Morgunblaðið - 11.04.2001, Side 50

MINNINGAR
50 MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Unnur Þórarins-dóttir fæddist á
Reyðarfirði 14. ágúst
1918. Hún lést á
Landspítalanum,
Fossvogi, 4. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Þórar-
inn Björnsson útgerð-
armaður á Reyðar-
firði, f. 21. september
1885, d. 18. nóvember
1960, og Pálína Þor-
steinsdóttir hús-
freyja, f. 3. ágúst
1895, d. 10. septem-
ber 1970. Systkini
Unnar eru Sigríður, f. 14. apríl
1921, Guðgeir, f. 13. september
1923, og Kristinn, búsettur í Kan-
ada, f. 21. ágúst 1928. Eftirlifandi
eiginmaður Unnar er Þórir Skarp-
héðinsson, f. 7. febrúar 1914. For-
eldrar hans voru Skarphéðinn Sig-
valdason, bóndi á Hróarstöðum
(Staðarlóni) í Öxarfjarðarhreppi ,
N-Þing., f. 4. apríl 1876, d. 15. júlí
1970, og h.k. Gerður Jónsdóttir
húsfreyja, f. 30. nóvember 1888, d.
12. júní 1973. Börn Unnar og Þóris
eru: 1) Erla, f. 22. apríl 1941, gift
Helga Sigurðssyni, f.
22. maí 1937, börn
þeirra eru Þórir
Helgi kvæntur Jó-
hönnu Margréti Guð-
jónsdóttur, Sigurður
Grétar, kvæntur
Ragnheiði Ásgríms-
dóttur, Héðinn Þór,
kvæntur Elínu Fann-
ey Hjaltalín, og Unn-
ur, trúlofuð Sveini
Bjarka Tómassyni. 2)
Skarphéðinn, f. 16.
nóvember 1948,
kvæntur Sigrúnu
Ingibjörgu Sigurðar-
dóttur, f. 18. ágúst 1950. Börn
þeirra eru Þórir, kvæntur Signýju
V. Sveinsdóttur, Sigurður og Erla
Sigríður. 3) Þórunn Pálína, f. 4.
febrúar 1951, gift Jóni Eiríkssyni,
f. 26. júní 1948. Börn þeirra eru Ei-
ríkur Dór, Unnur Erla og Rakel.
Hinn 2. nóvember 1940 kvæntist
Unnur eiginmanni sínum, Þóri
Skarphéðinssyni, og bjuggu þau
nánast allan sinn búskap á Greni-
mel 6 í Reykjavík.
Útför Unnar hefur farið fram í
kyrrþey að hennar ósk.
Móðir mín
Þá vissi’ ég fyrst, hvað tregi er og tár,
sem tungu heftir, – brjósti veitir sár –
er flutt mér var sú feigðarsaga hörð,
að framar ei þig sæi’ ég á jörð.
Það var enginn, enginn nema þú,
elsku móðir – glöggt ég sé það nú.
Nú sé ég fyrst, að vinafár ég er,
því enginn móðurelsku til mín ber.
Hvíl þig, móðir, hvíl þig, þú varst þreytt;
þinni hvíld ei raskar framar neitt.
Á þína gröf um mörg ókomin ár,
ótal munu falla þakkartár.
(Jóhann M. Bjarnason.)
Dæturnar.
Þegar náttúran er að vakna til
lífs eftir veturlangan svefn hefur
elskuleg tengdamóðir okkar, Unn-
ur Þórarinsdóttir, kvatt þennan
heim. Hún var orðin þreytt og þjáð
eftir erfið og langvarandi veikindi
og við vitum að hvíldin var henni
kærkomin. Hún hvarf úr þessu lífi
umkringd sínum nánustu sem voru
henni svo kærir. Sólin hefur sest
og sokkið í sæ. Á döprum stundum
við þáttaskil dvelur hugurinn hjá
henni og minningar þjóta í gegnum
hugann um ógleymanlegar stundir
sem við urðum aðnjótandi á langri
samleið okkar. Þegar við nú að
leiðarlokum lítum yfir æviferil
hennar er efst í huga mynd af konu
sem var afar glæsileg, skarp-
greind, hreinskiptin og kröfuhörð
og gædd einstökum hæfileikum að
umgangast annað fólk. Hún var
sterkur persónuleiki, en auðvitað
skiptust á skin og skúrir í lífi henn-
ar eins og allra annarra. Hún var
af þeirri kynslóð sem upplifði bæði
kreppu og stríðsár, sem mótað hef-
ur lífsviðhorf þessa fólks, vegna
þeirra aðstæðna sem það bjó við og
sem við nútímafólkið eigum stund-
um erfitt með að gera okkur grein
fyrir. Unnur lauk sínu barnaskóla-
námi á Reyðarfirði og var það mið-
ur að hún skyldi ekki geta notið
lengri skólagöngu þar sem hún
þótti afburða nemandi enda stál-
minnug og góðum gáfum gædd.
Hún var víðlesin, las mikið fyrr á
árum og lét sér ekkert óviðkom-
andi í þeim efnum. Að mörgu leyti
var hún heimsborgari enda ferð-
uðust þau Þórir mikið og höfðu
ánægju af að miðla af sinni reynslu
frá þessum árum. Í ferðalögum
þessum eignuðust þau góða vini er-
lendis og hélst sú vinátta árum
saman. Þau hjónin höfðu mikla
ánægju af því að bjóða fjölskyldu
sinni og vinum í mat. Margar
ánægjulegar samverustundir áttum
við með þeim á Grenimelnum þar
sem málefni líðandi stundar voru
rædd. Kom þá berlega í ljós hversu
vel hún var lesin og að sér í flest-
um málum. Ljóðelsk var hún mjög
og þekking hennar á ljóðum var
með eindæmum. Hennar eftirlæt-
isskáld voru eldri skáldin og á sinn
einstaka hátt yljaði hún okkur hin-
um með öllum þeim ljóðum sem
hún kunni svo vel. Unnur var mik-
ill fagurkeri eins og heimili hennar
og Þóris ber með sér, þar sem
menning og listir skrýða heimilið á
einstaklega smekkvísan hátt. Unn-
ur hafði mikinn metnað fyrir hönd
barna sinna og síðar barnabarna
og hafði hag fjölskyldna þeirra í
fyrirrúmi. Samband hennar við
fjölskylduna var mjög náið og hún
fylgdist af áhuga með gang mála
hjá hverjum og einum, sem gert
hefur fjölskylduna einstaklega
samheldna. Hún varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að búa í hjónabandi þar
sem ávallt ríkti mikil ástúð og kær-
leikur, sem sýndi sig svo vel í
þeirri umhyggju sem hún naut frá
Þóri síðustu árin í veikindum sín-
um. Þá naut hún einnig góðrar um-
hyggju lækna og hjúkrunarfólks
sem eftir megni reyndu að lina
þjáningar hennar. Hafi allt það
góða fólk bestu þakkir fyrir.
Með tengdamóður okkar er
gengin stórbrotin persóna. Nú að
leiðarlokum viljum við þakka henni
allar samverustundirnar frá fyrstu
kynnum. Hún var litrík og göfug
kona sem verður sárt saknað. Við
minnumst hennar með virðingu og
af einlægri hlýju.
Tengdabörn.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast ömmu okkar, ömmu Unn-
ar. Amma var einstök kona, hún
var glæsileg, greind og einstaklega
umhyggjusöm.
Þegar litið er til baka er okkur
efst í huga velvilji hennar og hlýja
í garð fjölskyldunnar og bar amma
ávallt hag okkar barnabarnanna
fyrir brjósti sér. Sama hvað við
krakkarnir tókum okkur fyrir
hendur studdi hún okkur heilshug-
ar og hafði alltaf mikla trú á okkur,
hvort sem um var að ræða skólann
eða tónlistarnám og var hún alltaf
fyrst til þess að hringja þegar við
komum heim úr prófum og spyrja
hvernig gekk. Það var alltaf jafn
gott að koma á Grenimelinn til
ömmu Unnar og afa Þóris. Þau
tóku vel á móti okkur og fannst
alltaf jafn gaman að heyra hvað
væri að frétta. Amma og afi eiga
einstaklega fallegt heimili og hafði
hún kennt okkur að það væri gott
að byrja snemma að að huga að
búinu og þökk sé henni að við vor-
um allar byrjaðar að safna silfri
um tíu ára aldur! Ógleymanlegar
eru okkur ferðirnar sem við fjöl-
skyldurnar fórum með þeim bæði
hér innanlands og erlendis. Ömmu
skorti nú ekki umræðuefni á leið-
inni, frekar en venjulega, þar sem
hún spurði okkur spjörunum úr
milli þess sem hún sýndi okkur
fjallahringinn.
Amma átti oft erfitt með að að-
laga sig nýrri tækni. Sem dæmi má
nefna þegar rjómasprauta með
gashylki þurfti að vera til á hverju
einasta heimili í landinu, þá endaði
rjóminn oftast á veggjum og skáp-
um frekar en á vöfflunni hennar
ömmu! Eftir heilan pela af rjóma
var samt ekkert nema sulta á vöffl-
unni! Það var yndislegt að fá að
vera barnabarnið hennar ömmu
Unnar og er djúpt skarð höggvið í
fjölskylduna. Elsku afi Þórir, miss-
ir þinn er mikill og það er tómlegt
að hugsa til þess að hún sé farin en
elsku amma Unnur mun alltaf lifa í
minningu okkar.
Okkur finnst vel við hæfi að
kveðja ömmu með fallegum kveð-
skap, þar sem hún hafði yndi af
ljóðum og vitum við að þetta var
henni mjög kært.
Augað mitt og augað þitt
og þá fögru steina,
mitt er þitt og þitt er mitt,
þú veist hvað ég meina.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Þínar stelpur,
Unnur, Unnur Erla,
Erla Sigga og Rakel.
Okkur langar að kveðja ömmu
okkar með nokkrum orðum.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að hún skuli vera farin frá okkur.
Við hugsum til hennar með mikl-
um söknuði, en munum alltaf eiga
okkar góðu minningar um hana í
hjarta okkar. Við minnumst þess
þegar við vorum litlir pollar að það
var alltaf mikill spenningur að fara
með mömmu og pabba á Grenó því
amma og afi tóku alltaf svo vel á
móti okkur. Ekki sakaði að það var
alltaf til eitthvað gott í litla munna
og fórum við bræðurnir ófáar ferð-
ir upp á háaloft til að sækja gos og
sælgæti.
Það var sömuleiðis alltaf mjög
mikill spenningur hjá okkur strák-
unum að fá að gista hjá ömmu og
afa, því þá var dekrað við okkur.
Amma var mjög ljóðelsk og gott
var að leita til ömmu þegar við vor-
um á okkar barnaskólaárum, þar
sem námsefnið var kvæði og ljóð.
Amma var mjög vel að sér í ætt-
fræði og því fengum við bræður að
kynnast þegar hún frétti að við
værum farnir að skoða stelpurnar.
Amma átti við mikil veikindi að
stríða síðustu árin, en sama á
hverju gekk bar hún alltaf hag fjöl-
skyldunnar fyrir brjósti og hugsaði
vel um sig og sína.
Við kveðjum þig með söknuði.
Þórir, Siggi og Héðinn.
Góð vinkona mín til margra ára,
Unnur Þórarinsdóttir, er gengin á
vit feðra sinna eftir löng og afar
ströng veikindi. Eftirlifandi maður
hennar er Þórir Skarphéðinsson,
kaupmaður um áratugi hér í
Reykjavík, en áður en hann hófst
handa á viðskiptabrautinni lauk
hann námi og sveinsprófi í járn-
smíði og vélvirkjun, þar sem hon-
um voru falin ýmis verkefni bæði á
vegum Reykjavíkurborgar og Síld-
arverksmiðja ríkisins.
Á viðskiptasviðinu hafði hann
með höndum margvísleg verkefni,
bæði í félagi við aðra eða á eigin
vegum.
Samstarf þeirra Unnar og Þóris
og mikil samheldni með börnum
sínum og barnabörnum, var með
þeim hætti sem til hreinnar fyr-
irmyndar telst. Þetta kom fram á
svo mörgum sviðum og þá ekki síst
í margra ára og erfiðum veikindum
Unnar. Umhyggja og umburðar-
lyndi Þóris í veikindum konu sinn-
ar var með fádæmum. Raunar má
segja það sama um börn þeirra og
maka og hin fjölmörgu barnabörn.
Kynni mín af Unni og hennar
skyldfólki eiga rætur sínar að
rekja til þess að sameiginlegar
rætur okkar liggja til Reyðarfjarð-
ar. Ég hef oft viljað halda því fram
að Reyðarfjörður væri meðal feg-
urstu fjarða á landi hér og þó að
hverjum þyki sinn fugl fagur tel ég
Reyðarfjörð rísa vel undir þessari
samlíkingu.
Atburðarásin í æsku minni varð
m.a. á þann veg að móðir mín lést
þegar ég var 10 ára gamall. Pálína
móðir Unnar og Rósa móðir mín
voru einstaklega miklar vinkonur.
Heimili mitt leystist fljótlega upp,
enda eldri systkinin komin á ýmsa
staði til að kanna framtíðarhorfur,
því ýmsar ytri aðstæður voru ekki
þær hagstæðustu.
Ekki minnist ég þess að fyrir
rösklega 60 árum væri neitt til á
Austfjörðum sem nefndist Félags-
málastofnun. Ef grannt er skoðað
held ég þó að hliðstæðar stofnanir
hafi verið nokkuð margar, en upp-
bygging þeirra með nokkuð öðrum
hætti. Samkennd og viðleitni til að
styðja við bakið á þeim sem orðið
höfðu fyrir áföllum var mjög rík,
þótt ekki væri miklum fjárráðum
fyrir að fara. Einhvern veginn var
það svo og fyrirfinnst enn í dag,
„að sumum tekst að gera mikið úr
litlu“. Kjarni þessara sérstöku
„félagsmálastofnana“ var gott fólk,
skilningsríkt og velviljað.
Ég var svo lánsamur að vera um
tíma hjá slíku sómafólki, sem voru
Pálína og Þórarinn foreldrar Unn-
ar. Þá umhyggju og velvild fæ ég
varla tækifæri til að þakka sem
vert væri.
Fyrir allmörgum árum hug-
kvæmdist okkur fjórum, Þóri,
manni Unnar, Gunnlaugi J. Briem,
Gunnlaugi Steindórssyni og mér,
sem þessar endurminningar rita,
að stofna bridsspilaklúbb. Skyldi
þetta gert með dágóðum mynd-
arskap, spilað tvisvar í mánuði,
vandað til matar og drykkjar, verð-
laun veitt og umgjörð yfirleitt höfð
bæði góð og smekkleg. Þessi spila-
og vináttuklúbbur hefur nú starfað
í 25 ár. Meginfyrirhöfn hefur allan
tímann að stærstum hluta hvílt á
eiginkonum okkar. Um leið og
þeim er öllum þakkaður einstæður
viðurgjörningur og nú þegar Unn-
ur hefur horfið á annan vettvang,
færum við spilafélagarnir henni al-
úðarþakkir fyrir frábærar mót-
tökur við glæsilegar aðstæður og
Þóri og fjölskyldunni allri sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ég og kona mín, Sigrún, sem
höfum þekkt Unni og Þóri mun
lengur en aðrir spilafélaganna,
flytjum þér, Þórir, og fjölskyldu
þinni alúðar samúðar- og vináttu-
kveðjur.
Sigrún og Sigurður
Magnússon.
UNNUR
ÞÓRARINSDÓTTIR
& 


' +%./  $&12
"
(



 

)  *
 

'"+



, 
  3'  ! "& 4$ #$$ 
& '%' #!&4$% & )
-
"
 






%".
 

5
 36- ' 
&,'$78
 
".*%
% /


0



"/
 *


1
122
+ &'
' #$$ 
9
' #$$ 
,,-!&,,,-)
,*
 
:.90
;
  # <=# 
 " .*%
%  . 
  "

3

;  &' !

'&  &' !
4 $ ) &'#$$ )
4
 
.>/

5?9+
 36 3 - ' 
: ,'$@2
 
".*%
% /

5

% 3" $ &(
(!& &' '&+ ,-
!&3-  #')