Morgunblaðið - 20.02.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ RagnheiðurÞórisdóttir
fæddist á Húsavík
2. júní 1939. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
13. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þórir
Friðgeirsson bóka-
vörður og gjaldkeri
Kaupfélags Þingey-
inga, f. 14. septem-
ber 1901, d. 23.
september 1996, og
kona hans Arnfríð-
ur Karlsdóttir, f.
26. júní 1905, d. 7. júní 1976.
Ragnheiður átti fjögur systkini,
elst þeirra er Anna María, f. 24.
október 1929, búsett í Reykjavík,
gift Sigurði Sigfússyni; Hildur, f.
31. janúar 1933, búsett í Reykja-
vík, gift Inga Kristinssyni; Frið-
geir Karl, f. 21. desember 1936,
d. 22. júlí 1938; Inga, f. 4. ágúst
1945, búsett á Húsavík, gift Að-
alsteini Skarphéðinssyni.
1999, og Sigurður Gunnar, f. 13.
maí 2003, fyrir á Ólafur Ólöfu
Björk, f. 15. mars 1995. Þorkell
Þór, f. 18. maí 1980, unnusta
hans er Birna Guðmundsdóttir, f.
10. ágúst 1980. Sigurður Friðrik,
f. 19. september 1985, og Nína
Björk, f. 16. mars 1999. 2) Þóra
Guðný, f. 18. maí 1963, starfs-
maður Íslandsbanka, búsett í
Reykjavík, í sambúð með Gunn-
ari Marel Eggertssyni, f. 10. nóv-
ember 1954. Börn þeirra eru
Eggert, f. 13. desember 1999,
fyrir á Þóra Guðný Elísu, f. 29.
nóvember 1991, faðir Birkir
Huginsson, f. 12. mars 1964, d.
1997. Fyrir á Gunnar Marel Al-
dísi, f. 29. maí 1977.
Ragnheiður lauk grunnskóla-
prófi frá Barnaskóla Húsavíkur.
Hún vann um skeið hjá Kaup-
félagi Þingeyinga. Hún var einn
vetur á Héraðsskólanum á Eið-
um og útskrifaðist frá Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni.
Ragnheiður starfaði í nokkur ár
hjá Hraðfrystihúsi Ólafs S. Lár-
ussonar og hóf síðan störf hjá
Kaupfélagi Suðurnesja og vann
þar í tæp 30 ár.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 16.
Hinn 8. ágúst 1959
giftist Ragnheiður
eftirlifandi eigin-
manni sínum Sigurði
Friðrikssyni, starfs-
manni IGS, sem er
dótturfyrirtæki Flug-
leiða, f. 1. júní 1938.
Hann er sonur
hjónanna Friðriks
Þorsteinssonar org-
anista, f. 1. septem-
ber 1900, d. 31. ágúst
1968, og konu hans
Sigurveigar Sigurð-
ardóttur, f. 2. janúar
1905, d. í júní 1981.
Ragnheiður og Sigurður eignuð-
ust tvær dætur. Þær eru: 1) Sig-
urveig, f. 28. október 1959,
starfsmaður IGS í Leifsstöð, bú-
sett í Keflavík, gift Gunnari Þór
Þorkelssyni, f. 31. desember
1957. Börn þeirra eru, Ragnheið-
ur Sif, f. 31. maí 1978, í sambúð
með Ólafi Ágústi Sigurðssyni, f.
18. janúar 1976, börn þeirra eru
Lilja Björk, f. 11. september
Það er erfiðara en orð fá lýst að
kveðja þig, elsku mamma mín, og
besta vinkona, en ef ég hugsa um
það að þú sért komin á stað þar
sem öllum líður vel gerir það þetta
auðveldara.
Ég veit að vel verður tekið á
móti þér, það er svo margt sem
kemur upp í huga minn.
Benskuárin, fyrir jólin sást þú
alltaf um að litlu stelpurnar þínar
fengu ný nærföt, náttföt og jólaföt.
Fyrir 17. júní man ég eftir því að
þú varst alltaf búin að taka til fötin
okkar kvöldinu áður, allt tipp topp
og mjallahvítir sokkar. Þið pabbi
voruð svo lánsöm að geta ferðast
mikið til útlanda, og tókuð þið okk-
ur Þóru oft með, það var nú ald-
eilis gaman.
Þegar ég kynntist honum Gunna
mínum tæplega 17 ára þá tókuð
þið honum svo vel. Þegar Gunni
fór á sjóinn á loðnubátinn Náttfara
þá leiddist mér svo mikið og þú
styttir mér stundirnar með því að
sitja með mér á kvöldin og sauma
út, en þú varst algjör listakona á
því sviði. Við brölluðum nú ansi
margt saman, elsku dúllan mín.
Einn daginn frétti ég að Náttfari
ætti að koma í Sandgerðishöfn um
kvöldið, ég var svo spennt og leyfði
þér að koma með mér til Sand-
gerðis. Við dubbuðum okkur upp
algjörar pæjur, ég 17 ára og þú 37
ára. Þegar til Sandgerðis kom þá
var það Dagfari sem kom í land en
ekki Náttfari. Ég varð alveg miður
mín, grenjaði og grenjaði, enda
ástfangin upp fyrir haus. Þú skildir
mig svo vel og huggaðir mig. Svo
kom að því að við Gunni keyptum
okkur íbúð, þú varst svo spennt og
pældir í öllu með okkur, saumaðir
allar gardínur og puntaðir íbúðina
með okkur eins og þér var lagið.
Svo þegar fyrsta barnabarnið var
væntanlegt, þá varst þú hjá mér
þegar ég fékk fyrstu verkina.
Pabbi og Gunni voru að vinna. Við
vildum fara strax niður á spítala,
en bíllinn minn var beinskiptur svo
þú gast ekki keyrt, svo ófríska
stelpan varð að keyra. Bíllinn varð
rafmagnslaus fyrir utan og verk-
irnir duttu bara niður. En þú eign-
aðist nöfnu tíu dögum seinna sem
þú hefur dýrkað eins og öll hin
börnin. Í nóvember 1998 kom ég í
morgunkaffi til ykkar pabba og til-
kynnti ykkur að það væri von á
fjölgun í fjölskyldunni. Þá sagðir
þú: „Er hún Ragnheiður mín kom-
in á stað?“ „Nei, mamma, það er
ég.“ Á níu mánuðum fæddust þrír
litlir gullmolar í litlu fjölskylduna
okkar, Nína, Lilja og Eddi. Árið
2000 vorum við Gunni búin að
minnast á við ykkur að þið mynduð
selja Vörðubrún 4 og fá ykkur nýtt
og minna húsnæði. Ég og þú vor-
um á fullu að skoða íbúðir. Úr því
varð að þið keyptuð Ránarvelli 3
og við Gunni Vörðubrún 4. Það var
svo yndislegt hvað þið pabbi voruð
ánægð með þetta. Þú varst svo
spennt, allt glænýtt og það var svo
gaman að hjálpa ykkur að flytja.
Þið pabbi glöddust yfir öllum smá-
atriðum sem við Gunni gerðum á
Vörðubrún 4. Það gat ekki verið
betra. Samverustundirnar okkar
voru margar. Þú gafst mér svo
mikið, elsku mamma mín, við töl-
uðum mikið saman, þú dróst aldrei
úr neinu sem ég var að gera heldur
hvattir mig áfram því þú treystir
mér.Við áttum svo margt sameig-
inlegt en það er bara okkar leynd-
armál.
Elsku mamma mín, líf þitt hefur
ekki alltaf verið dans á rósum-
.Veikindi þín bönkuðu upp á alltof
snemma. Fyrst var það fótasár og
rétt rúmlega fimmtug fékkst þú
hjartaáfall og síðan krabbamein.
Þú stóðst þig alltaf eins og hetja í
þínum veikindum. Þú reyndir að
tala við mig um dauðann en ég
bara gat það ekki því það gerði
mig svo sorgmædda. Þú eignaðist
yndislega vinkonu fyrir nokkrum
árum, hana Jóhönnu Brynjólfs,
sem hefur reynst þér og okkur öll-
um svo vel. Hún var þín stoð og
stytta fram á síðasta dag. Nína átti
nú aldeilis stað í hjarta ykkar
pabba.
Hún vildi alltaf koma til ykkar
eftir leikskóla. Þar fann hún róleg-
heitin. Þið gerðuð allt fyrir hana
og hún á eftir að sakna þín svo
mikið. Ég er svo ánægð með litlu
fjölskylduna okkar. Ef einhverjum
vegnar vel þá samgleðjumst við, og
ef einhver á bágt þá samhryggj-
umst við.
Takk fyrir allt, elsku mamma
mín, ég á eftir að sakna þín svo
mikið. Guð geymi þig.
Mamma, ég man hlýja hönd, er hlúðir
þú að mér.
Það er svo margt og mikilsvert,
er móðuraugað sér.
Þú veittir skjól og vafðir mig með
vonarblómum hljótt.
Því signi ég gröf og segi nú:
Ó, sofðu vært og rótt.
(Kristín Jóhannesdóttir)
Þín
Sigurveig.
Þegar lýk ég lífsins vist,
láttu í mínu spori
gróa mjúkan, grænan kvist,
gjöf frá hlýju vori.
(Þórir Friðgeirsson.)
Elsku mamma mín.
Orð geta ekki lýst því hve sárt
það er að kveðja þig.
Þú varst mér allt. Ég á erfitt
með að sjá tilveruna án þín, en von-
andi lærist það með tímanum. Þú
varst alltaf svo tilbúin að gera allt
fyrir alla í kringum þig, það ein-
faldlega lék allt í höndunum á þér.
Það bera allar útsaumuðu mynd-
irnar þínar gott vitni um, algjör
listaverk. Þú varst mjög skipulögð,
allt í röð og reglu á heimilinu, hægt
að ganga að öllu vísu. Ég erfði
þennan góða eiginleika frá þér,
elsku mamma mín, sem betur fer.
Þú varst yfirleitt búin að skipu-
leggja allt langt fram í tímann,
RAGNHEIÐUR
ÞÓRISDÓTTIR
✝ Ólafur PéturSveinsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 30. maí 1958 og
lést þar 12. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Sveinn
Hjörleifsson skip-
stjóri og útgerðar-
maður, f. 1. ágúst
1927, d. 4. janúar
2004, og Aðalheiður
Maggý Pétursdóttir
frá Ólafsfirði, f. þar
27. mars 1930. Systk-
ini Ólafs Péturs eru:
1) Þóra Sigríður, f.
27. september 1948, gift Henry
Ágústi Erlendssyni,
þau eiga þrjú börn.
2) Þórey, f. 1. sept-
ember 1951, gift
Einari Sveinbjörns-
syni, þau eiga þrjú
börn. 3) Hjörleifur, f.
27. desember 1954.
Hann á einn son. 4)
Kristbjörg, f. 21. maí
1965, gift Pétri
Fannari Hreinssyni,
þau eiga þrjú börn.
Útför Ólafs Péturs
fer fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Óli Pétur.
Hvað það er sárt að missa þig
svona fljótt, það bjóst enginn við
þessu aðeins mánuði eftir að afi dó
en nú vitum við að þú og pabbi þinn
eruð sko mættir á rúntinn saman.
Við héldum bara að þetta væri flensa
og þú myndir verða fljótur að jafna
þig, því þú varst aldrei veikur og
kvartaðir aldrei yfir neinu, en svo
var þetta hjartað sem gaf sig.
Við viljum þakka þér fyrir þær
góðu stundir sem við áttum saman,
þú varst alltaf svo góður og vildir allt
gera fyrir alla. Við bíðum bara eftir
að þú komir gangandi inn um dyrnar
að borða með okkur og horfa á sjón-
varpið.
Þegar ég, Helga, gekk með Arí-
önnu þá varst þú ákveðinn í því að
hún myndi fæðast á afmælisdaginn
þinn en hún fæddist tveim dögum
fyrr, en samt áttir þú alltaf voða mik-
ið í henni, henni fannst alltaf gaman
þegar þú komst og stundum gafst þú
henni að borða á meðan ég eldaði
handa okkur mat.
Það var alltaf svo stutt í grínið hjá
þér. Við áttum svo margar góðar
stundir saman og það er svo sárt að
þurfa að kveðja svona fljótt.
Kveðja,
Helga, Ólafur, Þóra Fríða,
Henrietta og Aríanna Ósk.
Nú er hann Óli Pétur frændi far-
inn frá okkur, alltof snemma, en eng-
inn ræður sínum næturstað. Hann
varð bráðkvaddur á heimili sínu 12.
febrúar sl. aðeins 45 ára að aldri.
Hann var fæddur og uppalinn í Vest-
mannaeyjum og bjó þar alla sína ævi,
utan skamms tíma eftir gos, og unni
hag sínum vel. Óli Pétur var mikill
dýravinur og hafði yndi af að hugsa
um hestana og kindurnar með pabba
sínum, sem lést í janúar á þessu ári.
Þeir geta nú haldið áfram að ræða
sín búmál. Einnig hafði hann mikinn
áhuga á ljósmyndun og öllu henni
viðkomandi, og átti alltaf nýjustu og
bestu myndavélarnar og liggur eftir
hann mikið safn ljósmynda. Er við
hjónin giftum okkur kom ekkert
annað til greina en að Óli Pétur tæki
myndinar og fórst honum það vel úr
hendi, en þegar farið var að benda
honum á að hann ætti líka að taka
myndir af ættingjum brúðarinnar í
veislunni varð honum að orði með
sínum alkunnu rólegheitum „En ég
þekki þau ekkert“. Hann var með
eindæmun barngóður og ræddi
margt og mikið við litlu frændsystk-
ini sín og hafði óþrjótandi þolinmæði
að útskýra hlutina fyrir þeim, enda
varðveitti hann vel barnið í sjálfum
sér. Góður drengur er genginn og
eigum við eftir að sakna hans og
hans skemmtilegu tilsvara.
Sveinn Henrysson og fjölsk.
„Við getum aldrei tjáð andartakið
með orðum. Um leið og við setjum
andartakið í orð er það horfið. Eitt-
hvað sem var.“
Þeir sem eru úr árgangi 1958 frá
Vestmannaeyjum, telja sig vera um
margt sérstæðari en aðrir árgangar,
og er það ekki síst manni eins og Óla
Pétri að þakka, sem nú er farinn í
hinstu ferðina, til þeirra strandar
sem bíður okkar allra.
Óli Pétur var um margt óvenju-
legur maður, prakkari af Guðs náð
og með afgerandi tjáningarmáta,
brosið hans og augnsvipur, þegar
svo bar til, lýstu engu öðru en blúss-
andi sakleysi og gómennsku. Hann
setti vissulega sinn svip á mannlífið í
Vestmannaeyjum, minnugur um
marga hluti og fróður um Eyjarnar,
áhugasamur og góður ljósmyndari
og tók myndir af mannlífinu og ein-
stökum atburðum á heimaslóðum.
Þó Óli Pétur hafi kannski ekki ver-
ið eins og þorri fólks, þá var hann
ætíð einlægur á sinn barnalega hátt
og það var m.a. það sem gerði okkar
góða félaga og skólabróður einstak-
an.
Sl. sumar, er árgangurinn kom
saman, lét hann sig ekki vanta, frek-
ar en fyrri ár, þar fangaði Óli Pétur
augnablikið með stæl og skarð það
sem hann skilur eftir verður ekki
fyllt en góðar og litríkar minningar
eigum við þó eftir um manneskju
sem var gegnheil allt til dauða.
Um leið og við úr árgangi 1958 frá
Vestmannaeyjum kveðjum góðan fé-
laga með söknuði og hlýhug höldum
við þétt um góðar minningar og
þökkum samfylgdina Við viljum
færa móður hans og systkinum
ásamt öðru venslafólki okkar inni-
legustu samúðarkveðju.
Við vitum að nú er Óla Pétri búin
dýrleg vist við fætur frelsarans og að
faðir hans, er lést 4. janúar sl., tekur
hann einnig í faðm sér.
Ljúfust minning lifir í hjörtum.
Árgangur 1958 úr
Vestmannaeyjum.
Það átti enginn von á því að svo
stutt yrði á milli þeirra feðga Sveins
og Óla Péturs eins og raun varð á.
Sveinn lést 4. janúar sl. eftir erfið
veikindi í tæpt ár. Það er eins og þeir
hafi þurft að fylgjast að eins og oft
áður. Allatíð mjög nánir og mikið
saman, nánast alltaf nema þegar
Sveinn var á sjónum. Ársgamall varð
Óli Pétur mikið veikur og þegar
Sveinn kom heim af sjónum og sá
hve mikið var af honum dregið, tók
hann drenginn í fangið fór með hann
út í bíl og upp á spítala að leita eftir
hjálp. Þar tók læknir barnið strax í
sína umsjá til aðhlynningar. Eftir
dágóða stund kom læknirinn fram,
fullur samúðar, og sagði föðurnum
að þetta væri búið, barnið væri dáið.
Eins og alltaf, fyrr og síðar, var
Sveinn fljótur að hugsa og fram-
kvæma. Hann hentist inn til drengs-
ins, blés í hann og hnoðaði þangað til
hann fór að anda og lifði. Sveinn var
einstakur með að láta það sem hann
framkvæmdi ganga upp. Ótrúlega
fljótur að hugsa og bregðast rétt við.
Um þetta atvik vildi hann aldrei
ræða, enda ekki vanur að upphefja
sjálfan sig hann Sveinn Hjörleifsson.
Óli Pétur braggaðist fljótt og varð
hraustur og sterkur strákur. Til þess
var tekið hvað hann var duglegur í
krakkaleikjum með nágrannabörn-
unum í götunni. Svolítill prakkari,
stundum dálítið þver, en alltaf bros-
mildur og hlýr. Hann hóf nám í
Barnaskóla Vestmannaeyja og
dásamaði kennarana sína frá þeim
tíma. Árin 1974 til 1976 var hann hjá
Henry og Þóru Siggu systur sinni
sem þá bjuggu í Reykjavík. Þar gekk
hann í Öskjuhlíðarskólann og líkaði
vel. Var kappsfullur við námið og
fékk viðurkenningu fyrir námsár-
angur. Sérstaklega var talað um
vandaðan frágang verkefna sem
hann nostraði við og skreytti.
Þegar hann hafði aldur til fór hann
að vinna hjá Vestmannaeyjabæ og
síðar í 15 ár í Vinnslustöðinni. Þar
var hann aðallega í saltfiski, síldar-
söltun o.fl. Alltaf traustur og trúr
segja yfirmenn hans þar. Það sem
hann kunni og gat, passaði hann vel,
bæta þeir við.
Fyrir nokkrum árum hætti hann
þar og annaðist kindur og hesta með
pabba sínum sem þeir feðgar áttu.
Þar snerist hann í einu og öllu og var
Sveini mikilvæg stoð og stytta í því
öllu saman.
Frístundirnar var hann ekki í
vandræðum með, ljósmyndaði mikið
og framkallaði sjálfur í góðri aðstöðu
sem hann kom upp heima hjá sér.
Hann átti mikið myndasafn, vel
geymt og skipulagt. Stundum var
hann að glettast og sprella í fram-
kölluninni gagnvart fjölskyldu og
vinum, allt var það í léttum dúr.
Hann var líka oft að leika sér í eld-
húsinu, búa til uppskriftir að ein-
hverju nýju og matreiða það. Þá kom
það fyrir að hann kom, ljómandi af
ánægju, yfir götuna til okkar Erlu og
gaf okkur að smakka. Hann var allt-
af gjafmildur. Það gat verið sulta í
krukku, kæfa í dós, ís eða desert í
skál. Allt ljómandi gott hjá honum
blessuðum. Útilokað var að fá þessar
nýju uppskriftir, hann bara hló. Óli
Pétur var svolítið tækjafrík, átti góð-
ar myndavélar og framköllunartæki.
Ýmis þægileg tæki í eldhús, radíó-
tæki o.fl. þess háttar, hafði hann
ánægju af að kaupa. Annað slagið
keypti hann bækur, sem hann grúsk-
aði í, m.a. um skyndihjálp, læknis- og
heilsufræði, hringdi svo og sagði mér
að hverju hann hefði verið að komast
að raun um. Nýlega var hann búinn
að fjárfesta í ritverkinu Ísland í ald-
anna rás, þriggja binda stórvirki.
ÓLAFUR PÉTUR
SVEINSSON