1877, d. 26.11. 1966.
Sonur Rósu og Jónas-
ar: Ólafur Logi, flug-
fjarskiptamaður, f.
30.11. 1948. Kona
hans var Gunnfríður
Sigurharðardóttir.
Þau skildu. Börn
Ólafs Loga fyrir
hjónaband: Rósa
Hrönn, kennari, f.
6.12. 1966, maki Gylfi
Birgisson, f. 13.2.
1965. Synir þeirra:
Sæþór Aron, f. 5.11.
1993, og Darri Viktor,
f. 3.2. 1998; Jónas Helgi, pípulagn-
ingameistari, f. 11.10. 1973. Maki
Guðrún Andrea Einarsdóttir, f.
1.3. 1979. Sonur þeirra Stefán
Ingi, f. 23.6. 1999. Sonur Jónasar
Helga fyrir hjónaband Aron Suni,
f. 31.12. 1994. Sonur Guðrúnar
Andreu fyrir hjónaband Einar Óli
Einarsson, f. 28.1. 1996.
Amma mín kenndi mér að biðja
bænir þegar ég var lítil. Við báðum
saman fyrir öllum þeim sem okkur
þótti vænt um, síðan fórum við með
„Faðirvorið“ og að síðustu sungum
við einn eða tvo sálma. Þetta gerði ég
í mörg ár og geri stundum enn þó að
fyrirbænirnar hafi breyst með árun-
um. Þegar ég var lítil var það mitt
mesta áhyggjuefni að ömmur mínar
og afar myndu deyja á undan mér.
Lítið vissi ég þá og hefði ekki órað
fyrir að ég myndi síðar á lífsleiðinni
biðja Guð um að taka hana ömmu
Rósu til sín. Að horfa upp á hana
svona veika sem hún var síðustu ár
hefur verið sorglegra en orð fá lýst.
Amma mín var, eins og allur henn-
ar systkinahópur, einstaklega vel af
Guði gerð. Langt mál væri að telja
upp mannkosti hennar, það vita allir
sem hana þekktu hvílík sómakona
hún var. Hún var sérlega glæsileg
með fágaða framkomu, „ekta dama“
en umfram allt rík af ást og gaf meira
en hún þáði.
Amma var mikill viskubrunnur,
hún var einn af þessum kennurum
sem vita allt. Auk þess að vera frábær
tungumálamanneskja var hún víðles-
in á flestum sviðum og við erum ófá af
yngri kynslóðinni í fjölskyldunni sem
höfum notið leiðsagnar hennar í
gegnum okkar námsár.
Hún var svo stolt þegar ég útskrif-
aðist úr kennaraháskólanum og ekki
hafði ég síður gaman af því en hún að
segja henni frá öllu sem ég var að
gera í kennslunni.
Já, við vorum nánar við amma og
eyddum stórum hluta minnar ævi
saman. Ég gleymi aldrei spennutil-
finningunni í hvert sinn er ég hljóp
upp stigann á Kvisthaganum, hringdi
bjöllunni og hristi bréfalúguna. Það
var mitt merki um að ég væri komin
og alltaf var tekið á móti mér með
fögnuði, hlýju faðmlagi og fullt af
kossum. Þessu óx ég aldrei upp úr.
Þegar að því kemur að ég fer til
ömmu nýju heimkynna þá veit ég að
hún tekur á móti mér á þennan sama
hátt.
Afi minn, þú hefur staðið eins og
hetja við hlið hennar ömmu í gegnum
öll veikindin, ég veit þú hefur saknað
hennar mikið því samhentari hjón eru
vandfundin. Ég bið góðan Guð að
styrkja þig og okkur hin sem sjáum á
eftir yndislegri manneskju.
Amma mín, þig kveð ég með sömu
orðum og þú kvaddir mig alltaf með:
„Bless engillinn minn.“
Þín nafna
Rósa Hrönn.
Elsku Rósa móðursystir okkar er
dáin. Okkur systkinin langar til að
kveðja hana með nokkrum orðum.
Þær systur Rósa og Inga, móðir
okkar, reistu ásamt mökum sínum,
Jónasi og Jóni G.S., föður okkar,
myndarlegt hús á Kvisthaganum.
Það var alla tíð mikill samgangur á
milli hæðanna og sterk fjölskyldu-
tengsl í húsinu. Óli, sonur Rósu og
Jónasar, var okkur sem bróðir og
góður vinur.
Það var mikið lán fyrir okkur
systkinin að hafa Rósu í húsinu og
getað leitað til hennar með öll okkar
vandamál, stór og smá. Hún tók okk-
ur alltaf vel þó hún hafi haft í mörg
horn að líta. Hjá þeim hjónum bjuggu
fósturforeldrar Jónasar sín síðustu
ár.
Eftir það hófst nýr kafli í lífi Rósu
er hún var ráðin tungumálakennari
við Verzlunarskóla Íslands. Enska og
franska voru hennar fög en eins og
við öll komumst að þá vöfðust dansk-
an og þýskan svo sannarlega ekki fyr-
ir henni.
Rósa var gædd hinum bestu eig-
inleikum sem prýða yndislega og
góða frænku. Hún var mjög barngóð
og hlý og við sem önnur systkinabörn
í fjölskyldunni löðuðumst létt að
henni og þótti ákaflega vænt um
hana. Heimili hennar og Jónasar stóð
alltaf opið þegar maður bankaði upp á
og alltaf var tekið á móti manni með
mikilli hjartahlýju og breiðu brosi
hvernig sem á stóð. Pönnukökupönn-
una tók hún iðulega fram og steikti
pönnsur þar til maður var mettur.
Rósa bakaði bestu pönnsur í bænum
eins og móðir hennar, Sigríður
amma, hafði gert.
Rósa var mjög lifandi og litrík per-
sóna. Hún virkaði alltaf glöð og kát og
smitaði umhverfi sitt með glaðværð
sinni og léttleika. Hún hafði sterka og
jákvæða trú á fólki og lífinu. Hún var
ráðagóð og hvatti okkur ætíð til að sjá
hinar björtu og skoplegu hliðar lífs-
ins. Ekki sjaldan tók hún dæmisögu
frá eigin lífi, uppvaxtarárunum í
Verkó og hjálpaði okkur að sjá það
sem skiptir mestu máli í lífinu; vin-
áttan, kærleikurinn og góð fjöl-
skyldubönd. Við fórum ævinlega létt-
ari í lund frá Rósu frænku og vorum
kvödd með einum frönskum eins og
Rósa kallaði það, einn koss á hvora
kinn og einn til.
Rósa var mjög fjölskyldurækin.
Hún hélt ótal boð fyrir stórfjölskyld-
una, systkini sín og fjölskyldur
þeirra. Ógleymanleg eru öll gamlárs-
kvöldin þar sem við söfnuðust öll
saman og nutum örlætis og gestrisni
þeirra hjóna. Þá var oft glatt á hjalla.
Rósa var stolt af systkinabörnum
sínum og rétti þeim fúslega hjálpar-
hönd við námið ef á þurfti að halda.
Næsta kynslóð naut einnig góðs af
hjálpsemi hennar.
Með trega og þakklæti í hjarta
kveðjum við nú ástkæra frænku.
Dýrmæt minning um hana mun lifa
áfram og veita okkur yl um ókomin
ár. Við biðjum Guð að blessa Jónas og
Óla, hennar hjartfólgna son og kær
barnabörn, Rósu Hrönn og Jónas
Helga. Guð gefi þeim styrk í sorg
sinni.
Gerða, Gestur, Sigríður og
Guðbjörg.
Við kveðjum í dag elskulega
frænku okkar, Rósu, með virðingu og
væntumþykju og þökkum henni alla
þá elsku, hvatningu og stuðning sem
hún veitti okkur svo ríkulega.
Rósa var megnið af ævi sinni tengd
skólastarfi, fyrst sem nemandi og síð-
an kennari. Hún tók inntökupróf í
Menntaskólann í Reykjavík 11 ára
gömul og útskrifaðist þaðan úr mála-
deild árið 1938, þá tæpra átján ára
gömul. Um það leyti kynntist hún eft-
irlifandi manni sínum, Jónasi Hall-
dórssyni. Þau sigldu svo saman til
framhaldsnáms til Ameríku og fóru
þangað með síðustu ferð Goðafoss.
Heim komin byggðu þau sér bú á
Kvisthaganum, þar sem varð fastur
punktur okkar margra úr fjölskyldu
Rósu fram eftir árum. Þar var gest-
kvæmt og ævinlega tekið hjartanlega
vel á móti öllum, og gestir jafnan vel
kvaddir, gjarnan með „einum frönsk-
um“, þ.e. kossi á hvora kinn. Rósa var
afskaplega glöð og kát að eðlisfari og
hrókur alls fagnaðar í veislum þeim
sem þau hjón héldu. Hún var enn-
fremur hreinskiptin og ærleg og
mátti ekki vamm sitt vita og vildi gera
öllum vel.
Rósa vann mest heima við fyrstu
árin, enda bjuggu foreldrar Jónasar
hjá þeim og sonur þeirra Ólafur Logi
ungur drengur. Á vorin var hún þó
jafnan prófdómari í ensku og frönsku,
á sumrin oft leiðsögumaður erlendra
ferðamanna á Íslandi og á veturna
var hún með heimakennslu. Fjöl-
margir nemendur nutu aðstoðar
hennar þá. Við lærðum fljótt að trufla
ekki meðan hún var við kennslu og
virtum það yfirleitt. Að tímanum
loknum fengum við svo athygli og
umhyggju hennar óskipta. Við í fjöl-
skyldu hennar nutum og góðs af
þekkingu hennar og hæfileikum.
Flestöll systkinabörnin nutu kennslu
hennar á einn eða annan hátt. Ekki
einungis á hennar sérsviðum, ensku
og frönsku heldur í hvaða húmaníska
fagi sem var. Oft sat hún yfir okkur
að loknum löngum vinnudegi og
leysti hnútana. Hún hafði einstakan
hæfileika til þess að setja efnið skýrt
fram og draga saman aðalatriðin.
Hún gat m.a.s. glætt áhuga manns á
beygingarfræði Björns Guðfinnsson-
ar. Í kaupbæti fylgdi svo stundum
fræðsla um lífið og tilveruna,
kennslustund í kurteisi og almennri
framkomu.
Rósa hóf kennslu við Verzlunar-
RÓSA
GESTSDÓTTIR

 
 
 



 




 



 
   
     

   


 

   !"

#

$ %
 $ &&
 !"#$% "! &" % "!
' # (
$) )*  + #!
!! )),!
- !) )),! . !! / !# 0)* 
1 #  ) )),!  
$  * 
/!!  $. 0),! #
# )),!

 ) )),!
 2! $340 )* 
   & ! &+ !,#& ! & ! &+ !$
'    



 
 !



 .//
5 43")) !*
56 $&5 " ) 


(
( ) %
*


!
%
+ 

 
,(

 
*


*


!
%
$ %
 $ &
3 5)"!!
# )),!
0 !* , 4 )* 
3+  
# )),!

!!* 
# )),!
 2!
2 * 
1 7 
# )),!
 2!' #!2)* 
   & ! &+ !,#& ! & ! &+ !$


 
 



 







8' /

 !#)"#9
3 5! 5 
-
 .#

/ 
 



0 


!:. !!)*  " "!
"!&+ !)),!

!#&+ #. !!)* 
1&, #. !!)*  5 
!! )),!

&+ #. !!)*  5 
 )),!
& ! &+ !,#& ! & ! &+ !$

 
 



 


.'/

;

/
"6   "#<=
3 5! 5 


1 
 
$2 

3


(


#44
/4(  4 
    5)* $
/


1
/
/

1 !*>?
/ "6 
 
         "!,# #! $
5
 
 %

'
@1/A/;

      -
 .#

) !
%
 
 6  

 
 

!
   7
 

 %
 $ &

!:
!#&+ #
0 !*)* 
B )!) 
0 !*)* 
!C*)  A")* 
" #!*) 
0 !*)* 

#  
!#- ! ),!
   
!#&+ #301#52)* $
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina