Morgunblaðið - 17.09.2002, Qupperneq 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 17. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Charlotta MaríaHjaltadóttir fædd-
ist í Reykjavík 24.
ágúst 1932. Hún lést á
heimili sínu á Seltjarn-
arnesi miðvikudaginn
11. september. For-
eldrar hennar voru
hjónin Hjalti Jónsson
verksmiðjustjóri, f. í
Reykjavík 30. ágúst
1903, d. 18. mars 1971,
og Jóhanna G. Bald-
vinsdóttir húsmóðir, f.
í Stykkishólmi 19.
nóvember 1911.
Bræður Charlottu Maríu eru: Haf-
steinn, f. 1935, Haukur, f. 1940, og
Jón, f. 1941. Foreldrar Hjalta voru
Þórunn Einarsdóttir frá Skólabæn-
um í Reykjavík og Jón Guðmunds-
son sjómaður frá Ánanaustum. For-
Ferðaskrifstofu ríkisins. Hún var
starfsmaður utanríkisráðuneytis-
ins í þrjátíu ár og var meðal annars
sendiráðsfulltrúi í Kaupmanna-
höfn, New York, París og Bonn en
síðustu árin starfaði hún í Reykja-
vík. Hinn 30. júní 1996 var hún skip-
uð deildarstjóri. Eftir að Charlotta
María hætti störfum hjá ráðuneyt-
inu réðst hún sem einkaritari bisk-
ups kaþólskra á Íslandi Herra Gisj-
en.
Charlotta María var mikil tungu-
málakona og gerði sér far um að ná
góðum tökum á málum þeirra þjóða
þar sem hún starfaði. Hún fékkst
nokkuð við þýðingar og þýddi með-
al annars á íslensku þýskan bóka-
flokk um matreiðslu en hún var
annáluð hannyrða- og matreiðslu-
kona. Charlotta María var sannur
náttúruunnandi og var mörg sumur
á yngri árum ráðskona jarðfræð-
inga í rannsóknarleiðöngrum á há-
lendi Íslands.
Sálumessa Charlottu Maríu verð-
ur í Landakotskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
eldrar Jóhönnu voru
Lilja Guðmundsdóttir
frá Stykkishólmi og
Baldvin Gústafsson sjó-
maður frá Ártúnum í
Rangárþingi. Charlotta
María ólst upp í for-
eldrahúsum í Vestur-
bænum í Reykjavík,
Bræðraborgarstíg 23a
og gekk þar í barna- og
gagnfræðaskóla. Hún
lauk B.A. námi í stjórn-
málafræði og enskum
bókmenntum frá Ford-
ham háskólanum í New
York 1985. Eiginmaður Charlottu
Maríu var Björn Arnfinnsson, þau
slitu samvistum.
Charlotta María var í mörg ár
starfsmaður Olíufélagsins og um
árabil fulltrúi og leiðsögumaður hjá
Mágkona mín, Charlotta María
Hjaltadóttir, lést á heimili sínu hinn
11. september sl. Mín fyrstu kynni af
Charlottu voru á Bræðraborgarstíg
23a, hjá Jóhönnu og Hjalta, er ég var
gestkomandi á heimili þeirra.
Á þessum tíma vann Charlotta hjá
Ferðaskrifstofu ríkisins og varð ein af
þeim sem þá lögðu grunninn að hin-
um mjög svo umsvifamikla ferðaþjón-
ustuiðnaði.
Þessi atvinna hentaði Charlottu
mjög vel vegna þess að hún var ein-
stakur náttúruunnandi sem þekkti
landið sitt mjög vel og ekki síður
vegna einstakrar tungumálakunn-
áttu.
Charlotta réðst árið 1972 til utan-
ríkisráðuneytisins og var eftir það við
störf bæði heima og erlendis, þar sem
hún dvaldi um árabil.
Meðan Charlotta dvaldi í New
York heimsótti ég hana ásamt dóttur
minni og nutum við hennar rómuðu
gestrisni í nokkra daga. Meðan á
dvölinni stóð bauð hún okkur í hádeg-
ismat á frábærum veitingastað sem
heitir Tavern on the Green og er í
norðurhluta Central Park.
Veitingahúsið stendur í fögru um-
hverfi og er við höfðum dvalið þar um
stund gekk í salinn stórstjarna óperu-
söngsins, hr. Luciano Pavarotti, og
settist við borð nálægt okkur.
Ekki er að leyna að báðar fengum
við smáskjálfta í hnén en ákváðum þó
að nú væri rétta tækifærið að fá eig-
inhandaráritun listamannsins.
Hvorug okkar treysti sér til þess að
standa upp og var því Charlotta dóttir
mín og nafna hennar send af stað til
þess að óska eiginhandaráritunar.
Hún fékk þessa áritun: „Love al-
ways“, L. Pavarotti. Við fengum hans
blíðasta bros og vorum við sammála
um að þetta hefði sett punktinn yfir
annars ágætan dag.
Svona óvæntum ævintýrum gat
maður oft átt von á með Charlottu.
Á meðan hún dvaldi við störf í New
York vann hún það þrekvirki að ljúka
BA-prófi í stjórnmálafræðum og
enskum bókmenntum við Fordham
University meðfram vinnu sinni,
gestakomum og matarboðum og að
kynna borgina gestum sínum.
Charlotta var stórbrotinn persónu-
leiki og var mjög margt til lista lagt.
Einn af mörgum hæfileikum henn-
ar var meistarafærni í matargerð sem
ásamt frábærri tungumálakunnáttu
gerði henni kleift að þýða á íslensku
matreiðslubækur með eftirtektar-
verðum árangri.
Heimsborgarann Charlottu Maríu
Hjaltadóttur kveð ég með virðingu og
þökk og votta öllum sem syrgja inni-
lega samúð.
Drottinn veiti henni náð og láti hið
eilífa ljós lýsa henni.
Þórdís.
Í dag er kvödd hinstu kveðju föð-
ursystir mín Charlotta María. Á slíkri
kveðjustund er manni gjarnt að láta
hugann reika til baka og rifja upp
minningar frá liðnum samverustund-
um. Þær fyrstu þegar við systkinin
heimsóttum Charlottu Maríu, eða
Sissý eins og hún var kölluð af fjöl-
skyldu og vinum, og Björn eiginmann
hennar í Hlégerði í Kópavogi. Þetta
voru góðar stundir með þeim hjónum
og var oft glatt á hjalla. Sissý sem var
mikil hannyrðakona skipulagði fönd-
ur, leiki og fleira fyrir okkur frænd-
systkinin og toppurinn var ef við
fengum að gista. Margar voru ferð-
irnar um Ísland sem við fórum með
Sissý og voru þetta oft og tíðum
gönguferðir en hún var mikill göngu-
garpur og útivistarkona. Við vorum
ekki gömul systkinin þegar Sissý fór
með okkur í fjallgöngu á Esju og var
það mikið ævintýri. Sérstaklega er
mér minnisstæð ferð sem hún bauð
móður sinni og mér, litlu frænku
sinni, á þjóðhátíð á Þingvöllum 1974.
Þar nutum við okkar þrjár kynslóðir
saman í veðurblíðunni og áttum ynd-
islegan dag.
Þegar Charlotta fór að starfa hjá
Ferðaskrifstofu Íslands skipulagði
hún og fór í margar ferðir með útlend-
inga um Ísland. Meðal annars tók hún
að sér að skipuleggja ferð fyrir fátæk
börn á vegum Barnahjálpar Samein-
uðu þjóðanna hingað til lands. Okkur
frændsystkinunum var einnig boðið
með og þar kom bersýnilega í ljós
hvað henni fórst vel úr hendi að skipu-
leggja skemmtilegar uppákomur, all-
ir krakkarnir ljómuðu af gleði og við
frændsystkinin vorum að springa af
monti að eiga svona skemmtilega
frænku. Það voru líka mörg jólaboðin
á ,,Bræðró“ þar sem Sissý stjórnaði
leikjum og alltaf var góðgæti í poka
handa krökkunum.
