Morgunblaðið - 14.04.2003, Blaðsíða 22

Morgunblaðið - 14.04.2003, Blaðsíða 22
MINNINGAR 22 MÁNUDAGUR 14. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ Fallegar, sérmerktar GESTABÆKUR Í Mjódd sími 557-1960www.merkt.is merkt ✝ Guðrún Alda Pét-ursdóttir fæddist 16. október 1919 í Reykjavík. Hún varð bráðkvödd á heimili sínu 4. apríl síðastlið- inn. Foreldrar henn- ar voru Guðjón Pétur Jóhannsson vélstjóri, f. 1887, d. 1939, og Helga Eyjólfina Sig- urðardóttir, f. 1896, d. 1985. Alda var elst fjögurra systkina, en hin eru Sigríður Eyja, f.1921, d.1997; Sig- urður, f. 1925; og Sæ- munda Guðný, f. 1923. Alda giftist árið 1938 Guðmundi Þorsteinssyni málara, f.1909, d. 1965. Börn þeirra eru: 1) Ragnar Þór, f. 1937, kvæntur Dagnýju Björsdóttir; börn þeirra eru Guð- rún Helga, Ragnhildur og Ragnar Björn. Ragnar á einnig soninn Guðmund Þórð. 2) Úlfar, f. 1940, kvæntur Stefaníu Gyðu Hansen, börn þeirra eru Guðmund- ur Örn, Anna Kristín og Alda Gyða. 3) Helga, f. 1943, d. 2002, giftist Sigurði Ægi Jónssyni, d. 1987, sonur þeirra er Benedikt Bjarki. 4) Pétur Ingi, f. 1948. Alda og Guðmund- ur hófu búskap sinn á Seljavegi 31 í Reykja- vík. Þaðan lá leið þeirra á nokkra staði um borgina eins og gengur en 1953 fluttu þau á Holts- götu 37 í Reykjavík og þar bjó Alda síðan alla sína tíð. Eftir lát Guð- mundar vann Alda við afgreiðslu- störf, lengst af hjá Rammagerðinni í Reykjavík. Útför Öldu fer fram frá Foss- vogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Elsku mamma og tengda- mamma, mikið er þín saknað. Eng- um kom til hugar að andlát þitt væri nálægt, þú varst nýbúin að leggja drög að fjölskylduferð vest- ur á firði nú í sumar. Andlát þitt fyllir okkur af hryggð og söknuði. Þú varst engum lík, kærleikur þinn og ástúð til okkar, ömmu- barna, langömmubarna og allra þeirra sem umgengust þig var ein- stök. Það þurfti ekki mikið tilefni til að fá þig til að rétta öðrum hjálparhönd. Gjafir, umhyggja og leiðbeiningar til annarra voru óteljandi í gegnum tíðina. Heil- brigð hugsun þín og yfirvegun var okkur mikill leiðarvísir allt fram á síðasta dag. Þú varst eins og móð- urskip því til þín lágu allir fjöl- skylduþræðir, stöðugur straumur heimsókna og símhringinga heim til þín. Það var einmitt í einni slíkri heimsókn ömmu- og langömmu- barns sem komið var að þér lát- inni. Alda giftist ung Guðmundi Þor- steinssyni málara, er kunnur var fyrir sínar vatnslitamyndir, eink- um úr vesturbænum og bátamynd- ir úr Selsvörinni. Er Guðmundur lést árið 1965 hóf Alda að starfa við afgreiðslu, fyrstu þrjú árin í kven- fataversluninni Eros en síðan hjá Rammagerðinni í Hafnarstræti, en þar starfaði hún samfellt allt fram á 82. aldursár. Þar líkaði henni af- ar vel að starfa, samstarfsfólkið var einstakt og þangað lá straum- ur innlendra jafnt sem erlendra ferðamanna frá öllum heimsálfum, sem hún hafði ánægju af að tala við. Alda bjó lengst af ævi sinnar í vesturbænum í Reykjavík og síð- ustu 50 árin á Holtsgötu 37. Ljúfar minningar okkar bræðr- anna og svilkvennanna koma upp í hugann er rifjaðar eru upp allar in- dælu samverustundirnar í ferðalög- um til útlanda gegnum árin og í sumarferðum innanlands. Þá eru ótalin öll fjölskylduboðin og heim- sóknirnar. Öll erum við afar þakklát fyrir að hafa átt samleið með Öldu. Alda var félagslynd og margir tengdust henni sterkum vinabönd- um. Hún bar aldur sinn vel, fáir túðu aldri hennar. Bágt átti vinkona hennar með að trúa henni þegar þær ræddust við kvöldið eitt í síð- ustu viku og Alda sagði henni frá því hvernig hún hefði varið degin- um; farið í útréttingar um bæinn á bílnum sínum, í heimsókn til kunn- ingjakonu og síðan bakað brauð er heim var komið. Þegar litið er yfir farinn veg er alveg óskiljanlegt hvernig Alda, sem hafði lágar tekjur verslunar- mannsins, gat áorkað svo miklu, átt bíla í gegnum tíðina, farið í mörg ferðalög til útlanda, haldið heimili með reisn en þá fyrst og síðast allar þær gjafir og aðstoð sem hún gat veitt öðrum. Sannast hér orð í Heilagri ritningu er segir að Guð elskar glaðan gjafara. Ekki var líf Öldu allt dans á rós- um en hún yfirsteig vandamálin með þrautseigju. Það var Öldu erfitt að missa dótt- ur sína Helgu sem lést fyrir rúmu ári og hvíldi sú reynsla þungt á henni allt fram til síðasta dags. En elsku Alda, Kristur mun leiða þig inn í dýrðarríki sitt, þar verður indælt að vera, engin sorg eða harmur lengur til. Pétur Ingi, Úlfar og Gyða, Ragnar og Dagný. Elsku amma mín. Hvernig er hægt að minnast einhvers sem mað- ur trúir ekki að sé farinn. Ég bíð alltaf eftir því að vakna og að allt verði eins og það var. Þú varst nýbúin að vera hjá okkur og sam- gleðjast mér á afmælisdaginn minn. Þú hafðir sjálf farið akandi í Kringl- una og keypt handa mér afmælis- gjöf því ekki léstu einn né neinn segja þér hvað þú gætir eða gætir ekki. Aldrei hefði mig grunað að þetta væri í síðasta sinn sem ég myndi sjá þig. Þú varst svo hraust og áttir fullt eftir. Þegar ég sit hér og skrifa þetta þá get ég ekki annað en hugsað um það hve stutt er síðan ég, Anna og Gummi skrifuðum minningargrein um Helgu frænku fyrir rétt rúmu ári. Ég veit að andlát hennar var þér mjög erfitt en samt gastu talað um hana og minnst hennar. Þú sagðir í afmælinu mínu að þú talaðir oft við hana á kvöldin. En nú sitjið þið saman og vakið yfir okkur öll- um. Þegar ég hugsa til baka þá minn- ist ég fyrst og fremst neðstu skúff- unnar hægra megin í snyrtiborðinu þínu. Þú kallaðir skúffuna Öldu skúffu. Hún var full af alls kyns dóti: skartgripum, spilum og vík- ingum. Ég sat og gat dundað mér við leik í þessari skúffu allan daginn þegar ég var lítil. Þess á milli sátum við í græna sófanum frammi í stofu og spiluðum maríus á spil sem voru í tvöföldum glerkassa og prýdd myndum af Gullfossi og Geysi. Þá minnist ég sérstaklega jólanammi- pokanna úr Rammagerðinni sem þú varst alltaf að gefa mér. Í þeim var Svali og fullt af öðru sælgæti. Vin- kona mín fékk einnig poka frá þér og fannst okkur þetta æðislegt. Í langan tíma héldum við að þú ættir Rammagerðina og alla jólasveinana í glugganum. Vinkona mín vildi allt- af koma með í heimsókn því í okkar augum var þetta algjört ævintýra- land sem þú stjórnaðir. Gegnum tíðina hefurðu alltaf stutt mig í öllu. Á hverju vori síð- ustu ár hefurðu alltaf haft áhyggjur af sumarvinnu fyrir mig. Þú varst búin að hringja í alla til að athuga með laus störf jafnvel þótt það væru störf sem þyrftu á sérmenntun og ákveðinni kunnáttu að halda. Það skipti engu máli þótt ég hefði ekki þessa menntun eða kunnáttu því þú varst handviss um að ég gæti hvað sem væri. En þótt afleysingar í hálfgerðu „forstjórastarfi“ gengju ekki upp á sumrin þá fékk ég tæki- færi til að vinna við hlið þér í Öldu- horninu svokallaða. Strax komst ég að því hve öllum var vel við þig. Krakkarnir sem ég vann með á sumrin voru viss um að þú værir að minnsta kosti tíu árum yngri og gátu þau öll talað við þig um hvað sem er. Þeim fannst þú alveg frá- bær. Það er skrítið að hugsa til þess að ég mun aldrei sjá þig eða heyra í þér aftur. Aldrei aftur kaffi og kök- ur á Holtsgötunni eða jólapakka- skipti á aðfangadag. Þótt erfitt sé að kveðja að sinni þá veit ég að þú ert á góðum stað í góðra vina hópi. Þín er sárt saknað en þegar tími kemur þá sjáumst við aftur. Alda Gyða Úlfarsdóttir. Eitt sinn verða allir menn að deyja. Eftir bjartan daginn kemur nótt. Ég harma það en samt ég verð að segja, að sumarið líður allt of fljótt. (Vilhj. Vilhj.) Elsku Abla amma. Það er erfitt að trúa því að þú sért farin frá okk- ur. Fráfall þitt kom eins og þruma úr heiðskíru lofti því einhvern veg- inn héldum við að þú yrðir alltaf með okkur. Missir okkar allra er mikill því ekki höfum við aðeins misst elskulega ömmu heldur einnig góðan vin. Þótt sárt sé að syrgja og erfitt að kveðja þá eigum við fullt af góðum minningum sem við getum ornað okkur við. Ógleymanlegar skemmtiferðir til útlanda og fjölmargar sumarbú- staðarferðir eru það fyrsta sem kemur upp í hugann þótt jólaboðin á jóladag standi alltaf upp úr: hin gríðastóra marengsterta sem allt- af var í eftirrétt og aukajólagjafir sem þú stundum laumaðir að okk- ur á leiðinni út. Karfan góða var líka alltaf á sínum stað á gólfinu inni í svefnherbergi með fullt af dóti í. Þá var rótað í fataskápnum þínum, farið í fataleiki og allir fínu kjólarnir þínir mátaðir, skartgrip- ir og skór ekki undanskildir. Topp- urinn á tilverunni var nú samt alltaf að fá að gista hjá þér. Hjá ömmu var ein regla í gildi og hún var sú að harðbannað var að banna okkur að gera eitthvað. Það skemmtilegasta sem við frændurnir gerðum um langt árabil var að leika okkur inni á baði. Blöndunartækin þar voru með allra skemmtilegasta móti, allskonar takkar og armar, enda fóru þar fram fyrstu mönnuðu geimskotin á Íslandi. En það sem þú umfram allt kenndir okkur öllum var hjálpsemi, kærleikur og umhyggja og með þessar minningar og ótal fleiri að leiðarljósi höldum við áfram veginn sem liggur að endingu á sama áfangastað. Allt eins og blómstrið eina upp vex á sléttri grund, fagurt með frjóvgun hreina fyrst um dags morgunstund, á snöggu augabragði af skorið verður fljótt, lit og blöð niður lagði, - líf mannlegt endar skjótt. (Hallgr. Pét.) Anna Kristín og Guðmundur Örn. Í dag kveðjum við elskulega ömmu okkar og vinkonu. Það er mikil sorg í hjörtum okkar eftir að hafa misst ömmu svo snögglega, hún sem alltaf stóð eins og klettur við hlið okkar í gleði og sorg. En við huggum okkur við minningar um þessa yndislegu konu sem við vor- um svo gæfusöm að fá að eiga að. Alda amma var í augum okkar sannkölluð hetja. Hún arkaði gegnum lífið með mikilli reisn, kærleika, baráttuvilja og brosi framan í heiminn. Með einu faðm- lagi gat hún fyllt mann orku, gleði og ómetanlegum kjarki til að takast á við lífið. Elsku amma, við kveðjum þig með miklu þakklæti fyrir þann dýr- mæta tíma sem við áttum saman og allt það sem þú hefur gefið okkur. Minninguna um þig munum við ALDA PÉTURSDÓTTIR ✝ Herdís Guð-mundsdóttir fæddist á Sæbóli í Aðalvík í Sléttu- hreppi í N-Ís. hinn 10. október 1917. Hún lést á Hjúkrun- arheimilinu Sólvangi í Hafnarfirði 4. apríl síðastliðinn. Foreldr- ar hennar voru Margrét Halldóra Þorbergsdóttir, f. 3. 12. 1896, og Guð- mundur Lúther Her- mannsson, f. 17.3. 1890. Systkini Her- dísar eru Bergþóra Guðmunds- dóttir, f. 17.10. 1918, d. 20.7. 2000; Sigríður Guðmundsdóttir, f. 23.10. 1921; Inga Guðmundsdótt- ir, f. 13.10. 1926; Finnbjörn Guð- mundsson fæddur 7.7. 1929, og Hanna Guðmundsdóttir, f. 4.5. 1931. Herdís giftist Jó- hanni Waage hinn 26.12. 1945. Þau skildu. Hinn 11 4. 1972 giftist Herdís Gísla Hildibrands- syni. Hann lést 12.5. 1972. Herdís eignað- ist tvo syni, Svein Þráinn Jóhannesson f. 14.4. 1944, og Ing- ólf A. Waage, f. 16.7. 1946. Herdís verður jarðsungin frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Dísa mín, þá ertu farin. Mig langar að byrja á því að segja hversu gaman það var að vera með þér síðustu vikuna þína, upplifa brosið þitt, upplifa lítillæti þitt, upplifa löngun þína til að vera með í gamni samverustunda. Þetta fann maður þó svo Elli kerling hafi ver- ið búin að setja mark sitt á þig. Mínar minningar um þig eru og verða þó flestar frá síðustu áratug- um og aðallega frá ótal ferðum til Aðalvíkur síðustu tvo áratugi svo og aðrar stundir. Þrátt fyrir áratuga heilsubrest varstu ekki að draga af þér í vinnuferðum í Aðalvík og dugn- aður þinn dró okkur hin áfram. Þú varst ekki þannig manngerð sem var stöðugt að hafa sig í frammi og í raun naustu þess betur að vera hlustandi en að taka beinan þátt í umræðunni þó svo að við hin viss- um alltaf afstöðu þína vegna stuttra en hnitmiðaðra athuga- semda sem þú komst að. Þú sagðir þína skoðun umbúða- laust, sem gat á stundum komið við fólk, sérstaklega við þá sem ekki þekktu þig. En ljúfmennska var aldrei langt undan og brosið þitt hlýja. Ég og mínir vorum í þeim hópi og hann er stór, sem urðum aðnjótandi að ljúfmennsku þinni og væntumþykju og erum ríkari á eftir. Það hefur oft verið sagt við mig, þegar ég segi frá því að ég sé ætt- aður úr Aðalvík: „Bíddu, eru ekki bara galdramenn og útilegufólk þaðan?“ Það má til sanns vegar færa að það hafi þurft galdramenn til að lifa af þá hörðu lífsbaráttu sem var á þessum slóðum. Þessi harða lífsbarátta hafði áhrif á fólk og ekki fórst þú, Dísa mín, var- hluta af því. Sem unglingur fórst þú til róðra með afa enda sagðir þú oft að þú hefðir verið strák- urinn hans pabba. Þú varst hluti af þessu dugnaðarfólki sem háði harða lífsbaráttu fyrir vestan og mótaðist af því. Vegna tíðra og oft á tíðum sum- arlangra dvala þinna í Aðalvík, eft- ir að byggðin fór í eyði, og þeirra fjölmörgu, sem komið hafa við hjá þér á Bólinu fullyrði ég að Dísa á Bólinu sé þekktasta nafn í Að- alvíkinni á seinni hluta síðustu ald- ar. Er þér sómi að því og okkur virðing að eiga þig að í minningum svo margra, sem komu við hjá þér og eiga góðar minningar frá því. Far þú í friði, Dísa mín. Það munu margir sakna þín en einnig eru margir sem bíða eftir þér og það er örugglega þegar búið að panta hjá þér hausastöppu. Hafsteinn, Hera, Inga Dís, Vignir. Nú þegar komið er að leiðarlok- um hjá Herdísi Guðmundsdóttur frá Bóli á Sæbóli í Aðalvík, langar mig að minnast hennar með nokkrum orðum. Við Dísa, eins og hún var jafnan kölluð, vorum bræðrabörn. Feður okkar, Guðmundur og Jón, voru mjög samrýndir og áttu vélbátinn Fríðu, sem róið var á til að afla lífsbjargar, enda stór heimili hjá báðum. Við vorum níu systkinin og þau sex. Dísa var 13 árum eldri en ég og var því komin undir tvítugt er ég fór að muna eftir henni. Þá var hún farin að heiman en kom oft heim í Aðalvíkina. Ég kynntist henni mest í Hafnarfirði, þar sem við höfum átt heima. Einnig á ferðum okkar til Aðalvíkur og dvöl þar, en þangað sótti Dísa mjög og dvaldi oft lengi sumars og þá stundum ein. Hún tók þá gjarnan á móti ferðalöngum og var gestris- in. Um tíma hafði hún embætti, var veiðivörður og seldi leyfi. Hún var vel kynnt á þessum slóðum og meðan Fagranesið var í ferðum fylgdist áhöfnin vel með henni og vistaði eftir þörfum. Mig langar að geta þess að er þau frændsystkinin hún og Villi frændi (VHV) hittust í Aðalvík, sem oft gerðist, þá var það ófrá- víkjanlegt frá hans hendi að Dísa eldaði hausastöppu og lagði hann oft mikið á sig til að ná í hausa og lifur. Dísa var kvik í hreyfingum og er maður sá hana á göngu var hún alltaf að flýta sér. Sást oft á götum Hafnarfjarðar, bein og gjarnan á háum hælum. Þannig kom hún oft á lögreglustöðina í heimsókn, en það var vinnustaður minn og um tíma Ingólfs sonar hennar. Hún kom þá gjarnan færandi hendi með nýbakaðar kökur eða kleinur. Dísa var söngelsk og söng í kór- um áður fyrr. Sótti tónleika og einnig leikhús, var menningarlega sinnuð. Karlakórinn Þresti studdi hún og sótti alla tónleika kórsins, styrktarfélagi, sem henni er þakk- að, en mér er málið svolítið skylt. Að lokum þakka ég Dísu fyrir samfylgdina og mæli þar fyrir hönd konu minnar og dætra, svo og systkinanna úr Jónshúsi. Dísa hafði átt við vanheilsu að stríða síðustu árin og dvaldi á Sól- vangi í Hafnarfirði. Ég kom til hennar síðast fyrir um það bil tveimur mánuðum og þá raulaði ég með henni vísu, sem oft var sungin í Aðalvík, „Að vaka, vinna og stríða“. Þá leit hún kankvís á mig og brosti og er það síðasta brosið hennar í mínu minni. Aðstandend- um votta ég samúð. Jóhannes Páll Jónsson. HERDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.