Morgunblaðið - 11.04.2001, Blaðsíða 49

Morgunblaðið - 11.04.2001, Blaðsíða 49
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 2001 49 þetta eftir honum. Valinn var fal- legur haustdagur og fóru þær syst- ur, ásamt fjölskyldum sínum og Judith, með hann alla leið inn að Hveravöllum. Hann hresstist allur við þessa ferð og bjó að henni þó nokkurn tíma á eftir. Þótt hin skerta starfsorka hafi sett honum ákveðin takmörk eftir miðjan aldur, þýddi það ekki að hann væri hættur að sjá möguleika til einhverrar nýbreytni í búskap- arháttum. Hann bjó blönduðu búi, sem kallað er; var bæði með mjólk- urkýr og töluvert af sauðfé. Þar á ofan var hann með eggjaframleiðslu og lengi vel einnig með nokkra garðrækt. Hann var tæknilega sinnaður af sinni kynslóð að vera og fann gjarnan upp á ýmsu sem gatt létt honum störfin. Yfirleitt var sameiginlegt einkenni á þessum uppfinningum að þær voru gerðar úr einhverju sem til hafði fallið í búskapnum. Það var ekki vani hans að stökkva til og kaupa nýtt, heldur var reynt eftir föngum að fá sem mest út úr því gamla. Yngri fjöl- skyldumeðlimir hentu oft gaman að þessum tilfæringum, en Ögmundur kærði sig kollóttan um það og mat meira það frelsi, sem fólgið var í því að bjarga sér sjálfur og að fara vel með hlutina. Nú fær Ögmundur í Vorsabæ ekki fleiri hugmyndir. Elli kerling hefur loks lagt þennan lífsþyrsta öldung að velli, þennan rammís- lenska bónda sem var í rauninni læknisfræðilegt undur og hefði samkvæmt líkindareikningi átt að vera horfinn fyrir löngu yfir móð- una miklu. Ég þakka þér okkar góðu kynni í meira en þrjá áratugi og bið guð að blessa minningu þína, um leið og ég votta Judith og börnunum samúð mína. Bjarni Frímann Karlsson. Þegar ég kveð Ögmund afa minn í Vorsabæ í hinsta sinn, er mér efst í huga þakklæti. Ég er honum þakklát fyrir það sem hann kenndi mér og gaf mér. Afi minn í sveitinni lifði eftir öðrum lögmálum en þeim sem nútíminn lýtur, og það er dýr- mætt veganesti að hafa kynnst við- horfum hans. Það var eins og lífið í Vorsabæ stæði utan við hringrás tímans, þar voru önnur lögmál og önnur gildi í heiðri höfð en annars staðar. Afi sá sjaldan ástæðu til þess að fara úr sveitinni sinni, hann elskaði bæinn sinn og sveitina sína og leið hvergi betur en einmitt heima. Það var líka yndisleg afslöppun að koma til hans og ömmu, það var gott mót- vægi við þá kröfu nútímans að þurfa helst alltaf að vera á þremur stöðum í einu. Afi minn var líka nægjusamur, hann var ánægður með það sem hann átti og var um- hugað um fjölskyldu sína. Sérstak- lega tók hann nærri sér veikindi í fjölskyldunni, og talaði oft um það, að heilsan væri það dýrmætasta í lífinu. Þegar ég veiktist á unglings- aldri naut ég umhyggju hans, og ég fann að hann talaði af eigin reynslu um veikindi og skerta starfsorku, sem var hlutskipti hans stóran hluta ævinnar. Hvatning hans til að ná bata var mér mikils virði. Margar góðar minningar úr Vorsabæ tengjast bústörfunum. Afi fól okkur krökkunum ákveðin verk- efni, og hlýddi okkur nákvæmlega yfir hvernig til hefði tekist. Það var mikið metnaðarmál að standa sig vel gagnvart honum. Meðan hann mjólkaði notaði hann svo tækifærið og hlýddi yfir Íslandssögu og landafræði Íslands, sem voru hans áhugamál. Þegar ég var 9 ára sagði ég honum að ég væri byrjuð að læra landafræði og þá stóð ekki á spurningum hans. Ég man að hann spurði mig hver væri stærsti jökull landsins. Frekar en að játa að ég vissi það ekki sagði ég staðföst „það er Langjökull“. Það var hræðilegt að vita ekki svarið, ég hefði viljað falla á hvaða prófi sem er frekar en svara afa vitlaust. Enda spurði hann mig þessarar spurningar reglulega í langan tíma á eftir. Síð- ustu árin í Vorsabæ var afi orðinn mjög heilsulítill. Mér var því mikill heiður sýndur, þegar amma brá sér til Færeyja og Danmerkur, að fá að hugsa um hann og Guðrúnu systur hans á meðan. Það var mér mikið metnaðarmál eins og áður að standa mig vel gagnvart afa, og að þeim systkinum liði vel með mér. Enda er enginn hægðarleikur að feta í fótspor ömmu. Það er aðdá- unarvert hversu vel hún hugsaði um afa. Hann sagði mér það líka sjálfur hversu þakklátur hann væri fyrir hana. Ég óska þess að mér öðlist með árunum brot af þeim styrk sem amma mín býr yfir. Að leiðarlokum vil ég þakka afa mínum fyrir allt það sem hann var mér. Guð blessi minningu hans. Ninna Sif Svavarsdóttir. Nú, þegar komið er að kveðju- stund, er ég full þakklætis vegna þess að ég fékk að kynnast afa mín- um og verja dýrmætum tíma með honum. Eftir að afi dó hafa minn- ingarnar um hann sprottið fram í huga mínum. Fyrstu minningar mínar úr bernsku um afa minn og veru mína í Vorsabæ eru eins og ævintýri. Vorsabær var mitt æv- intýraland: Fjósið, hundurinn, úti- vinna. Heima í eldhúsi með kaffi, reykurinn úr sígarettunni hans afa, hækkað í útvarpinu til að heyra fréttir og veður. Afi hafði gaman af að hlýða mér yfir staðreyndir úr landafræði og Íslandssögu, hann fræddi mig um Fjalla-Eyvind og Reynistaðarbræður. Þegar ég stækkaði naut ég þess jafnvel enn betur að koma til afa og ömmu í Vorsabæ. Mér þótti gaman að ræða við þau bæði um ýmis mál en komst fljótt að því að skoðunum afa míns varð ekki hnikað. Hann hafði yf- irleitt ákveðnar hugmyndir um það hvernig best væri að haga málum í samfélaginu og ljóst var að hann gerði sér engar gyllivonir um fram- tíðina. Kannski fannst honum ein- faldlega öruggast að búast við því að eitthvað færi úrskeiðis. Annars einkenndi tvennt afa minn alveg fram í andlátið en það er sterkur vilji og áhugi og umhyggja fyrir fjölskyldu sinni. Hann fylgdist eins vel og hann gat með börnum sínum og barnabörnum og var umhugað um þau. Það snart hann sérstak- lega ef veikindi voru á ferðinni, kannski vegna þess að þeim hafði hann kynnst sjálfur. Ég vil nota þetta tækifæri til að þakka starfs- fólkinu á hjúkrunarheimilinu Ási fyrir þá alúð og umhyggju sem afi naut meðan hann dvaldi þar. Elsku amma mín og fjölskyldan öll – minningin um einstakan mann lifir áfram í hugum okkar. Íris Judith Svavarsdóttir. Ögmundur í Vorsabæ er horfinn yfir móðuna miklu. Kvaddur í hárri elli eftir langt og farsælt ævistarf. Kynni mín og Ögmundar hófust þegar ég í ein tíu ár starfaði hjá Mjólkurbúi Flóamanna við mjólk- ureftirlit og fleira. Á þeim árum kynntist ég mörgu afbragðs fólki og naut gestrisni á sunnlenskum bændabýlum. Hafi einhver kynslóð unnið kraftaverk í gegnum aldirnar þá er það sú kraftmikla aldamóta- kynslóð sem fædd var fyrir og eftir aldamótin nítján hundruð. Þetta fólk einkenndi dugnaður og ósér- hlífni, einstakur baráttuvilji til að sækja fram fyrir þjóðina. En það sem ég hef oft undrast er hversu margt af þessu fólki var vel mennt- að, oft án mikillar skólagöngu, hversu þekking þess var mikil á mörgum sviðum, en síðast en ekki síst hversu gott þetta fólk átti með að halda uppi samræðum og hversu frásagnarlistin var leikandi létt. Við Ögmundur urðum brátt ágætir vin- ir og í eldhúsið varð ég að kom í lok heimsóknarinnar en þar urðu sam- ræður oft fjörugar yfir rjúkandi kaffibolla. Þegar ég minnist þessara stunda nú að leiðarlokum finnst mér að umræðuefnið hafi oftast snúist um afreksmenn sem honum voru hug- leiknir eða stóra atburði í mann- kynssögunni. Ennfremur var hann heillaður af verkfræðilegum afrek- um og þótti mikið til um framfarir samtímans. Fljótt fann ég að Ög- mundur fór eigin leiðir og þorði að halda fram kenningum þó svo þær stönguðust á við skoðanir annarra. Oft ræddum við um afburðamenn sem höfðu með dugnaði náð langt eða unnið einstæð afrek, hann var mjög trúaður á athafnafrelsi ein- staklinganna og taldi höft og höml- ur af því illa og var ekki aðdáandi kommúnistaríkjanna. Fjalla-Eyvind og Höllu bar oft á góma og var hann vel lesinn í öllu sem sneri að lífsstríði þessara úti- legumanna og nú brá svo við að þessi grandvari og heiðarlegi bóndi, sem ekki mátti vamm sitt vita í við- skiptum við aðra, var þeirra mál- svari. Ég minnist þess að Ögmundi hitnaði verulega í hamsi þegar þau bar á góma og taldi örlög þeirra stríð að hluta til við vont stjórnvald og danska herraþjóð. Eyvindur var hetja sem kunni meira til verka en flestir samtíðarmann hans og það afrek að dvelja í mörg ár á miðhá- lendi landsins verðskuldaði að minningu hans yrði haldið á lofti. Ögmundur hafði einnig skoðað vel sögu Höllu og taldi að fordómar í hennar garð hefðu ekki síst stafað af kvenfyrirlitningu þess tíma frá hinu gamla, úrelta embættismanna- samfélagi, enda var Halla í hans augum uppreisnarkona sem átti að- dáun skilið og þessu til staðfestu sýndi hann mér útlitslýsingar þar sem auglýst var eftir Höllu sem ljótri fordæðu en hins vegar lýsingu sýslumanns sem undraðist hennar kvenlegu fegurð. Mörgum árum síðar hringdi Ög- mundur til mín og spurði hvort ég hefði gleymt bón sinni um að þegar ég væri orðinn þingmaður, en því spáði hann að svo færi, og áður en hann væri allur, myndum við í sam- eigingu reisa þeim Höllu og Ey- vindi minnismerki á Hveravöllum. Ég brást nokkuð skjótt við og kall- aði saman fund valinkunnra manna sem mynduðu svo hugsjónahóp um þetta verkefni. Ögmundur lagði á ráðin um gerð listaverksins og var sannfærður um að margir myndu styðja þetta verkefni og framlagið skyldi miða við að einstaklingar greiddu lambsverð. Allt gekk þetta eftir. Nú kallar hið fallega verk Magnúsar Tómassonar, sem af- hjúpað var á Hveravöllum í ágúst 1998, á að ferðamenn heyri söguna um afreksfólkið sem háði lífsstríð sitt áratugum saman í óbyggðum landsins og bauð veðri og vindum og valdinu byrginn. Saga um ástir og örlög sem eiga vart sinn líka. Hátíðin á Hveravöllum var sótt af um eitt þúsund manns og þótti tak- ast vel, veðrið í byggðinni beggja vegna hálendisins var eigi að síður vont, en það var eins og einhver héldi verndarhendi yfir Hveravöll- um meðan hátíðin fór fram. Þar var gott veður. Þennan dag var Ög- mundur því miður fjarri sakir veik- inda, en ári síðar komst hann að styttunni í fylgd ástvina sinna og lét vel yfir hvernig til hafði tekist. Þessi saga er hér sögð vegna þess að hún segir mikið um lífs- skoðanir og staðfestu Ögmundar, en um leið og þetta mál minnir á fortíðina vísar það einnig til fram- tíðar, því nú er það að gerast að ferðaþjónustan gerir út á sögur og liðna atburði. Öll könnumst við við að fara á Njáluslóðir í dag eða fara um Flóann og rekja söguna um Kampholts-Móra. Ögmundur sá fyrir sér að ferðamenn myndu heimsækja þá staði í náttúru Ís- lands þar sem hreysi Höllu og Ey- vindar stóð og nú er þetta að ger- ast. Ögmundur í Vorsabæ var um margt sérstæður maður, dagfars- prúður og hlýr heim að sækja. Hans eldskírn var herhvöt alda- mótakynslóðarinnar að skila land- inu betra og bjargast af dugnaði sínum. Í senn var hann góður þjóð- ernissinni í þess orðs bestu merk- ingu og um leið heimsborgari sem var aðalsmerki gömlu sveitamann- anna. Að lokum þakka ég Ögmundi góðar stundir þar sem ég var læri- sveinn og gestur hans. Ég votta eiginkonu og fjölskyldu djúpa sam- úð á kveðjustund. Það er gott að minnast Ögmundar í Vorsabæ. Guðni Ágústsson. ✝ Matthías G. Gils-son kjötiðnaðar- maður fæddist í Reykjavík 21. sept- ember 1949. Hann lést á Landspítalan- um í Fossvogi 2. apríl síðastliðinn. Foreldr- ar hans voru Rann- veig Lárusdóttir, f. 13. des 1914, d. 16. sept 1998, og Gils Jónsson bakari, f. 25. júlí 1906, d. 26. mars 1967. Matthías á þrjú systkini. Þau eru:1) Anna Auðunsdóttir, f. 2. jan. 1935, gift Herði Ársæls- syni. Börn þeirra eru: Margrét, f. 6. jan. 1955, Ársæll, f. 9. jan 1956, Gils, f. 24. feb. 1958, Hörður Örn, f. 27. maí 1967, og Guðni Pétur, f. 22. ágúst 1969. 2) Ingibjörg Gils- dóttir, f. 15 maí 1940, gift Finni Valdimarssyni. Börn þeirra eru: Rannveig, f. 4. apríl 1956, Fjóla, f. 30. okt. 1959, Áslaug, f. 9. ágúst 1963. 3) Hafsteinn Gilsson, f. 12. júlí 1941, kvæntur Ágústu Haraldsdótt- ur. Þau skildu. Börn þeirra eru: Svanur, f. 26. mars 1965, og Hafdís, f. 13. jan. 1967. Matthías kvæntist Kolbrúnu Roe en þau skildu. Börn þeirra eru : Gils, f. 4. júlí 1975, og Harpa, f. 14. nóv 1976, d. 15. apríl 1991. Matthías starfaði lengi sem kjötiðnaðarmaður hjá Kjötiðnaðarstöð Sambandsins, síðan sem matsveinn á varðskip- um Landhelgisgæslunnar. Einnig var hann á millilandaskipum. Síð- ast starfaði hann hjá Kjötiðnaðar- stöð Goða. Útför Matthíasar fer fram frá Fossvogskapellu í dag og hefst at- höfnin klukkan 15. Hann Matti er dáinn. Elsku Matti minn, mig langar að kveðja þig með fáeinum orðum. Við Matti ólumst upp saman um tíma þegar ég bjó með foreldrum mínum í Hólmgarðinum. Það var margt brallað þá. Ég man alltaf þegar Matti keypti fyrsta sportbílinn sinn. Þá var gaman að eiga stóran frænda sem átti sportbíl. Oft fengum við, ég og vinkona mín, að fara á rúntinn með honum því í bílnum var 45 snúninga plötuspilari sem gerði mikla lukku og heyrðist hátt í. Matti var mjög gjafmildur og man ég alltaf eftir því þegar hann sagði við mig þegar ég var 15 ára: „Margr- ét, ég ætla að gefa þér fyrir bílpróf- inu þegar þú hefur aldur til.“ Hann sýndi mér og minni fjölskyldu mikla ræktarsemi. Þegar hann var á milli- landaskipunum heimsótti hann hann alltaf frænku sína þegar hann kom á Djúpavog og aldrei kom hann tóm- hentur. Hann kom færandi hendi með sælgæti og föt. Eins reyndist hann mér mjög vel þegar ég eign- aðist fyrsta barnið mitt mjög ung. Vildi allt fyrir okkur mæðgurnar gera og studdi mig mikið á þeim tíma. Það hefðu ekki allir tekið ófríska frænku sína með í útilegu um verslunarmannahelgi en það gerði Matti, og hafðu bestu þakkir fyrir alla þína góðvild í minn garð, því það eru mjög góðar minningar sem ég á um þig sem sýna að þú áttir líka þína kosti. Þú áttir þína góðu og slæmu daga. Þá góðu geymi ég í hjarta mínu. Ég vildi að ég hefði getað átt meira samneyti við þig síðustu árin, því allt- af var gaman hjá okkur þegar við hittumst og mikið hlegið þegar gömlu minningarnar voru rifjaðar upp. Elsku Matti minn. Far þú í friði og Guð geymi þig. Vonandi tekur hún Harpa þín á móti þér ásamt ömmu og afa. Elsku Gilli, mamma Ingibjörg og Hafsteinn, ég votta ykkur og fjöl- skyldum ykkar mína dýpstu samúð við fráfall föður og bróður ykkar. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta, þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sig.) Með kveðju. Margrét Harðardóttir og fjölskylda. Æskuvinur okkar og félagi er all- ur, langt um aldur fram, meðal hinna allra fyrstu úr stórum og þróttmikl- um strákahópi úr Bústaðahverfinu í Reykjavík. Margvísleg orka ungra manna fékk útrás í óvenjulega blóm- legu skátastarfi sem var í hverfinu upp úr 1960. Við höfðum aldrei heyrt þess getið að eitthvað væri ekki hægt. Ef einhver fékk góða hug- mynd, eða þá hugmynd sem var passlega geggjuð, þá sá enginn ástæðu til að kveða hana í kútinn. Góðar og skemmtilegar hugmyndir voru til að framkvæma þær. Við lág- um í tjöldum hvenær sem færi gafst, fórum á skátamót um allt land, vörð- um fárviðrishelgum í skátaskálum á Hellisheiði og í Lækjarbotnum, lærðum að dansa og sóttum tíma í heldrimannasiðum í gamla Lídó, elt- umst við skátastelpur úr öllum lands- fjórðungum og reyndum að heilla þær með nýstárlegum útsetningum á skátasöngvum. Sumir lærðu líka að binda hnúta og flestir voru liðtækir við að súrra saman fiskitrönur. Allir voru haldnir ódrepandi áhuga á að láta hlutina ganga hratt og örugg- lega og taka þátt í hverju því sem upp kom. Það þurfti bara að vera skemmtilegt. Matti Gils var jafningi og ómiss- andi hlekkur í þessum skemmtilega hópi. Hann átti heima beint á móti skátaheimilinu í Hólmgarðinum með foreldrum sínum, Gilla bakara og henni Ranní, og þangað var gott að koma. Ranní var ævinlega í himna- skapi og lumaði oft á vínarbrauðs- endum sem Gilli kom með heim úr Sandsholtsbakaríi á Laugaveginum. Matti bjó einnig við annan munað sem var fágætur á þeim árum: Þau voru með Kanasjónvarpið og þar horfðum við stóreygir á Bonanza, Twilight Zone og fleiri menning- arprógrömm af svipuðum toga. Og þar sem Ranní og Gilli áttu til að fara út um helgar var stundum hægt að halda partí heima hjá Matta, jafnvel fjölmenn, og þá voru ekki bara sungnir skátasöngvar. Þarna var húsráðandinn hrókur alls fagnaðar. Hann var kannski ekki mesti söng- maðurinn í hópnum en hann naut kvenhylli umfram marga og það skipti miklu máli á þessum árum; satt best að segja hafði maðurinn lygilega mikinn séns! Þessi dýrðartíð stóð í hartnær ára- tug. Þá fóru menn að fara hver í sína áttina – í nám, í hjónabönd eða vinnu í öðrum löndum eða landshlutum. En enn halda tryggðarböndin og á nokk- urra ára fresti hittist hópurinn. Þá er eins og síðasti skátafundur hafi verið haldinn kvöldið áður. Sumir hafa not- ið láns í lífinu, aðrir minna eins og gengur. Lánið lék ekki alltaf við Matta Gils. Einkalíf hans var ekki alltaf eins og hann hefði helst kosið. Hann missti til dæmis elskulega dóttur kornunga á sviplegan hátt, og í áralangri baráttu við Bakkus kon- ung fór hann heldur halloka. En allt- af var hann samur við sig, drengur góður, glaðlyndur, trygglyndur og ævinlega skemmtilega uppátekta- samur. Það er eftirsjá í góðum vini. Megi minning hans lifa. Syni Matta og fjölskyldu hans, sem og systkinum hans og þeirra fjölskyldum, sendum við hugheilar samúðarkveðjur. Herkúlesar. MATTHÍAS G. GILSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.