Morgunblaðið - 03.05.2002, Page 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2002 45
hlaðborð, alveg sama á hvaða tíma
við komum. Amma átti alltaf til
heimabakaðar kleinur, lagtertur,
rúgbrauð, kanelsnúða og margs
konar góðgæti í frystinum. Það hef-
ur nú alltaf farið svolítið mikið fyrir
okkur systkinunum, enda erum við
sex talsins, en það var alltaf nóg
pláss fyrir okkur hjá ömmu. Í stóra
garðinum ykkar afa máttum við
gera allt, við fórum í fótbolta, kriket
og margt fleira. Oft kom amma út til
okkar og fylgdist með okkur meðan
hún hengdi þvottinn upp á snúru.
Það var alveg sama þótt við ráp-
uðum inn og út, alltaf tók amma á
móti okkur með brosi. Þegar kólna
tók úti og hlýr fatnaður var nauð-
synlegur áttum við systkinin nóg af
útprjónuðum peysum, húfum, ullar-
sokkum og vettlingum sem amma
hafði prjónað á okkur.
Jólaundirbúningurinn er okkur
systkinunum líka ógleymanlegur því
alltaf sendi amma okkur lagtertu,
(þessi brúna með hvíta kreminu),
kanelsnúða og kleinur. Mamma
þurfti að fela öll boxin fyrir okkur
svo að eitthvað væri nú til þegar jól-
in loks gengu í garð. Þegar amma
hringdi í okkur og spurði um kök-
urnar sögðum við henni að mamma
væri búin að fela þær fyrir jóla-
sveininum. Amma sagði þá að afi
væri nú líka smá jólasveinn því að
það þyrfti líka að fela kökuboxin
fyrir honum.
Það var alltaf gaman að hitta
ömmu eða fá símtal frá henni því að
hún fylgdist með öllu sem við gerð-
um og vorum að upplifa, hvort sem
það var nám, íþróttir eða vinna. Þó
að við séum svona mörg systkininin
og með ólík áhugamál gat amma
alltaf talað við okkur af fullum
áhuga um það sem okkur fannst
skipta máli.
Elsku amma, við kveðjum þig
með hlýjum og góðum minningum.
Þú sannaðir það sem oft hefur
verið sagt: „Ömmur eru englar í
dulargervi.“
Kristbjörg Helga, Ólafur Helgi,
Ingi Björn, Kristinn, Albert
Brynjar og Thelma Dögg.
Hún Sigurbjörg var algjör engill
á jörðu fyrir það hvað hún var góð,
hjarthlý og alltaf tilbúin til þess að
rétta þeim sem þurfti hjálparhönd.
Hún bjó einnig yfir miklum dugnaði
og baráttugleði. Hún bjó líka yfir
gríðarlega skemmtilegum kald-
hæðnishúmor sem hún notaði óspart
á brandarakallinn og sprelligosann
hann Kidda afa.
Fyrir að eiga hana sem ömmu er
ég mjög lánsamur og þakklátur
guði.
Ég man hversu spenntur ég varð
alltaf við það að vera að fara til
Stykkishólms í litla miðjuherbergið
hjá afa og ömmu. Þar sem lífið varð
betra með hverjum deginum sem
leið. Ég man að amma passaði alltaf
uppá það að það væri til nógu mikið
af snúðum, því ég gjörsamlega elsk-
aði snúðana hennar og það vissi hún
og þess vegna voru þeir alltaf til, og
hefði ég ekki verið svona mikið í fót-
boltanum þá hefði ég ábyggilega
endað sem heimsins feitasti krakki
því ég gat ekki hætt að troða þeim í
mig, smá ýkjur því hún skammtaði
mér snúðana svo hún þyrfti nú ekki
að vera bakandi allan sólarhringinn.
Hún fylgdi mér einnig mikið í gegn-
um knattspyrnu og Jackson ferilinn
minn, og hvatti mig sífellt áfram í
því. Ég gleymi því aldrei hvernig
hún kenndi mér að vinna fyrir hlut-
unum, t.d. ef mig langaði að fara í
keppnisferðalag, eða langaði í nýjan
æfingagalla frá Snæfell og það
þyrfti pening til þess að borga, þá
fékk ég þá ekki bara beint í vasann
heldur fór ég og vann með henni við
að reyta arfa eða tína rabbabara
sem ég síðan fékk borgað fyrir og
greiddi þannig fyrir ferðalögin. Hún
stofnaði líka lítinn sjóð fyrir mig þar
sem hún setti ávallt 100 kr. á viku í,
en þann pening fékk ég mjög lítið að
sjá nema þegar það kom sjómanna-
dagur eða eitthvað álíka en þá gaf
hún mér smáskerf af því, en síðan í
lok hvers sumars þá tók hún alla 100
kallana sem hún hafði safnað fyrir
mig og eyddi þeim í sjálfa sig, nei
nei smá grín, hún tók þá alla og eftir
því sem ég best man þá lagði hún þá
inná bók fyrir mig. Mig langaði
náttúrulega að fá peninginn viku-
lega og eyða þeim í sælgæti en það
kom auðvitað ekki til greina, þannig
að ég ásamt Hildi frænku, fórum útí
Hólmkjör og fengum vinnu þar hjá
Bjarna félaga og unnum okkur inn
fyrir pepsí og sælgæti. Þegar ég var
að keppa í fótbolta þá stóðu hún og
afi alltaf á hliðarlínunni hvetjandi
mig og Hildi áfram.
Hún kenndi mér einnig mikið um
aga og koma vel fram við alla hvort
sem mér líkaði illa við þá eða ekki,
enda var maður nú líka mikið
skammaður ef maður lenti í slags-
málum eða var með einhvern kjaft
við einhvern.
Ég man einnig eftir þeim degi
sem hún kenndi mér að reima, hún
sýndi mér trekk í trekk hvernig það
væri gert en ég náði því bara ein-
faldlega ekki en hún gafst ekki upp
þó að ég væri löngu búinn að gefast
upp, en á endanum tókst það, þökk
sé dugnaði og elju hennar. Ég man
hversu ánægður ég var að kunna að
reima, mér fannst ég fara úr því að
vera lítill 6-8 ára krakkapolli yfir í
alvöru karlmann því ég kynni að
reima.
Það var mér alltaf jafnerfitt að yf-
irgefa ömmu og afa og fara aftur í
bæinn, því þar fann ég ekki fyrir
sömu ástúð og athygli þar sem við
börnin vorum sex, og athyglin skipt-
ist niður á okkur. En á Laufásvegi 7
var ég einn og leið því alltaf mjög
vel þar sem ég fékk óskipta athygli,
ástúð og umhyggju frá henni og afa.
En þau voru dugleg að heimsækja
okkur í Brekkubæinn, það er hreint
ótrúlegt hversu oft þau nenntu að
koma ef maður miðar við það að það
tekur afa 6 klukkustundur að keyra
frá Stykkishólmi til Reykjavíkur,
aftur smáýkjur, en afi gamli keyrir
nú samt rosalega hægt. Það vantaði
ekki að þegar hún amma kom í
Brekkubæinn þá fylgdu henni fleiri
fleiri stútfull macintoshbox full af
snúðum og öðrum yndislegum kök-
um.
Að lokum vill ég bara þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig amma mín, og ég vona svo inni-
lega að ég geti launað þér þetta allt
saman einhvern tímann því ég er
þér ævinlega þakklátur.
Ég mun ávallt elska þig, þinn vin-
ur og barnabarn,
Kristinn Ingason.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Sofðu rótt, elsku langamma!
Þinn,
Aron Logi.
Þegar kær frænka mín, hún
Bogga, er kvödd hinstu kveðju
koma fyrst í hugann þau miklu veik-
indi hennar síðustu misseri og
hvernig þessi hressa og glæsilega
kona gat misst svo skyndilega lífs-
taktinn. Hún mátti þola erfiðar að-
gerðir og þunga legu undir það síð-
asta og ljóst var að mikil þrauta-
ganga beið hennar, hefði hún lifað
lengur. Sá sem öllu ræður hefur nú
tekið hana til sín og leyst hana
þrautum frá og við vandamenn og
vinir þökkum góðum Guði fyrir að
hafa gefið okkur hana og allt sem
hún var okkur. Þegar maður sér á
bak fólki eins og Boggu, sem svo
lengi hefur verið manni nærri,
áhugasöm um hagi manns, í blíðu og
stríðu, er ekki laust við að hluti af
manni sjálfum hverfi. Á kveðjustund
skilur maður best hve dýrmætt er
að eiga hóp skyldmenna nálægt sér
á lífsleiðinni.
Þær voru fjórar dætur Hansínu
og Sigurðar Marinós, Hildur, Anna,
Þóra og Sigurbjörg og einn sonur,
Sæmundur, sem lést aðeins 7 ára
gamall, en þau ólu einnig upp Herg-
ard sem sinn eigin son. Anna lést
1980 langt um aldur fram. Afi og
amma veittu þeim öllum vissulega
ástríkt uppeldi og spöruðu ekkert í
þeim efnum. Þar hlaut hinn andlegi
auður að vera fyrirferðarmeiri enda
langt um dýrmætari hinum verald-
lega. Trúfesti, heiðarleiki og fórn-
fýsi var veganesti sem dugði vel.
Einstaklega kært og náið samband
var á milli systkinanna á uppvaxt-
arárunum á Klöpp og rofnaði það
aldrei. Afi og amma voru rótgrónir
Snæfellingar og áttu á þessum árum
stóran frændgarð í Stykkishólmi og
voru samgangur og tengsl mikil
þeirra í milli. Söngur var þeim
systrum í blóð borinn enda mikið
sungið á æskuheimilinu og var söng-
urinn þeirra yndi alla tíð. Bogga, sú
yngsta, var þar enginn eftirbátur
með sína fallegu rödd og söng lengi í
kirkjukórnum.
Óhætt er að segja að Bogga hafi
stigið sitt mesta gæfuspor er hún
giftist Kristni Finnssyni múrara-
meistara, þeim góða dreng. Þau
eignuðust fallegt heimili og hlutu
mikið barnalán, Sigga, Möggu og
Ingu, enda sáu þau ekki sólina fyrir
þeim. Bogga og Kiddi voru afar
glæsileg hjón og voru svo sérstak-
lega samrýnd að varla var hægt að
nefna annað þeirra án þess að hitt
fylgdi á eftir. Tengdafólk Boggu,
Magga, Finnur og Hinni og fjöl-
skylda, mátu hana mikils enda var
hún einstök tengdadóttir og mág-
kona. Bogga og Kiddi bjuggju
blómann af hjúskaparárum sínum á
Laufásveginum og þá í miklu nábýli
við skyldfólk Kidda og var eftirtekt-
arvert hve náið það samband var,
byggt á tryggð og gagnkvæmu ást-
ríki. Í gegnum Boggu fékk okkar
fjölskylda að kynnast öllu þessu
góða fólki, eldri sem yngri, og eign-
ast þau að vinum.
Bogga starfaði lengi við verslun-
arstörf en hún naut sín vel í sam-
skiptum við fólk. Ekki síður voru
henni kær störf sín hjá systrunum á
St. Franciskussjúkrahúsinu, þar
sem hún gat miðlað öðrum af hjarta-
gæsku sinni. En samt átti alltaf
heimilið, Kiddi, börnin og fjölskyld-
ur þeirra hug hennar allan.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann nú og þakkarefnin eru mörg.
Mamma kveður með söknuði elsku-
lega systur sína og þakkar henni all-
ar góðu samverustundirnar, sem
margar hafa verið á liðnum áratug-
um. Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur sendum við Kidda, Sigga,
Möggu, Ingu og fjölskyldum og
biðjum góðan Guð að styrkja þau á
sorgarstundu. Minningin um elsku-
lega systur og frænku munum við
ávallt geyma.
Ellert.
Ég vil með fáum orðum þakka
þessari mætu og góðu konu sam-
fylgd liðinna ára. Þau eru nú orðin
60 árin sem við höfum þekkst og sú
kynning geymir sterka minningu í
æviferli okkar.
Ég var við fermingu hennar árið
sem ég kom og var í samfögnuði yfir
þeim áfanga sem þá var orðinn.
Hún var fædd og uppalin í Hólm-
inum og átti þátt í velgengni hans
eins og fleiri og hérna lauk hún ævi
sinni. Hógvær og af hjarta lítillát og
trú sínum æskuhugsjónum. Hún
eignaðist traustan lífsförunaut og
mannvænleg og dugandi börn. Að
þessu hlúði hún og efldi með sínu
góða hugarfari og samviskusemi.
Heimilið var hennar aðall og alltaf
númer eitt. Ég átti því láni að fagna
að koma oft á heimili hennar og
Kristins. Það var gott að koma þar
og því urðu sporin mörg um dagana.
Fyrir þetta allt er þakklæti of-
arlega í huga. Hún átti góða for-
eldra sem ég mat mikils, trúaða
móður sem gaf henni gott veganesti
og dugnaðarmann sem föður sem
hlúði að heimilinu og þegar þetta fór
saman var hún hamingjusöm. Ég
var ekki búinn að vera lengi í Hólm-
inum, þegar ég kynntist æskuheim-
ili hennar, mat það mikils og naut
þeirra hlýju.
Fyrir þetta vil ég nú þakka og
blessa þær stundir sem við áttum
saman. Ég bið henni allrar bless-
unar á lífsins leiðum og veit að hún
þiggur nú laun sinnar þjónustu hér í
þessum heimi. Við sem áttum sam-
leið með henni söknum, en vitum að
nú hefur hún hlotið laun trú-
mennsku sinnar.
Guð blessi hana og fjölskyldu
hennar sem hefir mikið misst. Þeim
sendi ég samúðarkveðjur.
Árni Helgason, Stykkishólmi.



 
   

  
     

 

 
 
 
    
     
 

     



  

      
        

     !" # $#% 

&    '( )$#   
 #    *+  
, -   !)%./# &/#  
      
       0
 !
 

 
   

 
'
1!
2!


31
 " %44
 "( 
" # $
%  &'(
 )*

+    
/ " #      ) 
" 50" #  &  )"  
)  " #  /  ) "" # 
$#*0" #  
        0
 !
 
   


 ,



3 6
3

'131
, )7
!"))
"  - (       
  $#%  
 " 3 
!/ 
*3    8 / 3  
5)*'& 3  
'& 9 #   '(*: ; #  
,"( # 0
 !
 

 
 

,


!'$ 6
31
$" ) <=
 "( 

  
 ) "   (/  )  
$ #  )  > ) "#   
 * )   $ #  
   )   # % % 
!")  &/#  
 *!     ) "  0
 !
  

   


 
$
?1

8
 

 !)  
 . # 
     ./(
   %  
$#@   
 %   
$#*    !)( ) 
 8  A     ,"( *  
@(/    
B '& %   
 % 8+ ! )) /% 0