Morgunblaðið - 25.07.2001, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 25. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ María Haralds-dóttir fæddist á
Haukabergi, Barða-
strandarhreppi, Vest-
ur-Barðastrandar-
sýslu, 3. ágúst 1925.
Hún lést á líknardeild
Landspítalans föstu-
daginn 13. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Haraldur Marteins-
son bóndi, f. 25.8.
1888, d. 13.10. 1968,
og Sigríður Einars-
dóttir húsfreyja, f.
13.12. 1880, d. 31.1.
1941. Systkini Maríu eru: Valgerð-
ur, f. 1909, Jónína, f. 1911, lést
sama ár, Einar, f. 1918, látinn,
Marta, f. 1919, d. 1981, Guðrún, f.
1921, Fanney, f. 1922, lést 1942.
Uppeldissystur voru: Ásgerður
Einarsdóttir og Jónína Eggerts-
dóttir, báðar látnar. Eiginmaður
Maríu var Eiríkur Gíslason bif-
reiðastjóri, f. 23.11. 1925, d. 13.5.
1984. Börn þeirra eru: 1) Fanney
Sigríður, f. 12.11.1946. Eiginmað-
ur hennar er Erling Þór Proppé, f.
1.4. 1946. Börn þeirra eru: Anna
María, f. 17.12. 1965, sonur hennar
er Erling Proppé Sturluson, f.
15.5. 1987; Ástráður Þór, f. 27.7.
1969. 2) Haraldur, f. 9.7. 1949, d.
6.12. 1975. 3) Ólafur, f. 20.1. 1951.
Eiginkona hans er
Margrét Davíðsdótt-
ir, f. 8.6. 1950. Börn
þeirra eru: Davíð Rú-
rik, f. 28.5. 1968, eig-
inkona hans er Þóra
Björg Gylfadóttir, f.
25.6. 1968, og eru
börn þeirra Gylfi, f.
23.1. 1990, Ólafur
Þór, f. 30.11. 1994, og
Júlía Margrét, f. 29.8.
1996; Helga, f. 27.3.
1969, sambýlismaður
hennar er Hjörtur
Sindri Harðarson, f.
19.7. 1965, og eru
dætur þeirra Sandra Lind, f. 15.1.
1991, og Margrét Halldóra, f.
22.12. 1997; Eiríkur, f. 25.8. 1977,
eiginkona hans er Berglind Þóra
Gunnarsdóttir, f. 6.7. 1977, börn
þeirra eru Heiða Björk, f. 21.7.
1996, og Rúnar Óli, f. 3.5. 2000;
Haraldur Óli, f. 1.7. 1985. 4) Reg-
ína, f. 14.5. 1955, eiginmaður henn-
ar var Lúðvík Eckardt Gústafsson,
f. 14.5. 1951. Þau skildu 1995. Dótt-
ir þeirra er Ásdís Berglind, f. 9.8.
1980. Dóttir Regínu fyrir hjóna-
band er Maríanna Hallgrímsdóttir,
f. 23.5. 1974, eiginmaður hennar er
Kjartan Þórólfsson, f. 13.1. 1973.
Útför Maríu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku Mæja mín. Nú er þínu lífi
lokið hér hjá okkur. En þú sagðir allt-
af að þú myndir vera með okkur. Og
ég ætla rétt að vona það. Þvílíka
gæðakonu er erfitt að finna. Ég var
ekki gömul þegar ég kom í þessa fjöl-
skyldu. Það var á mínum unglings-
árum, þegar ég kynntist syni þínum
Ólafi, það leið ekki á löngu þar til
hann kynnti mig fyrir foreldrum sín-
um og systkinum. Sem tóku mér svo
sérstaklega vel. Þá bjugguð þið á
Laugarnesvegi 100, það var yndisleg-
ur staður. María var gift Eiríki Gísla-
syni bifreiðastjóra og áttu þau fjögur
börn, Fanneyju, Harald, Ólaf og Reg-
ínu. Þetta var sérstaklega náin fjöl-
skylda. Mikið um gesti og vini því þeir
voru og eru mjög margir.
María, Eiríkur og þeirra börn urðu
fyrir miklu áfalli þegar sonur þeirra
og bróðir lenti í bifhjólaslysi ungur að
aldri og lést af völdum þess 6. des.
1975 aðeins 26 ára gamall. Þau voru
þá flutt í Snekkjuvog. En lífið hélt
áfram. Alltaf sama Mæja, fullt hús af
fólki nóg til með kaffinu, enda mikil
húsmóðir. Frítíma sínum eyddi hún í
garðinum sínum enda var hann af-
skaplega fallegur og snyrtilegur. Fyr-
ir utan það var hún í vinnu af fullum
krafti.
Mæja og Eiríkur undu sér vel í
Snekkjuvoginum. Hún í garðinum og
hann að dunda sér við bíla. Þau hjónin
höfðu yndi af smáfuglunum. Og alltaf
á veturna var sneitt allskonar góð-
gæti á disk fyrir litlu skinnin eins og
þau sögðu. Það var yndislegt að fá að
verða vitni að því hve samtaka þau
voru Enda lærði ég mikið af því.
Mæja átti til að fá fyrirboða ef eitt-
hvað óvænt var í aðsigi. Það var einn
morgun sem hún segir við tengdaföð-
ur minn: Eiki minn, veistu hvað, ég
held að við verðum að setjast niður
svo ég geti kennt þér á þvottavélina
því þegar ég fell frá verður þú að vera
vel til fara. Og tengdapabbi vinur
minn hlýddi því. Því hún Mæja hafði
ekki svo sjaldan rétt fyrir sér. Enda
dýrkaði hann hana Mæju. En það fór
á allt annan veg. Eiríkur fer á sjó
nokkru seinna með systursyni Maríu.
Þeir voru á litlum sómabát á leið til
Hafnar í Hornafirði, þegar Mæja
verður fyrir einu áfallinu enn. Henni
er tilkynnt að bátur hafi farist, annars
mannanna sé saknað en hinn hafi
komist í björgunarbát og væri heill á
húfi. Það var Eiríkur sem var týndur.
Þrátt fyrir mikla leit fannst hann
ekki. Þetta var erfiður sunnudagur
13. maí 1985. Mæja gengur í gegnum
erfiða tíma, hún fékk engar bætur
vegna þess að líkið fannst ekki, það
varð að líða ár frá dauða hans. En
þessi dugnaðarkona hélt áfram sínu
sama striki, vann sína vinnu og þurfti
enga aðstoð. Hafði sína góðu vini og
fjölskyldu og það var henni allt. Ég lá
á sæng, var að eignast yngsta son
minn, þegar hún kemur til mín í heim-
sókn og segir Magga á ég a segja þér
fréttir, hann Eiki er fundinn. Það var
liðið rúmt ár þetta var í júlí 1986.
Þetta var mikill léttir fyrir hana. Og
auðvitað grétum við báðar. Þótt erfitt
sé að missa ástvin, þá er mun erfiðara
að geta ekki jarðsett hann. Nokkru
seinna selur Mæja íbúðina sína og
kaupir í Hæðargarði litla sæta íbúð
við hlið foreldra minna. Þar átti hún
margar góðar stundir. En hún var bú-
in að ganga í gegnum mjög erfið veik-
indi, en alltaf var hún að vinna. Það
var hennar líf og yndi. Mæja hafði
mikið samband við foreldra mína og
systur. Enda stundaði hún sund með
föður mínum og þar átti hún yndis-
lega vini, sundfélagana, hún saknaði
þeirra félagsskapar mikið. Það hafði
hún sagt mér oft. Veikindi Mæju fóru
síversnandi, en alltaf var hún kát og
gat gert gleði úr öllu. Ég hugsaði:
Guð, líf hennar er á bláþræði hvernig
getur hún verið svona glöð?
Eslku Mæja, mikið var gott að þú
skyldir vera við brúðkaupið hans Eir-
íks sonar okkar og Berglindar 7. júlí
síðastliðinn. Þvílík hetja sem þú varst
að leggja allt þetta á þig. En þú sagðir
mér að þetta væri þín heitasta ósk að
geta náð að vera viðstödd, og lagðir
alla þína krafta í það. Enda varst þú
eins og drottning, leist svo vel út og
geislaðir af gleði, þínu takmarki var
náð. Þegar þú komst í hjólastólnum
þínum í kirkjudyrnar og ég tók á móti
þér með kossi. Þá hélt ég að allir mín-
ir kraftar myndu gefa sig. Ég fékk
kökk í hálsinn, tárin fóru að renna.
Þvílík spenna, ég vona bara að þú haf-
ir ekki tekið eftir því, þú hafðir um al-
veg nóg að hugsa. Áfram hélst þú inn
kirkjugólfið, veifaðir til allra og sendir
fallegar kveðjur. Varst svo fram á
kvöld með okkur í veislunni og gladd-
ist, þetta hefði enginn getað nema þú.
Elsku Mæja mín, kraftar þínir
leyfðu ekki meira, þú lést svo sex dög-
um síðar, 13. júlí. Og það er eitt sem
allir vita, þín verður sárt saknað.
Þín tengdadóttir
Margrét.
Kvöldið er komið. Það syrtir yfir
hjá okkur samferðarmönnunum. Hún
María er er látin. Minningarbrotin
hrannast upp og huginn tekur að
ljóma. Ég minnist gleðistunda á
Laugarnesveginum þar sem fjöl-
skyldur okkar bjuggu í sama stiga-
gangi. María eða Mæja eins og hún
var ávallt kölluð og fjölskylda hennar
og fjölskyldan mín höfðu átt heimili
sín í sömu húsunum í um tveggja ára-
tuga skeið, fyrst á Óðinsgötunni og
síðar í Laugarnesinu. Þar var ég lítil
hnáta að vaxa úr grasi. Á efstu hæð-
inni bjó Mæja og þar átti ég athvarf
eins og eldri systkinin þrjú. Með
mömmu og Mæju hafði tekist ævar-
andi vinskapur sem aldrei féll skuggi
á en eiginmenn þeirra voru stjúp-
bræður og því vöfðust fjölskyldubönd
um þá góðu vináttu sem þær áttu.
Mæja var einstök og vönduð kona.
Heimili hennar bar vott um dugnað
og næmni fyrir fegurð og framkoma
hennar einkenndist af smekkvísi og
fágaðri framkomu. Hún var ákaflega
góð móðir og húsmóðir og ekki þótti
okkur systkinum verra að komast í
mat hjá henni enda einstaklega lagin
við allan matartilbúning. Ég var svo
lánsöm að njóta ástríkis Mæju á upp-
vaxtarárum á Laugarnesveginum
enda gætti hún mín um skeið meðan
mamma var við nám og störf. Það
sem er þó sterkast í minningunni eru
þessar notalegu samvistir, æðruleysið
og gleðin sem var alltaf samferða
Mæju. Alltaf var hægt að hlæja of-
urlítið í dagsins önn jafnvel þó að hún
hafi mætt því mótlæti að bugað hefði
margan manninn. Hún hafði fylgt
tveimur börnum til grafar, einu ungu
og einu uppvöxnu og eiginmanni sem
fórst af slysförum á sjó. Hún tók mót-
lætinu og gerði sem best hún gat úr
því. Það var ekki í hennar persónu-
leika að gefast upp eða kvarta. Hún
átti þrjú vel gerð börn, gleðigjafa og
enn óx á gleðina með tilkomu barna-
barnanna og langömmubarnanna,
fyrir það skildi þakka. Um miðjan ald-
ur þegar börnin voru vaxin úr grasi
fór Mæja að ferðast af miklum krafti.
Henni líkaði vel að ferðast til suðlæg-
ari landa. Þar fylgdust að sól í sinni og
suðræn sól. Fyrir um ellefu árum
greindist Mæja með krabbamein í
lungum. Þetta var sem reiðarslag en
Mæja tók því með jafnaðargeði. Núna
varð bara að hætta að reykja, iðka
sund og göngur af kappi. Með sínu
glaða geði og góðri hjálp heilbrigð-
iskerfisins tókst henni að halda sjúk-
dómnum niðri og fékk mörg góð ár
sem hún deildi með fjölskyldu og ást-
vinum. Í júnímánuði er ég átti leið til
höfuðborgarinnar bárust mér þær
fréttir að Mæja væri komin á líkn-
ardeild Landspítalans og heimsóttum
við systurnar hana þangað. Þá var
ljóst að ekki yrði lengur snúið vörn í
sókn. Þar hafði móðir mín háð sitt
lokastríð fáeinum mánuðum áður og
hafði Mæja staðið þétt við bak vin-
konu sinnar og fjölskyldna okkar í
mótlætinu eins og svo oft áður. Mæju
auðnaðist það að vera þátttakandi í
lífinu, vera manneskja til hinstu
stundar því helgina áður en hún lést
varð hún þeirrar gleði aðnjótandi að
geta verið viðstödd giftingu sonarson-
ar síns og þannig glaðst með því unga
fólki sem erfir landið. Maríuvaktinni,
sem þær Maríudætur stóðu og sýndu
okkur hinum hin þéttu fjölskyldu-
bönd sem engin fær ofið án kærleika
og virðingar, er lokið en minningin
um einstaka sómakonu lifir áfram.
Fanneyju, Regínu og Óla og fjöl-
skyldum þeirra votta ég mína dýpstu
samúð.
Guðrún Stella Gissurardóttir.
Jörðin Haukaberg liggur í Vatns-
firði í Barðastrandarhreppi í Vestur-
Barðastrandarsýslu, vestan megin
Hrísnessnúps, en austan Vaðals, sem
svo er nefndur. Bærinn stendur í hlíð
undir háu hamrafjalli, sem Skjöldur
heitir. Þar eru allgrasgefin tún, slægj-
ur að vísu rýrar, en beitiland mikið og
gott. Sveitin er falleg, en fjöll heldur
hrjóstrug. Jörðin er allstór, 24 hundr-
uð að fornu tali. Á fyrri hluta tutt-
ugustu aldar bjuggu á Haukabergi
hjónin Haraldur Marteinsson og Sig-
ríður Einarsdóttir. Húsfreyjan var af
hinni fjölmennu Kollsvíkurætt, elsta
dóttir Einars Jónssonar og Jónínu
Sturludóttur. Húsbóndinn hafði alist
upp í sárri fátækt í fjölmennum syst-
kinahóp, og hafði fjölskylda hans jafn-
vel um skeið orðið að leita til sveitar
um framfærslu. Haukabergsheimilið
komst hins vegar prýðilega af, enda
var Haraldur bóndi dugnaðarforkur.
Þegar fjórðungur var liðinn af öldinni
höfðu þau Haraldur og Sigríður eign-
ast sex börn, Valgerði, Jónínu, Einar
Björgvin, Mörtu, Guðrúnu og Fann-
eyju. Og 3. ágúst 1925 fæddist þeim
dóttir, sem hlaut nafnið María
Sigurey. Hún var yngsta barn þeirra.
María ólst upp með systkinum sín-
um við öll venjuleg sveitastörf á
Haukabergi. Þar var burstabær að
fornum sið, og var móðir hennar
röggsöm og þrifin, hver hlutur á sín-
um stað og staður fyrir hvern hlut.
Hlynnti Sigríður með öðrum konum á
heimilinu að ófáum ferðalöngum, sem
komu hraktir og kaldir ofan af Kleifa-
heiði, og hefur eflaust bjargað lífi
þeirra sumra.
María, sem jafnan var kölluð Maja í
hópi ástvina sinna, var falleg stúlka,
feimin og hlýðin, en með afbrigðum
myrkfælin og hrædd við öll stóru dýr-
in á bænum. Faðir hennar reiddi
þessa kjarklitlu písl stundum á bak-
inu, þegar hann gekk til útiverka.
Best undi María sér með systur sinni,
Fanneyju, sem var hjartveik og mátti
ekkert á sig reyna. Í janúar 1941, þeg-
ar María var aðeins rúmlega fimmtán
ára, féll móðir hennar frá og var þá
nýorðin 64 ára.
Ári síðar lést Fanney, aðeins tvítug
að aldri. Eftir lát húsmóðurinnar á
Haukabergi hélt faðir Maríu áfram
búskap þar ásamt syni sínum, Einari
Björgvini, sem nú var kvæntur.
María hélt hins vegar suður til
Reykjavíkur, þar sem tvær eldri syst-
ur hennar bjuggu nú, Marta og Guð-
rún, en Valgerður hafði gifst til Pat-
reksfjarðar. Fyrst gekk María um
beina á gistihúsum bæjarins og bjó þá
hjá Mörtu. En eftir skamma hríð fékk
hún vinnu í leðuriðjunni Rex í Borg-
artúni og bjó þá með starfssystrum
sínum í íbúð á Fjölnisvegi. Var þar oft
glatt á hjalla.
Á meðan María starfaði í leðuriðj-
unni kynntist hún kraftalegum sjó-
manni og knáum, Eiríki Gíslasyni.
Hafði móðir Eiríks, Helga Ólafsdótt-
ir, saumakona og myndlistarkona, átt
hann með Gísla Árnasyni sama ár og
María fæddist, 1925. Eiríkur var
maður hrjúfur á yfirborði, en hjarta-
hlýr, hreinn og beinn. Léku allar vél-
ar í höndum hans, enda gerðist hann
bílstjóri, þegar hann hélt í land, fyrst
hjá varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli,
en síðar aðallega í áætlunarferðum.
María og Eiríkur gengu í hjónaband
20. júlí 1946 og hófu þá búskap í einu
herbergi, sem þau leigðu í húsi á
Hrísateig. Þau voru í fyrstu bláfátæk,
en brátt vænkaðist hagur þeirra,
enda var Eiríkur átakamaður til
vinnu. Lagði hann kapp á að búa
börnum sínum betra heimili en hann
hafði sjálfur átt að kynnast, en faðir
hans hafði aldrei sinnt honum og
móðir hans lítið. Fyrsta dóttir Eiríks
og Maríu, Fanney Sigríður, fæddist
1946. Vitjuðu móðir Maríu og systir,
Fanney, hennar í draumi, og sögðust
geta gist í vöggunni með nýfæddu
stúlkunni, enda væri þröngt á heimili
þeirra Eiríks. Skírði María stúlkuna
eftir þeim mæðgum. Nú voru þau
María og Eiríkur flutt á Óðinsgötu 25,
en það hús átti stjúpfaðir Eiríks,
Kristinn Guðbjartsson vélstjóri.
Næstur Fanneyju kom Haraldur
1949, síðan Ólafur 1951 og loks Reg-
ína 1955. Á Óðinsgötu eignaðist María
góða vinkonu, Ástu Hannesdóttur frá
Undirfelli, sem gift var Gissuri, syni
Kristins vélstjóra. Bjuggu þau Ásta
og Gissur í íbúð á sama stigagangi og
María og Eiríkur, og var mikill sam-
gangur í milli fjölskyldnanna. Féll
aldrei styggðaryrði í milli þeirra
Maríu og Ástu, og höfðu þær mikinn
stuðning hvor af annarri í lífinu.
Árið 1957 fluttust þessar tvær
vinafjölskyldur hvor í sína íbúð á
Laugarnesvegi 100. Laugarneshverf-
ið var þá smám saman að rísa, allt
sundurgrafið í skurðum, götur ómal-
bikaðar, íbúðir ófullgerðar árum sam-
an og íbúarnir á þönum við að útvega
sér lán og aukavinnu, en barnsgrátur
heyrðist í hverju horni. Það var vissu-
lega basl að koma yfir sig þaki á þeirri
tíð, en það var þrátt fyrir allt indælt
basl og margar góðar minningar
tengdar því. Til að drýgja tekjurnar
hóf María nú ræstingar í Laugarnes-
skóla og starfaði þar í rúm þrjátíu ár.
Var til þess tekið, hversu samvisku-
samlega hún sinnti ræstingunum.
Þrátt fyrir þetta erfiða aukastarf var
hún líka sérlega myndarleg húsmóð-
ir, eins og hún átti kyn til, allt í röð og
reglu á heimili hennar og viðurgern-
ingur eins og best varð á kosið.
Þau María og Eiríkur áttu heima á
Laugarnesvegi til 1970, þegar þau
fluttust ásamt yngri dóttur sinni,
Regínu, í hús í Snekkjuvogi 12. Þá
hafði Ólafur stofnað heimili, en Fann-
ey hafði flust með manni sínum og
börnum til Ástralíu, og þangað hélt
líka Haraldur í ævintýraleit. Þegar
um hægðist og fjárhagur þeirra Eir-
íks og Maríu batnaði tóku þau að
ferðast um heiminn sér til óblandinn-
ar ánægju, en minnisstæðust varð
þeim heimsreisa á vegum Ingólfs
Guðbrandssonar til Rio de Janeiro,
einhverrar fegurstu borgar í heimi.
Rifjaði María oft síðan brosandi upp
sögur úr þeirri ferð.
Eftir óvænt fráfall Eiríks vorið
1984 fluttist María í litla, en snotra
íbúð í Hæðargarði 23B, þar sem hún
átti heima til æviloka. Hún undi sér
þar vel í hópi barna sinna, átta barna-
barna og átta barnabarnabarna og
skrapp líka í ófáar ferðir til útlanda.
En árið 1989 greindist María með
brjóstakrabbamein, og varð þá að
taka af henni annað brjóstið. Árið
1996 greindist hún síðan með ólækn-
andi lungnakrabbamein. Hún var að
vísu furðu hress næstu ár, en um jólin
2000 syrti að, og sumarið 2001 varð
hún að leggjast inn á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi, þar sem
hún naut ágætrar umönnunar, uns
hún fékk hægt andlát 13. júlí 2001.
Margt var á Maríu Haraldsdóttur
lagt í lífinu. Hún missti móður sína á
viðkvæmasta skeiði og tvítuga systur
sína ári síðar. Yngsta barn hennar
ónefnt fæddist líka andvana. Þegar
miklir erfiðleikar steðjuðu að í byrjun
sjöunda áratugarins, en börnin fjögur
voru þá að vaxa úr grasi, varð Eiríkur
að dvelja langdvölum að heiman, og
þurfti hún þá nær ein og óstudd að
annast heimilið. Hún og sonur hennar
Haraldur höfðu verið mjög samrýnd,
og má nærri geta, hversu sár raun
það hefur verið henni, þegar það
fréttist hingað heim seint á árinu
1972, að hann hefði skaddast stór-
kostlega á bifhjóli. Lá hann milli
heims og helju á sjúkrahúsum í Ástr-
alíu og á Íslandi í rúm þrjú ár, uns
hann lést í árslok 1975. Það var ekki
síður þungt áfall, þegar maður Maríu,
Eiríkur, drukknaði 13. maí 1984 út af
Hrollaugseyjum í Austur-Skaftafells-
sýslu, þar sem hann hafði verið með
systursyni Maríu á skemmtisiglingu.
María tók þessum erfiðleikum öllum
með æðruleysi og lét aldrei bugast.
Henni tókst að halda heimilinu sam-
an, á hverju sem gekk, og hafa börn
hennar og aðrir afkomendur verið
henni til mikils sóma. Fanney Sigríð-
ur er fyrir löngu komin aftur frá Ástr-
alíu og starfar hjá Samvinnuferðum-
Landsýn, Ólafur er stýrimaður og
Regína bókasafnsfræðingur.
María Haraldsdóttir var meðal-
kona á hæð, fríð sýnum, grannvaxin
og smágerð, með sveip í hári, stóreyg
og augun gráblá og ljómandi. Ung var
hún ljóshærð, en hárið dökknaði með
árunum. Hún hafði yndi af fallegum
fötum og gekk ætíð vel og smekklega
til fara. Hún var hógvær, en glaðlynd
og vingjarnleg, gestrisin og örlát, þótt
hagsýn væri, en það gat setið lengi í
henni, þætti henni gert á hlut sinn eða
fjölskyldu sinnar. Þótt María væri
engin mannafæla og hefði yndi af góð-
um mat á veitingastöðum og ferðalög-
um til útlanda hafði hún lítinn áhuga á
stjórnmálum og félagsmálum í víðum
skilningi. Kaus hún sjaldan í þing-
kosningum, en oft í borgarstjórnar-
kosningum. Hugur hennar var mjög
bundinn hinum mikilvægu málum og
verkefnum, sem löngum hefur fallið í
hlut kvenna að sinna. Það á vel við um
hana, sem lítt kunn skáldkona, Elín
Sigurðardóttir, orti til annarrar konu
snemma á tuttugustu öld:
Þú elskaðir mikið
sem móðir og kona
og misstir ekki
marksins rétta.
Betra að fórna
en fórnir hljóta.
Óx þér ásmegin
við athöfn hverja.
María Haraldsdóttir óx af hverri
raun. Hún gaf mikið af sjálfri sér, en
henni var líka mikið gefið, því að sú
kona er ríkust allra kvenna, sem skil-
ur eftir sig góð börn og góðar minn-
ingar. Hjá henni var alltaf gott að
vera, eins og lítill drengur úr næstu
íbúð, sem hún var jafnan sem önnur
móðir, getur best borið um vitni.
Hannes Hólmsteinn
Gissurarson.
MARÍA
HARALDSDÓTTIR