Morgunblaðið - 27.07.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Okkur systurnar
langar í fáum orðum
að minnast heimilis-
vinarins Péturs Snæ-
lands. Pétur og pabbi
voru miklir vinir og
brölluðu margt saman og þau
hjónin Pétur og Hiddi voru sam-
ofin heimilinu í Urðartúni alla tíð.
Pétur tengist bestu bernskuminn-
ingum okkar. Það gustaði um hann
þegar hann kom í heimsókn,
hljómmikil röddin, hlýjan og húm-
orinn fylltu húsið um leið og hann
kom inn úr dyrunum. Hann átti
einhvernveginn í okkur hvert bein
frá upphafi. Eftirfarandi saga lýsir
vel tengslum okkar við hann: Á
heimilið var komin ný þýsk vinnu-
kona og pabbi og mamma og Pétur
og Hiddi voru einhversstaðar úti.
Yngri systirin vaknaði og nýja
konan reyndi að sinna henni, en
ekkert gekk. Þá er gengið um
niðri, foreldrarnir komnir heim og
Pétur og Hiddi með. Sú stutta
kallaði hástöfum fagnandi: „Ég vil
Putur Teiland, ég vil Putur
Teiland.“
Síðustu árin mun Pétur hafa
verið þrotinn kröftum og hefur það
vafalaust verið erfitt fyrir svo
þróttmikinn mann. Í okkar minn-
ingu lifir hann sem hinn glaðbeitti,
PÉTUR
SNÆLAND
✝ Pétur ValdimarSnæland fæddist
í Hafnarfirði 10. jan-
úar 1918. Hann and-
aðist á elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 27. júní síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni 26. júlí.
hressi karl sem lét sér
ekkert fyrir brjósti
brenna.
Kæra Hiddi, Pitti,
Nenni, Halli, Gunni
og fjölskyldur, okkar
innilegustu samúðar-
óskir.
Halla og
Nanna
Hauksdætur.
Við kynntumst
Pétri Snæland árið
1986. Tildrögin voru
þau að við töldum
okkur vera efni í rithöfunda vegna
skyldleika við slíkt fólk og innrit-
uðum okkur á námskeið þar sem
kennt var að skrifa. Hæfileikar
okkar reyndust minni en við ætl-
uðum en við hlutum í staðinn þann
stóra vinning að kynnast þarna
Ágústu Snæland.
Vinátta okkar þriggja hefur
staðið fram á þennan dag og við
fórum fljótt að hittast reglulega á
fundum í rithöfundaklúbbnum sem
við kölluðum, en þar var Ágústa
raunar eini rithöfundurinn. Fund-
arstaðurinn var heimili Ágústu og
Péturs, fyrst í Skildinganesi, síðar
á Öldugranda og nú síðast á
Grund. Þarna voru tekin fyrir hin
ýmsu mál og reynt að leysa lífs-
gátuna sem reyndist erfið við-
ureignar. Pétur var alltaf nálæg-
ur, smákíminn, sterkur og hlýr
og fyllti heimilið öryggi og gleði.
Hann tók aldrei þátt í umræðun-
um, heldur kom annað slagið og
spurði með stríðnislegu brosi
hvort við værum búnar að komast
að niðurstöðu. Svo klappaði hann
Ágústu sinni á kollinn og kallaði
hana gúrú, sem hún var reyndar
líka í okkar augum.
Tíminn hefur liðið fljótt og nú
er komið að leiðarlokum. Við
þökkum Pétri fyrir ógleymanleg-
ar stundir sem allar eru fullar af
sólskini í minningunni, hversu
mikið sem kann að hafa rignt. Og
við óskum honum góðrar ferðar
inn í ljósið.
Margrét og Jódís.
Fréttin um að Pétur Snæland
væri dáinn kom ekki á óvart. Hann
hafði átt við erfið veikindi að
stríða og var orðinn saddur líf-
daga. Í brjóstinu er söknuður og
gamlar minningar koma upp í
hugann, minningar um mann sem
setti mark á samferðamenn sína
og litaði lífið í kringum sig. Pétur
var stór maður, hann var eins og
klettur og honum óx ekkert í
augum. Hann var frumkvöðull og
framkvæmdamaður, hann átti
stóra bíla og trukka og hann
beygði stál og járn. Í barnsaug-
unum kunni hann allt og gat allt.
Minningar um ferðalög aftur í
„weapon“-bíl, bíósýningar í
„Ungverjalandi“, framkvæmdir
við laxastiga í Langá á Mýrum,
súra svamplykt vestur í Ána-
naustum og rauðan og hvítan
Mercury-bíl með afturhallandi
afturrúðu og rafmagnsupphalara
eru samofnar bernsku minni og
uppvexti. Með aldrinum lærði ég
að meta fleiri kosti hans, ekki
síst bjartsýnina og húmorinn. Ég
man aldrei eftir að hafa hitt hann
öðruvísi en í góðu skapi og fáir
tóku áföllum lífsins af meira
æðruleysi en hann. Setningin sem
hann sagði við Ágústu konu sína
og móðursystur mína þegar þau
höfðu misst aleigu sína í bruna
fyrir mörgum árum lýsir honum í
einu vetfangi: „Það er allt í lagi
elskan, það missti enginn neitt
nema við.“
Bestu þakkir fyrir samfylgdina.
Pétur Lúðvígsson.
Mín fyrstu kynni af Pétri eru
tengd laxeldi og laxveiði. Hann
sýndi mér einu sinni, eftir veiði-
ferð í Norðurá, hvar hann hafði
komið sér upp slíkri himnaríkisað-
stöðu á einum fallegasta stað við
Langá á Mýrum, við Sveðjufoss,
þar sem hann og fjölskylda höfðu
komið sér fyrir í sérstaklega vina-
legu húsi sem byggt var af frú
Kenneth, kunnri veiði- og útilíf-
skonu.
Það atvikaðist svo, eftir þessa
veiðiferð og fyrir milligöngu Pét-
urs, að við hjónin eignuðumst
hluta í jörð við Langá og upphóf-
ust við það löng og farsæl kynni
við hann og fjölskyldu hans, sem
engan skugga hefur borið á, þar til
nú að þessi einstaki öðlingur gat
ekki meir og fór.
Eins og vonlegt er, þegar fram-
takssamir menn eignast sameig-
inleg áhugamál, er mikið í húfi að
vel takist til, mikið rætt og „spek-
úlerað“. Eigendur efrihluta Lang-
ár stofnuðu með sér félag er bar
hið látlausa heiti „Brak og brestir“
sem vísar til og lýsir venjulegu
andrúmslofti, þegar til funda var
boðað og málin tekin til „alvar-
legrar“ umfjöllunar og afgreiðslu!
Var það oftar en ekki að mál-
flutningur Péturs vakti menn til
umhugsunar um að margar voru
leiðirnar að settu marki og voru
hans leiðir einhvern veginn skyn-
samlegastar. Pétur var miklum
gáfum gæddur, útsjónarsamur
með afbrigðum og verklaginn og
kunni ráð við öllu og var fljótur að
átta sig á aðstæðum og hvernig
ætti að snúa sér að lausn þeirra.
Hann var ráðagóður og vildi hvers
manns vandræði leysa. Hann var
barngóður mjög. Sem dæmi um
hjálpsemi hans við litla nágranna
mátti oft sjá hina ungu vini hans
með biluð reiðhjólin sín fyrir utan
bílskúrinn hjá honum og hann
sjálfan eitt sólskinsbros við að
geta gert þessum litlu skjólstæð-
ingum sínum þá ánægju að koma
hjólunum í lag. Ekki var gott að
sjá hvorir voru ánægðari með
verkið.
Eins og að ofan er getið kynnist
ég Pétri ekki fyrr en hann er kom-
inn á miðjan aldur og veit því lítið
um hans ungdómsár, nema af af-
spurn. En miðað við það hefur ým-
islegt gengið á og ótal margt verið
brasað, að minnsta kosti miðað við
hans lífsstíl seinni hluta ævi hans.
Stundum sagði hann við mig: „Það
er merkilegt að maður skuli vera á
lífi ennþá.“
Mér er til efs að maður hafi get-
að haldið í við hann á þessum ár-
um. Margt eignaðist Pétur í gegn-
um tíðina til að svala athafnaþörf
sinni og allt vildi hann reyna, bæði
til lofts og láðs og lagar. Hann átti
m.a. „sjójeppa“ og einhvern tíma
átti hann flugvél!
