Morgunblaðið - 27.07.2002, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 27.07.2002, Blaðsíða 30
30 LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ Hallgrímur B. Geirsson. Styrmir Gunnarsson. Framkvæmdastjóri: Ritstjóri: STOFNAÐ 1913 Útgefandi: Árvakur hf., Reykjavík. Aðstoðarritstjórar: Karl Blöndal, Ólafur Þ. Stephensen. Fréttaritstjóri: Björn Vignir Sigurpálsson. E INHVERJUM kann að þykja sérkennilegt að setja þá skoðun í fyrirsögn, að skóla- starf skuli vera í þágu nemenda. Þegar hugað er að umræðum um skólamál, er þó full ástæða til að árétta þetta sérstaklega, því að oft má ætla, að skólarnir starfi í þágu skóla- manna, stofnanaveldis eða stjórnmálamanna. Í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins síðastliðinn sunnudag var sagt frá skýrslu, sem Mogens Kamp Jen- sen samdi fyrir Adam Smith-stofnunina í London um hollenska og danska skólakerfið, til að Bretar geti lært af Evrópuþjóðum, hvernig unnt er að reka skólakerfi, án þess að það lúti hinu miðstýrða stjórnmála- og stofn- anavaldi, sem hefur starfsemi breskra skóla í hendi sér. Í upphafi skýrslunnar segir, að talsmenn breska kerf- isins telji það sanngjarnt og skila árangri. Fari eitthvað úrskeiðis sé það vegna skorts á fé og starfsliði. Besta leiðin til að bæta skólastarf sé að hækka fjárveitingar til þess innan ramma stjórnmála- og stofnanaveldisins. Höfundurinn segir þann eina vanda við þessa kenningu, að það sé ekkert, sem sýni örugg tengsl milli fjárveit- inga og árangurs, sé hann mældur í einkunnum í lestri og stærðfræði. Vandinn felist ekki í fjárskorti heldur stjórnkerfinu sjálfu. Lausnin ráðist ekki af því, hvort skólar fái nóg fé frá skattgreiðendum eða ekki heldur hinu, hvort stjórnmála- og stofnanaveldið veiti skól- unum nægilegt svigrúm. Svarið við vandanum sé að bæta menntun með því að leyfa markaðslögmálum að njóta sín innan skólakerf- isins með staðbundnu sjálfstæði, samkeppni og vali. x x x Í umræðum um skólamál komast menn stundum ekki lengra en að nefna orðið „samkeppni“, þ svo sterkar tilfinningar, að frekari rökræ gangslausar. Andstaða við markaðslögm hjá mörgum, sem líta á sig sem málsvar Hér hefur í góðri sátt tekist að leyfa þes að skjóta rótum á háskóla- og framhalds Með háskólalögum frá 1. janúar 1998 auk ríkisrekinna háskóla, sem væru sjál isstofnanir samkvæmt sérstökum lögum skóla, gætu starfað háskólar sem væru s arstofnanir auk þess gætu einkaaðilar st að fengnu samþykki menntamálaráðherr þrír einkareknir háskólar komið til sögu skiptaháskólinn á Bifröst, Háskólinn í R Listaháskóli Íslands. Fjórir ríkisreknir h undir handarjaðri menntamálaráðuneyti sérstökum lögum um hvern og einn: Há Kennaraháskóli Íslands, Háskólinn á Ak Tækniháskóli Íslands. Áttundi háskólinn landbúnaðarráðuneytisins á Hvanneyri. Er ekki nokkur vafi á því, að þessi fjö hið góða framtak einkaaðila, að stofna þ ýta þeim myndarlega úr vör á fáeinum á skapað nemendum ný og spennandi tæk leggja sig nú meira fram en áður gagnv enda fá þeir opinbert fé í samræmi við þ nemenda, sem fer í próf. Auk þess hafa leiðir skapast með nýrri markaðsrekinni skiptatækni og fjarnámi, en þar hefur K Íslands haft forystu. Breytingin hefur í raun ekki orðið min skólastiginu með þeirri ákvörðun að ger einu skólahverfi og láta fé fylgja nemen VETTVANGUR Skólastarf í þágu Eftir Björn Bjarnason V ITUR maður hefur sagt að næst því að missa móður sína sé fátt hollara úngum börnum en missa föð- ur sinn. [… B]örn eru […] þarfari foreldrum en foreldrar börnum“.* Orð þessi öðlast nýja merkingu í kjölfar þeirrar ákvörðunar Íslend- inga að kalla stóriðju og stórfelldar jarðfræðilegar breytingar yfir eyj- una. Það er sorglegt að ímynda sér að vistfræðilegar afleiðingar þess að stífla stór og kraftmikil vatnsföll séu lítilvægar og viðráðanlegar. Það er sorglegt að ímynda sér að fossar og vatnsflæði sem stýrt er með pípulögnum sé nægilega líkt náttúrunni sem það kemur í staðinn fyrir. Það er sorglegt að ímynda sér að svo róttæk umbylting á lands- laginu muni einfaldlega leiða af sér eftirlíkingu af náttúrunni sem er í eins góðu jafnvægi og sú uppruna- lega. Allir sem hafa komið til Disn- eylands vita að það eina sem slíkar eftirlíkingar áorka er að minna mann á hið upprunalega. Sem Bandaríkjamanni er mér um megn að skilja af hverju Ísland, sem eitt auðugasta ríki heims mið- að við höfðatölu, þar sem atvinnu- leysi er lítið, auk þess sem það er eitt hreinasta og vistfræðilega heil- steyptasta nútímaríki í heimi, ætlar að beita aðferðum sem eyðileggja þau gæði. Í fyrstu með því eyði- leggja ásýnd þess landsvæðis á Ís- landi sem er í beinum tengslum við sjálfsmynd þjóðarinnar og síðar, sem ef til vill varðar meiru, með því að skapa fordæmi fyrir frekari spjöllum. Nú er árið 2002 og Íslandi hefur tekist að forðast þessi heilsuspill- andi og skaðlegu úrræði. Innleiðing á þeim nú afhjúpar hversu Ísland stendur í rauninni langt að baki öðrum nútímaríkjum. Ísland hefur haft tækifæri til að gera sér grein fyrir hvert þessar hugmynda- snauðu aðferðir hafa leitt aðra. Og það liggur ljóst fyrir að skamm- tímagróði vegur afkáralega létt á móti varanlegum og óafturkallan- legum umhverfisspjöllum. Banda- rískt landslag (svo tekið sé dæmi) ber vitni um endalausa víxlverkun slíkra spjalla: iðnaðarúrgangur, vistfræðileg eyðilegging og um- hverfismengun. (Sjá New Jersey, þar sem tíðni krabbameins er sú mesta í Bandaríkjunum um þessar mundir. Sjá fenjasvæðin í Flórída þar sem ráðist hefur verið í stærsta verkefni sem um getur í Bandaríkj- unum til að endurheimta náttúr- una. Árangurinn; ekki er gert ráð fyrir að hægt verði að varðveita svæðið þrátt fyrir að búið sé að eyða milljörðum dala í að snúa eyði- leggingarferlinu við. Sjá Mexíkófló- ann, sem nú gengur undir nafninu „dauðasvæðið“, þar sem fiskur þrífst ekki lengur í sjónum. Sjá stífluna í Kólóradó-ánni sem marg- ir álíta mesta vistfræðilega stórslys í sögu Bandaríkjanna.) Í Banda- ríkjunum er landslag sem draga má lærdóm af. En þess í stað hefur Ísland kosið að verða fyrsta nútímasamfélagið til að láta klukkuna ganga aftur á bak – eftir að hafa komist hjá iðn- væðingu í allar þessar aldir mun Ís- land verða fyrsta nútímaríkið til að iðnvæðast. Og það sem kemur manni jafnvel enn meira úr jafn- vægi – íslenskir stjórnmálamenn hafa þar að auki gert ráðstafanir (með engum tilkostnaði) til að versla með það hversu Ísland hefur verið tiltölulega laust við mengun og nota sem grundvöll til að fram- leiða jafnvel meiri mengun en talist getur viðunandi á alþjóðlegan mælikvarða. Ísland tekur fagnandi vafasömu iðnaðartækifæri sem fá- tækari lönd er búa við mun meiri óstöðugleika hafa hafnað. Það er rétt eins og Ísland hafi bókstaflega ákveðið að stíga skref aftur á bak og taka þroska sinn út seinna. Ísland er enn hreint land í heimi sem stöðugt verður mengaðri, en jafnvel þótt vatnsorka sé „hrein“ eru málmbræðslur og iðnaður það almennt séð ekki. Jafnvel ímyndin er óhrein. Ég spyr sjálfa mig af hverju Ísland kýs að innleiða iðnað og iðnaðarmengun á eyjunni. Af hverju Ísland er tilbúið til að beita harðfylgi við að umbylta landslag- inu og eyðileggja viðkvæm vistkerfi sín. Af hverju Ísland kýs af fúsum og frjálsum vilja að byggja upp ónauðsynleg samfélagsleg mann- virki, þrátt fyrir að hafa orðið vitni að þeim óafturkallanlega s iðnaðarríki hafa kallað hverfi sitt og að lokum sjá spyr sjálfa mig af hverju ingar, sem eru læs og vel þjóð, ímyndi sér að þeim forðast þann skaða sem ö tímamenningarheimum he tekist að forðast? Og loks, Íslendingar, sem njóta líf grundvallast á óskertri og lega heilsteyptri náttúru leika auðlinda hennar, eru til að taka þá áhættu að e hana? Eyðilegging er þó óv góðlátlegt orð í þessu s Það væri betur við hæfi að eins og limlesting, eða öll limlesting á sjálfum sér. Ísland er í þann veginn kvæma með byggingu stíflu og innrás vegakerfi um stað er verknaður sem sér limlestingu á sjálfum s Ef til vill kallar nýfeng Íslendinga undan lélegu kosti og vondum veðrum sterk viðbrögð; kröfur um Eitt hundrað f Eftir Roni Horn TEKIST Á UM LANDBÚNAÐARMÁL Tillögur þær sem Bandaríkja-stjórn hefur lagt fram um við-skipti með landabúnaðarafurð- ir marka upphaf erfiðra samningaviðræðna sem munu eiga sér stað á næstu árum. Greint var frá til- lögunum á fimmtudag en þær verða lagðar fram með formlegum hætti hjá Heimsviðskiptastofnuninni í Genf í næstu viku. Lagt er til að allar niðurgreiðslur á útfluttum landbúnaðarvörum verði felldar niður á fimm ára tímabili. Þá vill Bandaríkjastjórn að leyfilegir toll- ar á innflutning landbúnaðarafurða verði lækkaðir verulega eða úr 62% í 15% að meðaltali í heiminum. Loks felst í tillögunum að niðurgreiðslur til landbúnaðar verði að hámarki 5% af landbúnaðarframleiðslu hvers ríkis en það myndi þýða stórfellda lækkun á heildarniðurgreiðslum til landbúnað- ar í heiminum. Alþjóðleg viðskipti með landbúnað- arafurðir eru viðkvæmur málaflokkur. Flestar þjóðir styrkja landbúnað sinn með einum eða öðrum hætti og eru tregar til að samþykkja aðgerðir, sem líklegar eru til að koma sér illa fyrir bændur. Þótt samið hafi verið um milliríkjaviðskipti með flestar vöru- tegundir á grundvelli GATT á síðustu áratugum var það ekki fyrr en í Uruguay-lotu GATT-viðræðnanna, er lauk með samkomulagi í Marrakesch árið 1994, að viðskipti með landbún- aðarvörur fóru að lúta svipuðum lög- málum og viðskipti með aðrar vörur. Landbúnaðarvörur höfðu vissulega fallið undir GATT-samkomulagið allt frá upphafi árið 1948 en þær höfðu ávallt haft mikla sérstöðu. Til að mynda hefur verið leyfilegt að niður- greiða útflutning og takmarka inn- flutning, ólíkt því sem raunin er með iðnaðarvörur. Veruleg breyting varð á þessu með stofnun Heimsviðskiptastofnunarinn- ar (WTO) árið 1995 og landbúnaðar- samningi WTO, sem um var samið í Uruguay-lotunni. Einhver mikilvæg- asta breytingin var sú almenna regla að tollar skyldu koma í stað innflutn- ingshafta og magntakmarkana. Þá var stuðningi við landbúnað markaður ákveðinn rammi og það haft til hlið- sjónar að stuðningsaðgerðir hefðu ekki brenglandi áhrif á viðskipti með landbúnaðarafurðir. Útflutningsbæt- ur voru ekki bannaðar en þeim voru settar ákveðnar skorður. Ný viðræðulota var ákveðin á Doha- fundinum á síðasta ári og er stefnt að því að ná samkomulagi fyrir ársbyrjun 2005. Eftir á að koma í ljós hvort að sú áætlun haldi en minna má á að Uruguay-viðræðurnar stóðu frá 1986– 1994. Á annað hundrað ríki taka þátt í viðræðunum og hvert um sig hefur sína fyrirvara og sérkröfur. Í Doha-lotunni er stefnt að því að ná samkomulagi um aukið frelsi í við- skiptum með landbúnaðarafurðir. Ákveðnar fylkingar hafa fyrir löngu myndast í viðræðunum. Ríki Evrópu- sambandsins og Japan styrkja land- búnað sinn hvað mest allra þjóða og vilja áfram fara varlega í að láta mark- aðssjónarmið ráða ferðinni í alþjóðleg- um viðskiptum með landbúnaðaraf- urðir. Landbúnaðurinn hefur sterk pólitísk ítök í þessum ríkjum og hefur það torveldað viðræður fram að þessu. Hinn svokallaði Cairns-hópur er síðan fylking þeirra ríkja er byggja mikið á útflutningi landbúnaðarafurða og vilja ganga hvað lengst í að afnema tolla og höft í landbúnaðarviðskiptum. Þessi ríki, þar sem Ástralía, Nýja-Sjáland, Kanada og ýmis Suður-Ameríkuríki eru í fararbroddi, telja óeðlilegt að láta aðrar reglur gilda um landbún- aðarvörur en önnur vöru- og þjónustu- viðskipti. Þróunarríkin gera sömuleið- is kröfur um aukinn markaðsaðgang þótt sum hver vilji jafnframt vernda heimamarkað sinn gegn innflutningi. Krafa þróunarríkjanna um markaðs- aðgang er skiljanleg. Mörg af fátæk- ustu ríkjum heims hafa upp á fátt ann- að en landbúnaðarafurðir að bjóða í milliríkjaviðskiptum. Þau geta hins vegar ekki keppt við hinn niður- greidda landbúnað iðnríkjanna sem að auki er oftar en ekki verndaður með tollmúrum. Heildarstuðningur ríkja við landbúnað er talinn nema um 340 milljörðum dollara árlega. Bandaríkin hafa skipað sér í hóp þeirra ríkja er vilja ganga hvað lengst í að auka frelsi í viðskiptum með land- búnaðarafurðir og eru tillögur þær sem nú hafa verið kynntar í þeim anda. Mörgum þykir það hins vegar skjóta skökku við að á sama tíma og Bandaríkin leggja til að draga úr stuðningi hafa nýlega verið samþykkt lög þar í landi sem kveða á um stór- aukinn fjárstuðning við landbúnaðinn. Franz Fischler, sem fer með landbún- aðarmál í framkvæmdastjórn Evrópu- sambandsins, hefur sagt að tillögurn- ar nú séu í algjörri andstöðu við aðgerðir Bandaríkjastjórnar. Bandaríkjamenn segja á móti að þau auknu framlög, sem lögin gera ráð fyrir, séu annars vegar innan þess ramma sem WTO hefur sett Banda- ríkjunum og hins vegar mun lægri en stuðningur ESB og Japans. Ann M. Veneman, landbúnaðarráðherra Bandaríkjanna, hefur sömuleiðis bent á að þótt tæknilega sé með lögunum verið að auka útgjöld til landbúnaðar- mála um 60–70% er einungis verið að færa þau að raunveruleikanum. Út- gjöld hafi verið aukin sem þessu nem- ur með aukafjárveitingum árin 1998– 2001. Það mun koma í ljós hvort banda- rísku lögin auðvelda eða torvelda Doha-viðræðurnar. Íslendingar hafa lagt mesta áherslu á það í viðræðunum að dregið verði úr ríkisstyrkjum í sjávarútvegi. Hins vegar vilja íslensk stjórnvöld ekki ganga eins langt varðandi ríkisstyrki til landbúnaðar. Þetta er hættulegur tvískinnungur. Sjávarútvegur er nið- urgreiddur í öðrum ríkjum með svip- uðum rökum og við viljum niðurgreiða landbúnað. Rök Cairns-hópsins eru ekki ósvipuð okkar rökum í sjávarút- vegsmálum. Frelsi í viðskiptum með landbúnaðarafurðir kemur öllum til góða, ekki síst neytendum og fram- leiðendum í þróunarríkjunum. Þegar upp er staðið er frelsi líklega besta von íslensks landbúnaðar því vart er hægt að halda því fram að hann hafi blómstrað undir núverandi haftakerfi. Loks myndi það auðvelda okkur að ná fram helsta hagsmunamáli okkar, nefnilega að íslenskur sjávarútvegur keppi við sjávarútveg annarra ríkja á markaðsforsendum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.