Morgunblaðið - 06.10.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 6. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Hall-dóra Richards-
dóttir fæddist á
Barónsstíg 11 í
Reykjavík 8. apríl
1948. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut aðfara-
nótt mánudagsins
29. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Erla
Þórðardóttir, f.
1928, dóttir Þórdís-
ar Guðmundsdóttur,
f. 1897, d. 1983, og
Þórðar Erlendsson-
ar, f. 1892, d. 1970, og Richard
Jónsson, f. 1920, sonur Jóns Sig-
urðssonar, f. 1882, d. 1973, og
Guðrúnar Halldóru Sigurðar-
dóttur, f. 1889, d. 1948, og á hún
tvær systur, Þórdísi, f. 1951, og
Ingibjörgu, f. 1953.
Guðrún giftist 13. október
1973, Skúla Birni Árnasyni og
eiga þau saman börnin Áslaugu,
f. 1973, í sambúð
með Jónasi G. All-
anssyni, f. 1970, og
Trausta f. 1976, í
sambúð með Brynju
Steinarsdóttur, f.
1980. Guðrún og
Skúli skildu.
Barnabarn Guð-
rúnar er Emilía
Ósk Bjarnadóttir, f.
1997.
Eftirlifandi sam-
býlismaður Guðrún-
ar er Jóhannes C.
Klein, f. 1946. Þau
bjuggu saman að
Lækjarkinn 26 í Hafnarfirði.
Guðrún lærði hárgreiðslu og
starfaði sem hárgreiðslukona í
nokkur ár en síðastliðin 25 ár
hefur hún unnið sem aðstoðar-
stúlka á tannlæknastofu Ingólfs
Arnarssonar.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú er elskuleg tengdamóðir mín,
Guðrún Halldóra Richardsdóttir,
búin að kveðja þennan heim eftir
skjóta en hetjulega baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Það er svo undarlegt
að hugsa til þess hún sé okkur horf-
in. Að notalegt spjall yfir kertaljósi
og kaffisopa verði ekki meir. Að bréf
eða póstkort skrýdd fallegri rithönd
hennar ásamt myndum af fjölskyld-
unni og náttúrunni berist ekki oftar
inn um lúguna. Að hún eigi ekki eftir
að koma oftar í heimsókn til okkar til
Danmerkur með stráhattinn sinn í
farteskinu og að hún eigi ekki eftir
að hlúa að og gæla við barnabarnið
sitt sem ég ber nú undir belti. En í
stað þess að hugsa um það sem ekki
verður vil ég hugsa um þær stundir
sem við áttum með henni sem eru
núna á þessari stundu svo óendan-
lega dýrmætar. Það streyma svo
margar góðar minningar upp í hug-
ann er ég hugsa um hana að ég get
ekki varist því að tárast en reyni
samt að halda aftur af mér þegar ég
sé hana ljóslifandi fyrir mér segja:
„þið megið ekki gráta því þá verður
amma Gunna svo leið“.
Á fallegu sumarkvöldi seint í júlí
árið 1998 sátum við Trausti sonur
hennar á bekk niðri við Reykjavík-
urtjörn. Við vorum þá nýbúin að
kynnast og sátum með stjörnur í
augum og spjölluðum saman um
heima og geima. Þá deildi Trausti
því með mér að bestu manneskjurn-
ar í lífi hans væru mamma hans og
amma. Seinna átti ég eftir að kynn-
ast þeim og öðrum í fjölskyldunni og
sannreyna hversu yndislegt og gott
fólk hann á að. Gunna var afar óeig-
ingjörn kona sem gaf af sér svo
mikla hlýju hvert sem hún fór. Hún
var góð við dýr og menn. Hún var
barnagæla mikil og hafði unun af því
að leika við Emilíu sína sem og önn-
ur börn sem hún hændi að sér. Hún
var gjafmild mjög og gladdi ástvini
sína með sniðugum tækifærisgjöfum
sem hún var afar nösk á að finna.
Henni var alltaf umhugað um að öðr-
um liði vel, ef fólkið hennar var
ánægt var hún það einnig. Og ekki
urðu hafnfirsku endurnar út undan
því að þær fengu brauðmola í gogg-
inn á morgnana þegar hún labbaði
meðfram læknum á leið í strætó.
Glæsileg var hún alltaf. Það skein
af henni fegurðin innanfrá sem utan.
Ég minnist þess er ég hitti hana
fyrst á septemberdegi fyrir fimm ár-
um síðan. Ég var stödd hjá Trausta
á Bjarnastíg sem þá lá í rúminu með
flensu. Ég fór til dyra er bjöllunni
var hringt og þar stóð hún á stiga-
pallinum með uppsett hár á háum
hælum og með rauðar varir. Hún
brosti og sagði: „Hæ ert þú Brynja?
Ég er Guðrún mamma hans
Trausta!“. Síðan þá hefur verið kært
á milli okkar og hún hefur reynst
mér sem góð vinkona.
Ég kveð nú þessa einstöku konu
með þakklæti fyrir þann tíma sem
ég fékk að eyða með henni. Ég mun
ætíð minnast hennar með hlýju og
bið henni Guðs blessunar og velfarn-
aðar í ljósinu sem hún trúði sjálf svo
heitt á.
Mig og Trausta langar að minnast
hennar með þessu ljóði eftir Krist-
ján frá Djúpalæk sem var henni svo
kært:
Ef öndvert allt þér gengur
og undan halla fer,
skal sókn í huga hafin,
og hún mun bjarga þér.
Við getum eigin ævi
í óskafarveg leitt
og vaxið hverjum vanda,
sé vilja beitt.
Þar einn leit naktar auðnir,
sér annar blómaskrúð.
Það verður, sem þú væntir.
Það vex, sem að er hlúð.
Þú rækta rósir vona
í reit þíns hjarta skalt,
og búast við því bezta,
þó blási kalt.
Þó örlög öllum væru
á ókunn bókfell skráð,
það næst úr nornahöndum,
sem nógu heitt er þráð.
Ég endurtek í anda
þrjú orð við hver mitt spor:
Fegurð, gleði, friður –
mitt faðirvor.
Brynja Steinarsdóttir.
Í dag viljum við kveðja ástkæra
systur okkar sem var hrifin frá okk-
ur á örstuttum tíma.
Við systurnar vorum þrjár, Guð-
rún Halldóra, kölluð Gunna, f. 1948,
Þórdís, kölluð Dísa, f.1951 og Ingi-
björg, kölluð Böggý, f. 1953. Þegar
við vorum litlar stelpur, bjuggum við
á Vífilsgötu 20 í Norðurmýri, flutt-
um þaðan eftir nokkur ár í Hörpukot
við Skúlagötu og loks áttum við tán-
ingastelpurnar heima á Hverfisgötu
41, eða þar til við fluttum að heiman.
Gunna systir var það mikið eldri
að við urðum aldrei leiksystur þegar
við vorum krakkar, hún átti sitt dót
og fór vel með það og var hátíðar-
bragur ef við þessar litlu fengum að
halda á stóru dúkkunni eða hafa
kaffiboð með einhverju af bollastell-
unum hennar að ekki sé talað um að
fá að lána dúkkulísurnar.
Við vorum allar í Austurbæjar-
skólanum, þó stórasystir byrjaði að
sjálfsögðu talsvert á undan okkur.
Gunna var listfeng og skaraði strax
fram úr í teikningu hjá Birni teikni-
kennara, hún var líka góð í leikfimi
og sundi en ekki sérstaklega bók-
hneigð.
Að loknu skyldunámi í Lindar-
götuskólanum fór Gunna að vinna
hjá tannlækni. Átti það starf vel við
hana. Síðar fór hún í Iðnskólann og
lagði stund á hárgreiðslu og lauk
þaðan sveinsprófi.
Hún giftist Skúla Birni Árnasyni
og eignuðust þau dótturina Áslaugu
árið 1973. Gunna rak hárgreiðslu-
stofu í Breiðholti í stuttan tíma en
flutti svo með fjölskyldunni til Egils-
staða þar sem þau bjuggu í eitt ár. Á
Egilsstöðum var Gunna heimavinn-
andi húsmóðir en stundaði hár-
greiðslu sem aukavinnu.
Fjölskyldan flutti aftur til Reykja-
víkur og árið 1976, fæddist þeim son-
urinn Trausti. Í september 1978 fór
Gunna að vinna hjá Ingólfi Arnar-
syni tannlækni. Þar vann hún í 25 ár
og sótti ýmis námskeið fyrir aðstoð-
arstúlkur tannlækna. Gunna undi
sér mjög vel í starfinu hjá Ingólfi og
fyrir utan góða samvinnu urðu þau
nánir vinir. Gunna var samviskusöm
og nákvæm og gaf sér þar að auki
góðan tíma til að sinna sjúklingun-
um. Að sögn Ingólfs varð hún andlit
stofunnar út á við.
Að vinnudegi loknum fannst
Gunnu best að vera heima. Hún var
afskaplega heimakær. Þess á milli
heimsótti hún foreldra sína sem hún
átti góð tengsl við og var þá ævin-
lega með einhvern glaðning með sér
handa þeim. Einnig hafði hún gaman
af þegar mamma og Böggý komu til
hennar á þriðjudagskvöldum og
horfðu þær þá saman á Innlit útlit og
hlustuðu á Þórhall miðil. Ósjaldan
fóru þær líka saman í búðir og á
kaffihús á laugardögum.
Gunna systir bjó lengst af í Breið-
holti. Í Æsufelli og Krummahólum
og eftir að þau Skúli slitu samvist-
um, með börnunum sínum í Yrsu-
felli. Þaðan var stutt til pabba og
mömmu (afa og ömmu). Gunna var
börnunum sínum mjög góð móðir og
þau nutu ástúðar hennar og hlýju og
vinir þeirra voru einnig ætíð vel-
komnir. Einnig var Gunna Snædísi
Erlu, dóttur Dísu sem fæddist 1970,
yndisleg frænka.
Þegar Áslaug og Trausti voru
flutt að heiman fór Gunna að búa
með eftirlifandi sambýlismanni sín-
um, Jóhannesi C. Klein í Lækjar-
kinn í Hafnarfirði. Þar bjó hún í
fimm ár, eða til dauðadags.
Gunna undi sér afskaplega vel í
Hafnarfirði og piparsveinaíbúðin
hans Jóa öðlaðist nýtt líf fyrir tilstilli
hennar. Leður og gler tók að
blómstra og hún laðaði fram sinn
persónulega stíl af einskærri smekk-
vísi. Kerti, blóm og smáhlutir, ásamt
nýjum og gömlum ljósmyndum var
það sem hún notaði mikið til skreyt-
inga. Þó var það persónan Gunna
sem setti mestan svip á bæinn í
Lækjarkinn. Endurnar á Læknum
eignuðust líka vin í Gunnu systur,
það leið varla sá dagur að hún gæfi
þeim ekki.
Jói og Gunna voru yfirleitt um
hverja helgi í sumarbústaðnum hans
í Selsundi frá því kynni þeirra hófust
fyrir tuttugu árum. Selsund er við
rætur Heklu og naut Gunna sín
sjaldan betur en þegar hún var fyrir
austan. Hendur hennar gáfu þar öllu
sama líf og á heimili þeirra og hún
hafði líka mikið yndi af útiverunni í
því fagra umhverfi sem þarna er,
ræktaði kartöflur og tók á móti gest-
um. Þau Jói áttu margar yndislegar
stundir í Selsundi, jafnt sumar sem
vetur.
Önnur okkar, Þórdís, fluttist til
Svíþjóðar árið 1976. Þegar hún kom
svo í heimsókn, tók Gunna ávallt á
móti opnum örmum. Hjartarúmið
var uppábúið, helgi í sumarbústað-
um eða helst fleiri sjálfsagður hlut-
ur. Matur, vín og tónlist, blaðabunk-
inn handa Dísu systur; Gunna
dekraði við mann. Hún bauð upp á
allt sitt og ekki hvað síst gaf hún af
sjálfri sér, opinská, einlæg, hress og
skemmtileg. Við töluðum og hlógum
oft langt fram á nætur. Sterkt til-
finningasamband, hvort sem við
hittumst heimafyrir eða hún skrifaði
kort eða bréf sem einkenndust líka
af hennar persónulega stíl. Í bréf-
unum skrifaði hún yfirleitt að hún
væri með kveikt á ilmkerti og bjór
eða glas af rauðvíni og með ljúfa tón-
list á fóninum eða í útvarpinu,
gjarna þá harmónikulög. Hún sagð-
ist sitja í sólstofunni eða úti á palli en
það var eins og hún væri sjálf komin
á staðinn, því hún skrifaði svo frjáls-
lega og óformlega.
Hlýjan streymdi frá Gunnu syst-
ur. Hún gaf mikið frá sér. En hún
kunni líka að þiggja, það var gott að
gefa henni. Eftir að hún veiktist nut-
um við þess að fá einu sinni að dekra
almennilega við hana og erum þakk-
látar fyrir að hafa átt með henni
dásamlegar stundir. Hún systir okk-
ar barðist hetjulega í veikindum sín-
um, missti aldrei vonina en hló,
gladdist og varalitaði sig fram á síð-
asta dag.
Elsku Gunna systir. Engin orð
geta lýst öllu sem þú gafst okkur eða
þeim söknuði sem við finnum og sem
alltaf mun fylgja okkur. Þú varst
einstök.
Guð blessi minningu þína.
Þínar systur,
Þórdís og Ingibjörg.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Þessi erindi lýsa eilífðarljósinu
sem veitir líka huggun og styrk í sár-
um söknuði og á því þurfum við að
halda vegna ótímabærs fráfalls Guð-
rúnar H. Richardsdóttur. Það er svo
stutt síðan hún var við fulla heilsu en
illvígur bráðasjúkdómur setti í hana
klærnar og hafði betur þótt hún
veitti öflugt viðnám og berðist hetju-
lega. Við ósköpum má mannlegur
máttur sín lítils. Maðurinn hugsar
en Guð stýrir. Og við sitjum eftir
með sárt ennið, sorgmædd og hljóð.
Minningarnar um Guðrúnu eru
okkur hugstæðar. Hún var falleg,
velviljuð og ljúflynd kona sem var
mjög annt um að láta gott af sér
leiða og strá birtu og yl í kringum
sig. Þess vegna skilur hún eftir
bjartar og fagrar minningar hjá
þeim sem henni kynntust og áttu
samleið með henni. Hún var fórnfús
og veitul ekki síður en lífsförunautur
hennar, Jóhannes Klein. Þau buðu
okkur til helgardvalar í sumarbú-
staðinn sinn fyrir örfáum árum og
sýndu okkur mikla rausn og góðvild.
Hreint ógleymanlegar móttökur í
sælureit við Heklurætur. Líka er
okkur eftirminnileg stundin heima
hjá þeim þegar þau sýndu okkur
myndina sem Trausti hennar
Brynju okkar og sonur Guðrúnar
málaði af þessum eftirlætisstað
þeirra undir hraunjaðrinum í um-
gjörð íslenskrar náttúru og fjalla. Þá
skein nú stolt og gleði af andlitunum.
Guðrún sýndi dóttur okkar aðdá-
anlega og þakkarverða alúð og
hlýju. Varfærnin og góðgirnin
prýddu enn fremur fallega konu.
Að leiðarlokum vildum við þakka
Guðrúnu af alhug samfylgdina og
biðjum Drottin vorn og ljóssins
engla að taka hana í faðm sinn,
vernda hana og styrkja og lýsa heni
veginn á æðra tilverustigi.
Við vottum Jóhannesi, börnum
hennar, tengdabörnum, barnabarni,
foreldrum, systrum og fjölskyldum
þeirra og öðrum ástvinum dýpstu
samúð og hluttekningu.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Halldóru Richardsdóttur.
Guðrún Norðfjörð,
Steinar V. Árnason.
Elsku Gunna frænka er farin frá
okkur. Við eigum svo margar góðar
minningar um yndislega frænku og
vinkonu sem við héldum svo mikið
upp á. Við eigum ennþá erfitt með að
trúa að þú sért farin. Okkur finnst
eins og þú sért bara upp í sumarbú-
stað með Jóa þar sem þú naust þín
best og komir fljótt aftur.
Ógleymanlegar minningar hrann-
ast upp og er okkur eftirminnilegust
sumarbústaðarferðin í Húsafell með
þér og Böggý mömmu, þeirri ferð
munum við aldrei gleyma. Stundirn-
ar í Yrsufellinu, jólin í Engjaselinu
þar sem stórfjölskyldan sameinaðist
alltaf á aðfangadag. Einnig var svo
gaman að kíkja til þín í kvöldkaffi í
Lækjarkinn og skoða myndir og
spjalla um daginn og veginn. Það var
alltaf svo dúllulegt hjá þér.
Ekki slapp maður við tannlækn-
inn. Alltaf hringdir þú tvisvar á ári
til að minna okkur á tíma hjá Ingólfi
tannlækni. Þar fengum við alltaf svo
hlýjar móttökur og laumaðir þú
ósjaldan til okkar glaðningi þegar
við kvöddum.
Gunna frænka, eins og við köll-
uðum hana alltaf var falleg og sjarm-
erandi, alltaf, svo sæt og hlý og mik-
ill húmoristi, alltaf var hún að
grínast í okkur og alltaf vildi hún
fylgjast með öllu sem við tókum okk-
ur fyrir hendur.
Minningar okkar um þig sitja eftir
í hjarta okkar og hjálpa okkur að
komast í gegnum þessa miklu sorg.
Við eigum eftir að sakna þess að
hafa þig ekki til staðar, elsku Gunna
okkar, og viljum þakka þér fyrir allt
sem þú varst okkur. Megi guð og
englarnir geyma þig og láta þér líða
vel.
Þín systurbörn
Erla og Richard.
Við Guðrún störfuðum saman í 25
ár. Ég man gjörla þegar hún byrjaði,
ung tveggja barna móðir. Fljótlega
komu kostir hennar í ljós. Hún var
einstök í samstarfi. Samviskusöm
með afbrigðum, langt umfram það
sem henni bar. Hlýleg framkoma
hennar yljaði öllum. Hún var rögg-
söm í rekstri stofunnar enda kallaði
ég hana oft framkvæmdastjórann.
Við urðum miklir vinir, trúnaðarvin-
ir og á þessum árum höfum við bæði
gengið í gegnum súrt og sætt.
Hin síðari ár voru Guðrúnu góð.
Hún og Jóhannes voru að láta
drauma sína rætast. Byggja sum-
arbústað og leyfa sér að ferðast.
Mannvænleg börn hennar voru vax-
in úr grasi og barnabarn komið, sól-
argeislinn Emilía.
En skyndilega dregur ský fyrir
sólu. Guðrún veikist af ólæknandi
sjúkdómi sem dregur hana til dauða
á skömmum tíma.
Kæri Jói, Áslaug, Trausti, Rich-
ard, Erla, systur og aðrir aðstand-
endur, missir ykkar er mikill, en
minning Guðrúnar lifir. Hún er góð
og mun ylja ykkur. Guðrún var
drengur góður.
Ingólfur Arnarson.
Ég á bágt með að trúa því að hún
Gunna vinkona mín sé dáin. Það er
svo stutt síðan hún hringdi í mig og
sagði að hún hefði verið greind með
illkynja sjúkdóm og þyrfti að fara í
meðferð vegna þess.
Við Gunna höfum þekkst í yfir 30
ár. Við fundum strax hvað við náðum
vel saman og það hefur haldist þó
margt hafi breyst í lífi okkar. Ég
man þegar ég sá hana fyrst, hún var
svo mikil dama, enda vakti hún at-
hygli hvar sem hún fór fyrir glæsi-
leika.
Það er svo skrítið að þó við Gunna
hittumst ekki oft þá var einhver
órjúfanleg taug milli okkar sem
aldrei rofnaði. Fyrir tæpu ári komu
Gunna og Jói í afmæli til mín, hún
leit svo vel út og ljómaði af ham-
GUÐRÚN
HALLDÓRA
RICHARDSDÓTTIR