Pétur var vel á sig kominn.
Hraustur vel og gjörvilegur á velli.
Mikill útilífs- og íþróttamaður.
Meðal annars tók hann þátt í Ól-
ympíuleikunum í Berlín 1936.
Minningarnar hrannast upp og
þær síðustu við heimsóknir til
hans á endastöð hans við Hring-
brautina, þar sem hann ætlaði að
standa stutt við. Allt var svo gott
og allir svo góðir. Þetta var lífs-
viðhorf Péturs.
Með Pétri er gengið mikið göf-
ugmenni og þeim heiður, sem töld-
ust til vina hans og urðu honum
samferða um lengri eða skemmri
veg.
Ágústa mín, hvíldin er þeim
blessun, sem á henni þurfa að
halda. Guð blessi þig og þína.
Reynir Sigurðsson.
Elsku Alda.
Það er svo skrýtið að
fá ekki að sjá þig á
hverjum degi, brosið
þitt, yndislegu augun
og fallega krullaða hár-
ið þitt. Ástin mín, við söknum þín svo
sárt að orð geta ekki lýst því. Þú
varst alltaf svo ánægð og gerðir alla
aðra í kringum þig ánægða. Gurrý
litla á eftir að sakna þín svo mikið,
hún ljómaði í hvert sinn sem hún sá
þig. Þú varst alltaf svo montin með
litlu frænku og þurftir alltaf að sýna
öllum vinkonum þínum hana, ef hún
fór að gráta þá þurfti hún bara að fá
að sjá þig og þá var allt komið í lag.
Manstu þegar þú og Hrefna Re-
bekka gistuð hjá okkur. Ykkur
fannst svo spennandi að koma og
gista hjá Lindu frænku og Emma.
Æsingurinn var svo mikill að þið
vissuð varla hvað þið vilduð gera.
Þið fóruð saman í bað og hávaðinn
var svo mikill að við heyrðum varla í
símanum, þið lékuð ykkur saman
langt fram á kvöld. Daginn eftir fór-
uð þið út að leika og þið komuð til
baka með blóm handa mér, það var
Gleym mér ei. Ástin mín, við eigum
svo margar skemmtilegar minning-
ar um þig, þú varst ánægð með allt,
það þurfti svo lítið til að gleðja þig.
Það er svo erfitt að kveðja þig dúllan
mín en mundu að Linda frænka,
Emmi og Gurrý litla elska þig og
munum ávallt geyma þig í hjarta
okkar.
Elsku Gurrý, Sæmi, Zohara, Jón
Gunnar og ástvinir. Megi Guð gefa
ykkur styrk á þessari sorgarstundu.
Linda, Elmar og Guðríður.
ALDA HNAPPDAL
SÆMUNDSDÓTTIR
✝ Alda HnappdalSæmundsdóttir
fæddist í Keflavík 8.
apríl 1997. Hún lést
af slysförum 12. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Keflavíkurkirkju
23. júlí.
Elsku litli engillinn
okkar, okkur langar að
skrifa þér stórt og mik-
ið bréf en okkur er
orða vant. Þær yndis-
legu minningar sem við
eigum um þig geymum
við í hjörtum okkar og
eiga þær eflaust eftir
að ylja okkur um
ókominn ár. Minning-
arnar getur enginn
tekið frá okkur.
Fallegu ljósu lokk-
arnir þínir, fallega
brosið þitt, fallegu bláu
augun þín og lengi
mætti telja. Elsku litla ljúfa, sökn-
uðurinn er mikill og sár hjá okkur
öllum, en sárastur er hann hjá for-
eldrum þínum.
Sálmaskáldin látum við um rest-
ina.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast,
þau bera mestu birtu
en brenna líka hraðast.
Og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi,
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi öðrum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Nú ertu leidd mín ljúfa
lystigarð drottins í.
Þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og raunafrí.
Við guð máttu nú mæla,
miklu fegri en sól.
Unun og eilíf sæla
er þar hjá lambsins stól.
(Höf.ók.)
Þeir segja mig látinn, en ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum ber þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf.ók.)
Elsku Sæmundur, Guðleif, Jón
Gunnar og Zohara.
Við biðjum algóðan guð að styrkja
ykkur í hinni miklu sorg
Kveðja, þín
Amma, afi, Guðrún,
Einar og fjölsk.,
Ágúst, Ingunn og fjölsk.
Elsku Alda okkar, nú hefur þú
kvatt þennan heim og sitjum við hér
eftir með tár í augum og brostið
hjarta.
Greinilega er þér ætlað stærra og
meira hlutverk fyrir handan, en eftir
skilur þú ógrynni af minningum.
Þegar þú komst upp til okkar og
spurðir hvort litla stelpan mætti
leika og oftast nefndir þú hana sem
litlu stelpuna en ekki Hafdísi Líf. Þú
kenndir henni svo ótal margt, t.d.
búðarleik og svo fóru þið oft í
mömmó og einnig gast þú setið og
skoðað bækur með henni og sagt
henni sögur. Hafdís Líf spyr um þig
og við reynum að útskýra að þú átt
heima hjá Guði núna og hann ætli að
passa þig, en þú munt fylgjast með
henni.
Hún á mynd af þér og sér í baði
sem við tölum við og kveikjum á
kerti. Alltaf þegar við lítum út sjáum
við þig á leik því mikil útivera átti við
þig og félagslynd og fjörug varst þú.
Þín verður sárt saknað, elsku
Alda okkar. Minningarnar verða eft-
ir til að hlýja okkur um hjartarætur.
Elsku Sæmi, Gurrý, Zohara og Jón
Gunnar, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og megi Guð vera með ykk-
ur.
Ó, blíði Jesús, blessa þú
það barn er vér þér færum nú,
tak það í faðm og blítt það ber
með börnum Guðs á örmum þér.
(Valdimar Briem.)
Elín Ása,Víðir og Hafdís Líf.
Elsku pabbi, það er
sárt að kveðja. Ein-
hvern veginn fannst
mér að þú værir full-
frískur þó ég vissi að
svo var ekki. Þú varst
alltaf svo kátur og í
góðu skapi. Þú varst góður faðir
og góður maður, það vissi ég og sá
á öllu þessu góða fólki sem kom í
kirkjuna og fylgdi þér til grafar.
Ég veit að þér hefði líkað að geta
talað við allt þetta fólk þarna og
hlustað á gamlar og nýjar króks-
ara-sögur og sagt jafnvel nokkrar
sjálfur.
Eftir sitjum við með sorg og
trega en vitum samt að núna líður
þér vel, þú varst svo friðsæll þegar
þú kvaddir.
Það er margs að minnast og
margs að sakna, ég fann það
sterkt þegar við fjölskyldan vor-
um á leiðinni síðast til Mosfells-
bæjar og það var enginn sem
HARALDUR
HÁKONARSON
✝ Haraldur Há-konarson fæddist
í Reykjavík 1. ágúst
1946. Hann lést að
heimili sínu fimmtu-
daginn 11. júlí síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Lága-
fellskirkju 19. júlí.
hringdi á klukku-
tímafresti til að at-
huga hvernig gengi á
leiðinni og hversu
langt við værum
komin. Svona smáat-
riði sem maður gefur
venjulega ekki gaum
verða að stórmáli
þegar þú ert farinn.
Þú varst svo stolt-
ur af nýja húsinu
ykkar mömmu sem
þið voruð nýflutt í og
sást fram á bjarta
daga í „paradísinni“
ykkar, en þú fékkst
því miður aðeins rúman mánuð í
því, en það var góður mánuður og
við áttum góða helgi þar saman.
Oft finnst mér eins og þetta sé
bara allt vondur draumur og að þú
hringir eins og venjulega og spyrj-
ir út í daginn og veginn en það
verður víst ekki.
Ég, Siggi, Hákon og Atli eigum
eftir að sakna þín mjög sárt en ég
kveð þig með setningu sem hann
Hákon minn, stóri afastrákurinn
þinn, sagði við mig þegar mér leið
mjög illa: „Mamma, þetta er allt í
lagi, afi er hjá okkur en við bara
sjáum hann ekki.“
Þín
Svala.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina