Morgunblaðið - 20.06.2003, Side 39

helst við þegar um einhverskonar
viðskipti var að ræða. Á því sviði var
hann alveg hrekklaus og kannski á
stundum auðtrúa enda gerði hann
oft grín að sjálfum sér og einstökum
viðskiptum sem hann hafði átt um
ævina. En víst er að engir voru
menn sviknir af verkkaupum við
Þorkel Einarsson. Þar var í öndvegi
að standa sína plikt, framkvæma
verkið fljótt og vel, en minna skipti
þótt ekki væru allir þættir reiknaðir
til hins ýtrasta enda safnaði Þorkell
ekki auði. Hann lifði tímana tvenna,
byrjaði lífshlaupið með tvær hendur
tómar, sá vel fyrir sér og sínum og
lifði sín blómaskeið en einnig miklar
sorgir. Missti tvær konur á lífsleið-
inni og tvo efnilega syni en komst
heill og óskaddaður úr þeim sálar-
hremmingum.
Persónuleiki Þorkels var tvískipt-
ur, annars vegar þessi rólegi og yf-
irvegaði vinnuþjarkur þar sem fátt
komst að annað en verkefnin og
lausn þeirra og svo hins vegar þessi
mikla félagsvera og gleðimaður. Í
gleðskap var hann hrókur alls fagn-
aðar og oftar en ekki voru kviðling-
ar látnir flakka af litlu eða stóru til-
efni. Hann var gjarnan fenginn til
að semja og flytja afmæliskveðjur í
bundnu máli og óhætt er að segja að
kveðskaparlistin hafi alla tíð verið
hans helsta áhugamál og tóm-
stundaiðja svona meðfram öðru.
Þorkell var alla tíð mikill vínmaður
þar til aldurinn fór að segja veru-
lega til sín. Fátt þótti honum
skemmtilegra en að fá sér í glas
með góðum vinum og fara með góð-
ar vísur. Hann umgekkst þó áfengið
af stakri virðingu og aldrei náði
Bakkus að ráða för. Missti hann
aldrei úr vinnu á sinni löngu starfs-
ævi vegna skemmtana. Get ég ekki
neitað því að sá styrkur og þeir yfir-
burðir sem Þorkell bjó yfir í sam-
skiptum sínum við Bakkus vakti
með mér undrun og aðdáun. Það fór
aldrei milli mála hver réð þar ferð
og má því orða það svo að hann hafi
vafið þessum harða húsbónda um
fingur sér að vild og haft það af hon-
um sem til gleði og ánægju var en
haldið hinum dimmu afkimum
áfengisfíknar víðsfjarri.
Á skapadægri Þorkels Einarsson-
ar situr maður eftir með huga fullan
góðra minninga, þakklæti fyrir allar
þær góðu stundir sem ég naut með
honum ásamt Brynhildi og Mounir.
Ekki síst þakklæti fyrir allan þann
dugnað og ósérhlífni í aðstoð og
hjálp sem hann sýndi okkur Bryn-
hildi í einu og öllu meðan heilsan
leyfði.
Megi minningin um vaskan svein
og góðan félaga lifa öðrum til eftir-
breytni.
Valdimar Kristinsson.
Í dag kveðjum við einstakan
mann, lífskúnstner og persónu sem
kryddaði tilveru okkar, hann afa
minn. Mann sem fékk margt að
reyna, harða lífsbaráttu og missi, og
þó mann sem naut þess að lifa og
gefa af sér, láta aðra njóta með sér.
Hann lifði ekki aðeins Ölfu ömmu og
seinni konu sína, perluna hana Unu,
heldur einnig tvo syni sína, hverra
nöfn mér voru gefin. Þrátt fyrir
þessi áföll, ásamt með löngu og erf-
iðu dagsverki sem ævi hans ein-
kenndist af, stendur þetta upp úr í
minningunni; það hvað afa fannst
gaman að lifa.
Keli afi var mjög sérstakur kar-
akter, markaður af hörðum skóla
lífsins fyrr á öldinni, gjörsneyddur
allri smámunasemi, beinskeyttur í
tali, nautnamaður á vel útilátinn
mat. Miklu skipti að hann gat sjálf-
ur eldað sinn mat fram undir það
síðasta. Ekki meina ég þá veislumat
eins og við þekkjum í dag, heldur er
mér ógleymanlegur tilhlökkunar-
svipurinn þegar hann veiddi upp úr
potti sínum svo sílspikað kjötstykki
að draup af því mörinn. Fastir liðir í
tilverunni voru blundurinn í hádeg-
inu, þá var afi hvað háværastur á
daginn, og pípan sem hann tróð af
listfengi, sú framkvæmd var svo
rótgróin og hreyfingarnar svo sjálf-
virkar, hugurinn var einhvers staðar
víðs fjarri á meðan vinalegur pípu-
reykurinn tók að liðast um loftið.
Allar ákvarðanir sínar, s.s. um
bílakaup eða ferðalög, tók hann í
skyndi og framkvæmdi bara si-
svona. Var ekkert að velta vöngum
yfir þessu, þetta bara gerðist.
Afi var líka vinamargur, fyrir ut-
an að eiga stóran frændgarð, það
var jafnan mannmargt í kring um
hann. Ég man vel eftir sextugsaf-
mælinu hans í Efstalandinu, það var
undirlagður allur stigagangurinn
því gestirnir voru margir og fjörið
mikið. Eitthvað nálægt sjötugu
byggði hann sér sumarbústaðinn í
Borgarfirði og er margra ánægju-
stunda að minnast þaðan. Ég var
fenginn til að skutla nærri áttræð-
um karlinum á böll, þar sem hann
dansaði charleston af miklum móð
og ekki laust við að maður öfundaði
afa af úthaldinu á dansgólfinu. Svo
er hann varð níræður fannst manni
lítinn bilbug á honum að finna, að-
eins undir það síðasta bilaði heilsa
hans svo að hann væri ekki sjálfs sín
herra. Það var dæmigert fyrir þenn-
an mann þegar hann fékk hjarta-
áfallið um daginn, að hann krefðist
þess samdægurs að komast aftur
heim. Mamma mátti skrifa undir yf-
irlýsingu um ábyrgð og heim kom
hann aftur. Upp frá þessu tók þó að
halla undan fæti og nú er þessi öð-
lingur allur. En ríkidæmi góðra
minninga stendur eftir.
Ég minnist bernskunnar í
Krossamýrinni, en húsið þar byggði
afi fyrst utan um þá 6 eða 7 manna
fjölskyldu, aðeins undir 30 fm, þá
voru svo skrítnar reglur um stærð
húsa, en síðan stækkaði það með tíð
og tíma og var myndarlegt hús eins
og ég man eftir því. Þar voru enda
margir í heimili þegar tengdabörn
og barnabörn komu til skjalanna.
Einnig man ég ferðirnar norður á
gamla willisnum, þegar leiðin lá til
Hvammstanga eða á Efra-Vatns-
horn, þar sem afi bjó með hléum,
ýmist með kýr eða kindur, en alltaf
með nóg af hestum, alveg eins og í
Krossamýrinni. Hann þurfti víst
helst alltaf að hafa tvo til reiðar.
Vistin hjá afa í sveitinni var svo
sem ekki bara sveitasæla, því vart
taldist vanþörf á að stæla krakkann
m.a. með baggaburði o.fl. og venja
drenginn jafnframt af gikkshættin-
um, því éta skyldi það sem á borð
væri borið. Ekki dæmi ég um árang-
urinn, nema fjöldi fæðutegunda sem
ég gat í mig látið jókst þó nokkuð.
Það verður heldur ekki sagt um
hann Þorkel Einarsson, að hann hafi
verið mikill diplómat. Meiningin
hans komst alltaf svo ómenguð til
skila og stundum fékk ég svo sem að
heyra það ef skorti á dugnaðinn við
sveitastörfin. Gagnrýninni fylgdi þó
alltaf hressilegur hlátur, enda var
afi bara nokkuð laginn að hvetja
mann, hafði enda sjálfur gaman af.
Afi og Una höfðu líka þannig návist
að öllum leið vel hjá þeim, ég efa
ekki að allir sem dvöldu hjá þeim að
Vatnshorni sakni þeirra stunda en
sjálfur naut ég þessa allt of stutt.
Ég man t.d. hvað systir mín átti erf-
iðar kveðjustundir þarna. Síðar þeg-
ar við stálpuðumst unnum við bræð-
urnir ásamt pabba mikið með afa í
húsasmíði og eftir á að hyggja held
ég bara að hann hafi verið sá þægi-
legasti verkstjóri og vinnufélagi sem
mér hefur auðnast. Það er sagt með
fullri virðingu fyrir býsna mörgum,
enda langt til jafnað. Langafastelp-
an hans, hún Una, fann vel hversu
gott var að faðma þennan gamla
mann, en strákarnir, Haggi og Snæ-
björn, náðu því miður ekki sömu
kynnum við hann, feimni og ungur
aldur réðu því. En nú er sem sé
komið að kveðjustund, hlátrasköllin,
hreinskilnin, þessi góða lífssýn og
gefandi samferð sitja eftir í minn-
ingunni.
Afi minn, ég þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman, við
munum alltaf sakna þín öll. Ég ætla
að tileinka mér afstöðu þína, að
hlakka til endurfundanna sem ég
veit að verða í fyllingu tímans, en
njóta lífsins þangað til.
Kveðja frá fjölskyldunni í Hofs-
árkoti,
Þorkell Ásgeir Jóhannsson.
Það var alltaf gaman að koma til
afa á Vatnshorni eins og við köll-
uðum hann oftast.
Þau sumur sem við fengum að
heimsækja afa og Unu í sveitina eru
okkur ógleymanleg en þar fengum
við að kynnast sveitasælunni í allri
sinni dýrð.
Skömmu eftir andlát Unu flutti
afi í Mosfellsbæinn í nálægð við okk-
ur og fengum við því að umgangast
hann meira en áður. M.a. unnum við
með honum á K-14 og þegar við
höfðum aldur til sameinuðum við oft
ferðir okkar til Reykjavíkur um
helgar vegna skemmtana en afi
hafði mjög gaman af því að dansa og
þótti kjörið að vera okkur samferða.
Oft sagði hann okkur skemmtilegar
sögur í þessum ferðum og kynnt-
umst við því þá hve lífsglaður hann
var.
Afi hafði mjög gaman af því að
mæla hreysti okkar og tókumst við
oft á í sjómann sem og hann kallaði
á okkur og gaf okkur selbit og varð
það þá oftar en ekki
Þorbjörn „öngull“ sem fékk að
finna fyrir því.
Skemmtilegur, jafnlyndur og
sterkur eru þau orð sem okkur
finnst lýsa honum best. Hann þurfti
alltaf að hafa nóg fyrir stafni og
framkvæmdi yfirleitt strax það sem
honum datt í hug. Hann fylgdist vel
með okkur og fjölskyldum okkar og
allt fram á síðasta dag var hann
áhugasamur um það sem við vorum
að gera og framkvæma. Börnin okk-
ar fengu að kynnast góðum langafa
sem gaman var að koma til, skoða
myndirnar sem hann var að púsla
og alltaf hugsaði hann um að eiga
eitthvað til handa þeim.
Stundum höfum við hugsað til
þess hversu mikið afi þurfti að
ganga í gegnum á sinni löngu ævi.
Viðhorf hans og lífsspeki hefur
kennt okkur að lífið heldur áfram
þótt á reyni og að það sé okkar að
ákveða að stefna með jákvæðum
huga fram á veginn.
Við viljum kveðja afa okkar með
laginu sem við sungum svo oft með
honum:
Kvöldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.
Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss.
(Ingólfur Þorsteinsson.)
Alfa og Þorbjörn afabörn.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ 2003 39
Við minnumst samverustund-
anna með elsku afa og þá sér-
staklega allra jólanna okkar sam-
an.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi þig.
Elísa Hildur, Eydís Rún
og Guðrún Alfa.
HINSTA KVEÐJA
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN AXEL MATTHÍASSON,
Austurvegi 14,
Þórshöfn,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga
12. júní síðastliðinn.
Útför hans fer fram frá Þórshafnarkirkju laugar-
daginn 21. júní kl. 14.00.
Matthildur Jóhannsdóttir,
Ívar Jónsson, Þórhalla Hjaltadóttir,
Sigríður Jónsdóttir, Aðalbjörn Arnarsson,
Lilja Jónsdóttir, Unnsteinn Óskarsson,
Matthías Jónsson, Birna Gestsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, bróðir og frændi,
GUÐMUNDUR ÞÓRÐARSON
frá Kílhrauni,
Blásölum 24,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju þriðju-
daginn 24. júní kl. 13.30.
Kristjana Kjartansdóttir,
Þórður Jóhann Guðmundsson,
Fanney Sigurðardóttir, Birgir Einarsson,
Kjartan Sigurðsson, Ragnheiður Sigurðardóttir,
Dröfn Sigurðardóttir, Guðmundur Þorsteinsson,
Kolbrún Sigurðardóttir, Jón Þór Guðmundsson,
Arnbjörg Þórðardóttir, Guðmundur Jóhannsson,
Árni Valdimarsson,
Erlendur Valdimarsson,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN SIGRÍÐUR SIGURPÁLSDÓTTIR
frá Steindyrum
í Svarfaðardal
lést á Landspítala Hringbraut þriðjudaginn
17. júní.
Jarðarför auglýst síðar.
Guðmundur Aldan,
Ingi Már Aldan
og fjölskyldur.
Faðir okkar,
SIGURÐUR JÓNSSON
frá Einarsstöðum,
til heimilis í Sóltúni 2,
Reykjavik,
lést miðvikudaginn 18. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Gunnar Sigurðsson,
Lilja Sigurðardóttir
og fjölskyldur.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
INGÓLFUR JÓNSSON
frá Suðureyri við Súgandafjörð,
til heimilis á dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést á Landspítala við Hringbraut miðviku-
daginn 18. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jónína Ingólfsdóttir, Ásmundur Ólafsson,
Magnús Ingólfsson, Margrét Guðjónsdóttir,
Arnfríður Ingólfsdóttir, Pálmi Adólfsson,
Hafsteinn Ingólfsson, Kristjana Kristjánsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN KR. HANNESSON,
Skipholti 21,
Reykjavík,
andaðist á hjartadeild Landspítalans við Hringbraut þriðjudaginn 17. júní.
Fyrir hönd barna, tengdabarna, barnabarna og barnabarnabarna,
Sigurrós Jóhannsdóttir, Friðgeir Sigurgeirsson.