Morgunblaðið - 14.07.2001, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Íþróttahreyfingin
stendur og fellur með
sjálfboðaliðum, fólki
sem leggur fram krafta
sína og tíma, til að
starfa endurgjaldslaust að málefnum
æskunnar og íþróttanna. Um allt
land, hvort heldur er í íþrótta- eða
ungmennafélögum, þekkjum við slíkt
fólk, sem aldrei telur eftir sér að
mæta og vinna, hvetja og hughreysta,
leggja sína hönd á plóginn og ganga
fram fyrir sköldu, þegar félagið og
félagsstarfið þarfnast þess.
Valdimar Valdimarsson var einn
slíkur. Ég man vel eftir Valdimar
þegar Breiðablik var að festa sig í
sessi og hasla sér völl meðal þeirra
fremstu í fótboltanum. Og aldrei kom
maður í Smárann eða í Kópavoginn
öðru vísi en Valdi væri mættur með
sínum mönnum og taldi þá aldrei eftir
sér að tína til búninga, standa á hlið-
arlínunni eða berja fítonskraft í sitt
lið. Og aldrei lét hann deigan síga, á
hverju sem gekk. Breiðablik og Kópa-
vogur eiga Valdimar mikið að þakka.
Við hinir, keppinautarnir, sömuleiðis.
Ég fór sjálfur ekki varhluta af nær-
veru og vináttu Valdimars, meðan ég
keppti og síðar þegar leiðir okkar
lágu saman.
Íþróttahreyfingin öll stendur í
þakkarskuld við þau félagsmálatröll,
þá ósérhlífnu og óeigingjörnu ein-
staklinga, karla og konur, sem halda
starfinu gangandi, þegar kynslóðirn-
ar koma og fara. Þetta fólk er akkeri
og kjölfesta hvers íþrótta- og ung-
mennafélags.
Megi minning Valdimars lengi lifa
og hafi hann þökk fyrir sitt fórnfúsa
starf.
Ellert B. Schram.
Hann Valdi frændi minn og fóst-
urbróðir er látinn. Fregnin um lát
hans barst mér þar sem ég var stödd
á Látrum í Aðalvík, einmitt á þeim
stað sem Valda var svo hjartfólginn
og sem hugur hans dvaldi oft við. Fyr-
ir stuttu ræddum við um að fara sam-
an að Látrum næsta sumar og fyrir
einu ári gekk hann með stórum hópi
ættingja um Látrana og Miðvíkina og
sagði okkur frá atburðum liðins tíma.
Ungir systursynir hans höfðu á orði
að þeir óskuðu sér að verða svona
kraftmiklir og duglegir ef þeir kæm-
ust á hans aldur.
Þar sem ég sit og horfi út á Að-
alvíkina og allt umhverfið á Látrum,
velta minningar fram um minn ynd-
islega frænda og fósturbróður. Syll-
urnar í Ritnum þar sem Valdi sótti
egg, einstigið út í Kví í Straumnes-
fjalli sem Valdi fór með afa okkar að
sækja kindur og varð að móta götuna
þar sem runnið hafði yfir í skriðum,
VALDIMAR
KRISTINN
VALDIMARSSON
✝ Valdimar Krist-inn Valdimars-
son fæddist 9. júní
1926 á Látrum í Að-
alvík. Hann lést á
heimili sínu aðfara-
nótt 6. júlí síðastlið-
ins og fór útför hans
fram frá Digranes-
kirkju 13. júlí.
Látrafjallið þar sem
Valdi renndi sér á skíð-
um og síðast en ekki síst
Aðalvíkin sjálf sem
heillaði ungan dreng og
síðar fullorðinn mann til
að ýta bát úr vör og
stunda fiskveiðar, þar
sem unglingurinn sann-
aði dugnað sinn og
áræði til jafns við full-
orðna reynda sjómenn.
15 ára stýrði hann bátn-
um hans afa til Ísafjarð-
ar, því báturinn þurfti
að komast til viðgerðar
og afi fór ekki með en treysti Valda til
verksins semauðvitað kom í ljós að
hann leysti vel af hendi. En Valdi fór
suður eins og fleiri og settist að í
Kópavogi um leið og hann gifti sig,
varð fisksali þar um tíma ásamt fjölda
annarra starfa sem hann stundaði af
mikilli kostgæfni.
Hann var mikill áhugamaður um
íþróttir og studdi við íþróttastarf
barna í Kópavogi á ýmsa lund, meðal
annars gaf hann bikara til að veita
ungum sigurvegurum í knattspyrnu-
keppnum. Sjálfur hefði hann getað
orðið fær íþróttamaður ef aðstæður
hefðu leyft, því hann hafði mikinn
kraft og keppnisanda ásamt lipurð.
Hann var sá fyrsti sem kenndi mér
nýjustu tískudansa áður en hann fór
suður, svo líklega hefði orðið erfiðast
fyrir hann að ákveða hvaða íþróttir
hann ætti að stunda ef til þess hefði
komið því hann var jafnvígur á svo
margt.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
samfylgdina við hann og vináttuna og
hve oft hann hjálpaði mér við að
keyra mig þegar ég var ung stúlka í
foreldrahúsum og bjó í sama húsi og
Valdi. Hann var þá heimilisfaðir með
konu og fjögur börn og mikla vinnu,
en var alltaf boðinn og búinn til að lið-
sinna okkur systrunum og pabba og
mömmu sem ekki áttu neinn bíl.
Greiðvikni Valda var einstök og
alltaf gat hann brugðið fyrir sig
glettni og gamanmáli. Hann var afar
geðgóður og áhyggjur sínar bar hann
aldrei á borð fyrir aðra. Honum var
ofarlega í huga hvernig hann gæti
hjálpað öðrum og var ævinlega sá
sem veitti, honum virtist vera það svo
eiginlegt að hugsa fyrst um alla aðra
áður en honum datt í hug að hugsa
um eigin þarfir. Enginn gæti hafa
stundað veika eiginkonuna sína betur
en hann gerði nú síðustu árin eftir að
Rósa fór á Sunnuhlíð. Hann heimsótti
hana tvisvar á dag og tók hana heim
um hverja helgi og stundum oftar.
Valdi var traustur vinur og allt sem
hann sagði stóð eins og stafur á bók.
Hann var fær við bakstur og matar-
gerð og færði mér stundum kleinur
sem hann hafði bakað og voru af
bestu gerð. Á haustin fór hann til
berja og var afar gjafmildur á saft og
sultu sem hann vann sjálfur og fisk-
bollurnar hans voru annálaðar fyrir
gæði.
En honum lét líka vel að beita
smíðatólum og litlu sveitabæirnir
hans hafa farið víða, bæði hérlendis
og erlendis. Nýlega ræddum við um
hvernig hann ætlaði að bæta aðstöðu
sína við smíðavinnuna og flytja hana
úr kjallaranum í eitt herbergi á íbúð-
arhæðinni.
Mennirnir áætla en guð ræður.
Elsku Valdi, þakka þér fyrir allt og
guð fylgi þér.
Við Jón vottum börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum okkar dýpstu samúð.
Matthildur Guðmundsdóttir.
Þegar frændi minn Brynjar Valdi-
marsson heimsótti mig 6. júlí sl. til að
tilkynna mér lát föður síns þá um
nóttina, þyrmdi yfir mig. Við Valdi-
mar frændi höfðum talað saman fyrir
nokkrum dögum, auk þess sem ég
hafði verið í fjölmennu 75 ára afmæli
hans og Möggu systir hans 9. júní sl.
En systir hans hafði þá komið frá
Bandaríkjunum til að sitja þessa hátíð
með ættmennum sínum. Hann hafði
þá ekki kennt sér neins meins. Þessi
náni frændi minn og kæri vinur, hafði
allt frá æskudögum mínum verið mér
afar kær og það svo að vart leið sú
vika, er ég var á landinu, að við rædd-
umst ekki við í síma. Hann var sann-
arlega nánasti tengiliðurinn við mína
heimabyggð, er var honum afar kær.
Auk þess sem honum þótti mjög vænt
um fósturforeldra sína, Pálínu systur
mína og mann hennar Guðmund Rósa
Bjarnason. Valdimar frændi missti
föður sinn í sjóslysi 6. mars 1926, þ.e.
rúmum 3 mánuðum áður en hann
fæddist, með vélbátnum Eir IS 400.
En faðir Valdimars frænda var vél-
stjóri á þessum 28 smálesta útilegu-
báti í eigu Jóhanns Þorsteinssonar á
Ísafirði. Móður sína missti hann úr
berklum 7 árum síðar eða 17. apríl
1933, þá 28 ára, en þá hafði hún alið
sambýlismanni sínum dóttur, Sigríði
Aðalsteinsdóttur, f. 17. jan. 1930. En
móðurbræður hans Magnús og
Brynjólfur fórust með fimm öðrum
félögum sínum frá Aðalvík með vél-
bátnum Leifi frá Ísafirði 15. des. 1924.
Það var því ekki bjart yfir heima-
byggð okkar á fyrstu æskuárum
Valda frænda, því sjóslysin urðu á
þessum árum fleiri og stærri en hér
verður getið. En lífið verður eðlilega
að hafa sinn gang og frændi minn
varð snemma stór og frískur drengur
er snemma varð liðtækur við hvers-
konar störf. Vissulega kom það sér
vel í þessari fámennu útnesjabyggð.
Ég var 13 árum eldri en þessi ágæti
frændi minn og ég yfirgaf foreldra
mína og flutti til Reykjavíkur 1935 og
var það aðallega Valdi frændi er tók
að sér með aðstoð Guðmundar Rósa
mágs míns og Dadda fóstursonar for-
eldra minna að hjálpa þeim, því faðir
minn gat ekki án þeirra aðstoðar sett
bát á flot, en án fisks var ekki hægt að
draga fram lífið í þessari byggð, og
svo hafði það verið allt frá því að land-
ið byggðist. Valdimar var ekki nema
14 ára er hann eignaðist hlut í trillu,
sem hann stundaði róðra á frá vori til
hausts, en 1944 tók hann hið minna
vélstjórapróf á Ísafirði. Það var svo
1946 að hann flutti til okkar í Reykja-
vík. 1949 fór hann með móðurafa sín-
um Friðrik og Dadda til Aðalvíkur og
réru þeir þar allt það sumar. Faðir
minn Friðrik var þá 72 ára og hafði
róið frá þessari fornu veiðistöð í 50 ár.
Framan af var frændi minn bifreiða-
stjóri og fisksali og síðan starfsmaður
Kópavogsbæjar, lengst af við íþrótta-
mannvirki bæjarins. Fljótlega eftir að
Valdi frændi kom suður kynnist hann
myndarlegri stúlku, Rósu Sigur-
björgu Sigurjónsdóttir, og gengu þau
í hjónaband 15. nóv. 1947. Þau eign-
uðust 6 börn, 4 drengi og 2 stúlkur og
hafa þau öll gengið menntaveginn.
1968 veiktist Rósa og hefur hún síðan
verið bundin við hjólastól og hefur
Valdimar orðið að annast hana nú í 33
ár og verður vart með orðum lýst sú
einstaka umhyggja er hann hefur
sýnt konu sinni öll þessi veikindaár.
Um leið og ég sendi Rósu og börnum
hennar innilegar samúðarkveðjur vil
ég þakka þessum kæra frænda mín-
um það fordæmi er hann hefur sýnt
okkur öllum.
Gunnar Friðriksson.
Þeim fer nú óðum fækkandi hinum
raunverulegu Aðalvíkingum sem
fæddust þar og ólust upp. Byggðin fór
í eyði 1952 og hefur verið nytjuð síðan
af Bandaríkjaher, sumarbúðafólki og
sumarferðafólki.
Þórleifur Bjarnason segir svo í
Hornstrendingabók: Harðir og mis-
kunnarlausir vetur með langvinnum
hríðarbyljum, snjóalögum, hamförum
hafs og ofríki hafíssins gerðu Horn-
strendinga þögla og innibyrgða, seina
til að blanda geði við guma. Þeir urðu
stórbrotnir í skapi og háttum, lausir
við kveifarskap, ef þeir ekki brotnuðu
undan álögum umhverfisins og urðu
brákaður reyr, blaktandi strá í gjörn-
ingaveðrum grályndrar náttúru. En
fæstum fór svo.
Vini mínum, frænda og æsku-
félaga, Valdimar Kristni Valdimars-
syni, fór ekki svo. Hann stóð af sér all-
ar hryðjur mannlífsins með sóma,
skilur eftir mikið og sjáanlegt dags-
verk og ævistarf.
Við Valdimar áttum fjölmargar
sameiginlegar minningar frá æsku-
slóðum. Á unglingsárum stunduðum
við sjómennsku, bjargsig og fjöl-
margt fleira sem í dag yrði talið til
mannrauna. Það kemur að lokaferð-
inni hjá öllum. Við sem komin erum í
hornið, yljum okkur við minningar frá
liðnum tíma.
Eiginkonu, börnum og öðrum að-
standendum votta ég samúð mína og
virðingu.
Kjartan T. Ólafsson.
Að láta hugann reika og kalla fram
myndir um Valda „gamla“, eins og við
kölluðum hann, er manni ljúft og yfir
mann færist ró og líka bros.
Áður en hann varð tengdafaðir
systur minnar þekkti ég hann á Vall-
argerðisvellinum í Kópavogi. Þar var
hann drifkrafturinn að því að kvenna-
knattspyrna yrði stunduð á Íslandi og
að „stórveldið“ Breiðablik í kvenna-
knattspyrnu festi rætur. Á alla leiki
mætti Valdi með niðurskornar app-
elsínur og vatn til að gefa okkur stelp-
unum í hálfleik, ásamt því að hvetja
okkur til dáða hverja og eina og engin
þar undanskilin.
En fyrir utan það að sinna daglegri
vinnu, elda mat, prjóna, baka, keyra,
setja niður kartöflur, smíða húsgögn,
taka slátur, passa barnabörnin og
svara alltaf kalli um að hjálpa öðrum
var hann lítillátur að þiggja sjálfur.
Hann var nefnilega alltaf að gefa öðr-
um af þeim tíma og líka efnum, sem
hann hafði kannski minna af en aðrir.
Ég kveð þennan mikla heiðurs-
mann, þakka fyrir mig og mína og er
fullviss um að hann situr í heiðurs-
stúku hjá Guði.
Þórunn Brynja.
Fráfall Valdimars Kr. Valdimars-
sonar síðastliðinn föstudag kom okk-
ur öllum á óvart. Valdi var nefnilega
ódauðlegur hluti af okkur. Hann tók
okkur að sér á Vallargerðisvellinum
seint á sjöunda áratugnum og hann
hefur fylgt okkur æ síðan. Hann átti í
okkur flestum hvert einasta bein.
Fyrir okkur leikmenn meistaraflokks
kvenna í knattspyrnu hjá Breiðabliki
var Valdi lærifaðir og verndari. Það
var honum að þakka að við fengum
leyfi til fótboltaæfinga á Vallargerð-
isvelli og ef einhverjir af strákunum
ætluðu að stugga okkur af vellinum
með þeim rökum að fótbolti væri ekki
fyrir stelpur gátum við reitt okkur á
að Valdi myndi verja okkar stað og
okkar tíma. Valdi var vallarstjóri á
Vallargerðisvelli og algjörlega óað-
skiljanlegur hluti af honum. Síðar
þegar knattspyrnuiðkun fór yfir á
grasvellina í Smárahvammi og á
Kópavogsvöll var Valdi þar líka.
Hann átti enda hagsmuna að gæta.
Öll börn hans bjuggu yfir góðum
hæfileikum til knattspyrnuiðkunar,
strákarnir voru allir liðsmenn Breiða-
bliks og stelpurnar áttu í huga Valda
ekki annað skilið en að fá tækifæri á
fótboltavellinum. Dæturnar, Kristín
og Rósa, urðu báðar frumkvöðlar að
stofnun kvennaflokks Breiðabliks og
voru báðar í liðinu árið 1976 þegar
fyrsti Íslandsmeistaratitill Breiða-
bliks kom í hús. Við stelpurnar sem
vorum með þeim systrum í liði á þess-
um tíma sem og þær okkar sem síðar
léku með liðinu fengum að njóta
stuðnings og ráðgjafar Valda innan
vallar sem utan. Fyrir það er okkur
efst í huga þakklæti til hans og ekki
síður fyrir allar þær appelsínur sem
hann af gjafmildi og umhyggju skar
niður og gaf okkur í leikhléi svo að við
fengjum auka orku fyrir síðari hálf-
leikinn. Appelsínurnar hans Valda
voru okkar fæðubótarefni og algjör-
lega ómissandi. Utan vallar var Valdi
einnig ávallt reiðubúinn til aðstoðar
og þeir voru ófáir boltarnir sem hann
lagaði og bætti. Valdi mætti á alla
leiki, oft ók hann bíl sínum inn fyrir
vallargirðinguna svo Rósa, eiginkona
hans, gæti einnig notið leiksins. Ef
Valdi var ekki ánægður með frammi-
stöðu okkar hikaði hann ekki að kalla
inn á völl eða koma á máli við okkur
eftir leik og segja okkur hvað betur
mætti fara.
Góður maður er genginn og á
kveðjustund hugsum við með hjart-
ans virðingu og þakklæti til Valdi-
mars Kr. Valdimarssonar, Valda
gamla. Við vitum að þó að hann sé far-
inn frá okkur mun hann fylgjast með
leik okkar um ókomna tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Við vottum fjölskyldu hans og öðr-
um ástvinum samúð okkar.
Kveðja,
leikmenn meistaraflokks
kvenna í Breiðabliki.
Með Valdimar Kr. Valdimarssyni
er fallinn einn af mestu velunnurum
íslenskrar kvennaknattspyrnu. Saga
hennar er samofin sögu Breiðabliks í
Kópavogi, þar sem Valdi var áhrifa-
valdur, stoð og stytta. Valdi átti upp-
runa sinn norður í Aðalvík, en kom
ungur suður. Líf hans varð aldrei
dans á rósum, en Valdi var alinn upp
við að bjarga sér. Ekki veitti af þegar
hann stóð einn með langveika eigin-
konu og fullt hús af börnum. Valdi var
fyrirvinna, smíðaði, eldaði og bakaði,
þreif, þvoði og saumaði. Ekkert var
honum ómögulegt og þannig nálgað-
ist hann alla hluti. Hann kom líka
hreint fram, sagði meiningu sína og
barðist fyrir því sem hjartað og sann-
færingin sögðu honum að berjast fyr-
ir. Hann var hreinn og beinn, iðinn og
duglegur, en leit aldrei á lífið sem vin-
sældakosningu. Börnum sínum kom
hann til manns, þau bera Valda ljúft
vitni um lífstrú og dugnað.
Þegar kvennaknattspyrnan var að
hefjast í Kópavogi var Valdi í grennd.
Hann þurfti víða að vera og mörgu að
sinna, eitt af því var vallarstjórn í
Vallargerði. Krakkarnir héldu að
Valdi ætti völlinn. Hann átti líka alltaf
bolta sem hægt var að fá að láni.
Raunar var nóg að komast yfir ónýt-
an bolta, Valdi gerði þá við hann.
Hann saumaði líka net í mörkin og
gerði við allt sem þurfti. Vallargerði
var félagsmiðstöð þessa tíma og Valdi
átti drjúgan þátt í heilbrigðu uppeld-
isstarfi í bænum.
Þegar keppnislið Breiðabliks í
kvennaknattspyrnu var orðið til var
Valdi allt í öllu. Hann sá um bún-
ingana, þvoði og braut, lagaði og hélt
til haga. Hann sá um vatn handa
þyrstum leikmönnum og vörumerki
hans var appelsínur í hálfleik. Með
þeim kom nýr kraftur og hugur í leik-
inn. Stelpurnar í Breiðabliki voru
stelpurnar hans Valda. Hann átti þær
allar og tvær voru í alvörunni dætur
hans, Kristín og Rósa. Rósa eldri var
alltaf með, í bílnum og fylgdist með.
Valdi sá um að hún gæti séð leikina úr
bílnum sem ekki er einfalt mál á öll-
um völlum.
Kvennaknattspyrnunni óx fiskur
um hrygg, landslið varð til. Það var
við hæfi að Rósa Valdimarsdóttir
varð fyrsti fyrirliðinn. Valdi tók áfram
virkan þátt og barðist fyrir hagsmun-
um kvenna í fótbolta, eins og því að fá
að keppa í takkaskóm. Síðan hefur
mikið vatn runnið til sjávar. Valdi hélt
áfram að fylgjast með stelpunum sín-
um, líka eftir að dætur hans voru
hættar. Síðast í fyrra kom hann með
appelsínur í hálfleik.
Nú verður ekki lengur kaffi og jóla-
kaka hjá Valda, og búið spil að hægt
verði að baka þannig jólaköku. Þrátt
fyrir nákvæma slatta af þessu og hinu
varð kakan aldrei eins og í eldhúsinu
á 36. Nú glittir ekki lengur í Valda í
eldhúsglugganum, ekki oftar spjall
við hann á Álfhólsveginum, eða labba
með honum spotta. Við söknum vinar.
Rósu eldri, börnum og öllum ástvin-
um vottum við dýpstu samúð.
Ásta B. Gunnlaugsdóttir,
Samúel Örn Erlingsson.