Morgunblaðið - 20.06.2003, Síða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ 2003 37
✝ Lone KastbergRebsdorf fæddist
í „Turup gamle
skole“ á Fjóni í Dan-
mörku 23. október
1968, á heimili for-
eldra sinna. Hún lést
á sjúkrahúsinu í Epp-
endorf í Þýskalandi,
13. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Laura Kastberg
Rebsdorf, f. 30.8.
1926, og Ejlif Rebs-
dorf 3.11. 1926. Ejlif
og Laura voru skóla-
stjóri/kennarar á
skólanum þar sem þau bjuggu.
Lone bjó hjá foreldrum sínum í
Turup í sautján ár og tvö ár í
Glamsbjerg á Fjóni. Systkini Lone
eru Niels Rebsdorf, f. 16.2. 1957,
sem býr í Kolding, Lisbeth Rebs-
dorf, f. 30.3. 1960, sem býr í Tjære-
borg og Karen Kastberg Rebsdorf,
f. 23.10. 1968, búsett í Ulsted.
Lone giftist Páli
Melsteð Ríkharðs-
syni, f. 6.7. 1966, lekt-
or við Viðskiptahá-
skólann í Árósum, í
Lágafellskirkju árið
1994. Börn þeirra
eru: Jóhanna Páls-
dóttir Rebsdorf, f.
28.7. 1995, og Emma
Pálsdóttir Rebsdorf,
f. 2.8. 1997.
Lone lauk mennta-
skóla árið 1988. Eftir
það fór hún til Ís-
lands og vann á elli-
heimilinu Grund í
eitt ár. Eftir það byrjaði hún að
lesa stjórnmálafræði og sálfræði
við Háskólan í Árósum. Lone lauk
námi árið 1999 og eftir það vann
hún sem sálfræðingur við Reva
Center Nord í Árósum.
Útför Lone verður gerð frá
kirkjunni í Hornslet á Jótlandi í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Eiginkona mín, Lone Kastberg
Rebsdorf, andaðist á sjúkrahúsinu í
Eppendorf í Þýskalandi hinn 13. júní
2003. Meira en tveggja ára baráttu
við eitlakrabbamein var lokið.
Lone kom til Íslands 1988 til að
vinna í eitt ár á meðan hún var að
ákveða í hvaða nám hún ætti að fara
að loknum menntaskóla. Hún hafði
fyrir tilviljun séð atvinnuauglýsingu
í dönsku blaði og ákveðið að slá til.
Lone vann á elliheimilinu Grund um
tíma og hinn 16. september 1988 hitt-
umst við fyrir tilviljun.
Það lék eiginlega aldrei nokkur
vafi á því að okkur var ætlað að fylgj-
ast að. Þótt það reyndi á samband
okkar á næstu árum á meðan ég
kláraði viðskiptafræðina á Íslandi og
hún var í háskólanum í Árósum þá
stóð aldrei annað til en að ég flytti til
Danmerkur vorið 1991 og byrjaði að
búa með Lone. Fyrst í íbúð þar sem
eigandi íbúðarinnar bjó í kjallaran-
um og seldi hass út um kjallara-
gluggann, svo í námsmannaíbúðum
og að námi loknu í Lystrup og svo
síðasta árið í Hornslet rétt fyrir utan
Árósa þar sem við festum kaup á
litlum bóndabæ. Lone elskaði litla
bæinn sinn, með öllum ávaxtatrján-
um – sérstaklega kirsuberjatrén sem
henni fannst fallegustu tré í heimi.
Lone kláraði sálarfræðinám við
háskólann i Árósum árið 1999. Hún
elskaði börn og sérhæfði sig í barna-
sálarfræði. Að námi loknu fékk hún
fasta stöðu við Reva Center Nord í
Árósum. Hún var einstakur sálfræð-
ingur og átti auðvelt með að tala við
fólk. Hún hafði sérstakt lag á að
eygja lausnir á vandamálum og
margir skjólstæðingar Reva Center
Nord neituðu að tala við aðra en
hana.
Við giftumst í Lágafellskirkju
hinn 30. júlí 1994. Besti dagur lífs
okkar með fjölskyldu og vinum.
Framtíðin blasti við björt og ham-
ingjurík. Okkur fæddust tvær dæt-
ur, Jóhanna 28. júlí 1995 og Emma 2.
ágúst 1997. Lone elskaði telpurnar
sínar ofar öllu og reyndi að vera þeim
fyrirmynd í einu og öllu. Og Jóhanna
og Emma elskuðu mömmu sína og
fannst hún vera besta mamma í
heimi. Sem hún og var.
Í apríl 2001 greindist Lone með
eitlakrabbamein. Sjúkdómur sem
enginn í fjölskyldunni hefur haft svo
lengi sem elstu menn muna. Enginn
veit af hverju sjúkdómurinn stafar.
Tölfræðin segir að um það bil 11
Danir fái þessa tegund krabbameins
á ári og líkurnar á að lifa hann af séu
litlar. Lone fannst það ansi hart að
vera svo óheppin.
Nú byrjaði hörð barátta. Lyfja-
gjafir, geislanir, uppskurðir og auka-
verkanir. Lone var staðráðin í að
sigra sjúkdóminn. Hún vildi sjá
börnin sín vaxa úr grasi, halda uppá
afmælisdagana þeirra, taka þátt í
skólagöngu þeirra og vera þeim fyr-
irmynd. Við ætluðum okkur líka að
verða gömul saman, sitja saman á
veröndinni, horfa á barnabörnin okk-
ar og pirra dætur okkar með góðum
ráðum um barnauppeldi.
Eftir tvær árangurslausar lyfja-
gjafir og eina geislun var einungis
ein meðferð eftir sem gat læknað
Lone. Beinmergsskipti og nýtt
ónæmiskerfi, sem framkvæma átti á
sjúkrahúsinu í Eppendorf í Ham-
borg. Meðferðin er erfið og í hennar
tilfelli voru einungis fjórðungs líkur
á því að meðferðin myndi virka. En
Lone vildi berjast áfram. Ef hún
myndi ekki fara til Hamborgar
myndi hún deyja. Ef hún færi til
Hamborgar gæti hún kannski losnað
við krabbameinið. En ákvörðunin
var erfið samt.
Hún var í Hamborg í 73 daga.
Meðferðin gekk upp og niður með
sóknum og undanhaldi á víxl. Undir
lokin héldum við að hún væri að
vinna sigur en aðfaranótt 11. júní fór
henni að hraka. Líffæri hennar voru
orðin slitin eftir tveggja ára baráttu
og gátu hreinlega ekki meira. Loks
missti hún meðvitund og klukkan 7
hinn 13. júní hætti hún að anda. Ég
hélt í hendina á henni þangað til yfir
lauk.
Lone sagði mér einu sinni frá
draumi sem hana dreymdi þegar
henni leið sem verst eftir einhverja
lyfjagjöfina. Hún sigldi í báti á lygn-
um sjó, henni leið vel, sólin var að
setjast, heitt í lofti og hjá henni sat
einhver sem hún þekkti og kunni við
án þess þó hún vissi hver það var. Ég
veit að Lone er núna laus við allan
sársauka og siglir til betri heims, þar
sem ég og stelpurnar okkar munum
hitta hana aftur.
Ást okkar, mín og dætra okkar,
fylgir henni um alla eilífð.
Páll.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dauðans dimma nótt.
(Vald. Briem.)
Okkar kæra systir, mágkona og
móðursystir, Lone Kastberg Rebs-
dorf, er látin.
Lone lést hinn 13. júní, eftir
tveggja ára harða baráttu við
krabbamein.
Lone var fastur liður í lífi okkar og
það er óskiljanlegt, þungbært og
sárt að missa hana. Við höfum alltaf
notið þess að koma í heimsókn til
Páls og Lone og litlu stelpnanna
þeirra, Jóhönnu og Emmu. Minning-
ar um stundir okkar saman eru
margar. Lone var óhátíðleg og blátt
áfram, tilfinninganæm og ástúðleg,
persóna sem við nutum að umgang-
ast. Lone elskaði stelpurnar sínar of-
ar öllu. Þau Lone og Páll gáfu stúlk-
unum sínum alla þá ástúð sem börn
geta fengið og við trúum að það muni
hjálpa þeim í framtíðinni. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur sendum
við Páli og stelpunum. Við munum
gera allt sem í okkar valdi stendur til
að hjálpa ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Karen, Óskar og synir.
Lone, yndislega tengdadóttir okk-
ar, hefur kvatt þessa jarðvist.
Hvernig er unnt að skilja að ung
kona sé hrifin á brott frá elskuðum
eiginmanni og tveimur ungum dætr-
um? Framtíðin brosti við þeim, þau
höfðu bæði lokið langskólanámi, hún
sálfræðingur, hann Phd. í viðskipta-
fræði. Dæturnar fimm og sjö ára
sakna nú móðurinnar, sem unni þeim
svo heitt og ætlaði að fylgja þeim út í
lífið, vera til staðar. Lone var einstök
ung kona, hjartahlý, falleg og gáfuð.
Við sem vorum svo lánsöm að fá hana
í fjölskylduna vorum fljót að átta
okkur á kostum hennar, við elskuð-
um hana. Hún gætti þess vel að dæt-
ur þeirra hefðu fjölskyldumyndirnar
í albúminu við hendina svo þær
lærðu að þekkja alla með nafni. Það
var líka hennar vilji ekki síður en
okkar að ekki liði langt á milli sím-
tala. Við minnumst þess hve natin
hún var við telpurnar sínar, hún
hafði alltaf nægan tíma fyrir þær,
fræddi þær og elskaði. Aldrei heyrð-
um við hana hækka röddina þótt hún
væri að leiðbeina þeim.
Þau Lone og Páll voru sem sköpuð
hvort fyrir annað. Brúðkaupsdagur
þeirra, 30. júlí 1994, er þau voru gef-
in saman í Lágafellskirkju var bjart-
ur, fagur og ógleymanlegur dýrðar-
dagur.
Aldraður afi bjó á heimilinu þegar
Lone kom til okkar 1988, hann hafði
lifað danska einokun og vægt til orða
tekið var hann ekki hrifinn af dönsku
þjóðinni. Lone hafði alltaf tíma fyrir
hann, hlustaði og byrjaði að tala við
hann íslensku, er ekki að orðlengja
það að hún vann hug hans og hjarta.
Hann sagði að þarna ætti danska
þjóðin sína bestu dóttur og nafni sinn
væri lánsamur að eignast slíka konu.
Lone var mikill náttúruunnandi,
elskaði dýr og ósnortna náttúru.
Telpurnar hennar njóta þess nú að
hún fann litla bóndabæinn í Hornslet
sem þau keyptu og fluttu til sl. haust.
Við öll báðum þess og óskuðum að
hún fengi heilsu til að njóta vorsins
þegar náttúran vaknar og allt fer að
blómstra, njóta framtíðarinnar og
alls þess er þau ætluðu í sameiningu
að gera.
Henni var annað ætlað og það er
erfitt að sætta sig við það.
Við óskum þess að Páll fái allan
þann styrk sem hann þarfnast til að
komast í gegnum þessa erfiðu tíma,
hann hefur verið sem klettur við hlið
konu sinnar. Yndislegu dæturnar
þeirra halda fast í hendur föður síns
og gefa honum kraft. Elsku Palli, Jó-
hanna og Emma, Guðs englar vaki
yfir ykkur og veiti birtu inn í líf ykk-
ar á ný.
Við þökkum yndislegri og sér-
stakri tengdadóttur fyrir samfylgd-
ina, sem var alltof, alltof stutt. Þökk-
um elsku hennar og umhyggju, hún
gaf okkur svo mikið. Við söknum
hennar.
Hún sigldi á lygnum sjó inn í sólar-
lagið og við sjáum hana fyrir okkur
með fallega brosið sitt koma til fund-
ar við þá sem á undan eru farnir og
munu taka á móti henni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Veit henni Drottinn, þína eilífu
hvíld og lát þitt eilífa ljós lýsa henni.
Hún hvíli í þínum friði.
Hulda og Örn.
Að ég sé að skrifa minningargrein
um mágkonu mína, sem tekin hefur
verið frá okkur aðeins 34 ára, er mér
með öllu óskiljanlegt. Að hægt sé að
leggja þetta á unga fjölskyldu er
óréttlátara en orð fá lýst. Flóð minn-
inga hefur komið upp í huga mér síð-
ustu daga og nætur. Minningar sem
ég á um Lone, hvort sem var á Ís-
landi eða í heimsókn hjá henni og
Palla í Danmörku, hafa fyllt huga
minn og er mjög erfitt að horfast í
augu við að samverustundirnar verði
ekki fleiri með henni.
Elsku bróðir minn, ég get ekki lýst
harmi mínum með orðum. Veruleik-
inn virðist óraunverulegur.
Ég mun til hinsta dags verða þér
innan handar. Þótt ég búi 8.000 km í
burtu er ég þér alltaf nálægur.
Ég bið þess að þér og stelpunum
ykkar veitist styrkur til að takast á
við þessa miklu sorg.
Mér eru minnisstæð orð sem Lone
sagði eitt sinn, þegar umræðurnar
höfðu farið út í líf, dauða og eilíft líf;
hún sagðist ekki þurfa að lifa að ei-
lífu, því maður lifði jú að eilífu gegn-
um börnin sín.
Að eilífðin myndi hefjast svona
fljótt óraði engan fyrir.
Lone mun ávallt verða stór hluti af
okkar lífi í gegnum dætur ykkar og
fyrir það er ég þakklátur. Elsku
Lone, þakka þér fyrir allt, við hitt-
umst aftur.
Þór Melsteð.
Í dag er kvödd hinstu kveðju Lone
Kastberg Rebstorf, eiginkona og
barnsmóðir Palla frænda okkar,
móðir Jóhönnu og Emmu sem líkjast
henni svo, en Palli er okkur syst-
kinunum sem bróðir. Lone kom inn í
fjölskylduna eins og sólargeisli, það
skein af henni góðmennskan og hlýj-
an og aldrei var langt í brosið og
þannig minnumst við hennar bros-
andi og geislandi. Við samglöddumst
Palla okkar innilega að finna svo
yndislega stúlku sem hæfði honum
svo vel, og vildum við að þau hefðu
notið samvista við hvort annað
miklu, miklu lengur. Hún fangaði
hjörtu okkar allra sem fengum að
kynnast henni, en það er ekki oft sem
maður finnur slík tengsl án nokkurra
orða, bara þessi góðu augu og brosið
bræddu mann. Hún var greind, hóg-
vær, einlæg og falslaus manneskja
og ekki skrýtið að hún skyldi leggja
fyrir sig barnasálfræði sem hún fékk
alltof lítinn tíma til að sinna að loknu
námi, og allt of fáir fengu að njóta
starfa hennar. Við minnumst ótal
funda okkar, í Danmörku þar sem
þau áttu hlýlegt og fallegt heimili. Í
Lágafellskirkju þar sem þau giftu
sig, við munum það eins og það hefði
gerst í gær, svo fallegt og skemmti-
legt brúðkaup, sem varð þannig,
vegna persónanna sem áttu í hlut.
Hvernig hún var við Palla sinn og
dætur sínar, Jóhönnu og Emmu, allt-
af blíð og ljúf en samt ákveðin, hún
sá um að fæðið væri heilsusamlegt
og að enginn væri leiður og var fyrir-
myndar móðir í alla staði. Við minn-
umst veisluhalda í Lækjarásnum og
Lindarbyggðinni hjá Huldu og Erni,
tengdaforeldrum Lone, í sumar-
heimsóknum, á páskum og jólum og
alltaf var í fyrirrúmi hjá Lone hvern-
ig öðrum leið og hvað aðrir væru að
gera. Við systkinin erum ríkari að
hafa fengið tíma með slíkri mann-
eskju sem Lone var.
Lone. Brosandi og tókst alltaf svo
innilega á móti okkur þegar við hitt-
umst. Sem var alltof, alltof sjaldan.
,,Seinna þegar betur stendur á“
seinna seinna, seinna. Nú er það of
seint. Elsku Lone, takk fyrir þær
dýrmætu og góðu stundir sem þú
gafst okkur með þér. Erfiðri baráttu
við illvígan sjúkdóm er nú lokið. Guð
gefi að nú líði þér vel.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Palli frændi og gullmolarnir
ykkar Lone, Jóhanna og Emma.
Hulda frænka, Örn og Þór. Laura,
Ejlif, Niels, Lisbet og Karen. Guð
gefi ykkur styrk og þrautseigju til að
takast á við söknuðinn og sorgina.
Ásta Kristín, Sigríður
og Svavar Valur.
LONE KASTBERG
REBSDORF
minnka með árunum. Já, hlutirnir í
kringum Frænda breyttust en það
var einhvern veginn eins og hann
breyttist aldrei neitt sjálfur. Auðvit-
að veit maður með skynseminni að
enginn getur lifað eilíflega en það
var einhvern veginn eins og maður
tryði því samt um Frænda að hann
myndi verða eilífur. Ég veit að hann
hefði ekki kært sig um það svo það
var gott að hann fékk að fara. Með
honum fer líka ein af þeim mann-
eskjum sem hafa stutt mig og hvatt
mig til dáða. Hann var sá fyrsti sem
gaf mér fullorðinsbók þegar ég var
tíu ára. Ég man ekki vel eftir sjálfri
sögunni en mjög vel eftir að hann gaf
mér hana. Frændi hefur alltaf haldið
að mér góðum bókmenntum og benti
mér á ýmislegt að lesa. Það var hann
sem benti mér á grein eftir Þórberg
Þórðarson sem mig minnir að heiti
„Vatnadagurinn mikli“, honum
fannst hún alveg stórkostlega vel
skrifuð og ég var alveg sammála
honum. Frændi hvatti mig líka alltaf
til að skrifa og hafði tröllatrú á mér,
sérstaklega á unglingsárunum var
svona stuðningur ómetanlegur.
Frændi var mér fyrirmynd í
mörgu og sem unglingur var ég al-
veg ákveðin í að gera eins og hann
þegar ég yrði gömul, hann las langt
fram á nætur og svaf langt fram á
dag. Ég man að stundum var hann
að koma í morgunmatinn, hafra-
grautinn til Margrétar móðursystur
minnar, um tvöleytið.
Frændi las einhver ógrynnin af
bókum á sinni löngu ævi og ég held
bara að hann hafi munað allt sem
hann las. Einhvern tíma þegar ég
heimsótti hann eftir að ég var flutt til
Noregs fór hann að segja mér frá
svæðinu sem ég bjó á, hann lýsti
bæði landslaginu og öllum aðstæðum
svo vel að ég fór að efast um að ég
myndi rétt og hélt að hann hefði ein-
hvern tímann farið til Noregs. Ég
spurði hann að þessu en nei, nei,
hann hafði bara lesið sér til um þetta.
Ég heimsótti Frænda þegar ég
kom til landsins og það var alltaf
gaman að koma til hans, hann var
heill hafsjór af fróðleik og hafði gam-
an af að segja frá. Heimsóknirnar
voru mjög strjálar og það var mjög
gott að vita af því að Margrét móður-
systir mín heimsótti hann alltaf
reglulega, að minnsta kosti einu
sinni í viku, á hjúkrunarheimilið og
sá um allt mögulegt fyrir hann og að
Þórunn dóttir hennar svo tók við
þegar hún dó. Honum var mjög annt
um „fólkið sitt“ og fylgdist vel með
því alveg framundir það síðasta.
Blessuð sé minning hans.
Ásdís Herborg Ólafsdóttir.
þökkum og votta þér mína dýpstu
samúð.
Svefninn langi laðar til sín, lokakafla
æviskeiðs,
hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið, hefur sig til
himna,
við hliðið bíður drottinn.
Það er sumt sem maður saknar,
vökumegin við,
leggst út af, á mér slokknar, svíf um
önnur svið.
Í svefnrofunum finn ég, sofa lengur vil,
þegar svefninn verður eilífur, finn ég
aldrei aftur til.
(Björn Jörundur og Daníel Ágúst.)
Ólafur Björnsson.
Elsku afi minn, nú ertu farinn
frá mér og ég kveð þig með sökn-
uði. En ég mun svo lengi sem ég
lifi geyma allar góðu minningarnar
um þig, og ef ég sakna þín of mik-
ið, þá hugsa ég til þín þar sem þú
ert og þá veit ég að þér líður mjög
vel.
Þú varst mér góður afi.
Þín minning lifir í mínu hjarta
þú mesta yndi hefur mér veitt.
Við áttum framtíð svo fagra og bjarta
en flestu örlögin geta breytt.
Og þegar kvöldið er svo kyrrt og hljótt
ég kveðju sendi þér, þig dreymi rótt.
Þín minning lifir í mínu hjarta
ég mun því bjóða þér góða nótt.
(Númi Þorbergsson
/Jónatan Ólafsson.)
Kristján Hafberg.