Morgunblaðið - 10.02.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2003 21
Þegar ég minnist séra Björns
Sigurbjörnssonar, rifjast upp
kynni okkar, sem urðu fyrir um
þremur áratugum, er ég dvaldi um
skeið í Ballerup, skammt utan við
Kaupmannahöfn. Þá var Björn
húsvörður stórs byggingarsam-
vinnufélags og hafði kvænst
danskri konu, Lilian að nafni. Áttu
þau þá þegar tvö börn. Oft lögðum
við, ég og sambýliskona mín
dönsk, leið okkar til þessara ágætu
hjóna. Þau heimsóttu okkur einnig
nokkrum sinnum. Síðar fluttust
þau til Herlev og þar hafði Björn á
hendi sams konar starf og í
Ballerup. Til þeirra var jafnan gott
að koma. Björn hafði ekki lokið
stúdentsprófi áður en hann hélt af
landi brott og tók að stunda nám
við lýðháskólann í Haslev á Sjá-
landi. Nú hafði hann hug á því að
lesa guðfræði í Danmörku, en
fyrst þurfti hann að ljúka stúd-
entsprófi eða svokölluðu HF (høj-
ere forberedelseseksamen) prófi,
sem hann las undir með fullu
starfi. Sýndi það kappsemi hans og
dugnað. En ekki nóg með það.
Hann las guðfræði við háskólann,
og mér er nær að halda, að það
hafi hann gert með fullu starfi –
sér og fjölskyldunni til lífsins við-
urhalds.
Björn varð sóknarprestur í
Lyngby og gegndi hann því starfi
BJÖRN
SIGURBJÖRNSSON
✝ Séra Björn Sig-urbjörnsson
fæddist í Reykjavík
27. júní 1949. Hann
lést á Diakonisse-
stiftelsens Hospice í
Kaupmannahöfn 27.
janúar síðastliðinn.
Útför Björns var
gerð frá Christians-
kirken í Lyngby
laugardaginn 1.
febrúar en minning-
arathöfn um hann
var í Hallgríms-
kirkju 7. febrúar.
meðan heilsan entist,
en hann fékk lausn
frá störfum vegna
heilsubrests fyrir
nokkrum árum, mað-
ur innan við fimm-
tugt. Og nú hefur
hann kvatt okkur.
Hann fæddist 1949,
sonur Magneu Þor-
kelsdóttur og Sigur-
björns Einarssonar
biskups. Var hann
næstyngstur af börn-
um þeirra hjóna, sem
urðu átta talsins, og
einn af fjórum sonum
þeirra hjóna, er luku guðfræðiprófi
og vígðust prestsvígslu. Þó að ald-
urinn yrði ekki hár, skilur séra
Björn eftir ærið dagsverk. Hann
lætur eftir sig fjölskyldu. Hann
skilur eftir sig ótal minningar í
huga þeirra, sem honum kynntust,
bæði hér á landi og erlendis. Hann
lætur eftir sig ritverk af merkara
tagi, þar er hann þýddi Passíu-
sálma séra Hallgríms Péturssonar
á dönsku, sem hann sendi mér
áritaða nýútgefna, gegnum for-
eldra sína. Sýndi það ræktarsemi,
sem ég ekki gleymi. Þá orti séra
Björn ljóð og sendi frá sér ljóða-
safn, sem bróðir hans, herra bisk-
upinn, las upp úr í ávarpi sínu til
þjóðarinnar síðasta nýársdag.
Ég votta aðstandendum séra
Björns innilega samúð við andlát
hans, sem varð allt of snemma.
Eitt er víst: Eftir lifir minning
mæt, þó maðurinn deyi. Blessuð sé
minning séra Björns Sigurbjörns-
sonar.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Það er sárt að horfa á eftir hæfi-
leikaríku prúðmenni eins og Birni
Sigurbjörnssyni, langt fyrir aldur
fram. Strax við fyrstu kynni okk-
ar, fyrir réttum tuttugu árum,
bundumst við vináttuböndum sem
síðan hafa styrkst í gegnum lengri
og skemmri dvöl í Kaupmanna-
höfn. Bjössi og Lilian voru afar
góð heim að sækja og einatt var
lengi setið fram eftir kvöldi á
heimili þeirra við skemmtilegt tal.
Oft þróaðist spjall okkar þannig í
seinni tíð, að þótt ég væri að reyna
að lækna mig af sænskunni og
þjálfa skóladönskuna, þá talaði
Bjössi íslensku – tók ekki annað í
mál – og Lilian brosti, full skiln-
ings á hinni djúpu löngun eftir
móðurmálinu sem einkenndi mann
hennar. Maður fann vel hvað hann
naut þess að tala íslenskuna og
nánast velti orðunum í munni sér
eins og hverju öðru lostæti. Ást
Bjössa á móðurmálinu og þrá eftir
því birtist glöggt í ljóðabók hans,
Orð og mál, sem út kom árið 2000
og ekki síður í nýju ljóðabókinni,
Út og heim, sem honum tókst að
ljúka við skömmu áður en veik-
indin höfðu hann undir.
Bjössi var bókmenntamaður
fram í fingurgóma, sílesandi og
hugsandi um bækur og hafði mikið
yndi af að skeggræða þær fram og
aftur. Hann fylgdist glöggt með ís-
lenskum bókmenntum og hreifst af
þeirri fríðu fylkingu íslenskra rit-
höfunda sem hefur haslað sér völl í
Danmörku á liðnum árum. Hann
lagði líka sína högu hönd á þann
plóg, þýddi á dönsku m.a. Brota-
höfuð eftir Þórarin Eldjárn og
Gula húsið eftir Gyrði Elíasson,
sem báðar voru lagðar fram til
Bókmenntaverðlauna Norður-
landaráðs. Bjössa þótti samt Danir
ragir í útgáfu á íslenskum bókum,
og taldi ekki laust við að þar gætti
hroka gamallar herraþjóðar í garð
fyrrum nýlendu. Mesta þýðingar-
afrek Bjössa var þó án efa að þýða
alla Passíusálma Hallgríms Pét-
urssonar á dunandi dönsku af hag-
mælsku og andagift sem lengi mun
halda nafni hans á lofti.
Fyrir ótalmargar gleðistundir
og ógleymanleg kynni þakka ég af
heilum hug, bæði fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar og jafnframt sam-
verkamanna hjá Eddu, um leið og
öllum aðstandendum, einkum þó
foreldrum hans, Lilian, Kjartani,
Maríu og Bjarka, er vottuð dýpsta
samúð.
Páll Valsson.
Eftir dimma nótt
dökkra hugsana
og dans skugganna
á kjólfötum
við hvílu þína
birtir aftur
og blessuð sólin
býður góðan dag
og réttir þér
gulan blómvönd
inn um gluggann
(Ingi Steinar Gunnlaugsson.)
Frá því að ég man fyrst eftir mér
hefur Guðni Halldórsson verið
hluti af fjölskyldu minni ásamt
Lilju konu sinni. Þótt tengslin hafi
ekki verið frændsemi heldur vin-
átta. Guðni er nú látinn og hefur
lifað lengur en nokkur þorði að
vona sem hann þekkti og ef einhver
hefur sannað að lífsgleði, bjartsýni
og jákvætt hugarfar lengi lífið, þá
hefur hann sannarlega gert það.
Þegar þau hjónin voru í heimsókn
hjá foreldrum mínum fannst mér
alltaf pínulítil hátíð, vindlalykt og
kaffiilmur, hlátur, stríðni, spjall um
pólitík og stundum karpað, því fólk
var ekki alltaf sammála en alltaf
allt í góðu. Guðni var með
GUÐNI
HALLDÓRSSON
✝ Guðni Halldórs-son fæddist í
Vestmannaeyjum 16.
desember 1926.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Akraness 30.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akranes-
kirkju 7. febrúar.
skemmtilegri mönn-
um, víðlesinn og fróð-
ur þótt hann væri ekki
langskólagenginn. Ég
vil muna hann eins og
hann var þegar hann
sat í djúpum stól, með
vindilstubb milli vísi-
fingurs og löngutang-
ar, handleggirnir af-
slappaðir á stólörm-
unum, með rauða
hárið sitt og stóru
gleraugun, sposkur á
svip, nýbúinn að stríða
konunni sinni og hún
skellihlæjandi við hlið-
ina á honum og allir glaðir. Börnin
þeirra, Smári, Linda og Víðir, urðu
líka okkar vinir og seinna allt
þeirra fólk.
Nú er sorg í litla húsinu á
Kirkjubrautinni og vil ég votta þér,
elsku Lilja, börnum, tengdabörn-
um og barnabörnum, mína innileg-
ustu samúð. Einnig samúðarkveðj-
ur til Sveins, tvíburabróður Guðna,
og hans fjölskyldu.
Elsku Guðni minn. Þakka þér
fyrir allar skemmtilegu og góðu
minningarnar sem ég á um þig.
Sjáumst seinna, bið að heilsa
pabba.
Hrönn Eggertsdóttir.
Vinur minn, Guðni Halldórsson,
er látinn eftir langa og erfiða sjúk-
dómsbaráttu.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
kosningabaráttu fyrir bæjarstjórn-
arkosningarnar árið 1974. Guðni
var mikill og einlægur sjálfstæð-
ismaður og mjög virkur í flokks-
starfinu, jafnt í kosningabaráttu
sem öðru starfi fyrir flokkinn um
áratugaskeið. Það var gaman að
vinna að þeim málum með Guðna.
Hans létta lund og góði húmor
hafði góð áhrif á samferðamennina.
Guðni sá spaugilegar hliðar á flest-
um málum og kom oft með óborg-
anlegar athugasemdir um menn og
málefni, allt þó í góðu enda talaði
Guðni jafnan vel um fólk – jafnt
samherja sem andstæðinga. Guðni
hafði mikla ánægju af flokksstarf-
inu, ekki síst landsfundum Sjálf-
stæðisflokksins þar sem hann virt-
ist þekkja annan hvern mann og
spjallaði við samherja úr öllum
landshlutum.
Guðni var ráðinn heilbrigðis-
fulltrúi Akraneskaupstaðar og
gegndi því starfi um langt árabil.
Þessi ráðning var gagnrýnd af
ýmsum sem töldu Guðna ekki hafa
þá undirstöðu sem til þurfti. Guðni
afsannaði allar efasemdir og stóð
sig mjög vel í þessu starfi. Hann
aflaði sér góðrar þekkingar á þessu
sviði með því að sækja námskeið,
lesa sér til og með góðu samstarfi
við heilbrigðisfulltrúa annarra
sveitarfélaga, en hann var mjög
virkur í samstarfi heilbrigðisfull-
trúa á Íslandi. Guðni átti góð sam-
skipti við Akurnesinga í starfi sínu
og kom sínu fram með hægð og
þægilegheitum.
Guðni átti lengi við heilsuleysi að
stríða og sérstaklega voru síðustu
árin honum erfið eftir áfall sem olli
lömun. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með því hvað Lilja kona
hans annaðist hann vel í veikindum
hans, en þau hjón voru afskaplega
samrýnd og áttu góða fjölskyldu
sem var Guðna mikils virði.
Að leiðarlokum þakka ég Guðna
áratuga samstarf, stuðning og vin-
áttu. Við Guðný sendum Lilju og
fjölskyldu hennar innilegar samúð-
arkveðjur. Guð blessi minningu
Guðna Halldórssonar.
Guðjón Guðmundsson.
Laugardaginn 1.
febr. sl. var til moldar
borinn Mýramaður,
Óskar Andrésson frá
Saurum.
Margar minningar
frá æskuárum tengjast
þessum lífsglaða og góða manni.
Sem lítill drengur á Hrafnkelsstöð-
um og síðar á Brúarlandi man ég
Óskar sem stóran hluta af mannlífi
Mýramanna. Hann var oft á ferð
gangandi eða ríðandi á sínum góðu
hestum. Þá störfuðu þeir faðir minn
og hann saman í vegavinnu mörg
sumur. Allar þessar minningar eru
sveipaðar einhverjum hlýleika og
vináttu en einnig gríni og húmor.
Óskar var orðheppinn og fyndinn svo
sögur fóru af. Það var ávallt glað-
værð og létt yfir þar sem Óskar var.
Á stundum gat húmor hans verið
svolítið beittur, en þó ekki svo að
nokkurn meiddi. Dæmi um tilsvör
hans og húmor er t.d. að hann ásamt
fleirum var á tipp í vegavinnu í sól-
skini og góðu veðri. Þeir höfðu lagt
sig utan vegar og nutu sólar meðan
beðið var næstu bifreiðar á tippinn.
Kemur þá að ríðandi maður sem
heldur hafði orð á sér fyrir að vera
verkasmár í erfiðisvinnu. Komumað-
ur staldrar við hjá vegagerðarmönn-
um, heilsar og segir síðan: „Það er
heitt á letingjunum í dag!“ „Það er
heitt á okkur líka,“ svaraði Óskar að
bragði.
Óskar var vínhneigður nokkuð.
Ekki man ég hann þó öðruvísi en
hressan og glaðan á slíkum stundum.
Söng hann þá manna hæst. Hann
kunni texta vel, hafði góða söngrödd
og hefði örugglega átt möguleika á
því sviði hefði hann notið tilsagnar
eða numið þá list. Óskar var einstak-
lega barngóður og hygg ég að tæpast
hafi hann kynnst nokkru barni án
þess að öðlast vináttu þess. Stundum
átti hann hundraðkall sem hann var
hættur að nota og gladdi lítinn við-
mælanda með. Hnífakaup stundaði
hann við unga drengi á Mýrum. Þeir
ungu báru ekki skarðan hlut í slíkum
viðskiptum við Óskar. Kátastur var
hann ef sá litli hafði náð að pranga
inn á hann ryðguðum kuta með
brotnu blaði. Hann hótaði hefndum
síðar og skemmti sér vel yfir gleði
þess unga. Óskar hefur sjálfsagt átt
hnífakaup við fullorðna menn líka og
þá hygg ég að þeir ryðguðu með
brotnu blöðin hafi verið notaðir til
gamans. Yngsti bróðir minn brennd-
ist illa tæplega ársgamall. Snarræði
Rúnu systur Óskars átti sinn þátt í
að bjarga lífi hans. Það var svo hlut-
skipti Óskars að halda á honum í
fanginu og vera fylgdarmaður hans
til Reykjavíkur um kvöldið.
Óskar var verkmaður góður, lag-
inn og útsjónarsamur. Í sveitinni
voru bústörf og vegavinna hans við-
fangsefni. Eftir að hann flutti í Borg-
arnes vann hann lengi við pípulagnir
en síðustu starfsár sín vann hann hjá
Vírneti hf. Samskipti okkar hafa ver-
ið mun minni hin síðari ár þótt báðir
byggju í Borgarnesi en var hér fyrr á
Mýrum vestur. Nýverið hringdi
hann til mín til að skiptast á skoð-
unum um framboðslista VG í Norð-
vesturkjördæmi. Ég hitti hann svo
hressan og kátan í fimmtugsæfmæli
fyrir nokkru. Nú er hann allur og gat
ég ekki fylgt honum síðasta spölinn.
Ég fór að sækja litla stúlku til Egils-
staða, ég veit að enginn hefði skilið
það betur en Óskar. Ég kveð Óskar
Andrésson með þakklæti og hlýhug.
Systkinum hans og ættingjum votta
ég innilega samúð.
Halldór Brynjúlfsson.
Hann hringdi í mig rétt eftir hátíð-
arnar til að þakka fyrir jólakortið og
ÓSKAR
ANDRÉSSON
✝ Óskar Andréssonfæddist á Ferju-
bakka í Borgar-
hreppi 26. apríl árið
1928. Hann lést 21.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Borgarnes-
kirkju 1. febrúar.
spjalla um daginn og
veginn. Það lá vel á
honum og enn eina
ferðina töluðum við um
að ég yrði að komast á
hestbak við fyrsta
tækifæri. Ég sagðist
ekki ætla að láta það
dragast úr hömlu og
mundi setja það í for-
gang um leið og prófum
lyki í vor.
Ég kynntist Óskari
fyrst í gegnum sjálf-
boðaliðastarf í Líknar
og vinafélaginu Berg-
máli. Hann var þá feng-
inn til að aðstoða og annast um ung-
an mann með MS, sem dvaldi sér til
hvíldar og hressingar á orlofsviku á
vegum Bergmáls. Þetta gerði svo
Óskar ár eftir ár og aðstoðaði alla
sem þurftu slíks með, ók með eldri
borgara eða fatlaða á milli gistihúsa
og matsalar tvisvar á dag, alltaf að
hjálpa til með sinni stöku ljúf-
mennsku.
Við urðum fljótlega mestu mátar
og ég gleymi ekki afmælisdeginum
sem ég átti eitt sinn þarna á orlofs-
viku. Óskar fór þá sem oftar að
keyra með vini sína um sveitina í
kringum Sólheima, þar sem við not-
uðum gistiaðstöðuna. Þeir komu
glaðbeittir til baka með stóra og fal-
lega styttu af stúlku með hvolp undir
vanga og prýðir hún háa hillu í stof-
unni minni æ síðan. Þeir félagar
sögðu að þeim hefði dottið þetta í
hug þegar þeir sáu mig lauma bein-
um til hundanna á staðnum. Þrír
þessara góðu vina eru með MS-sjúk-
dóminn og var Óskar óþreytandi við
að stytta þeim stundir og fara í öku-
ferðir með þá. Nú er stórt skarð
höggvið í hópinn okkar og einn af
duglegustu og tryggustu hjálpar-
hellunum sofnaður frá okkur. Hon-
um fylgja eflaust margar þakklátar
hugsanir og í brjósti blunda vonir um
að handan tíma og rúms bíði glaðir
endurfundir, þar sem sjúkdómar og
erfiðleikar verða að baki.
Með bestu stundunum sem ég átti
persónulega með Óskari vini mínum
voru þær er ég, í fyrsta sinn, heim-
sótti hann og fékk að fara á hestbak
og skoða fallegan Borgarfjörðinn af
hestbaki. Mikið er sú minning dýr-
mæt og góð. Annað sinnið er við vor-
um í félagsskap blessaðra hestanna
var nú síðastliðið sumar. Óskar bauð
mér af höfðingsskap að koma með
sér á landsmót hestamanna og við
ókum í björtu veðri með sól í hjarta
sem leið lá norður á Vindheimamela.
Þarna kynntist ég hestamannin-
um Óskari betur og verða að segja að
ekki gat ég varist aðdáun á endalaus-
um fróðleik hans um hesta og ættir
þeirra, hestamenn og svo margt og
margt. Hann lét helst ekkert
framhjá sér fara og var við allan dag-
inn.
Því miður fæ ég ekki tækifæri til
að fara aftur í útreiðatúr með þesum
aldna vini.
Ég get samt þakkað Guði fyrir að
hafa kynnst mannkostum hans og
hjartalagi.
Ég votta ástvinum Óskars inni-
lega samúð mína og bið Guð að
blessa minningu góðs drengs.
Þórdís R. Malmquist.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina