Morgunblaðið - 25.07.2001, Page 33

það sár mun gróa en alltaf skilja eftir
ör. Ég þakka fyrir að hafa átt þig að í
17 ár.
Vertu sæll, elsku afi minn.
Þín dúfa,
Fjóla Ósk Aðalsteinsdóttir.
Jóhannes B. Magnússon er látinn.
Hann var kirkjuvörður við Dóm-
kirkjuna árin 1970–1977. Hann hafði
því unnið þar um eins árs skeið er ég
kom þangað til starfa í ágústlok 1971.
Með okkur tókst hið bezta samstarf,
sem aldrei féll skuggi á. Ég hafði við-
talsaðstöðu í skrúðhúsi kirkjunnar
og hlaut því að hafa mikið saman við
hann að sælda. Ég var þá ókunnugur
þeim venjum og hefðum, sem ríktu
við hinar ýmsu kirkjulegu athafnir
hér í bænum, og ekki sízt í Dómkirkj-
unni. Jóhannes var óþreytandi að
svara spurningum mínum og átti
þannig drjúgan hlut í uppeldi mínu,
hvað þetta snertir. Það var einstak-
lega notalegt að hafa Jóhannes ná-
lægt sér við kirkjulegar athafnir.
Hann var einlæglega trúaður mað-
ur og bar mikla virðingu fyrir kirkju-
legu starfi, var þar hinn auðmjúki
þjónn, sem lagði sig allan fram. Hann
las meðhjálparabænina ágætlega og
kom vel fram við allar athafnir. Jó-
hannes var í senn prúðmenni og
snyrtimenni, glaðsinna og ljúfur í
lund, en gat þó verið fastur fyrir.
Hann lagði sig fram um að taka vel á
móti öllum, sem í kirkjuna komu, átti
auðvelt með að halda aga á ferming-
arbörnunum meðan þau biðu eftir
prestinum og þannig mætti lengi
telja.
Ég er orðinn einn eftir þeirra, sem
störfuðu með Jóhannesi í Dómkirkj-
unni. Ég tjái hér fyrir mína hönd og
sóknarnefndar kirkjunnar einlæga
þökk fyrir trúa og dygga þjónustu.
Jóhannesar var saknað, þegar hann
hætti störfum, og það voru hlýjar
óskir, sem fylgdu honum, þegar hann
flutti sig yfir til Alþingis, þar sem ég
veit hann sýndi sömu mannkosti.
Honum fylgja ekki síður hlýjar
kenndir í dag, þegar hann verður
kvaddur hinztu kveðju í Dómkirkj-
unni af sínum gamla sóknarpresti,
sem hann vann með, áður en hann
kom til þjónustu í Dómkirkjunni.
Guð blessi hinn dygga þjón, en ekki
síður þau, sem á eftir horfa, eigin-
konu hans, börnin og fjölskyldur
þeirra.
Þórir Stephensen.
Við lát góðs vinar og nágranna
koma margar minningar upp í hug-
ann. Mér eru minnisstæð okkar
fyrstu kynni 15. nóvember 1945. Þá
hafði ég ung ráðið mig í vinnu hjá
KRON og kveið mikið fyrir að byrja.
Á móti mér tók verslunarstjórinn,
vingjarnlegur maður, og bauð mig
velkomna. Hann setti mig inn í vinn-
una, leiðbeindi mér og hjálpaði af
stakri þolinmæði og ljúfmennsku.
Það sem mér þótti vænst um var að
ég fann strax að hann treysti mér.
Það var ekkert grín að stjórna
matvöruverslun á þessum tíma vöru-
skorts, hafta og skömmtunar. Versl-
anir höfðu sína föstu viðskiptavini,
sem þeim bar skylda til að sjá um að
fengju sinn skammt af því sem þurfti
að miðla þegar lítið fékkst. Ég er
hrædd um að húsmæðrum alls-
nægtaþjóðfélagsins í dag þætti skrít-
ið að fara eldsnemma á fætur á
morgnana til að rölta á milli búða í
von um að ná í eitthvað sem skortur
var á en hafa kannski þegar upp var
staðið eitt kíló af eplum, eina dós af
ávöxtum eða bara eina dós af skó-
áburði svo ég taki dæmi. Oftast fengu
allir sinn skammt. Það kom þó fyrir
að einhver varð útundan og kom út í
búð öskureið og hakkaði verslunar-
stjórann í sig. Öllu tók hann með
stakri ró og sagði aldrei styggðaryrði
til nokkurs manns. Málinu var bjarg-
að með því að passa að viðkomandi
fengi sinn skammt næst. Það brást
ekki.
Við unnum ekki saman nema í
tæpt ár. Þarna var lagður grunnur að
vináttu við þau ágætu hjón, sem
haldist hefur til dagsins í dag og ég
vil þakka að leiðarlokum.
Ég sendi Fjólu og afkomendum
þeirra öllum innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðbjörg Hjálmsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. JÚLÍ 2001 33
✝ Ingólfur Péturs-son fæddist í
Áreyjum í Reyðar-
firði 6. ágúst 1924.
Hann lést á öldrunar-
deild Landakotsspít-
ala 16. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Pétur Wilhelm
Jóhannsson, bóndi í
Áreyjum, f. 3. nóv-
ember 1893, d. 25.
febrúar 1986, og Sól-
ey Sölvadóttir, f. 30.
apríl 1899, d. 10. des-
ember 1928. Systkini
hans eru Jóhann, f.
28. apríl 1920, maki Kristrún
Helgadóttir, f. 14. september
1923, Jónína Margrét, f. 15. mars
1922, Sólveig Alda, f. 14. desemb-
er 1925, maki Kristján Geir Kjart-
ansson, f. 7. júní 1920, d. 31. mars
1993, Kristrún Jóhanna, f. 22.
mars 1927, maki Ingi Hjörleifs-
son, f. 11. september 1927, og
Ragnar, f. 20. júlí 1928, d. 13. nóv-
ember 1983, maki Jóna Ingimund-
ardóttir, f. 15.september 1930.
Fyrri kona Ingólfs var Arnfríður
Jóhanna Guðmundsdóttir, f. 29.
apríl 1927, þau slitu samvistir.
Börn þeirra eru: 1) Guðmundur
Örn, framkvæmdastjóri, f. 3.
janúar 1948, maki Hulda Óskars-
dóttir, f. 7. febrúar 1931. Sonur
hans af fyrra hjónabandi er Ing-
ólfur Arnar, f. 15. febrúar 1978. 2)
Sóley, leikskólasérkennari, f. 21.
júlí 1949, maki Pétur K. Maack, f.
1. janúar 1946. Dætur þeirra eru
Valgerður, f. 12. júní 1973, maki
Haukur Jónson, f. 16. október
1972, barn þeirra er Sóley Frið-
rika, f. 3. janúar 2000, Andrea, f.
26. júlí 1977, og Heiðrún, f. 27.
apríl 1982. 3) Anna
Auður, fjármála-
stjóri, f. 14. mars
1955, maki Kirk
Hancherow, f. 15.
október 1954. Synir
þeirra eru Stefán
Orri, f. 12. nóvem-
ber 1984, og Jóel
Reynir, f. 26. febrú-
ar 1990. 4) Auður
Anna hótelstjóri, f.
14. mars 1955, dóttir
hennar er Bryndís
Fiona Ford, f. 25.
desember 1978. Ing-
ólfur kvæntist 17.
desember 1967, Stefaníu Gísla-
dóttur, f. 14. ágúst 1940. Dóttir
þeirra er Hrefna Berglind, líf-
fræðingur, f. 12. júní 1969. Börn
hennar eru Tómas Víkingsson, f.
4. júlí 1993, og Stefanía Arna Vík-
ingsdóttir, f. 9. apríl 2000.
Ingólfur flutti ásamt foreldrum
sínum að Hrúteyri í Reyðarfirði
þegar hann var á þriðja ári og bjó
þar þar til móðir hans lést. Eftir
lát móður hans fór hann í fóstur
til Stefaníu Guðmundsdóttur og
sona hennar Guðmundar og Páls,
að Sléttu á Reyðarfirði. Árið 1941
tók hann gagnfræðapróf í Lauga-
skóla í Reykjadal. Fluttist síðar til
Akureyrar og starfaði þar sem
veitingamaður. Hann starfaði
sem hótelstjóri á Hótel Borgar-
nesi í 9 ár, á Hótel City í 7 ár og á
Flúðum í 6 ár. Árið 1974 hóf hann
störf hjá Ferðaskrifstofu ríkisins,
síðar Ferðaskrifstofa Íslands, sem
forstöðumaður Eddu hótelanna
og ráðgjafi þeirra til ársins 1991.
Útför Ingólfs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku besti pabbi, nú er dagur að
kveldi kominn og komið að kveðju-
stund.
Minningarnar hrannast upp, það
er jú svo margs að minnast við leiki
og störf.
Pabbi var allt í senn; frumkvöðull,
mótandi eldhugi, hlýlegur jafnt sem
hógvær, góður og varfærinn í sam-
skiptum við fólk. Hann var vakinn og
sofinn í sínu starfi, þjónaði gestum,
alltaf tilbúinn að aðstoða og ráðleggja
öllum sem til hans leituðu.
Ég var svo lánsöm að starfa með
pabba við hótelstörfin, honum lét vel
að kenna mér og ég var námsfús nem-
andi.
Aldrei minnist ég þess að hann hafi
yfirleitt þurft að hækka róminn, allt
vannst með hógværðinni. Honum
gafst einna best að hlusta og leysa
málin þannig að allir gætu vel við un-
að og enginn orðið minni á eftir.
Að leiðarlokum gaumgæfum við
gjarnan og lítum yfir farinn veg, til að
meta það sem að baki er.
Ég mun alltaf minnast þess góða
veganestis sem hann gaf mér með-
vitað sem ómeðvitað, nestis sem ég
tek upp úr pússi mínu og maula af á
degi hverjum sem guð gefur. Það er
leyfilegt að gera mistök en skilyrði að
læra af þeim.
Mundu að hlusta, þú getur ekki
þjónað gestum né séð um starfs-
mannahald nema að þú hlustir vel.
Fagnaðu gestunum við komu og
gleymdu því aldrei að gestirnir skapa
vinnu fyrir þig og starfsfólkið. Hugs-
aðu vel um starfsfólkið, við erum öll
mannleg.
Pabba tókst svo einkar vel að fylla
alla kappi um að gera sem best og
skapa gott og spennandi starfsum-
hverfi. Fagna verkefnum og takast á
við þau af heilum hug.
Allt hefur sinn vitjunartíma, það
vitum við, samt er það engu að síður
svo sárt að njóta ekki návistar pabba
lengur, hverju sem tautar og raular.
Kannski verður fjársjóður minn-
inganna að einhverju leyti til bjargar,
en vel má hann reynast svo að gagni
verði.
Auður Anna.
Þegar mér barst fréttin af andláti
Ingólfs Péturssonar móðurbróður
míns vorum við fjölskyldan í sumar-
fríi á Vesturlandi og einkennileg til-
viljun hagaði því svo að leiðin lá um
ýmsa þá staði sem tengdust gömlum
minningum um hann. Ingólfur hafði
legið mikið veikur en þó kom kveðju-
stundin á óvart og hafði djúp áhrif á
mig enda má segja að kynni okkar
hafi hafist fyrir hálfri öld. Það er í
raun einkennilegt hvernig minningar
geta sprottið upp og tekið af manni
völdin – löngu liðnir atburðir verða
ljóslifandi og skýrir. Fyrsti vinnuveit-
andi minn var einmitt Ingólfur sem
setti átta ára gamlan frænda sinn í
„embætti“ sem sendisvein á City-hót-
elinu í Reykjavík. Það traust sem
hann sýndi mér þá þegar var verðugt
veganesti á lífsins braut og á ferð
minni nú í liðinni viku um Borgarnes,
Sælingsdal og víðar skjóta ýmsar
myndir upp kollinum um starfsferil
Ingólfs sem hótelstjóri og forstöðu-
maður Edduhótelanna um árabil.
Hann var á margan hátt frumkvöðull
í störfum sínum; hann var eldhugi og
fylginn sér í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur. Starfsgleði hans smitaði
út frá sér og ýmsir fjölskyldumeðlim-
ir fetuðu síðar í fótspor hans á vett-
vangi ferðamála. Fleiri myndir skjóta
upp kollinum. Á friðsælum degi við
laxveiði á Mýrunum dvelur hugurinn
við minningar frá sömu slóðum þegar
hann og faðir minn fóru þangað sam-
an í veiðiferð með okkur krakkana. Í
þeirri ferð kom í ljós grundvallarmis-
skilningur undirritaðs á vissum und-
irstöðuatriðum veiðimennskunnar
frænda hans til mikillar kátínu, og
einatt síðar rifjaði Ingólfur þessa ferð
upp á sinn kankvísa hátt. Síðast fór-
um við frændur saman til veiða fyrir
um áratug á Ströndunum ásamt fleiri
skyldmennum. Og að sjálfsögðu voru
það Ingólfur og Stefanía kona hans
sem voru gestgjafar. Þar kom ein-
stakur persónuleiki Ingólfs enn í ljós
– hann var „vertinn“ sem naut þess að
láta öllum í kringum sig líða vel. Ing-
ólfur var mikið ljúfmenni og vinur í
raun, þess hef ég, og öll fjölskylda
mín, oft orðið aðnjótandi og að leið-
arlokum vil ég þakka fyrir dýrmætar
minningar og gjöful kynni. Veröldin
væri betri ef fleiri sýndu þá ósérhlífni
og einlægan áhuga á velferð annarra
sem Ingólfur var svo ríkur af. Ég
votta Stefaníu og öllum frændsyst-
kinum mínum innilega samúð. Minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Hörður Halldórsson.
Ingólfur Pétursson var maður hug-
sjóna og nýrra hugmynda. Nær allan
starfsaldur sinn fékkst hann við þjón-
ustustörf, lengstum við hótel- og veit-
ingarekstur og ferðaþjónustu. Ég
kynntist honum árið 1960, en þá
höfðu stúdentar við Háskóla Íslands
ákveðið að taka í eigin hendur rekst-
ur Hótels Garðs, sumarhótels, sem
rekið var í stúdentagörðunum tveim-
ur, sem þá voru. Jafnframt ákváðu
stúdentarnir að annast sjálfir rekst-
urinn á þessu 90 herbergja hóteli.
Við, sem þá undirbjuggum og bárum
ábyrgð á þessari starfsemi, vorum
svo lánsamir, að Ingólfur varð okkur
fákunnugum sérfræðilegur ráðgjafi
og samstarfsmaður. Margir okkar
eignuðust hann líka að vini og félaga á
þessum baráttumánuðum. Ekki er
vafi á, að stuðningur hans við okkur
háskólastúdentana varð til þess, að
verkefnið heppnaðist strax þetta
sumar. Hann kenndi okkur marga
hluti og var ósínkur að deila með okk-
ur af innsýn sinni og reynslu. Vinátta
hans og samstarf við hann var mér
mikils virði, hvort sem var í leik eða
starfi.
Á þessum tíma var ferðaþjónusta á
Íslandi á bernskuskeiði þeirra þróun-
ar til þýðingarmikils atvinnuvegar,
sem nú er orðinn. Þá var ferðaskrif-
stofurekstur enn ríkisrekinn,
hótelþjónusta í Reykjavík mjög tak-
mörkuð og ferðaþjónusta öll á lands-
byggðinni í þeirri mynd, sem nú er,
nánast ekki til. Ingólfur Pétursson
var einn af frumherjunum í þeirri
þróun, sem nú er orðin. Á þessum ár-
um var hann hótelstjóri á City Hótel,
litlu en vinsælu hóteli í Reykjavík, en
hafði þá áður verið einn af forystu-
mönnum í að móta og byggja upp á
þjóðbraut Hótel Borgarnes, sem var
myndarlegt og stórt á þess tíma
mælikvarða.
Ingólfur átti ævinlega nýjar hug-
myndir og áform í handraðanum.
Sumt tókst honum að framkvæma,
annað ekki. Það þótti sjálfsagður
hlutur um langt tímabil á þessu þró-
unar- og vaxtarskeiði að leita til hans
um góð ráð við fyrstu spor í veitinga-
rekstri eða þegar þurfti að brjóta í
blað og ná betri árangri, einkum á
landsbyggðinni. Ég minnist í því
sambandi frumkvöðulshlutverks Ing-
ólfs við að skapa keðju Edduhótel-
anna, en einnig að byggja upp á Flúð-
um auk fjöldra annarra verkefna. Í
öllu þessu starfi var honum mjög
hugleikið, að þjónustan við viðskipta-
manninn skyldi vera í fyrirrúmi.
Ég hitti Ingólf í síðasta sinni á Hót-
el Flúðum í október 1999, en þar vor-
um við samankomin til að fagna opn-
un hótels- og veitingastaðar. Þar var
að nást árangur, sem Ingólfur hafði
lagt grundvöllinn að löngu áður.
Að leiðarlokum innilegar kveðjur
og þakkir fyrir störfin og samfylgd-
ina.
Við gömlu háskólafélagarnir þökk-
um honum samvinnuna forðum og
vináttuna alla tíð.
Innilegar samúðarkveðjur til Stef-
aníu Gísladóttur, eiginkonu hans,
barna og fjölskyldunnar allrar.
Hörður Sigurgestsson.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
langar mig að minnast Ingólfs Pét-
urssonar nokkrum orðum.
Þegar ég kynntist Ingólfi fyrir 30
árum starfaði hann á Flúðum. Þar
hafði hann með hótel- og veitinga-
rekstur að gera og gerði fyrstu til-
raun með nýtt rekstrarfyrirkomulag
„hótelbónuskerfi“. Hér var um hluta-
skiptakerfi að ræða sem Ingólfur
hafði sjálfur útfært og þróað með
góðum árangri. Hann kynnti mér
grunnforsendur kerfisins sem átti að
tryggja hærri leigu til húseiganda,
hærri laun til starfsmanna og betri
afkomu til rekstraraðila, byggt á
gagnkvæmum skilningi aðila á að
skipta með sér áhættu og ágóða.
Það má segja að ferill Ingólfs sem
veitinga- og hótelmanns hafi verið um
margt sérstakur auk þess að spanna
um hálfa öld. Hann hófst með starfi
þjóns á MS Esju og honum lauk með
starfi rekstrarráðgjafa Edduhótela
1993. Ingólfur kom víða að málum
ferðaþjónustunnar. Hann var m.a. yf-
irþjónn á hótel KEA, hótelstjóri á
Hótel Borgarnesi og City hótel. Hann
var helsti hugmyndafræðingur fyrsta
(og eina) fljótandi hótels á Íslandi,
Hótel Víking á Hítarvatni. Hann var
maðurinn á bak við hóteluppbygg-
ingu á Flúðum og í Kirkjubæjar-
klaustri og reyndar fjölda annarra
hótela í starfi sínu sem forstöðumað-
ur hótel Eddu ’74–’85. Undir hans
stjórn var „bónus-kerfið“ tekið upp á
Edduhótelunum. Þegar starfsmenn
Ferðaskrifstofu ríkisins keyptu
meirihluta í Ferðaskrifstofu Íslands
kusu þeir hann sem stjórnarformann
og svo mætti áfram telja.
Alla tíð var mikið leitað til Ingólfs
með rekstrarvanda hótela og veit-
ingastaða um allt land. Ekki er ofsagt
að hann hafi verið aðalhótelráðgjafi
landsins á þessum árum og ekki
minnist ég þess að hafa heyrt um að
hann hafi sent nokkrum aðila reikn-
ing fyrir sína ráðgjöf. Það er því stór
hópur ferðaþjónustuaðila sem er í
þakkarskuld við Ingólf fyrir hans
leiðsögn og þolinmæði við að deila
með öðrum þekkingu sinni og
reynslu. Það er alls ekki auðvelt að
lýsa Ingólfi svo vel sé, en þó má segja
með vissu að hann barst ekki mikið á,
hvorki á vinnustað né í einkalífi.
Hann var hógvær og frekar feiminn
að eðlisfari en ljúfur í allri umgengni.
Hann var í reynd hugsjónamaður,
fullur af þekkingu, reynslu og getu í
sífelldri leit að nýjum og betri lausn-
um. Hann var áhugasamur um allt er
laut að betri þjónustu við ferðamenn
og hlífði sér hvergi þótt oft væri
vinnudagurinn langur.
Það voru fleiri hliðar á Ingólfi, því
hann var glettinn og skemmtilegur
vinnufélagi og þægilegur í alla staði.
Við áttum því margar ánægjulegar
samverustundir á vinnustað og ekki
síður á ótal vinnuferðum okkar um
landið. Ferðir þessar voru á öllum
tímum árs og oft við misjöfn skilyrði
en alltaf var „húmorinn“ í fyrirrúmi.
Mér er því efst í huga þakklæti fyr-
ir þau forréttindi að starfa svo náið
með honum um árabil. En Ingólfur
var fyrst og fremst fagmaður, örugg-
ur, glöggur og markviss í sínum störf-
um. Það er því ekki að undra þó að
maður fyllist söknuði þegar slíkur
maður er kvaddur.
Ingólfur var ekki einungis vinnu-
félagi minn og ráðgjafi heldur líka
vinur minn sem mér þótti mjög vænt
um.
Við hjónin vottum Stefaníu konu
hans, börnum hans og öðrum að-
standendum samúð okkar.
Kjartan Lárusson.
Er mér var tilkynnt um andlát Ing-
ólfs Péturssonar vinar míns var ég á
ferð milli Eddu hótela. Minningarnar
komu upp í hugann, tuttugu ár aftur í
tímann þegar hann var forstöðumað-
ur Eddu hótelanna og réð okkur
hjónin til starfa við hótelrekstur. Mér
er efst í huga þakklæti fyrir að hafa
fengið að verða þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að hafa hann sem kenni-
föður og lærimeistara, með sinni
prúðu og háttvísu framkomu, hug-
myndaauðgi og eldmóði sem smitaði
fólk og hreif. Það var gott að vinna
fyrir Ingólf því hann gat alltaf gefið
sér tíma til að leiðbeina og hvetja. Það
var sjálfsagt að koma í frítímanum til
að styðja við bakið á byrjendum hvort
sem var við bókhald, úrbeiningu eða
hvað annað sem aðstoðar þurfti við.
Hann kveikti neista í brjósti okkar
margra sem lifir enn og við starfs-
fólkið hans sem starfað höfum með
honum til margra ára köllum hinn
sanna „edduanda“ sem er gestrisni
og góð þjónusta. Allt var svo sjálf-
sagt, hvenær sólarhrings sem var.
Margir hafa leitað til Ingólfs og farið
ríkari af hans fundi. Mörgum lagði
hann lið sem hugðu á hótel- og veit-
ingarekstur eða áttu í rekstrarerfið-
leikum. Hvort hann fengi greitt fyrir
var sjaldnast og algert aukaatriði.
Við kveðjum nú einn af merkustu
frumkvöðlum í hótel- og veitinga-
rekstri sem þjóðin hefur átt en fyrst
og fremst mætan og góðan mann.
Hafi hann þökk fyrir allt og allt.
Kæra Stefanía, börn og tengda-
börn, við vottum ykkur innilega sam-
úð og biðjum góðan Guð að gefa ykk-
ur styrk á sorgarstundu.
Hafdís og Jón Stefán.
INGÓLFUR
PÉTURSSON