Sissý kallaði sig oft í gamni ,,Citiz-
en of the world“ og hún var líka sann-
kallaður heimsborgari. Eftir að hún
hóf störf hjá Utanríkisþjónustunni
gat hún látið drauma sína um að búa
erlendis og ferðast rætast. Ennfrem-
ur lauk hún BA-prófi í stjórnmála-
fræði og enskum bókmenntum frá
Fordham-háskólanum í New York.
Heimili hennar stóð ætíð opið ætt-
ingjum og vinum og þeir alltaf vel-
komnir í heimsókn.
Ég var svo heppin að eyða stund-
um með Sissý þegar hún bjó í París og
ég dvaldi þar um tíma. Við fórum
margar skemmtilegar ferðir um
borgina og lentum í ýmsu. Við borð-
uðum á mismunandi stöðum og fórum
oft í hlutverk matargagnrýnenda og
reyndum að greina hráefni og bragð
hinna ýmsu rétta og þar stóðu Sissý
fáir á sporði enda hafði hún einstakan
áhuga á matargerð og töfraði fram
yndislega og oft framandi rétti. Enn-
fremur minnist ég ljúfra stunda þar
sem við sátum við stóra gluggann í
stofunni hjá henni á Rue Bonaparte,
virtum fyrir okkur mannlífið og með-
tókum franska menningu, hlustuðum
á klassíska tónlist og sötruðum
franskt rauðvín.
Það var alltaf gaman að hitta Sissý
og ekki síst að fá hana í heimsókn.
Það fylgdi henni alltaf ferskur blær.
Hún var vel að sér í mörgu, lét sér fátt
óviðkomandi og sagði óhikað mein-
ingu sína. Sissý var líka á stundum að
stinga að manni góðum ráðum um
ýmislegt, allt frá matargerð upp í
kaup á tölvuforritum.
Síðustu árin átti Sissý við nokkra
vanheilsu að stríða en bar sig ávallt
vel og hélt fullu starfsþreki til hins
síðasta.
Við systkinin, Jóhann, Margrét Sif,
Hafsteinn Freyr, og fjölskyldur okk-
ar kveðjum frænku okkar með sökn-
uði og þakklæti fyrir góð kynni og
vottum ættingjum hennar og vinum
samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Sif Hafsteinsdóttir.
Ellefti september rann upp – dag-
urinn sem við öll vissum að myndi
minna okkur á hina hryllilegu atburði
sem gerst höfðu í Bandaríkjunum fyr-
ir réttu ári. Við bjuggum okkur undir
að upplifa sorgina, reiðina og skelf-
inguna á nýjan leik með því að fylgj-
ast með fréttaflutningi sjónvarps-
stöðvanna frá minningarathöfnum í
Washington, New York og Pennsylv-
ania. Um miðjan þennan morgun fékk
ég svo þær fréttir að vinkona mín til
hartnær 30 ára, hún Charlotta, væri
látin og um leið tók sorgin á sig raun-
verulega og persónulegri mynd.
Það eru ekki nema nokkrir dagar
síðan ég heimsótti hana í húsið henn-
ar, Steinnes við Melabrautina á Sel-
tjarnarnesi. Hún var glöð og ánægð
og ég hafði á orði hvað hún liti vel út.
Við sátum saman góða stund og
spjölluðum um heima og geima eins
og við vorum vanar. Hún hafði átt sjö-
tugsafmæli tveimur dögum fyrr, hafði
nýverið látið af störfum í utanríkis-
ráðuneytinu sem sendiráðsfulltrúi
eftir nærri 30 ára starfsferil. Hún leit
framtíðina björtum augum, hafði
m.a.s. hafið nýtt starf, sem skrifstofu-
stjóri hjá kaþólska biskupnum á
Landakoti, starf sem hún hafði mikla
ánægju af og vonaðist til að starfa við
í nokkur góð ár. Auk þess hafði hún á
prjónunum ýmis spennandi þýðingar-
verkefni. Það var full ástæða til að
samgleðjast henni með þessi tímamót
í lífi hennar. Hún sagði mér líka að
hún væri að ráðgera ferð til Kaup-
mannahafnar að ári, í heimsókn til
fósturdóttur sinnar, Lís Sveinbjörns-
dóttur sem þar býr, þar myndu þær
halda upp á afmæli Lís og henni
reiknaðist til að það myndi bera upp á
sama tíma og opnun íslenska sendi-
ráðsins í Kaupmannahöfn í nýju hús-
næði við Norðurbryggju er ráðgerð.
En í íslenska sendiráðinu í Kaup-
mannahöfn hafði Charlotta starfað í
nokkur ár fyrir margt löngu og þaðan
átti hún góðar minningar.
Hún flutti til New York frá Kaup-
mannahöfn árið 1980 og starfaði þar í
um fimm ár. Á þessum tíma tók hún
sig til og innritaðist í Fordham Uni-
versity og lauk þaðan BA-prófi í
stjórnmálafræði og enskum bók-
menntum í kvöldskóla með fullu starfi
við fastanefnd Íslands hjá Sameinuðu
þjóðunum. Það þarf ekki lítinn dugn-
að til slíks, en hún fór létt með það
eins og allt sem hún einsetti sér. Eftir
fimm ára dvöl í New York, árið 1985,
kom hún heim til starfa í utanríkis-
ráðuneytinu þar til hún fór utan til að
starfa við sendiráðið í París árið 1989.
Þaðan lá leiðin til sendiráðsins í Bonn
uns hún kom alkomin heim árið 1995.
Eftir það vann hún í utanríkisráðu-
neytinu til starfsloka, nú um síðustu
mánaðamót.
Charlottu var margt til lista lagt,
hún var bráðvel gefin, vel lesin, minn-
isgóð með afbrigðum og kunni betur
en flestir að koma fyrir sig orði. Gat
verið meinhæðin í meira lagi, sérstak-
lega þegar í hlut áttu þeir sem áttu
ekki upp á pallborðið hjá henni í það
og það skiptið. Hún var ágætis tungu-
málamanneskja, vann reyndar við
þýðingar í frístundum sínum síðustu
árin. Listakokkur var hún og saumaði
bæði og prjónaði fallegar flíkur á sig
og aðra. Allt lék í höndum hennar.
Hún bjó yfir mikilli reisn og eftir
henni var tekið hvar sem hún kom.
Um leið og hún tók til máls barst
röddin hennar um allt og fólk lagði við
hlustir. Hláturinn hennar var engu
líkur – dimmur og klingjandi í senn.
Hún var manneskja sem einkenndist
af sterkum persónuleika og það sóp-
aði að henni. Hún hefði náð langt sem
leikkona hefði hún lagt leiklist fyrir
sig. Hún fór reyndar með hlutverk í
kvikmyndinni „101 Reykjavík“ og
nokkrum sjónvarpsauglýsingum nú á
síðustu árum. Hún var vinsæll veislu-
gestur og kunni vel að samfagna. Í
minni fjölskyldu var hún sjálfsagður
gestur þegar haldið var upp á tíma-
mót, eins og stúdentspróf Árna sonar
míns, sem hún hafði þekkt frá því
hann var smábarn. Á gamlárskvöld
var það fastur siður að hún kom til
okkar í Espigerðið og hélt upp á ára-
mótin með okkur, börnum okkar og
barnabörnum, þar sem hún var eins
og ein af fjölskyldunni. Hún átti
fjöldann allan af góðum vinum sem
vildu allt fyrir hana gera og studdu
hana með ráðum og dáð. En Charlotta
átti sér líka óvæginn óvin sem lék vin-
konu mína grátt og enginn mannlegur
máttur gat þar rönd við reist.
Nú er hún farin þessi stórbrotna
kona og það er með mikilli eftirsjá sem
ég kveð hana. Ég á sannarlega eftir að
sakna hennar og okkar skemmtilegu,
næstum daglegu samtala. Við Tómas
þökkum henni öll góðu, gömlu árin
sem við áttum saman, bæði í New
York og hér heima og sendum aldraðri
móður hennar, bræðrum, bræðra-
börnum og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hjördís Gunnarsdóttir.
Í nokkur ár áttum við Charlotta
María Hjaltadóttir, sendiráðsfulltrúi,
samleið í utanríkisþjónustunni. Hún
kom til starfa á nýstofnaðri auðlinda-
og umhverfisskrifstofu í utanríkis-
ráðuneytinu árið 1998. Þá átti Charl-
otta að baki langan feril í utanríkis-
þjónustunni og hafði auk starfa í
ráðuneytinu verið í sendiráðum og hjá
fastanefndum Íslands austan hafs og
vestan. Við áttum einstaklega gott og
ánægjulegt samstarf á auðlindaskrif-
stofunni þau ár sem undirritaður var
þar í forsvari.
Charlotta er í dag kvödd hinstu
kveðju, en andlát hennar kom okkur
samstarfsmönnum og vinum hennar í
opna skjöldu, eins og ævinlega þegar
lífsþráðurinn rofnar skyndilega og
fyrirvaralaust.
Það er ekki langt síðan við áttum tal
saman. Þá lék hún á als oddi. Sá loks
til lands og bata eftir axlarmeiðsl og
handleggsbrot fyrir meira en tveimur
árum. Starfslok í ráðuneytinu voru af-
ráðin, en nýtt starf var á næsta leiti,
því hún hafði verið beðin að takast á
hendur ábyrgðarstarf fyrir kaþólska
söfnuðinn á Íslandi. Það leyndi sér
ekki að hún hlakkaði til að takast á við
ný og krefjandi verkefni.
Charlotta María Hjaltadóttir var
heimsborgari,- „kosmópólítan“, ef
nokkur var það. Ekki veit ég með
vissu hve mörg tungumál hún talaði
sem innfædd, en þau voru ófá. Á það
minntust erlendir viðmælendur mín-
um stundum eftir hringingar og símtöl
við hana. Er hún frönsk? Er hún
dönsk? var stundum spurt. Nei, hún
var íslensk – rammíslensk. Unni ís-
lensku máli og var einstaklega mál-
hög, snjall og snöggur þýðandi með
ríka máltilfinningu. Víðlesin í heims-
bókmenntunum og mikill myndlistar-
unnandi. Ekki var heldur komið að
tómum kofanum þegar rætt var um
tónlist. Það lýsir henni einkar vel að
hún var áskrifandi að vönduðu bresku
tónlistartímariti og að því lesnu fór
það ekki í ruslakörfuna eða upp í hillu.
Nei, það var sent tónlistarskóla á
landsbyggðinni, sem ekki hafði mikil
fjárráð og var þar örugglega vel þegið.
Það var gaman að rökræða við Charl-
ottu. Hún var ákveðin í skoðunum og
hafði ríka kímnigáfu. Það sópaði að
henni.
Við Eygló vottum aðstandendum
hennar samúð. Charlotta María
Hjaltadóttir var eftirminnileg og ein-
stök kona. Minningin um hana mun
lengi lifa í hugum samferðamanna.
Eiður Guðnason.
„Ragnheiður mín.“ – Þessi orð
Charlottu hljóma enn fyrir eyrum
mér. Fyrir um fjórum árum lágu leiðir
okkar fyrst saman er ég hóf störf í ut-
anríkisráðuneytinu. Það var reisn yfir
Charlottu og ég áttaði mig strax á því
að þar var stórlynd kona á ferð sem
ekki væri allra. Betra væri að halda
sig til hlés því tíma tæki að ávinna sér
traust hennar. Það reyndist rétt. Er
það hafði hins vegar tekist átti hún í
manni hvert bein og fyrr en varði var
CHARLOTTA MARÍA
HJALTADÓTTIR
Erfidrykkjur
Heimalöguð kaffihlaðborð
Grand Hótel Reykjavík
Sími 514 8000
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar