Morgunblaðið - 19.06.2002, Síða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JÚNÍ 2002 37
✝ Þór Ástþórssonfæddist í Reykja-
vík 3. mars 1932.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut laugar-
daginn 8. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ástþór
Matthíasson, f.
29.11. 1899, d. 7.12.
1970, og Sigríður
Gísladóttir, f. 22.11.
1904, d. 2.9. 1990.
Eftirlifandi systkini
Þórs eru Gísli og Ás-
dís. Látin eru Ás-
geir, Sigríður Erna og Matthías.
Þór ólst upp í foreldrahúsum á
Sóla í Vestmannaeyjum. Eftirlif-
andi eiginkona Þórs er Marlaug
Einarsdóttir, f. 18.7. 1933 í Vest-
mannaeyjum. Þau giftust 24.7.
1954 og hófu búskap í Vest-
mannaeyjum en fluttu til Reykja-
víkur 1958 og þaðan til Hafnar-
fjarðar 1969. Foreldrar
Marlaugar voru Einar Illugason,
f. 1.4.1911, d. 28.8. 1972, og
Steinunn Rósa Ísleifsdóttir, f.
7.6. 1912, d. 13.7. 1994. Börn
Þórs og Marlaugar eru: 1) Sigríð-
ur Þórsdóttir, f. 25.1. 1955. Synir
Sigríðar eru Ingvar Þór og Eyv-
ar Örn Geirssynir. Sambýlismað-
ur Sigríðar er Björgvin J. Jó-
hannsson. 2) Rósa Guðný, f. 30.9.
1958. Dóttir Rósu
Guðnýjar er Þórunn
Þórsdóttir. Sam-
býlismaður Rósu
Guðnýjar er Örn
Viðar Erlendsson.
3) Vignir Þórsson, f.
20. 5. 1967. Barna-
barnabörn Þórs og
Marlaugar eru fjög-
ur, Perla Kamilla,
Guðni Geir, Ísar
Steinn og Eldur Ar-
on. Sonur Þórs fyrir
hjónaband er Arn-
þór, f. 16.5. 1951.
Börn Arnþórs eru
Kári Þór, Ívar, og Sigríður Rut.
Sambýliskona Arnþórs er Brynja
Baldursdóttir.
Þór lærði rafvirkjun og varð
meistari í þeirri iðn. Hann starf-
aði hjá Neista í Vestmannaeyjum
og hjá Rafmagnseftirliti ríkisins í
Reykjavík. Árið 1967 hóf hann
störf hjá Íslenska álfélaginu í
Straumsvík og var verkstjóri þar
til ársins 1995 er hann lét af
störfum.
Þór var mikill hugvits- og hag-
leiksmaður og eftir hann liggja
margir fallegir smíðagripir eins
og skartgripir og nytjahlutir auk
véla og tækja.
Útför Þórs fór fram frá Víði-
staðakirkju í gær, þriðjudaginn
18. júní.
Sannleikurinn er sá að fyrstu tutt-
ugu árin og nokkrum betur máttum
við Þór láta okkur nægja að vera
bræður í ígripum ef svo mætti að orði
komast: hann þarna úti í Eyjum að
heita árið um kring en ég sumarlangt
í mesta lagi og svo sem jólagestur.
Þetta æxlaðist bara svona og var svo
sem engum að kenna.
Það var ekki fyrr en Þór og fjöl-
skylda hans tóku sig upp og fluttust
suður eins og það heitir ennþá sem
við gátum fyrir alvöru byrjað að
rækta bræðraböndin – á okkar vísu.
Hollvinir, glaðbeittir kunningjar ef
svo bar undir og þónokkuð samrýnd-
ir – á okkar vísu.
Hann var að auki þesskonar maður
og þesskonar bróðir sem það voru
forréttindi að eiga fyrir vin: hæglátur
og lítillátur og mátulega glettinn; og
svo var það blessuð hlýjan.
Hann eignaðist hlut í hjarta mínu
þarna úti í Eyjum og sú tilfinning óx
og dafnaði með árunum. Hluturinn
hans var alla tíð fleytifullur af hlýju.
Og þaðan streymir hún enn þá þetta
er skrifað og raunar aldrei betur.
Gísli J. Ástþórsson.
Elsku besti pabbi minn, Þór Ást-
þórsson eða Fúddi eins og hann var
kallaður af fjölskyldu og vinum er
látinn.
Ég sit við tölvuna og reyni að
koma hugsunuum mínum um hann í
eitthvert form. Það er svo ótalmargt
sem kemur upp í hugann en ég ætla
að staldra við það sem snart mig
mest í fjölbreyttum persónuleika
hans: Hjartahlýju, húmor, mat og
snilld.
Hjartahlýjuna sýndi hann okkur í
ómældri umhyggju fyrir velferð okk-
ar og líðan. Áhuga á öllu því sem við
tókum okkur fyrir hendur, stolti þeg-
ar vel gekk og umburðarlyndi og
styrk þegar maður fór út af sporinu í
lífsins ólgusjó.
Húmorinn var ávallt til staðar til
að létta lundina. Hann var prakkari.
Laginn við að sjá broslegu hliðina á
hlutunum, spinna sögur í kringum
ósköp hversdagslega atburði og gera
góðlátlegt grín að vinum og vanda-
mönnum.
Matur var honum ætíð ofarlega í
huga. Enginn fór svangur úr húsi
hans. Eldhúsið var hans staður og
þar gekk oft mikið á þegar töfra átti
fram veislu handa vinum og ættingj-
um. Þá var öruggara að flækjast ekki
fyrir honum, því ekkert mátti ofsjóða
eða steikja, maturinn varð að heppn-
ast, annars var ekkert gaman.
Snilldin var í huga og hendi pabba.
Hann var mikill hugvitsmaður. Ekk-
ert var honum ómögulegt þegar
tæknin var annars vegar. Hann gat
smíðað ótrúlegustu hluti, skartgripi,
skrautmuni, vélar, tæki og tól. Allir
hlutir nýttust honum og engu mátti
henda, gamlir mótorar, vélar og
málmbútar komu alltaf að notum í
sköpunarverkum hans. Gamla gull-
tönnin hans varð að dýrindis hring
handa mömmu, saumavélin varð að
sög, innvolsið í útvarpinu að skúlptúr
og gamli ryksugumótorinn sá um
nuddið í heita pottinum. Ef eitthvað
bilaði, armband, klukka, bíll eða
þvottavél, var hringt í pabba og hann
kom og „fiffaði“ það.
Pabbi var einstaklega hógvær
maður og það var kannski hans akki-
lesarhæll í gegnum lífið. Hann hróp-
aði ekki hátt um hæfileika sína. Að
taka við greiðslu fyrir snilldina var
honum sérstaklega ólagið. Hefði
„bissnessvitið“ verið fyrir hendi hefði
hann örugglega getað lifað góðu lífi á
snilligáfunni einni saman.
Ég kveð pabba minn með sárum
söknuði. Nú er þjáningum hans lokið
og ég veit að honum er batnað. Ég vil
þakka honum samfylgdina og allt það
sem hann gerði fyrir mig og Tótu
mína sem hann var bæði pabbi og afi.
Ég veit að þegar sárasti söknuðurinn
líður hjá munum við hlæja að sög-
unum hans og njóta sköpunarverka
hans. Minningin um „snillingin með
stóra hjartað“ fylgir okkur um alla
eilífð.
Rósa Guðný.
„Sá sem vildi losna við alla sorg og
söknuð, yrði að kaupa það því dýra
verði að elska ekkert í heiminum.“
(Sigurður Nordal).
Fúddi var uppáhaldsfrændi minn,
og ég var í uppáhaldi hjá honum. Það
var undur góð tilfinning. Hann var
yngsti bróðir hennar mömmu og því
hef ég þekkt hann allt mitt líf. Fúddi
passaði mig þegar ég var lítil, ég
passaði stelpurnar hans og þær pöss-
uðu fyrir mig. Svona hringrás er al-
geng í nánum fjölskyldum.
Sagt er að hláturinn lengi lífið, ef
svo er þá hefur Fúddi örugglega
lengt mitt líf umtalsvert. Með fáum
hef ég hlegið jafn hjartanlega og
mikið. Frásagnargleði hans var óvið-
jafnanleg. Ég heyrði hann segja
sömu söguna við mörg og ólík tæki-
færi og oft tók tíma að átta sig á að
um sömu sögu var að ræða því hann
breytti, ýkti, staðfærði og kryddaði
eftir því sem aðstæður kröfðu og
gæddi þannig hverja sögu margföldu
lífi. En kímnigáfa hans var alltaf
græskulaus og engan særði hann
með sögunum sínum, það var svo
fjarri honum að gera lítið úr öðrum.
Fúddi var listamaður í margföld-
um skilningi þess orðs. Hann var
ótrúlega flinkur í smíði hinna ýmsu
málmtegunda, hafði frjótt ímyndun-
arafl og næmt auga fyrir formi og
samræmi. Fjölmargir óvenjulegir og
listilega gerðir munir prýða heimili
fjölskyldu hans og vina og eru vitni
um handbragð hans og örlæti.
Fúddi var líka sannur listamaður í
eldhúsinu og var mikill áhugamaður
um mat. Margar merkilegar tilraunir
voru gerðar á því sviði, ótal furðu-
legar aðferðir og uppskriftir prófað-
ar og flestar heppnuðust þær vel.
Margar minna bestu minninga um
hann tengjast mat og löngu borð-
haldi, sérstaklega þegar hann og
Mallý heimsóttu okkur til Ameríku,
þá var kátt í höllinni. Á fjölda mynda
sem við tókum í þeirri heimsókn er-
um við nánast alltaf hlæjandi, Fúddi í
frásagnarham að njóta góðs matar
og vína.
Ég kynntist Fúdda samt best þeg-
ar við unnum saman í kerskálanum í
Straumsvík en þar var hann skála-
stjóri í næstum þrjá áratugi. Ég vann
náið með honum um nokkurra ára
skeið og það var mjög mikil upplifun
að kynnast honum á jafnræðisgrund-
velli. Það var mjög spennandi að
fylgjast með honum í vinnunni því
hann leysti oft á undraverðan hátt
verkefni sem tengdust vélum, tækj-
um og tólum og virtust óleysanleg.
Það var sama hvort um var að ræða
nýsmíði, viðgerðir eða nýtt hlutverk
hinna ýmsu tækja, þar var hann
sannarlega galdramaður. Ef vantaði
varahlut sem ekki fékkst gat Fúddi
smíðað hann, ef vantaði hlut til smíð-
anna, bjó hann einfaldlega til þann
hlut. Mér fannst hann stundum vera
allt í senn: verkfræðingur, vélfræð-
ingur, tæknifræðingur, járnsmiður
og fleira og fleira, sem sagt þúsund-
þjalasmiður af flottustu sort. Mikið
var ég oft montin og stolt af honum.
En ekki er hægt að minnast Fúdda
án Mallýjar. Mallý var hornsteinninn
í tilveru hans allt til enda. Ást henn-
ar, gæska, glaðlyndi og skilningur
gerði líf þeirra saman fallegt. Fúddi
sagði oft: „Veistu hvað ég er skotinn í
henni Mallý?“ Kannski er það gald-
urinn að vera skotin hvert í öðru. Þau
fóru ekki varhluta af sorgum í lífinu
en einhvern veginn fannst mér eins
og þau litu andstreymi öðrum augum
en annað fólk, þau stóðu sterk sam-
an.
Elsku Mallý, Sísí, Rósa og Vignir,
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Anna Eyvör (Úgga).
ÞÓR
ÁSTÞÓRSSON
 Fleiri minningargreinar um Þór
Ástþórsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
 

 
" 

"



$-9/,>0-,0,

< 
#! !!3 I
&  
 3"&"

)

./ 
--/
<
&


 (
 #

(  #
 .'$! 
>&$! #  ( 62!
%&$! #   
>! $!  0!$  
33+
0


"
"

 8.9::,
42*! 

   

 ' 
  ' 


* 
  

+   .+$  5 >4&'#
!$  5# $ 
': +$  5 % 3#
.$  5 0!
##
$  $  5   ! > #
3!3

3+
0


"
,"E)*,E,% 9::,
!
2!

'

(

" 

,


* 
*(5$ 3

# $ 3#+
! "
(
"  

L)9) L)9

54M( 
35D
 5  &5

# 
B &  )

 :
 
 
. 

--/
M
 >3( $ 3
0 #!4 "# M

 >3(  M

"# 5 M
#+
3 

,8E)9*0, 9::,

9@,
#4D,

-2  3
 & 02#+
! 

 
 
" 

"(
6.--)E)9
0 !!B
%#< 

# 


 $%
  4%&"

2

5 
6 

+  "#/& (
#
3 3
35+
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.