Morgunblaðið - 14.04.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. APRÍL 2003 21
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
OLGA GÍSLADÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð, Kópavogi,
þriðjudaginn 8. apríl.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju þriðjudaginn
15. apríl kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á sjóð
til styrktar hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð.
Grétar Kristjánsson, Hildur Jóhannsdóttir,
Álfheiður Sigurðardóttir, Már Þorvaldsson,
Gísli Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓRA BÖÐVARSDÓTTIR,
Leifsgötu 6,
sem lést laugardaginn 5. apríl, verður
jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 15. apríl kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Blindrafélagið í Hamrahlíð.
Böðvar Páll Ásgeirsson, Greta María Sigurðardóttir,
Jakobína Ásgeirsdóttir Adams, James W. Adams
barnabörn og langömmubörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og bróðir,
STEINÞÓR GUÐMUNDUR HALLDÓRSSON,
Langholtsvegi 4,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Áskirkju þriðjudaginn
15. apríl kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Lilja Bára Steinþórsdóttir, Kristinn Gunnarsson,
Guðrún Steinþórsdóttir Kroknes, Ásvaldur Jónatansson,
Ágústa Steinþórsdóttir Kroknes, Ágúst Rafn Kristjánsson,
Benedikt Steinþórsson Kroknes, Jóhanna Árnadóttir,
Ásgerður Helga Kroknes, Sigurður Enoksson,
barnabörn, barnabarnabarn
og systkini.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HRUNDAR KRISTJÁNSDÓTTUR.
Þuríður Jóna Schiöth, Reynir Schiöth,
Einar Tryggvi Thorlacius, Ragnheiður Gunnbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengamóðir, amma og langamma
RANNVEIG G. HAFBER
lést á hjúkrunarheimilinu Eir aðfaranótt 12. apríl.
Jarðarför auglýst síðar.
Helga Hafberg, Friðfinnur Ágústsson
Eysteinn Hafberg, Elín Ó Hafberg
Ingibjörg Ólína Hafberg Gunnlaugur Þorsteinnsson
og fjölskyldur
stað í hjarta mínu. Ég kveð þig
með söknuði.
Þín
Margrét.
Ég er ekki enn búin að fatta að
amma sé dáin, hún skipaði svo stór-
an sess í mínu lífi. Tilhugsunin um
að fara ekki til hennar í kaffi og
spjall er ótrúleg. Ég hef mikið verið
hjá henni í gegnum árin og við átt
góðar stundir saman. Hún stóð allt-
af við bakið á manni og var alltaf til
í að aðstoða mig, sérstaklega að
styðja mig í skólagöngunni. Hún
vildi að fólk menntaði sig. Við syst-
ur eigum margar og góðar minn-
ingar um ömmu og afa, öll sumrin
uppi í sumó og allar stundirnar í
Hjálmholtinu. Ég kveð ömmu mína
með söknuði og ég vona að hún viti
hvað hún var mér mikils virði. Guð
blessi þig.
Gyða Einarsdóttir.
„Hann var höfðingi mikill“ er
gjarnan haft að orði í fornum sög-
um þegar bera þarf lof á menn.
Einhvern veginn leita þau orð á
hugann þegar ég minnist Mar-
grétar Eggertsdóttur söngkonu, því
hún var einn sá mesti höfðingi sem
ég hef kynnst. Öllum þeim sem inn
fyrir hennar dyr rötuðu var tekið
með kostum og kynjum – og
ómældum mat og drykk, skipti þar
ekki máli hvort um var að ræða hóp
af menntaskólakrökkum, sem þeir
Valur og Eggert drógu með sér
heim, eða tignari gesti. Enginn fór
svangur frá Margréti, enda var hún
landsfrægur meistarakokkur. Og
andlega fóðrið var heldur ekki
skorið við nögl enda hafði Margrét
gaman af því að ræða við fólk á öll-
um aldri. Og það var gaman að
ræða við Möggu því hún var vel les-
in og kunni að segja frá. Auk þess
var hún mikill húmoristi og ef því
var að skipta gat hún beitt íróníu af
mikilli snilld.
Margrét var amma elsta sonar
míns, Jökuls Valssonar. Við bjugg-
um í tvö ár í kjallaranum hjá þeim
Páli í Hjálmholtinu og kepptust þau
bæði um að dekra við okkur á alla
lund. Ef Margrét frétti af gestum
hjá mér byrjaði hún að baka og
man ég eftir einum leshring þar
sem mættar voru ellefu konur og á
borðum voru ellefu tertur „að of-
an“. Páll var alltaf að færa okkur
alls kyns „dót og drasl“ eins og
hann kallaði aðföng þau sem hann
kom með úr matvörubúðunum til að
létta undir heimilishaldið. Stundum
saman sat Margrét með sonarson-
inn í fanginu, las fyrir hann eða
ræddi við hann á heimspekilegum
nótum um lífið og tilveruna. Hann
býr að því hafa átt svona ömmu „af
gamla skólanum“, sem alltaf gaf sér
tíma til að spjalla við hann og segja
honum sögur þótt hún ætti oft ann-
ríkt í því starfi sem hún sinnti
heiman frá sér og fólst meðal ann-
ars í að ráðleggja öðrum um val á
tónlist við jarðarfarir. Eins og eðli-
legt er þá leiddi það starf hennar
einnig oft til þess að hún var í hlut-
verki sálusorgarans og því erfiða
hlutverki sinnti hún einnig af alúð
og skilningi.
Margréti kallaði ég tengdamóður
mína lengi eftir að „formlegu“ hlut-
verki hennar þar að lútandi lauk,
enda kom hún alltaf fram við mig
eins og tengdadóttur. Öll börnin
mín kalla hana „ömmu Möggu“
enda náði hjartahlýja hennar út yf-
ir mægðir og skyldleika. Blessuð sé
minning hennar.
Soffía Auður Birgisdóttir.
Elskuleg föðursystir okkar Mar-
grét Eggertsdóttir er látin eftir erf-
ið veikindi.
Okkur langar til að kveðja þig
með nokkrum orðum.
Minningarnar streyma fram og
er þar af mörgu að taka, alltaf var
gaman að koma til ykkar Palla og
strákanna.
Minnisstæð eru jólaboðin á ykkar
fallega heimili í Hjálmholtinu.
Eins var alltaf gaman að koma til
ykkar í sumarbústaðinn.
Við þökkum þér fyrir alla þá
hlýju og vináttu sem þú veittir okk-
ur og ekki eru nema fjórir mánuðir
liðnir síðan þú hjálpaðir okkur
systkinunum við andlát og útför
föður okkar.
Elsku Palli minn, Einar Óli, Egg-
ert og Valur og fjölskyldur. Inni-
legar samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Halldóra (Gógó), Guðbjörg
(Didda) og fjölskyldur.
Kveðja frá Söng-
skólanum í Reykjavík
Það voraði snemma árið sem ég
kynntist Margréti Eggertsdóttur.
Hún var glæsileg kona, með fal-
lega, mjúka, dökka söngrödd sem
minnti á Kathleen Ferrier. Sá sem
þetta ritar ungur söngvari nýkom-
inn úr námi, og hafði enn ekki náð
áttum í tónlistarlífi borgarinnar.
Margrét átti stóran kunningja-
og vinahóp enda óvenju mikill gest-
gjafi, orðheppin og skemmtileg,
kunni ógrynni af sögum, minnug á
atburði úr listalífi borgarinnar og
kunni að segja frá.
Hún hafði næmt eyra fyrir tón-
list, var tónelsk og bar ótakmark-
aða virðingu fyrir því sem hún tók
sér fyrir hendur hverju sinni. Tón-
listarstjórn og kórsöngur var henn-
ar líf í meira en 20 ár þar sem hún
var í forsvari fyrir jarðarfarasöng,
skapaði góðan hóp traustra söng-
manna- og kvenna, sem gekk undir
nafninu „Ljóðakórinn“.
Við stofnun Söngskólans í
Reykjavík tók hún sæti í stjórn
skólans og gegndi þar skyldum í 27
ár, eða þar til hún óskaði eftir að fá
að þjóna skólanum utan stjórnar-
setu. Hún var skólanum ómetanleg-
ur styrkur, miðlaði af visku sinni,
rökhugsun og hyggjuviti, bæði hvað
varðaði veraldlega hluti svo sem
húsnæði, og aðrar fjárfestingar sem
og uppbyggingu Söngskólans sem
menntaseturs.
Á þessum vordögum eignaðist ég
traustan vin í Margréti sem æ síð-
an var stór þáttur í lífi mínu. Vin
sem tók þátt í stefnumótun, und-
irbúningi og ævintýraferð sem tók
33 ár og aldrei dró ský fyrir sólu.
Vináttusól Margrétar Eggerts-
dóttur mun um ókomna tíð veita
mér hvatningu og hlýju, og birtu
inn í starf okkar við Söngskólann í
Reykjavík.
Garðar Cortes.
Nú er hún Margrét Eggerts-
dóttir dáin, besta vinkona hennar
mömmu, og það varð aðeins dagur
á milli fráfalls þeirra. Magga Egg-
erts, eins og mamma kallaði hana
alltaf, og Páll Þorsteinsson, Palli,
hafa verið svo stór hluti af lífi okk-
ar litlu fjölskyldu. Þegar mamma
var þrítug einstæð móðir, með mig
nokkurra mánaða gamlan, fór hún
norður til vinkonu sinnar í vist, en
þegar á reyndi voru aðstæður
þannig að hún gat ekki dvalið þar.
Í vandræðum sínum hringir hún í
Möggu vinkonu sína og skýrir
henni frá aðstæðum sínum. Magga
var ekkert að tvínóna við hlutina
og sagði við mömmu: Þú kemur
bara og verður hjá okkur, og varð
dvölin hjá þeim hjónum heilt ár.
Svona var Magga, öðlingur heim
að sækja og naut hún dyggs stuðn-
ings Palla, sem alltaf var boðinn og
búinn að hjálpa þrátt fyrir mikla
vinnu og erfiða. Margrét bjó fjöl-
skyldu sinni hlýlegt og yndislegt
heimili, sem ætíð var gaman að
heimsækja. Þar var allt svo fallegt
og vel valið saman. Þá var Margrét
einstök í framreiðslu á mat og
meðlæti með kaffi, allt svo gott og
vel útilátið. Þá voru hannyrðir ekki
vandamál hjá henni og þegar við
Þórdís kona mín eignuðumst okkar
fyrsta barn, saumaði Magga svo
fallegt klæði á vögguna, sem notað
hefur verið einnig fyrir seinni
börnin okkar. Á síðasta ári fluttu
þau hjón í nýja, mjög skemmtilega
og fallega íbúð í Mánatúni, þar
sem staðsetning og fyrirkomulag
hentaði mjög vel og Magga var
mjög ánægð með, en fékk allt of
stutt að njóta.
Ég á svo góðar minningar frá
barnsárunum í heimsóknum til
Möggu og Palla með henni móður
minni, þær náðu svo vel saman og
höfðu svo skemmtilegan og líkan
húmor að til urðu skemmtilegar
stundir. Mér og eiginkonu minni er
efst í huga, á þessari stundu, þakk-
læti fyrir að fá að kynnast og eiga
samleið með henni Margréti og
biðjum við algóðan Guð að styrkja
Pál, syni þeirra og alla fjölskylduna
við fráfall hennar.
Sverrir Guðmundsson.
Fallin er frá kær vinkona og
sannur vinur, Margrét Eggerts-
dóttir. Hún var stórbrotin og stór-
huga kona. Mér finnst einkar sárt
að fá ekki að njóta samvista hennar
hér lengur, en Guð ræður. Ég efa
ekki, að ég tali fyrir munn margra
en það voru ófáir sem leituðu til
hennar og nutu góðrar aðstoðar og
skemmtilegra stunda. Þar kom
enginn að luktum dyrum, öllum var
tekið með opnum örmum og átti
Páll eiginmaður hennar sinn þátt í
því. Fjölskylda Margrétar var
henni afar hjartfólgin og hefur hún
nú misst mikið en minningarnar
sefa sorgina. Ég vil votta eigin-
manni hennar, sonum og fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð. Að
leiðarlokum kveð ég elskulega vin-
konu með virðingu og þökk fyrir
allt.
Þitt hjarta geymdi gullið dýra og sanna,
að gleðja og hjálpa stærst þín unun var.
Því hlaust þú hylli Guðs og góðra manna,
og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.
Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér geymi,
og bæn til Guðs mín hjartans kveðja er:
Hann leiði þig í ljóssins friðar-heimi,
svo lífið eilíft brosi móti þér.
(Ingibj. Sig.)
Hulda Haraldsdóttir.
Það er fjórði apríl. Í síðustu viku
yljaði vorsólin okkur hér í Stokk-
hólmi og vorblómin stungu upp
kollinum. Náttúran var að vakna til
lífs eftir langan vetur. Í dag er
hann skollinn á með byl og snjón-
um kyngir niður.
Stóra björkin fyrir framan
gluggann minn er alþakin jólasnjó.
Ég hugsa til baka um það bil þrjá-
tíu ár þegar ég kom fyrst inn á
heimili Margrétar Eggertsdóttur
söngkonu og Páls Þorsteinssonar
múrarameistara. Þá var líka snjór
úti. Mér var kalt á tánum enda
kínaskórnir frekar lítil hlíf í vetr-
arslabbinu. Ég man eftir ylnum við
ofninn í eldhúsinu, heitu súkku-
laðinu, hlaðborðinu, en best man ég
þó eftir ylnum sem streymdi frá
þessari stórbrotnu konu og bræddi
bæði tærnar og töffarann. Margrét
var tryggur vinur og afskaplega ör-
lát. Hún var höfðingi sem hélt
heimili með mikilli reisn, ekki bara
fyrir sitt fólk heldur heila herdeild
af vinum sínum og vinum sona
hennar. Sjálfur fékk ég vænan
skerf af örlæti hennar, hlýju og vin-
áttu. Fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur. En það voru ekki bara
vinir hennar og vandamenn sem
nutu höfðingsskaparinns, heldur
allir sem á vegi hennar urðu. Um
ára bil sá hún um að skipuleggja
útfararsöng og liðsinna syrgjendum
en þáði lengst af enga greiðslu fyr-
ir. Mér eru í fersku minni enda-
lausu símtölin hennar við aðstand-
endur sem leituðu til hennar vegna
útfararsöngs. Aldrei hafði hún
brjóst í sér til að slíta samtali við
fólk sem þurfti að fá að tala út um
söknuð, sorg og einsemd, eða eins
og oft var, að rifja upp heil ævi-
skeið. Á heimili Margrétar var allt-
af gestkvæmt. Þær eru ógleyman-
legar senurnar, sögurnar og
hláturrokurnar þegar þær sátu
saman í eldhúsinu stöllurnar Mar-
grét Eggertsdóttir, Guðrún Á. Sím-
onar, Þuríður Pálsdóttir og hinar
óperuprímadonnurnar. Það er mið-
ur að missa af því þegar þær Mar-
grét og Guðrún Á. Símonar hittast
aftur í morgunmessunni og taka við
söngstjórninni hjá heilögum Pétri.
Gott að eiga Margréti að þeim
megin. Ég sé hana fyrir mér stand-
andi í Gullna hliðinu í öllu sínu
veldi. Bak við pilsfaldinn stendur
gráhærður skeggjaður maður með
stóran lykil í beltinu og horfir
spurnaraugum upp til hennar.
Heyrðu, Pétur minn, þetta er hann
Geiri, við sleppum honum inn er
það ekki, kallinn minn.
Ég samhryggist Páli og sonum
þeirra Margrétar, vinum mínum
þeim Vali og Eggerti, elsta syn-
inum honum Einari og öllum barna-
börnunum. Ég fylgdist með því úr
fjarlægð héðan frá Svíþjóð hve vel
þið studduð Margréti í veikindum
hennar. Það er auðvelt að gefa til
baka þegar maður hefur fengið
mikið.
Örlætið og hlýjan er hennar
stærsti arfur.
Ásgeir Rúnar Helgason.