Morgunblaðið - 04.09.2001, Page 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 4. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Anna Sigurborg var ógift og
barnlaus. Hún hélt heimili með for-
eldrum sínum á Sandbrekku ásamt
Guðna Þórarni bróður sínum, á
meðan þau lifðu. Bjó hún þar áfram
þar til hún flutti í íbúð hjá öldruðum
sem er í tengslum við sjúkrahúsið í
Neskaupstað.
Hún hugsaði afar vel um foreldra
ANNA SIGURBORG
FINNSDÓTTIR
✝ Anna SigurborgFinnsdóttir
fæddist á Sand-
brekku (Melagötu
15) í Neskaupstað 21.
febrúar 1918. Hún
andaðist á sjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 27. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Finnur
Sigfús Jónsson báta-
smiður, f. 9. október
1888, d. 22. janúar
1962, og Margret
Guðnadóttir frá
Vöðlum í Vöðlavík, f.
30. nóvember 1886, d. 28. septem-
ber 1968. Systkini Önnu eru Jón,
f. 17. nóvember 1915, d. 3. febrúar
1991; Guðni Þórarinn, f. 12. sept-
ember 1923, d. 23. júní 1964; Ingi-
björg, f. 5. júní 1927.
Útför Önnu fer fram frá Norð-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
sínar og bróður, eink-
um eftir að þau urðu
eldri. Á heimilið komu
gestir og gangandi,
enda var Fúsi, eins og
pabbi hennar var kall-
aður, afar gestrisinn,
dreif hann menn heim
að gömlum og góðum
sið, þar sem þær
mæðgur Margret og
Anna báru fram veit-
ingar. Oft var kátt á
hjalla, einkum þegar
pólitík var í um-
ræðunni, en Fúsi hafði
gaman af að ræða
skoplegu hliðar hennar. Var blaðið
Spegillinn honum mikið hlátursefni
eins og öðrum.
Við sem þetta skrifum erum
þakklát fyrir að hafa fengið að eiga
Önnu að. Ferðirnar austur í Nes-
kaupstað, oftast á hverju ári, sest að
borðum, drukkið súkkulaði ásamt
öðrum veitingum. Þetta var fastur
liður. Á þessum samverustundum
voru málin rædd, hver væri skyldur
þessum eða hinum, en Anna var
mjög fróð um fólkið sitt. Óneitan-
lega finnur maður fyrir söknuði og
ekki verður auðfundinn einstakling-
ur sem hefur jafn góða þekkingu á
ættinni.
Þegar árin liðu og systkinabörnin
fóru að venja komur sína til Önnu
var þeim ekki í kot vísað. Sérstak-
lega var Skúli systursonur hennar
henni kær. Dvaldi hann oft hjá
henni þegar hann átti frí. Tel ég að
hún hafi haft gaman af að hafa Skúla
hjá sér, einkum eftir að hún var orð-
in ein. Hann sýndi Önnu mikla
ræktarsemi.
Skúli lést af slysförum og var það
mikið áfall fyrir Önnu. Menn þóttust
sjá sem heill tugur ára hefði verið
lagður á hana.
Anna var mikill völundur í hönd-
unum. Hún vann við sauma framan
af ævi, en ef til vill meira í fiski á síð-
ara vinnuskeiðinu.
Við minnumst Önnu frænku, eins
og við í okkar fjölskyldu kölluðum
hana, fyrir allar sendingarnar á jól-
um og afmælum. Hún gleymdi eng-
um. Margur dúkurinn, sokkarnir
eða verkefni úr föndrinu urðu til að
gleðja.
Við fráfall Önnu kemur eitt skarð-
ið í viðbót í þann hóp sem lagði sig
fram um að gera okkur til geðs í
heimsóknum á Austurlandið.
Að lokum finnst mér viðeigandi að
minnast áhuga Önnu á knattspyrnu.
Hún var full áhuga þegar lið spiluðu,
hún vissi gang leikja og þekkti liðin.
Hjá Þrótti í Neskaupstað var staða
leikja alveg ljós.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Erla Margrét og Hjörleifur.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina
Fallin er í valinn,
langt um aldur fram,
Sigríður Ingibjörg
tengdamóðir mín eftir
áralöng og erfið veik-
indi. Ég minnist þess
nú hvað mér þótti sárt að skaparinn
svipti mig ömmum mínum og öfum
er þau voru á sjötugsaldrinum, en
verð svo fyrir því að missa tengda-
móður mína, móður konu minnar
og ömmu barnanna minna tæpra
fimmtíu og fjögurra ára að aldri!
Þykir mér sem þar verði ekki aukið
á „óréttlætið“ öllu meir. Enda heyr-
ir maður einungis grát og gnístran
tanna ástvina sem eiga nú um sárt
að binda sem aldrei fyrr. Elsku
börnin geta ekki lengur sótt í hinn
góða faðm ömmu sinnar eða móður
sem var þeim ávallt opinn og
reiðubúin var hún að greiða götu
þeirra ef það var á valdi hennar.
Ekki tók hún síður til hendinni ef
þurfti á að halda að leggja þeim
lífsreglurnar. Deildi hún út hinni
miklu hlýju sem hún bjó yfir til
samferðafólks síns og þá ekki síst
til venslafólks. En umburðarlynd
var hún við börnin og samferðafólk
sitt umfram það sem maður er van-
ur að sjá hjá öllu venjulegu fólki.
Enginn var hún þó veifiskati, varð
eigi auðveldlega haggað og lét í ljós
bjargfastar skoðanir sínar á mönn-
um og málefnum, þó þannig að hún
átti mjög auðvelt með að koma um-
ræðunum í annan farveg sæi hún
fram á að ósætti eður annað stagl
væri í uppsiglingu. Við hin létum
það nú venjulega eftir henni þó
okkur sem mikinn áhuga höfum á
stjórnmálaumræðum líðandi stund-
ar væri það nokkurt kappsmál að
ljúka umræðunum og hefðum því
ekki við aðrar aðstæður tekið það í
mál. En það fór nú samt best á að
leyfa henni að fá sínu fram við þessi
SIGRÍÐUR
INGIBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigríður Ingi-björg Jónsdóttir
fæddist á Ísafirði 9.
október 1947. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 13.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Grafarvogs-
kirkju 27. ágúst.
tækifæri og spá frekar
í af hverju það var
kominn útsynningur,
með þessari líka helli-
dembu, eða þá hvort
þetta hafi ekki örugg-
lega verið Davíð sem
brá fyrir á sjónvarps-
skjánum rétt í þessu.
Sigríður var kraft-
mikil kona og mikill
dugnaðarforkur til
allra verka. Hún gat
aldrei látið sitt eftir
liggja ef hún kom þar
að sem henni sýndist
að væri verk að vinna.
Þannig var með allar þær samkom-
ur sem haldnar voru innan fjöl-
skyldunnar jafnt sem hjá öðru
vensla- eða vinafólki. Hún var
ávallt fremst í flokki að vinna verk-
in og dró hvergi af sér, því ein-
staklega var hún ósérhlífin. Nutu
því margir dugnaðar hennar á
þennan hátt þó ekki yrði ævin löng.
Má jafnvel segja sem svo að hún
hafi skilað verkum mannsævinnar á
helmingi styttri tíma en flestir aðr-
ir, og kannski vel það. Þannig var
að hún valdist fljótt til forystu
ásamt öðrum í verkalýðsfélagi sínu,
fyrst í Verkakvennafélaginu Sókn,
en síðar í Eflingu eftir sameiningu
nokkurra verkalýðsfélaga. Það var
ljóst að vel líkuðu verk Sigríðar og
vinnusemi, því hún var skjótt valin
ásamt öðrum til fjölda verkefna og
trúnaðarstarfa á vegum félagsins.
Sennilegt er að hún hafi ekki hvað
síst verið valin í margan starfann
vegna meðfæddrar og smitandi
glaðværðar sinnar sem allir nutu
góðs af. Þannig var hún enda au-
fúsugestur hvarvetna sem hún fór,
og ekki hvað síst sóttu vinir hennar
og ættingjar hana mikið heim. Þar
var hún í essinu sínu innan um fjöl-
skyldu sína og vini og mikill höfð-
ingi heim að sækja. Þar féll eplið
eigi langt frá eikinni því þannig var
einnig farið um heimili foreldra
hennar á Ísafirði. Gestrisni Sigríð-
ar var mikil eins og segir hér á und-
an og var hún snögg að hrista fram
úr erminni góðgerðir handa gestum
sínum. Þá hafði Sigríður einstakt
yndi af að gleðja vini sína og leyndi
það sér ekki hvað síst á jólum, af-
mælum og við álíka tækifæri. Hvað
við kemur nánustu fjölskyldu þá má
segja að hafi jaðrað við ofrausn í
gjafavali, en augljóst var að gefand-
inn hafði ekki minni ánægju af en
sá sem þáði. Ávallt var hún hrókur
alls fagnaðar þar sem fólk kom
saman. Ekki hvað síst þegar skyldi
dansað, sungið og trallað. Hafði
hún sérstakt yndi af öllum þessum
sígildu slögurum og dró hvergi af
sér, en lag hafði hún ágætt. Þá var
þar í sérstöku uppáhaldi Geirmund-
ur Valtýsson og önnur tónlist svip-
aðrar gerðar og hann flytur.
Eftir ríflega tuttugu og þriggja
ára hjónaband með Ásgeiri Hrein-
dal Sigurðssyni, slitnaði upp úr og
leiðir skildi. Þegar fram liðu stund-
ir kynntist hún Þór Þórissyni. Má
með sanni segja að fyrst til sam-
bandsslita þurfti að koma hjá þeim
Ásgeiri, þá hafi það verið hið mesta
lán Sigríðar að kynnast honum Þór.
Augljóst var að hann bar hana á
höndum sér frá fyrstu tíð, og slak-
aði þar hvergi á allt þar til yfir
lauk. Hann var einstaklega natinn
og góður við hana svo eftir var tek-
ið og veitti svo sannarlega ekki af
síðasta spölinn. Einnig fylgdi hon-
um ný langamma og afasystir
ásamt börnum hennar á Akureyri.
Kunnu barnabörn Sigríðar ákaflega
vel við þessa góðu viðbót í fjöl-
skylduna og tóku Þór og fjölskyldu
hans tveim höndum. Þór hefur enda
náð vel til fjölskyldu Sigríðar, við
mikla ánægju hennar með árang-
urinn.
Það tók mikið á Sigríði er hún
missti móður sína fyrir ríflega hálfu
öðru ári á sjötugasta og sjötta ald-
ursári. Ekki hvað síst er hún fylgdi
náfrænku sinni fimmtugri auk móð-
ursystur sinni sextíu og sex ára til
grafar skömmu síðar, en þær söfn-
uðust allar til feðra sinna af völdum
illvígra sjúkdóma. Um þverbak
keyrði er hún sá síðan á eftir dóttur
nýlátinnar móðursystur sinnar sem
rétt hafði náð þrítugsaldri, einnig
af völdum einhvers óskýrðs krank-
leika sem skyndilega helltist yfir og
ekkert varð við ráðið. Af einstakri
hörku tók Sigríður fram hatt sinn
og staf og hélt til Ísafjarðar að
fylgja hinni ungu frænku sinni til
grafar. Kom hún aftur úr þeirri
ferð rétt tæplega hálfum mánuði
fyrir eigið andlát. Þetta var eig-
inlega til marks um hinn ofurmann-
lega þrótt hennar, í bland við hæfi-
lega þrjósku, að Sigríður tókst svo
erfittt ferðalag á hendur, svo þjáð
sem hún var orðin. Þessi ökuferð er
okkur fullfrískum meðal-Jónum al-
veg feikinóg ferðalag og teljumst
slæptir eftir. Það leyndi sér heldur
ekki að Sigríður bar aldrei á torg
þjáningar sínar, sem höfðu færst í
aukana hin síðari ár. Ávallt hélt
hún striki sínu og fór um víðan völl
í fellihýsinu sem þau Þór keyptu
sér fyrir þremur árum. Hafði hún
af þeim ferðum mikið yndi og naut
náttúrunnar og samvistanna við
mann sinn og ferðafélaga eftir at-
vikum. Þannig fór hún á ættarsam-
komu á Snæfellsnesi, jafnt sem
fjallgöngu í útilegu á Kirkjubæjar-
klaustri. Það var ekki að sjá að þar
færi sárþjáð kona sem veiktist stöð-
ugt meir. Ekki virtist annað en hún
væri hvað frískasti ferðalangurinn,
eftir því sem menn gátu ráðið af
hinni léttu lund, krafti hennar og
forystu á vellinum.
Hjá fjölskyldunni er skarð fyrir
skildi. Kjölfestan horfin sem allir
gátu reitt sig á, allt fram á síðustu
stundu. Menn eru sem í lausu lofti
eftir slíkan missi og vita vart í
hvorn fótinn skal stíga, jafnvel
hvort það sé eiginlega gerlegt eftir
að svona er komið. Börnin spyrja
um ömmu og hvar hún sé niður
komin. Hvernig henni líði núna og
velta þessu mikið fyrir sér, sem von
er. Við sem eldri erum reynum að
segja þeim að nú líði ömmu vel.
Hún sé komin til Guðs og það þjaki
hana ekki lengur nein þau mein
sem það gerðu hérna megin grafar.
Hún sé komin til samvista við for-
eldra sína og aðra ástvini og líði vel.
Það slær vitaskuld á hugarvíl okkar
fullvissan um þetta sem við höfum
frá frelsaranum sjálfum, en sárs-
aukinn er samt enn um sinn á sín-
um stað. Í bænum sínum biðja
börnin Guð fyrir ömmu sína, og í
hvert sinn sem þau sakna þess að
sjá hana ellegar að faðma hana að
sér, þá vita þau að hún er bara í
einnar bænar fjarlægð. Þá finna
þau fyrir henni, enda væri það ólíkt
henni að sinna ekki velferð þeirra
áfram þótt í önnur heimkynni sé
komin. Við biðjum algóðan Guð að
blessa hina góðu minningu Sigríðar
Ingibjargar og óskum henni vel-
farnaðar á þeirri vegferð sem hún
hefur nú hafið.
Þorsteinn Halldórsson.
Það er stórt skarð höggvið í
hjarta þessarar fjölskyldu, Guð hef-
ur tekið of marga frá okkur á einu
og hálfu ári og þessi sára sorg verð-
ur seint eða aldrei yfirunnin. Aldrei
fáum við svör við þeim spurningum
sem hrannast upp í huga okkar, af
hverju?
Elsku Sigga, þú varst svo dugleg
og jákvæð í öllum þínum veikind-
um. Þegar ég hitti þig eða hringdi í
þig og spurði hvernig heilsan væri,
var svarið: „Fín, en hjá þér?“ Þú
varst svo hamingjusöm eftir að þú
kynntist Þór, giftir þig á fimmtíu
ára afmæli þínu og enginn vissi fyrr
en við vorum komin í glæsilega
veislu hjá þér. Ég var mjög ánægð
að geta komið í afmælið til þín. Allt-
af var gott að koma til þín.
Elsku Sigga, við áttum eftir að
gera svo margt, við ætluðum til
berja, þér þótti alltaf svo gaman að
tína ber og við ætluðum að keyra
fyrir Nes en þér hefur verið ætlað
annað. Þú varst ekkert smá dugleg
eins og þú varst veik, komst akandi
vestur og varst hjá mér þegar við
fylgdum elsku litlu frænku, henni
Pálínu, 28. júlí, og þú kvartaðir
aldrei. Þú varst svo heppin að eiga
svona yndislegan mann sem gerði
allt sem hann gat svo þér liði sem
allra best í þínum veikindum.
Oft minntir þú mig á að þegar ég
var eins árs og þú að passa mig
labbaði ég sofandi með þér. Þú
varst svo mikið fyrir að ferðast og
komst oft vestur og þá með rútu
eða flutningabíl.
Elsku Sigga, þakka þér fyrir all-
ar þær stundir sem við áttum sam-
an. Guð geymi þig. Elsku Þór,
Fanney, Ingibjörg, Siggi og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur
samúð og biðjum Guð að gefa ykk-
ur styrk í þessari miklu sorg.
Kveðja.
Ásta og fjölskylda.
Hún Sigga okkar Jóns er látin
eftir mjög erfið veikindi, sem hún
mætti af ótrúlegu æðruleysi. Þegar
við inntum hana eftir líðan svaraði
hún oftast: Mér líður bara vel,
ágætlega reyndar. Hún sýndi mik-
inn styrk í sínum erfiðu veikindum,
sem við öll megum læra af, alltaf
glöð að sjá okkur, t.d. allir mið-
vikudagarnir og súpuferðirnar okk-
ar, aldrei kvartað.
Í hugann koma margir góðir dag-
ar á liðnum árum, skemmtilegar
ferðir, glaðværar samverustundir.
Vinnuferðirnar til að undirbúa or-
lofshús Sóknar, sumarferðir Sókn-
ar og síðar Eflingar, bæði innan-
lands og utan, félagsstörf í
samningum, ferðanefnd, spilakvöld
og stjórnarstörf. Alltaf var Sigga
virkur þátttakandi með dugandi og
ósérhlífinn framkvæmdavilja og
vinnugleði.
Ógleymanlegar eru ferðirnar
okkar með mökum til Færeyja og
Norðurlanda, þar sem Ísfirðingur-
inn Sigga, þá sárlasin, fann aldrei
til sjóveiki og síðast í fyrravor í
rútuferð til Prag og Berlínar. Á
ótrúlegustu stöðum tókst Siggu að
finna sér fallega steina í safnið sitt.
Við söknum nú vinar í stað en
geymum minningarnar í hjörtun-
um, þar sem þær munu ekki hverfa
heldur verða okkur fjársjóður til að
leita í út lífsins alla daga.
Síðustu dagarnir og mánuðirnir
voru erfiður tími, en við dáðumst að
samstöðu og dugnaði Siggu og Þórs
og ómældri alúð hans við að hlúa að
Siggu og annast hana á allan hátt.
Kæri Þór. Við sendum þér og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja ykkur í sorginni og
varðveita Siggu þar til við öll hitt-
umst á ný.
Af öllum þeim gæðum,
sem okkur veitir viturleg
forsjá til ánægjuauka er
vináttan dýrmætust.
(E.)
Þuríður I. og Rannveig G.