Morgunblaðið - 02.09.2003, Qupperneq 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 2. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Helga Eyjólfs-dóttir fæddist á
Melum í Fljótsdal 20.
febrúar. 1921. Hún
lést mánudaginn 25.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Eyjólfur Þor-
steinsson og Ásgerð-
ur Pálsdóttir, og var
Helga næst elst níu
systkina sem eru:
Páll látinn, Gróa,
Þorsteinn látinn,
Anna, Þuríður, Mar-
grét látin, Einar Þor-
steinn látinn og Sig-
ríður. Helga giftist þann 6.
september 1953 Ingva Ingólfssyni
frá Skjaldþingsstöðum í Vopna-
firði, f. 11.11. 1924, d. 21.6. 1995.
Börn þeirra eru: 1) Ásgerður,
maki Stígur Sturluson og eiga þau
fjögur börn. 2) Eyj-
ólfur, maki Þórdís
Sveinsdóttir og eiga
þau tvö börn. 3) Elín,
maki Guðni Þór Her-
mannsson og eiga
þau eitt barn. 4)
Bára, 5) Ingólfur
Vopni, maki Birna R.
Aðalsteinsdóttir og
eiga þau þrjú börn.
Helga og Ingvi
bjuggu á Melum í
Fljótsdal til ársins.
1974, en þá fluttu
þau á Hornafjörð.
Helga starfaði við
saltfiskvinnslu Kaupfélags A-
Skaft. alla starfsævi sína á Horna-
firði.
Útför Helgu fer fram frá Hafn-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Það er oft skrýtið hvernig tilver-
an spilar með okkur og hvernig
hlutirnir gerast eða gerast ekki. Er
eitthvað til sem heitir tilviljun eða
gerast hlutirnar af ásettu ráði. 25.
ágúst og 2. september verða dagar
sem við eigum alltaf eftir að minn-
ast. Helga móðursystir okkar lést
25. ágúst síðastliðinn og í dag, 2.
september fylgjum við henni til
grafar. Fyrir nákvæmlega ári síðan
stóðum við í sömu sporum og Ása,
Eyfi, Bára, Elín og Vopni, en móðir
okkar lést 25. ágúst 2002 og var
jarðsett 2. september. Er þetta til-
viljun? Hver veit. Við systur lítum
táknrænum augum á þessa daga.
Því í dag erum við ekki bara að
kveðja Helgu sem við þekktum
mjög vel, við minnumst móður okk-
ar og tengslanna sem voru á milli
þeirra systra og Ingva eiginmanns
Helgu.
Við systur fórum nokkur sumur í
sveitina til Helgu og Ingva austur í
Fljótsdal. Það var dálítið stórt skref
að fara úr stórborginni og í sveitina
og vera þar allt sumarið án mömmu,
systkina og vina. Þótt við hefðum
sjálfar búið í dalnum þegar við vor-
um yngri þá var margt af þeirri
upplifun fallið í gleymskunnar dá.
Okkur fannst við vera á leið á vit
ævintýra en vorum þó óöruggar og
svolítið hræddar. En það var óþarfi,
því í sveitinni var gott að vera og
þessar ferðir heim að Melum voru
byrjun á mörgum ferðum okkar síð-
ar meir í Fljótsdalinn.
Þegar við ryfjum upp veru okkar
hjá Helgu og Ingva á Melum kemur
ýmislegt upp í hugann, eins og
kleinurnar hennar Helgu, þær
bestu sem við smökkuðum og
hvernig við sátum um að fá sem
mest af þeim þegar þær voru ný
steiktar. Það er hverju barni ómiss-
andi að upplifa það að vera í sveit,
eða það finnst okkur. Í sveitinni fær
hugurinn að þroskast og þar lærir
maður fljótt lífsins staðreyndir inn-
an um dýrin og samheldnina sem
þar ríkir. Við minnumst þess líka að
vera í fjárhúsinu með Ingva og
krökkunum við sauðburðinn. Oft
var það þannig að þegar Eyfi lagði
af stað stukkum við til og fylgdum
honum eftir en það gat verið svolítið
erfitt því hann var svo stór og við
svo litlar og við þurftum oftar en
ekki að hlaupa til að hafa við hon-
um. Svo kallaði hann okkur „lambið
sitt“ og „gemsann sinn“, (Svala var
lambið og Eyrún var gemsinn) þetta
fannst okkur afskaplega notalegt
jafnvel þegar við uppgötvuðum hvað
þessi orð þíddu. Við minnumst þess
líka að vera með Elínu, Báru og
Vopna í stíflugerð í heimalæknum,
eða að leika okkur með kindahorn,
leggi og völur og búa til heilu bú-
garðana með spítum og snæri. Við
minnumst þess líka að vera í hey-
skapnum og grafa okkur inn í hey-
sáturnar og búa okkur til heimili
inni í þeim.
Stundum lékum við okkur í gulla-
búinu, þar elduðum við á gamalli
kolaeldavél, og vorum með allskon-
ar dúnka og gömul eldhúsáhöld að
ógleymdri drullunni sem við elduð-
um úr og blómunum og steinunum
sem við notuðum til skreytingar á
fínu kökurnar okkar. Stundum föld-
um við okkur í litlum skurði rétt of-
an við bæinn (sem okkur fannst stór
þá), þar var mikið af stórum og
safaríkum hundasúrum sem við
hámuðum í okkur. Og við tíndum
fífla og bjuggum til fólk úr þeim og
liðuðum hárið á þeim í vatni og
stundum lékum við okkur með
steinana á hlaðinu og byggðum hús
og notuðum aflanga steina fyrir
fólk.
Það var á Melum sem við upp-
lifðum smæð okkar og krafta nátt-
úruaflanna þegar við stóðum upp á
túni í hífandi roki. Við vorum í úlp-
um sem við tókum í neðst og færð-
um hendurnar út til hliðanna eins
og vængi. Vindurinn feykti okkur
síðan niður brekkuna og við full-
yrðum það enn að við flugum og
upplyfðum frelsistilfinningu sem er
engu lík. Og sú upplifun sem fylgdi
því að renna sér á áburðarpokum
niður Hólinn var ótrúleg. Stundum
varð maður aumur á rassinum en
það stoppaði okkur ekki. Mamma
sagði okkur frá því að þær systur
hefður rennt sér niður á sama stað,
bara á tunnustöfum. Þegar ekki var
hægt að vera úti fengum við að leika
okkur með tölurnar hennar Helgu
og þvílíkar tölur. Hún átti stórann
dúnk fullan af allskonar tölum sem
við notuðum fyrir fólk, skepnur,
húsgögn og byggðum öll húsin úr.
Þetta voru gullin okkar og við vild-
um ekki leika okkur með neitt ann-
að. Við vorum alsælar í sveitinn og
tókum því með þökkum sem sveitin
og náttúran hafði upp á að bjóða.
Toppurinn á þessum sumrum var
þó alltaf þegar húsið fylltist af ætt-
ingjum sem komu í sumarfríinu sínu
og allir á heimilinu fóru í „yfir“ yfir
búrálmunni á heimahúsinu. Þvílíkt
og annað eins höfum við aldrei upp-
lifað hvorki fyrr né síðar. Það var
svo mikil gleði og spenna sem ríkti.
Mesta fjörið var þegar mamma og
systur hennar voru með og hún og
Anna frænka voru alltaf að skipta
um lið því það náðist alltaf að hitta
þær. Við minnumst þess líka oft
þegar við fórum eitt sumarið í sveit-
ina og við vorum í þessum líka fínu
fötum „tísku fötum“. Við notuðum
þau lítið í sveitinni enda ekki mikið
um atburði til að brúka slíkan fatn-
að. Þegar kom að því að fara heim
til Reykjavíkur um haustið var
ákveðið að við færum í sömu föt-
unum og við komum í. En viti menn,
þau voru orðin of lítil. Við þessu var
ekkert að gera, þetta voru einu al-
mennilegu fötin sem við áttum auk
þess sem það voru samantekin ráð
að við færum í þeim til að sýna
hversu mikið við hefðum stækkað.
Þegar mamma og Anna systir okkar
tóku á móti okkur á flugvellinum í
Reykjavík sagði mamma að hún
hefði ekki þekkt okkur ef ekki hefði
verið fyrir fötin.
Helga og Ingvi fluttust til Hafnar
árið 1974 með börnum sínum. Þar
með urðu þáttaskil í lífi okkar eins
og þeirra. En það er óvíst að við
systur værum búsettar á Höfn í dag
ef það hefði ekki komið til. Það er
notalegt að eiga góða að eins og
þau, þegar komið er á nýjan stað.
Við fluttum til Hafnar 1983 ásamt
móður okkar og þar tóku Helga,
Ingvi og börnin þeirra, sem bjugga
þar, á móti okkur og hjálpuðu okkur
að fóta okkur á þessum dásamlega
stað. Í fyrstu bjuggum við í sömu
blokk og það var oft hlaupið á milli
hæða til að spjalla og ekki síst til að
spila. Það hefur alltaf verið spilað
mikið í fjölskyldum okkar hvort sem
var í sveitinni, í Reykjavík eða á
Höfn og hafði Ingvi sérstaklega
gaman af spilamennskunni. Oft var
spilaður „kani“ eða „vist“ en þegar
margir voru saman komnir var spil-
að „fimm upp“, „tía“ eða „gamla
jómfrú“ og var mikil hlegið, kallað
og hoppað. Í Fljótsdalnum var líka
oft spilaður „lomber“og hafði Ingvi
sérstaklega gaman af því spili. Við
minnumst þess líka hvað hann hló
oft að okkur þegar hann spilaði við
okkur systur við stofuborðið á Mel-
um „Svarta Pétur“, „Veiðimann“ og
fleiri spil. Og hvernig hann lyfti
augnabrúnum sínum til skiptis og
hvað við reyndum mikið að herma
eftir honum, þá hló hann dátt. Ingvi
lést árið 1995 þá 71. árs að aldri.
Já, við eigum margs góðs að
minnast og margt að þakka fyrir.
Elsku Helga, Ingvi og mamma,
ykkur færum við þakkir fyrir að fá
að upplifa þá æsku og leiðsögn sem
við fengum frá ykkur. Elsku Ása,
Eyfi, Bára, Elín og Vopni, ykkur
færum við þakkir fyrir allt og vott-
um ykkur og fjölskyldum ykkar
samúðar við fráfall móður ykkar.
Guð blessi ykkur og veri með ykk-
ur.
Eyrún og Svala Axelsdætur.
Í dag er til moldar borin mæt
kona sem mig langar að minnast
með örfáum orðum.
Helgu Eyjólfsdóttur kynntist ég
árið 1974 þá nýflutt til Hafnar, eins
og reyndar þau hjón Helga og Ingvi
Ingólfsson. Í nábýli við þau bjó ég
og fjölskylda mín um nokkurra ára
skeið og nutum góðs af gæsku
þeirra og elskusemi. Helga var
hjartahlý kona þótt yfirborðið virk-
aði stundum hrjúft, mátti ekki
vamm sitt vita og vildi öllum gott
gera. Það er ljúft að eiga minningar
um Helgu þar sem ekki ber skugga
á. Eftir að dóttir mín komst á legg
var hún fljót að komast upp á lagið
með að hlaupa til frænku og gera
sig heimakomna. Aldrei sviku þær
heimsóknir og alltaf nægur tími fyr-
ir litla stelpuhnátu. Heimilið var
okkur ætíð opið og þangað var gott
að leita.
Það er margs að minnast þegar
litið er yfir farinn veg, allir ullar-
sokkarnir sem Helga prjónaði fyrir
sjómanninn og stelpuhnátuna,
berjasaftin sem kom alltaf á haust-
in, saltaða kjötið sem læddist ofan í
tunnuna, hlýlegu orðin og jafnvel of-
anígjöf. Alls þessa sakna ég.
Árið 1995 missti Helga eiginmann
sinn Ingva Ingólfsson. Það var erf-
itt að sjá á eftir honum, en Helga
tók þeirri raun með æðruleysi sem
einkenndi hana frá því ég kynntist
henni. Veit ég þó að það var henni
erfiður tími. Elsku Helga, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Eyjólfur, Ása, Elín, Bára og Ing-
ólfur Vopni, ég votta ykkur og fjöl-
skyldum ykkar innilega samúð.
Guðlaug Hestnes.
HELGA
EYJÓLFSDÓTTIR
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Elskulegur eiginmaður minn,
SIGURBJARTUR GUÐJÓNSSON,
Hávarðarkoti í Þykkvabæ,
varð bráðkvaddur sunnudaginn 31. ágúst.
Halldóra G. Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Elskulegur eiginmaður minn,
RUNÓLFUR ÓTTAR HALLFREÐSSON,
Krókatúni 9,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness laugardaginn
30. ágúst. Útför hins látna fer fram frá Akra-
neskirkju föstudaginn 5. september kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja
minnast hans, er bent á Sjúkrahús Akraness.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ragnheiður Gísladóttir.
Hjartkær dóttir mín og systir,
GUÐRÚN ELÍN EGGERTS,
Starrahólum 6,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
aðfaranótt mánudagsins 1. september.
Sólveig Eggertsdóttir,
Eggert Einar Elíasson.
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir,
SIGURBJÖRN SIGTRYGGSSON
fyrrverandi aðstoðarbankastjóri,
Reynimel 28,
Reykjavík,
er látinn.
Ragnheiður Viggósdóttir,
Birna Sigurbjörnsdóttir, Jón Gunnlaugur Jónasson,
Hilmar Sigurbjörnsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, sonur og
tengdasonur,
PÁLL GUÐMUNDSSON,
Fagradal 1,
Vogum,
lést af slysförum föstudaginn 29. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Olga Sif Guðgeirsdóttir,
Alexander, Elvar Orri og Thelma Lind,
Sesselja Guðmundsdóttir, Guðmundur Pálsson,
Rebekka Jóna Ragnarsdóttir, Guðgeir Smári Árnason.
Látin er í Reykjavík elskuleg móðir okkar,
SIGRÚN ÞORSTEINSDÓTTIR
snyrtisérfræðingur.
Liv Gunnhildur Stefánsdóttir,
Ólafur Jónsson,
Sigrún Stefánsdóttir.