Morgunblaðið - 12.05.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. MAÍ 2003 35
Elskulegur eiginmaður minn og faðir,
HAUKUR CLAUSEN,
tannlæknir,
Blikanesi 5,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni, þriðju-
daginn 13. maí kl. 13.30.
Elín Hrefna Thorarensen,
Ragnheiður Elín Clausen,
Þórunn Erna Clausen.
Elsku móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN HERMANNSDÓTTIR
fyrrverandi kennari,
lést á Lundi, hjúkrunar- og dvalarheimilinu á
Hellu, fimmtudaginn 8. maí.
Hermann Alfreðsson,
Ragnheiður Alfreðsdóttir, Hannes Ólafsson
og barnabörn.
✝ Sigríður Narf-heiður Jóhann-
esdóttir húsfreyja
fæddist á Vestur-
götu 10 í Hafnar-
firði 20. nóvember
1914. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Víðihlíð í
Grindavík þriðju-
daginn 5. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jó-
hannes Narfason
sjómaður, f. 9.10.
1989, d. 12.5. 1960,
og Guðrún Krist-
jánsdóttir, f. 17.12. 1889, d. 3.8.
1963, húsfrú í Hafnarfirði. Faðir
Jóhannesar var Narfi Jóhannes-
son stýrimaður í Hafnarfirði.
Guðrún var dóttir Kristjáns öku-
manns, Auðunssonar, hafnsögu-
manns í Hafnarfirði, Stígssonar,
sjómanns á Álftanesi, Halldórs-
sonar. Móðir Kristjáns var Her-
dís Kristjánsdóttir, b. á Steini á
Reykjaströnd, Sveinssonar. Móð-
ir Guðrúnar var Þórdís Símonar-
dóttir, b. á Skipum, Björnssonar,
b. og bókbindara í Dvergasteini
Jónssonar. Móðir Símonar var
Guðríður Runólfsdóttir í Birtu.
Móðir Þórdísar var Guðrún
og Inga eru: 1) Ásrún, f. 28.10.
1940, röntgentæknir, búsett í
Kópavogi, gift Herði Tryggva-
syni, nú látinn, og eiga þau þrjú
börn, þar af er eitt látið. 2)
Ingvi, f. 29.1. 1944, tæknifræð-
ingur, búsettur í Hafnarfirði, var
kvæntur Sigríði Egilsdóttur og
eiga þau þrjú börn. 3) Ágúst, f
29.1. 1944, tæknifræðingur, bú-
settur í Noregi, kvæntur Borg-
nýju Seland og eiga þau þrjú
börn. 4) Jóhann, f. 8.3. 1945,
blikksmiður, búsettur í Keflavík,
kvæntur Sigríði Óskarsdóttur.
Jóhann á eitt barn frá fyrra
hjónabandi. 5) Þórir Gunnar, f.
16.10. 1946, verkstjóri, búsettur í
Innri-Njarðvík, kvæntur Jónínu
Sigríði Jóhannsdóttur og eiga
þau fjögur börn. Barnabarna-
börnin eru orðin 17.
Sigríður útskrifaðist frá Flens-
borg 1931 og starfaði sem
kaupakona, vinnukona og við
fiskvinnu í Keflavík. Hún var í
verkalýðsfélögum og kvenfélagi
Alþýðuflokksins og var varamað-
ur í bæjarstjórn í Keflavík. Einn-
ig var hún í Slysavarnafélagi
Keflavíkur.
Sigríður verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Magnúsdóttir, b. á
Skipum, Guðmunds-
sonar, og Guðríðar
Snorradóttur. Systk-
ini Sigríðar eru:
Friðþjófur, f. 22.5.
1913, látinn, loft-
skeytamaður, ekkja
hans er Sigríður
Guðmundsdóttir og
eignuðust þau þrjú
börn; Hinrik Valdi-
mar Fischer, f. 11.2.
1918, látinn í sept-
ember 1956, bif-
reiðastjóri í Hafnar-
firði og síðar í
Reykjavík; Kristján Magnús Þór,
f. 12.4. 1923, lagermaður hjá Ís-
lenskum aðalverktökum, lærður
loftskeytamaður, búsettur í
Hafnarfirði, kvæntur Önnu Mar-
gréti Þorvaldsdóttur og eiga þau
fimm börn; Alda Bergljót, f. 8.11.
1926, húsfrú, búsett í Moneta í
Virginíufylki í Bandaríkjunum,
gift James Ralph Mills nú látin
og voru þau barnlaus.
Eiginmaður Sigríðar er Ingi
Þór Jóhannsson stýrimaður, f.
4.1. 1916. Foreldrar hans voru
Jóhann Ingvason oddviti og
Kristín Guðmundsdóttir kaup-
kona í Keflavík. Börn Sigríðar
Hæ, amma, mig langar með
nokkrum orðum að kveðja þig. Á
slíkum stundum sem þessum fer
maður ósjálfrátt að hugsa til baka,
hugsa til þeirra stunda sem ég átti
með þér og Inga Þór afa mínum.
Minnisstæð voru þau ótal skipti
sem börnin þín og barnabörn og
síðar barnabarnabörn hittust
heima hjá þér á jólum. Ég man hve
fallegt mér fannst jólaskrautið sem
prýddi jólatréð þitt, en þú hafðir af
mikilli natni og áhuga búið til
mestallt jólaskraut sem var á jóla-
trénu. Þú varst flink í höndunum
og hafðir næmt auga fyrir fallegum
hlutum. Heimili þitt og garður bar
þess einmitt glöggt merki alla tíð.
Snyrtilegt og fágað.
Einn var sá hlutur sem var
ómissandi um hver jól fyrir lítil
börn, en það var jólabingóið. Ég
var stundum óþreyjufullur að bíða
eftir að bingóið hæfist, spennan
var mikil, enda varstu búinn að út-
búa fullt af litlum pökkum. Auðvit-
að passaðir þú upp á að vinningar
fyrir stráka væru í bláum pappír
og vinningar fyrir stelpur væru í
rauðum pappír. Ég sagði einmitt
við konuna mína um daginn þegar
við vorum að skipuleggja barna af-
mæli að ég ætlaði að hafa bingó
eins og var hjá ömmu og afa á
Tjarnargötunni. Það unnu kannski
ekki allir í bingóinu hjá þér, en það
fengu allavega allir sælgæti eins og
þeir gátu í sig látið.
Í mínum augum varstu alltaf
skörungur mikill. Svona eins konar
kvenhetja. Enda örugglega ekkert
grín að vera sjómannsfrú með fjóra
drengi, á svipuðum aldri, sem
hlýddu örugglega ekkert alltaf
mömmu sinni. En með hjálp afa
tókst þér þó samt koma þeim öllum
til manns. Þú gast líka oft sagt
hluti við fólk sem aðrir hugsuðu án
þess þó að særa viðkomandi. Eins
og til dæmis sagðirðu mér oft að ég
væri grindhoraður. Mér finnst
þetta magnaður eiginleiki og ég
vildi að ég hefði hann.
Elsku amma mín, ég vildi að
samverustundir okkar hefðu verið
fleiri en þær voru nú hin síðari ár.
Ég vil votta afa, pabba og öðrum
aðstandendum mínar dýpstu og
innilegustu samúðarkveðjur og
vona að ykkar innri andlegi styrk-
ur muni leiða ykkur út úr óhjá-
kvæmilegri sorg ykkar.
Kristinn Þór.
Í dag þegar ég kveð ömmu mína
Sigríði N. Jóhannesdóttur rifjast
upp minningar frá því ég var barn
að leika mér heima hjá Siggu
ömmu og Inga Þór afa á Tjarn-
argötunni.
Amma mín var íslensk sjó-
mannsfrú í smábæ úti á landi en
umheimurinn átti stóran hlut í
huga hennar og lífi, enda alltaf í
sambandi við Öldu systur sína sem
bjó í Nígeríu og fluttist síðan til
Ameríku. Amma ferðaðist mikið
um Bandaríkin og Kanada, þar
sem hún átti auðvelt með að kynn-
ast fólki. Eignaðist hún fjölda vina
sem hún hélt góðu sambandi við
alla tíð.
Fyrir mig sem barn var heimili
Siggu ömmu og Inga Þórs afa æv-
intýraheimur þar sem ég skoðaði
skordýr úr hitabeltinu, risakuð-
unga, ýmiss konar steina, bækur
um ólíklegustu efni, enda bókaorm-
ar sem þarna bjuggu og á veggj-
unum héngu afrískar myndir.
Sigga amma var sömuleiðis
snilldarkokkur og skörulegur
veislustjóri, hún hafði enda óvenju-
lega reynslu því 15 ára gömul vann
hún fyrir Þórð Flygenring og
enska eiginkonu hans og fólst vinn-
an í því að elda upp úr enskum
matreiðslubókum. Þetta voru ekki
hennar einu kynni af breskri þjóð
því að sautján ára fór hún með föð-
ur sínum í siglingu á togaranum
Geysi til Bretlands og lenti í þeim
lífsháska að skipið strandaði í
Pentlinum en mannbjörg varð.
Mörgum árum síðar launuðu hún
og Ingi Þór afi björgunina með því
að senda 40 ullarvoðir og íslenskar
lopapeysur til bresku björgunar-
sveitarinnar.
Sigga amma var góðum gáfum
gædd, víðsýn og stórhuga, hún
hafði áhuga á flestöllu sem lífið
hefur upp á að bjóða og má þar
sérstaklega nefna pólitík. Hún var
á tímabili virkur félagi í Alþýðu-
flokknum og var varamaður í bæj-
arstjórn Keflavíkur. Hún var ræðin
og vel inni í þjóðmálunum, laðaði
að sér margt fólk og man ég að það
voru alltaf gestir á Tjarnargötunni
og oft líflegar umræður þótt maður
skildi sjaldnast út á hvað þær
gengu. Ég upplifði bara að amma
hafði sjálfstæðar skoðanir og stóð
föst á sínu.
Sigga amma og Ingi Þór afi voru
kjölfestan í lífi mínu þegar ég bjó
erlendis á barnaskólaárunum. Kom
ég alltaf til Keflavíkur á sumrin til
að vera hjá pabba mínum. Þegar
pabbi sótti mig á flugvöllinn var
venjan að fara beina leið niður á
Tjarnargötu, þar sem amma tók
vel á móti mér. Sá hún til þess að
ég fengi allan uppáhalds íslenska
matinn og svo var ég spurð af ein-
lægum áhuga um allt sem á daga
mína hafði drifið frá sumrinu áður.
Sem unglingur fékk ég að búa
heilt sumar á Tjarnagötunni, það
ár höfðu þau hjónin farið í ferðalag
til Ísraels og Egyptalands og hafði
það lengi verið draumur ömmu að
fá að skoða Jerúsalem. Þetta sum-
ar hjá þeim er ógleymanlegt fyrir
það að ég fékk að heyra svo marg-
ar frásagnir af ferðalögum. Segja
má að það hafi kveikt í víkingnum í
sjálfri mér, gert mig ennþá forvitn-
ari um önnur lönd og menningu.
Þetta sumar uppgötvaðist það að
Sigga amma var að missa sjónina,
hún hafði erft úr föðurætt sinni
ólæknandi augnsjúkdóm. Það voru
þungar fréttir fyrir ömmu. En hún
lét ekki bugast og reyndi á árunum
sem liðu að aðlagast heimi blindra.
Lánsöm var hún að eiga hann Inga
Þór afa að, sem tók nú að sér öll
verkefnin sem hún áður sinnti.
Mér þótti sorglegt að vita að
Sigga amma þyrfti að búa síðasta
árið á hjúkrunarheimilinu Víðihlíð
aðallega vegna þess að hún hafði
barist fyrir því á yngri árum að
byggt yrði heimili fyrir aldraða í
Keflavík.
Ein setning sem amma sagði fyr-
ir ekki svo löngu mun fylgja mér
alla tíð og mun ég nýta mér þá
visku sem í henni felst: „Ef eitt-
hvað angrar mann á maður að tala
um hlutina þangað til maður er
orðinn leiður á þeim, það tekur
kannski viku eða tvær en þá líður
manni bara betur.“ Með þessum
orðum þakka ég ömmu samfylgd-
ina og sendi innilegar samúðar-
kveðjur til afa, pabba og annarra
aðstandenda.
Inga Þórey Jóhannsdóttir.
Það er komið að kveðjustund,
þegar í dag við kveðjum Siggu
frænku í Keflavík eins og við köll-
uðum hana alltaf. Hún bar nafn afa
okkar og ömmu Sigríðar Þórðar-
dóttur og Narfa Jóhannessonar á
Bala í Hafnarfirði (Austurgötu 43).
Frá bernskudögum mínum eru
minningarnar tengdar Bala og
Hellisgötu 7 þar sem foreldrar
hennar bjuggu. Jóhannes faðir
hennar var sjómaður. Þegar hún
var ung stúlka eða árið 1933, hafði
hún fengið að fara í siglingu til
Englands með föður sínum á togar-
anum Geysi frá Reykjavík. En
ferðin var engin skemmtiferð því
togarinn strandaði á norðanverðum
Pentlandsfirði. Björgunarbátur frá
Long Hope vann það afrek að
bjarga allri skipshöfninni, 13
manns, og tveimur farþegum. Þeg-
ar 40 ár voru liðin frá björguninni
sendi hún 20 ullarteppi í þakklæt-
isskyni til björgunarsveitarinnar
Long Hope.
Svona lífsreynslu gleymir eng-
inn. En lífið heldur áfram. Hún
kynntist sínum góða manni Inga
Þór Jóhannssyni, stýrimannni frá
Keflavík, og eignuðust þau fimm
börn. Ég veit ekki hvað afkom-
endur hennar eru margir. Þegar
Sigga var með tvíburana á fyrsta
ári réð hún sig sem ráðskonu að
Þverárkoti sem er afskekkt býli á
Kjalarnesi. Við systur fórum ein-
hverju sinni í heimsókn til hennar
með föður okkar og gengum við úr
Mosfellsdalnum yfir öxlina á Mos-
felli að Þverárkoti. Ég man hvað
við systurnar vorum hissa að sjá
tvíburana, tvo alveg eins í sama
rúmi. Sumarið 1946 bjó hún sum-
arlangt hjá foreldrum mínum með
tvíburana og Jóhann en Ásrún var
hjá afa sínum og ömmu. Um haust-
ið fæddist Þórir. Stuttu seinna
fluttu þau í húsið sitt sem verið var
að byggja, Tjarnargötu 22 í Kefla-
vík, þar sem þau hafa búið síðan.
Voru þau gestrisin með afbrigðum
og gaman að heimsækja þau. Á
besta aldri fór Sigga að missa sjón
og á síðustu árum var hún alveg
blind en hún hélt reisn sinni og
glaðværð þrátt fyrir það.
Ég og systkini mín viljum þakka
henni fyrir allt, synir mínir senda
þakkir og kveðjur en þeir dvöldu
hjá henni þegar þeir fóru til sjós
með Inga Þór á Erlingi. Ég sendi
Inga, börnum og öllum afkomend-
um innilegustu samúðarkveðjur,
svo og Kristjáni bróður hennar og
Öldu systur hennar sem býr í
Bandaríkjunum og kemst ekki til
að fylgja henni síðasta spölinn.
Minningin um góða konu lifir
áfram.
Hulda Jakobsdóttir.
SIGRÍÐUR NARFHEIÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
varla til þau orð í íslenskri tungu sem
ná að lýsa þessum einstaka manni
nægilega vel.
Hann var alltaf yfirmáta tillits-
samur við alla og fórnfús. Hann var
bæði gjafmildur og umburðarlyndur.
Mest gladdi það hann þó ef hann gat
hjálpað einhverjum. Eitt sinn þegar
ég var ennþá að læra týndi ég úrinu
mínu. Ég var náttúrulega frekar
auralaus og beið með að kaupa mér
nýtt úr. Þegar Alli frétti af þessu
þaut hann beinustu leið og keypti
handa mér vandað úr. Tengdason-
urinn, háskólaneminn, skyldi sko
ekki vera án úrs.
Alla þótti mjög vænt um fjöl-
skyldu sína og vini. Þrátt fyrir að
hann hafi ekki verið margmáll um
slíka hluti sá hann til þess að maður
vissi nákvæmlega hvaða hug hann
bar til manns. Kærleikur hans barst
þannig frá honum að manni leið allt-
af vel með honum. Hann hafði mjög
gaman af því að fara í sumarbústaða-
ferðir með fjölskyldu sinni þar sem
hann gat spilað og sprellað eins og
honum var einum lagið. Í þessum
ferðum var nálægðin mikil við Alla
og alltaf þótti manni gott að spjalla
við hann um daginn og veginn,
stundum yfir nýlöguðum kaffibolla.
Alli var skoðanafastur maður og
trúfastur mjög. Það gátu allir leitað
til hans og hann tók öllum vel. Ef
eitthvað bjátaði á var Alli sem klett-
ur til bjargar í brimróti hafsins. Alli
var alltaf dómharður á sjálfan sig og
umburðarlyndur við aðra. Alli var
elskaður af mörgum og erfitt er að
sjá lífið án hans. Hans verður sárt
saknað.
Ég kveð þig að sinni minn gamli
vinur og tengdafaðir.
Ingimar Þór Friðriksson.
Mig langar að minnast Aðalsteins,
föður Vilmu bestu vinkonu minnar.
Hugur minn leitar til baka, til
þeirra ára sem við Vilma kynntumst
í gagnfræðaskóla. Við urðum fljótt
perluvinkonur þannig að komur mín-
ar á heimili Aðalsteins og Hrannar
urðu mjög tíðar. Frá fyrsta degi var
mér tekið opnum örmum og sam-
verustundirnar með fjölskyldunni í
eldhúsinu á Hjarðarhaganum eru
dýrmætur fjársjóður sem ég mun
ávallt varðveita í huga mínum.
Velferð fjölskyldunnar var Aðal-
steini ávallt hugleikin og ekkert var
of mikil fyrirhöfn að hans mati þegar
fjölskyldan var annars vegar. Aðal-
steinn var einnig framúrskarandi
leiðbeinandi í ýmsum verkefnum.
Þegar við vinkonurnar stunduðum
nám í tækniteiknun við Iðnskólann í
Reykjavík, þar sem hann var við
kennslu, kynntist ég faglegri þekk-
ingu hans og nákvæmni, þegar hann
aðstoðaði okkur við verkefni í grunn-
teikningu.
Aðalsteinn var listasmiður og bar
handbragð hans vott um mikla kunn-
áttu og metnað í að skila vönduðu
verki. Sérgrein Aðalsteins var yfir-
borðsmeðferð viðar og þau eru ófá
húsgögnin sem Aðalsteinn gerði upp
og prýða nú heimili fólks.
Hin síðari ár hef ég oftast hitt Að-
alstein á heimili Vilmu vinkonu
minnar. Ávallt lét hann sér annt um
hagi fjölskyldu minnar og hlýjan í
garð okkar var auðfundin.
Elsku Hrönn, Vilma, Ingi og fjöl-
skylda. Við Óli, Sveinn Óli og Ásta
Dagmar sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðju og biðjum
Guð að styrkja ykkur á þessum erf-
iða tíma í lífi ykkar.
Valgerður (Vala).
 Fleiri minningargreinar um Að-
alstein Thorarensen bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Elsku langafi, við þökkum allar góðu
stundirnar sem við höfum átt með þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessan þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín langafabörn,
Dagur, Helen Málfríður
og Elísabet Klara.
HINSTA KVEÐJA