Morgunblaðið - 14.07.2001, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2001 31
Elsku Garðar minn,
það er svo erfitt að trúa
því að þú sért farinn frá
okkur.
Þessi seinasti mánuður var búinn
að vera þér erfiður. Það virtist allt
vera svo bjart framundan hjá þér í
byrjun maí, þú varst svo hress þá og
ætlaðir að fara að vinna í byrjun júní.
En svo kom reiðarslagið í lok maí,
meinið var búið að dreifa sér víðar.
Eftir sitjum við og syrgjum þig, við
erum búin að missa svo mikið. Alltaf
varstu reiðubúinn að hjálpa okkur,
þú hjálpaðir okkur svo mikið við hús-
ið okkar sem við keyptum uppi á
Akranesi og vil ég þakka þér fyrir
GARÐAR
ANDRÉSSON
✝ Garðar Andrés-son fæddist á
Hamri í Múlasveit í
Austur-Barðastrand-
arsýslu 20. mars
1935. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
5. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Kálfatjarnar-
kirkju á Vatnsleysu-
strönd 13. júlí.
það. Alltaf voru þið
hjónin tilbúin að passa
börnin fyrir okkur þeg-
ar við vorum með hann
Sindra okkar inni á
spítala. Þau Sindri og
Dagný leituðu mikið að
þér er við komum sam-
an inn í Voga á laug-
ardaginn seinasta, það
er erfitt fyrir lítil börn
að skilja að afi komi
ekki aftur. Þú varst svo
mikill afakarl og þér
þótti svo vænt um litlu
barnabörnin þín. Þau
voru litlu ljósin þín og
best sýndi það sig þegar þú komst
tvisvar sinnum upp á Borgarspítala
helsjúkur að heimsækja litla afast-
rákinn þinn, hann Sindra okkar, og
hafðirðu svo miklar áhyggjur af hon-
um og var þér mikið létt er hann var
kominn heim. Elsku Garðar minn, ég
vil þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Elsku
Fríða, Edda, Garðar, Siggi og Þór-
unn, megi guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Þín tengdadóttir,
Guðleif Hallgrímsdóttir.
✝ Friðrik A. Jóns-son vélvirkja-
meistari fæddist á
Sauðárkróki 11. sept-
ember 1930. Hann
lést hinn 5. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Sig-
valdi Nikodemusson
hitaveitustjóri, f. 7.4.
1905, d. 9.10. 1983,
og Anna Friðriks-
dóttir húsmóðir, f.
22.12. 1909, d. 2.1.
1993. Systkini Frið-
riks eru: Sigurlaug
Helga húsmóðir, f.
1929; Valgarð, doktor í sýkla-
fræði, f. 1932, búsettur í Banda-
ríkjunum; Kjartan A. verkfræð-
ingur, f. 1940, búsettur í Banda-
ríkjunum; og Bjarni raftækni-
fræðingur, f. 1945. Árið 1953
kvæntist Friðrik Elínborgu Dröfn
Garðarsdóttur húsmóður, f. 31.5.
1933, d. 20.7. 1996. Dóttir þeirra
er Anna Sigríður Friðriksdóttir
skrifstofumaður, f. 5.8. 1952, maki
Hörður Ólafsson pípulagninga-
meistari f. 16.5.
1950. Börn þeirra
eru Elinborg Björk
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 29.5.1970, sam-
býlismaður Hrafn
Guðmundsson eðlis-
fræðingur, f. 24.5.
1972; Ólafur Friðrik,
f. 23.4. 1976, sam-
býliskona Ingunn
Þorkelsdóttir, f. 4.7.
1979; og Lísa Dröfn
nemi, f. 10.11. 1981.
Friðrik starfaði
við vélgæslu í frysti-
húsi staðarins og var
einnig í útgerð. Hann rak ásamt
konu sinni verslun og happdrætt-
isumboð til margra ára, hann var
einnig virkur félagi í Ferðafélagi
Skagfirðinga og Björgunarsveit-
inni Skagfirðingasveit. Þau hjón-
in hófu sinn búskap á Öldustíg 9,
en bjuggu hin síðari ár í Háuhlíð
14, Sauðárkróki.
Útför Friðriks fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku afi, sem lagður ert af stað í
þína síðustu ferð. Ég sé þig á iða-
grænum velli veifa áhyggjulaust. Við
blasir íslensk náttúra í sínu blíðasta.
Ég kveð þig, góða ferð.
Elinborg.
Kveðja frá
Ferðafélagi Skagfirðinga
Þegar Ferðafélag Skagfirðinga
fagnaði á sl. vetri 30 ára starfsafmæli
sínu, var það félagsfólki mikið fagn-
aðarefni að geta heiðrað tvo af félög-
um sínum og forystumönnum á
starfstíma félagsins með því að gera
þá að heiðursfélögum sínum. Nú
stöndum við frammi fyrir því að ann-
ar þeirra, Friðrik A. Jónsson vél-
smíðameistari, hefur kvatt þetta líf og
er okkur að sönnu þungt fyrir brjósti
af þeim sökum og hefðum víst kosið
að mega eiga hann að enn um sinn.
En vegferð Friðriks hér á jörðinni er
lokið og um það tjáir ekki að deila. Að
leiðarlokum vill félagið minnast Frið-
riks og margvíslegra starfa hans í
þess þágu með nokkrum orðum. Það
er alkunna, að starfsemi langflestra
þeirra félaga og samtaka, sem starfa
að samfélagsmálum af ýmsum toga,
hvílir oft á fórnfúsu starfi og áhuga
tiltölulegra fárra, sem oft á tíðum
leggja nótt við dag í þágu málefnis
þess, sem starfað er að og skeyta þá
oft lítt um laun í krónum og aurum að
loknu dagsverki. Ekki á þetta síður
við um áhugasamtök um ferðir og úti-
vist en önnur málefni og starfsemi
Ferðafélags Íslands hefur löngum
byggst upp á samhentum og áhuga-
sömum einstaklingum og hópum.
Þegar sá harðsnúni hópur, sem opnað
hafði öræfaleið úr Skagafirði með
byggingu brúar á Jökulsá austari við
Austurbug á Hofsafrétt, hafði for-
göngu um stofnun sérstakrar deildar
innan félagsins hér í Skagafirði, varð
Ingólfur heitinn Nikodemusson nán-
ast sjálfkrafa formaður félagsins,
enda ókrýndur foringi þeirra héraðs-
manna, er áhuga höfðu á slíkum ferð-
um. Jafnframt var í hópnum ákveðinn
kjarni fólks, sem hafði ódrepandi
metnað og áhuga fyrir hönd hins ný-
stofnaða félags og fljótlega varð Frið-
rik, sem var bróðursonur Ingólfs,
hans nánasti samverkamaður og stoð
og stytta í framkvæmd verkefna
félagsins, eins og hann hafði reyndar
verið við fyrrgreinda brúarbyggingu.
Þegar félagið tók til við sitt næsta
verkefni, sem var bygging fjallaskála
við Lambahraun vestara norðan
Hofsjökuls, má segja að þótt margir
kæmu að því verki á stundum og þeg-
ar stærri áföngum var náð, hvíldi
meginþunginn af framkvæmdum og
skipulagningu þeirra á þessum tveim-
ur mönnum. Sparaði Friðrik hvorki fé
né fyrirhöfn í þágu félagsins og hefur
líklega enginn tölu á þeim ferðum,
sem hann fór á bílum sínum að skál-
anum til þess að flytja þangað jafnt
fólk sem varning, og allan þann kostn-
að greiddi hann úr eigin vasa. Naut
Friðrik einnig velvilja og áhuga konu
sinnar, Elínborgar heitinnar Garð-
arsdóttur, sem tók á sig aukaálag við
rekstur þeirra hjóna svo Friðrik gæti
sinnt þessu áhugamáli sínu. Var það
ekki eini stuðningurinn, sem Elín-
borg veitti félaginu, því hún aðstoðaði
einnig mann sinn af drengskap og
áhuga við umsjón með fjármálum
félagsins og innheimtumálum þeim
tengdum, sem Friðrik hafði á hendi
lengst af. Eftir að Ingólfs naut ekki
lengur við í málum félagsins má
segja, að Friðrik hafi í raun verið sá
drifkraftur, sem fjölmörg verkefni er
félagið hefur leyst af hendi, hefur
byggst á. Þau eru reyndar æði mörg
og með ólíkindum, að svo lítið áhuga-
mannafélag með takmörkuð fjárráð
hafi leyst þau með jafn miklum glæsi-
brag og raun ber vitni. Þar má nefna
byggingu fjallaskálans Trölla, sem
var Friðriki mikið áhuga- og hjartans
mál; annan slíkan skála á Víðidal þar
sem heitir á Þúfnavöllum, brú á Fossá
á Hofsafrétt og í samstarfi við land-
eigendur í Austurdal byggingu skál-
ans að Hildarseli og göngubrú á
Tinná, sem var farartálmi á leið þang-
að. Hafði Friðrik reyndar mikinn
áhuga á að koma upp viðlíka sam-
göngubótum á öðrum ám á leiðinni
milli Hildarsels og Laugarfells, en
þessi leið, sem er flestum lítt kunn, er
mikil og samfelld náttúruparadís,
bæði með tilliti til fágæts gróðurfars
sem jarðmyndana og tilkomumikils
landslags. Verður það verkefni arf-
taka hans í félaginu að þoka þeim
málum áfram. Það má einnig þakka
áhuga Friðriks að þeir þrír skálar
félagsins, sem það á eitt og sér, hafa
verið raflýstir með nýtingu sólarorku
og rafhlaða og hefur það aukið nýt-
ingarmöguleika þeirra og þægindi
þeirra sem þá gista. Eins og fyrr er
getið, eru spor Friðriks og snúningar
í kringum öll þessi mál orðin býsna
mörg og verða seint talin og úr þessu
ekki þökkuð sem skyldi.
Eiginkonu sína missti Friðrik fyrir
fáum árum og var hún honum mikill
harmdauði, enda voru þau hjón sam-
hent mjög og samrýmd. Var öllum
ljóst er Friðrik þekktu, að honum
þótti dagar lífs síns hafa lit sínum
glatað að henni genginni. Hefur
heilsu hans hrakað ört síðustu mánuði
og misseri og lauk lífsgöngu hans
föstudaginn 6. júlí sl. Ferðafélag
Skagfirðinga sér nú á bak heiðurs-
félaga sínum og þeim einstaklingi,
sem lagt hefur því einna mest lið með
beinum og óbeinum hætti án annarra
launa en þeirra, sem gleðin yfir leystu
verkefni veitir þeim, er að hefur unnið
og hlýhug og þakklæti þeirra, er
verkanna njóta. Félagið vill með þess-
um fátæklegu orðum þakka honum
samfylgdina og megi sá sem öllum
leiðum ræður halda yfir honum
verndarhendi sinni í þeirri ferð, sem
hann hefur nú lagt upp í og við öllum
þurfum að fara um síðir. Vinum hans
og aðstandendum vottar félagið sam-
úð sína.
FRIÐRIK A.
JÓNSSON
Systir mín Elísabet
Arnarsdóttir er dáin.
Elsku litla krúttið mitt
það er alveg hræðilegt
að vita að þú sért farin,
maður þarf að lifa af án
þín sem eftir er. Ég veit
að þú ert hjá guði. Ég man þegar þú
komst fyrst til mín með mömmu
þinni til mín og pabba, þú varst litla
krúttið mitt með krullað og sítt hár
og bara tveggja ára. Við áttum marg-
ar góðar stundir saman eins og þegar
ég fór alltaf með þig á leikskólann, ég
man svo vel eftir því að ég var búin að
ná í þig á leikskólann og þú varst á
þríhjólinu þínu, en þú varst svo
þreytt að þú sofnaðir á stýrinu, æ, æ,
það var svo sætt og við lékum okkur
alltaf á snúrustaurnum í garðinum,
það eru svo góðar minningar. Svo
þegar við fluttum til Spánar, vorum
við alltaf að keppa um hvor gæti orð-
ið brúnni en þú áttir auðvitað heið-
urinn að því. Það var svo sniðugt þeg-
ar þú fórst ofan í innkaupatösku og
ég, Arna og Ingi keyrðum um allt
með þig og þú varst alltaf að kíkja og
brostir. Tíminn er svo fljótur að líða
ELÍSABET
ARNARSDÓTTIR
✝ Elísabet Arnars-dóttir fæddist í
Reykjavík 8. mars
1988. Hún lést af
slysförum við Breið-
dalsvík 24. júní síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Ak-
ureyrarkirkju 2. júlí.
og þú varst alltof fljót
að eldast eða kannski
bara hjá mér. Þú varst
svo þroskuð að þú
skildir allt. Þú varst
alltaf með svo góðar
einkunnir og alltaf svo
skynsöm. Ég man svo
vel eftir tálistinni hjá
þér, þú sýndir mér það
aftur og aftur þegar ég
sá þig síðast. Ég er
þannig manngerð Beta
mín að ég á fullt af góð-
um minningum um þig,
þó það komi ekki á blað.
Ég náði vonandi að
kveðja þig á þann hátt sem þú vildir,
ég gerði það með Dominos pizzu og
brauðstöngum og kyssti þig og knús-
aði áður en þú fórst og það var í sein-
asta skipti sem ég sá þig mánudaginn
18. júní 2001. Það verður erfitt að lifa
án þín elsku Beta mín.
Þín systir
Guðríður Aðalbjörg.
Elsku Beta, þakka þér fyrir öll
góðu árin sem við áttum saman. Eng-
in orð fá því lýst hve okkur þótti vænt
um þig. Þú varst alltaf frábærlega
góð vinkona og varst alltaf til staðar
þegar eitthvað bjátaði á. Þó að það
hafi stundum reynt á vinskapinn
blessaðist allt að lokum og við skild-
um í sátt sem vinir.
Þú fórst svo skyndilega, þetta kom
svo á óvart að við skiljum ekki enn að
þú sért farin frá okkur. En við hugg-
um okkur þó við það að þú sért nú
komin á betri stað og þér sé ætlað
stærra og betra hlutverk.
Það er ekkert réttlátt við það að
svona góð stelpa deyi í svona hræði-
legu slysi. Það er svo óréttlátt að þú
skyldir deyja en hvenær er dauðinn
réttlátur?
Þú varst alltaf svo kát og skemmti-
leg svo það er ekki skrítið að allir
sakni þín. Allir sem höfðu tækifæri til
að kynnast þér sáu hvað þú varst
yndisleg stelpa.
Minningin um þig mun ætíð búa í
hjörtum okkar og við hittumst í guðs-
ríki þegar röðin kemur að okkur.
Ég bíð við mánans bleika skin
í brekkunni út við sæinn
og hlusta á brimsins hæga dyn
og hugsa um liðna daginn.
En festingin hvelfist fagurblá
með flokka af ljómandi stjörnum,
mér finnst ég þar hlæjandi hópa sjá
af himneskum englabörnum.
(Kristmann Guðmundsson.)
Ástarkveðjur að eilífu.
Súsanna og Sigrún.
Elskuleg lítil frænka okkar og
bróðurdóttir, hún Elísabet, hefur nú
skyndilega verið tekin frá okkur í
skelfilegu umferðarslysi. Þessar
ótrúlegu sorgarfréttir bárust okkur í
Bakkahjalla, í Kópavogi, að kveldi
hins 24. júní síðastliðins. Hjartans
litla vina, þú sem varst alltaf svo sér-
staklega blíð og góð og sýndir strax
svo mikil þroskamerki að af bar. Það
var alltaf mikið tilhlökkunarefni ef
fréttist af þér á leið í bæinn að fá þig í
heimsókn, enda fóru þá frænkurnar
strax að ráðgera hvernig best væri
að nota tímann með þér og var Val-
borg litla þar einna áköfust. Það var
svo gott hve vel þið náðuð saman,
þegar þið fenguð að hittast gátuð þið
setið langtímum saman og rætt ykk-
ar hjartans mál eða spilað á milli þess
sem þið voruð að greiða hver annarri
og gera ykkur fínar eins og nú í síð-
ustu heimsókn þegar þið undirbjugg-
uð ykkur af kostgæfni fyrir minning-
arafmælið hennar Boggu frænku, þið
voruð glæsilegar allar saman.
Þótt þú sért nú farin, elsku vina, og
hafir vart náð að ljúka barnæskunni
hér, aðeins 13 ára gömul, finnst okk-
ur samt að við séum nær þér en oft
áður og að þetta sé bara eins og í
feluleikjunum þegar þið voruð litlar,
týnd í smá tíma en svo finnumst við
öll aftur.
Elsku Addi minn og Guðný, engin
orð megna að lýsa sorg ykkar og
söknuði, þó að þið hafið kosið að búa í
sitt hvorum landshlutanum féll aldrei
skuggi á þroskað samkomulag ykkar
um hvað barninu væri fyrir bestu. Þá
er einnig aðdáunarvert hve blíðlega
hún Valrún tók henni Elísabetu sem
hjálpað hefur mikið til að tengja syst-
urnar saman þennan stutta tíma sem
þær höfðu.
Elskulegur bróðir, vinkonur og
frænkur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og biðjum þess að góð-
ur Guð styrki ykkur og verndi í sorg
ykkar.
Ólafur, Andrea, Ásdís,
Sonja og Valborg.
Þegar ég um fimm
ára skeið þjónaði sem
prestur í Grindavíkur-
prestakalli kynntist ég
mörgu góðu fólki. Og
eðlilega hafði ég mest
að segja af samstarfs-
fólki í kirkjunni. Þar
var Jón Hólmgeirsson í fylkingar-
brjósti, gjaldkeri sóknarnefndar og
meðhjálpari. Síðar varð hann for-
JÓN
HÓLMGEIRSSON
✝ Jón Hólmgeirs-son fæddist í
Flatey á Skjálfanda
15. mars 1934. Hann
lést 11. maí síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Grindavík-
urkirkju 18. maí.
maður sóknarnefndar
og hafði þar forgöngu
um mörg góð mál. Jón
rækti þau störf af
vandvirkni, fórnfýsi og
kærleika. Hann tók
virkan þátt í lýðræðis-
legri umræðu um mál-
efni sóknarinnar, lagði
hverju góðu máli lið af
réttsýni og þroskuðu
innsæi.
Jón var jafnaðar-
maður að hugsjón og
lét sig máli skipta þau
gildi sem sú stefna hef-
ur löngum leitast við að
hafa í heiðri, frelsi, jafnrétti og
bræðralag. Þessi hugtök má að mínu
viti öll rekja til kristinnar trúar,
kristinnar lífssýnar og afstöðu til
mannsins og þess samfélags sem
hann myndar og mótar. Jón lagði líf-
inu lið meðan hann lifði. Það var fög-
ur guðsþjónusta og hver maður sem
vinnur störf sín vel vinnur einmitt í
þágu Guðs og lífsins. Jón var því
meðhjálpari í mun víðari skilningi en
alla jafnan er lagt í það orð, með-
hjálpari Guðs í þeirri viðleitni að búa
fólki betri kjör, betra líf, skapa betri
heim. Það er því auðskilið hvers
vegna honum voru falin ýmis trún-
aðarstörf í þágu Grindvíkinga. Þar
er nú skarð fyrir skildi.
Af andláti hans frétti ég fyrst í
júnílok nýkominn úr langri dvöl ytra
og var þá útför afstaðin. Um leið og
ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Jóni, starfa með honum og
kynnst mannkostum hans, sendum
við Bjarnfríður, eftirlifandi eigin-
konu hans og fjölskyldu, innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing Jóns Hólmgeirssonar.
Örn Bárður Jónsson.