Morgunblaðið - 27.03.2004, Síða 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 27. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
óslitið til ársins 1974 eða í 23 ár. Á
þessum árum voru miklir umbrota-
tímar í bæjarmálum. Mörgum góð-
um málum var komið í framkvæmd
og hornsteinar lagðir að öðrum. Hér
sem annars staðar lagði Guðjón fram
mikið dagsverk sem við íbúar Sauð-
árkróks njótum í dag.
Í mínum huga á enginn einn
stærri hlut að uppbyggingu íþrótta-
mannvirkja í Skagafirði en Guðjón.
Með þeim var lagður grunnur að því
þróttmikla íþróttastarfi sem verið
hefur í Skagafirði. Hann skildi vel
hvers virði er að halda ungu fólki að
heilbrigðu íþrótta- og félagsstarfi.
Æsku- og íþróttafólk í Skagafirði á
um mörg ókomin ár eftir að njóta
þess sem Guðjón sáði til með ein-
stakri eljusemi og dugnaði. Fyrir
það allt verður seint fullþakkað.
Hinn 17. júní 1984 sæmdi forseti
Íslands Guðjón Riddarakrossi hinn-
ar íslensku Fálkaorðu fyrir störf að
félagsmálum. Þessa miklu viður-
kenningu bar Guðjón með sóma.
Í öllum sínum störfum naut Guð-
jón þess að vera drengskaparmaður
og málafylgjumaður, hélt fast á sínu
og var laginn að koma málum í höfn.
Það var einstaklega gott að vinna
með Guðjóni og ávallt var hægt að
treysta verkum hans. Verk hans
voru ekki aðeins vel gerð heldur
einnig vel framsett.
Leiðir okkar Guðjóns lágu saman
strax á mínum unglingsárum. Ég
minnist hans sem samstarfsmanns,
ráðgjafa og mikils vinar. Ég minnist
þess ekki að nokkurn tímann hafi
skuggi fallið á okkar mikla og langa
samstarf. Samstarf sem verið hefur
mér mjög dýrmætt.
Guðjón var mikill gæfumaður í
einkalífi. Hann kvæntist stuttu eftir
komu sína til Skagafjarðar Ingi-
björgu Kristjánsdóttur, mikilli
sómakonu. Engum er mögulegt að
skila slíku dagsverki í félagsmálum
sem Guðjón gerði nema eiga sér
traustan og góðan lífsförunaut.
Barnahópurinn var stór og Bárustíg-
ur 6 stóð ævinlega öllum opinn. Bið
ég algóðan Guð að veita Boggu og
fjölskyldunni styrk í sorginni.
Þegar ég sat hjá mínum góða vini
heima á Bárustígnum fyrir fáeinum
dögum fann ég að degi var tekið að
halla, þótt ekki hvarflaði að mér, að
það yrði okkar síðasta samveru-
stund. Ég kveð minn kæra vin með
orðum Stephans G. Stephanssonar;
Þar leið burt í sólskinið sálin hans hljóð.
Ég sá það, er falið var skilningi hinna.
Hún var hans innsta en ósungna ljóð,
Með arnsúg í væng heim til dalanna sinna.
Blessuð sé minning þín kæri vin-
ur.
Stefán Guðmundsson.
Í dag er kvaddur hinstu kveðju
einn þeirra manna er mótuðu sam-
félag okkar Skagafirðinga á þriðja
fjórðungi síðustu aldar, maður sem
alist hafði upp við hugsjónir ung-
mennafélagshreyfingarinnar um
ræktun lýðs og lands, félagsmála-
maður sem óhvikull barðist fyrir því
sem hann taldi horfa til bóta og
framfara í samfélaginu. Vorið 1940
kom hann lærður íþróttakennari
norður í Skagafjörð teymandi reið-
hjól sitt norður yfir Vatnsskarð sem
þá var ófært bílum vegna aurbleytu,
til að taka að sér sundkennslu við
hina nýju sundlaug í Varmahlíð. Þar
með var lífsbraut hans mörkuð og
framtíðarstaður fundinn á Sauðár-
króki.
Íþrótta- og menntamál voru Guð-
jóni jafnan hugleiknust. Hann barð-
ist fyrir uppbyggingu íþróttamann-
virkja á Sauðárkróki, stofnaði til og
stjórnaði námsflokkum á Sauðár-
króki á árunum 1974–1978 meðan
hann var formaður skólanefndar í
bænum og vann þá ötullega að stofn-
un Fjölbrautaskólans á Sauðárkróki
sem tók til starfa 1979. Mörgu þessu
gat hann komið til leiðar vegna þess
að hann var áhrifamaður í félags-
málum, sat alllengi í bæjarstjórn og
um tíma oddviti Framsóknar-
flokksins í bænum.
Kynni mín af Guðjóni Ingimund-
arsyni áttu sér fortíð því að faðir
minn og hann voru skólabræður frá
íþróttaskólanum á Laugarvatni vet-
urinn 1937–1938 og héldu vináttu
alla tíð síðan. Eftir að ég tók við Hér-
aðsskjalasafninu á Sauðárkróki kom
Guðjón til mín oftlega og spjallaði,
þá kominn á efri ár, hættur kennslu
og félagsmálavafstri. Þá afhenti
hann safninu eitt og annað er varðaði
sögu félags- og íþróttamála í hér-
aðinu. Þar kynntist ég Guðjóni bet-
ur, lágvöxnum manni, hæglátum og
íhugulum, vissi þó að undir niðri bjó
nokkurt skap, hafði reyndar einu
sinni orðið vitni að því þegar ég ung-
ur drengur í sundnámi á Króknum
hlustaði á hann lesa yfir einum sund-
félaga mínum fyrir stríðni og áreitni,
það sem nú mundi kallað einelti. Það
hugtak var víst ekki til þá en Guðjón
tók hart á því og kvað niður þegar í
stað.
Mér er ljúft að minnast kynna
minna af Guðjóni og fjölskyldu hans.
Það var ánægjulegt að koma í bóka-
herbergið hans og renna augum yfir
bækurnar sem hann hafði bundið
sjálfur af mikilli smekkvísi, því hann
var snilldarbókbindari og fékkst við
það talsvert eftir að hann komst á
eftirlaunaaldur. Eftirtektarverð var
sú snyrtimennska sem þar ríkti og
einkenndi allt hans fas og umgjörð.
Það var happafengur Skagfirðing-
um að fá hinn unga Strandamann
hingað norður vorið 1940 og fá síðan
að njóta starfskrafta hans í hálfa öld.
Sú sveit er vel skipuð sem hefur slíka
menn innan borðs sem Guðjón Ingi-
mundarson.
Ingibjörgu, börnum þeirra og öll-
um ástvinum sendi ég samúðar-
kveðjur og bið þeim allrar blessunar.
Hjalti Pálsson.
Einn af burðarásum Sauðárkróks
á síðustu öld er allur. Fyrir þá sem
eru fæddir og uppaldir á Króknum
var Guðjón Ingimundarson hluti af
tilverunni, hvort sem það var í sund-
lauginni, þar sem hann var forstöðu-
maður, við kennslu íþrótta og smíða
eða fyrir störf að sveitarstjórnar- og
ungmennafélagsmálum. Til að geta
vaxið og dafnað þarf Sauðárkrókur
að eiga menn eins og hann, menn
sem unna heimkynnum sínum af
mikilli einurð og fórnfýsi og hafa
sterka framtíðarsýn. Hann starfaði
sem farsæll kennari við skólana á
Króknum í áratugi, þar af var hann
skólastjóri Barnaskólans eitt skóla-
ár. Hann var í skólanefnd Sauðár-
króks til margra ára og var alla tíð
umhugað um skólamálin. Átti hann
stóran þátt í uppbyggingu barna- og
gagnfræðaskólans.
Frá því að ég fór að vinna við
grunnskólann höfum við Guðjón oft
rætt um menntamálin, enda var
hann einlægur baráttumaður fyrir
framgangi skólanna. Ég hitti hann
fyrir stuttu og þá eins og alltaf
spurði hann: ,,Hvað er títt í skóla-
málunum?“
Guðjón bar gæfu til að halda
heilsu fram á efri ár og vera vel inni í
öllum málum. Það var lærdómsríkt
að rökræða við hann, því ekki vorum
við alltaf sammála um forgangsröð-
ina í uppbyggingu bæjarins. Síðustu
árin átti frekari efling sundlaugar-
innar hug hans allan og minnti hann
mig gjarnan á að líta ætti á laugina
eins og hverja aðra kennslustofu og
hlúa að henni sem slíkri. Því miður
entist honum ekki aldur til að sjá
draum sinn um betri sundlaug verða
að veruleika en þegar sá dagur kem-
ur verður baráttu hans minnst með
virðingu og þakklæti.
Fjölskyldu Guðjóns sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Óskar G. Björnsson.
GUÐJÓN
INGIMUNDARSON
Það hafði spurst út
að Finnbogi væri
kominn með kærustu
og þetta þóttu mikils-
verð tíðindi fyrir norðan á þeim
árum. Meðal bekkjarsystkina
hans í Menntaskólanum á Akur-
eyri ríkti eftirvænting. Það var
augljóst að breyting hafði orðið á
Finnboga. Það var komin yfir
hann einhver ró og staðfesta. Það
var eins og hann fylgdist ekki eins
vel með hvað var að gerast í
kringum hann og áður, já það var
næstum því eins og það lýsti af
ásjónu hans.
Og svo kom að því að við skild-
um hvers kyns var. Finnbogi var
hamingjusamur. Sveina bauð
strax við fyrstu kynni af sér ein-
stakan þokka. Lífsgleði og
ábyrgðartilfinning voru eiginleik-
ar í fari hennar sem hún samein-
aði á sinn persónulega hátt. Hún
var ekki forvitin en hluttekning
og næmi hennar á kjör og tilfinn-
ingar annarra einkenndi hana og
SVEINBORG HELGA
SVEINSDÓTTIR
✝ Sveinborg HelgaSveinsdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 13. júní 1948.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 13. mars
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Víði-
staðakirkju í Hafnar-
firði 26. mars.
gerði hana m.a. ein-
staklega hæfa í starfi
sínu sem hjúkruna-
kona. Á háskólaárun-
um okkar skóla-
bræðra í Reykjavík
voru samfundir færri,
en fleiri urðu þeir aft-
ur þegar við vorum
samskipa í fram-
haldsnámi Lundi í
Svíþjóð. Dætur okkar
voru á sama reki og
um tíma á sama
barnaheimili.
Aldrei slitnaði vina-
sambandið þótt mörg
ár liðu milli samfunda. Sveina
hafði ekkert breyst, en lífsreynsla
hennar efldi hana. Hún var búin
að koma upp dætrum þeirra Finn-
boga og var áfram þeirra stuðn-
ingur og skjól og hún hélt áfram
að mennta sig og var af lífi og sál
í því sem hún tók sér fyrir hendur
hverju sinni. Hún fylgdist með því
fólki sem hún bast vinar- og
tryggðaböndum og það var bæði
gefandi og styrkjandi að eiga
hana að vini, ekki síst ef umræðu-
efnið var viðkvæmt.
Sveina kom inn í líf Finnboga á
réttum tíma. Það var komið að
lokum menntaskólaáranna og lífið
blasti við með öllum sínum mögu-
leikum og öngstrætum. Ekki
vantaði viljann og kraftinn í minn
gamla skólabróður, hvorki fyrr né
síðar. Það kom strax í ljós þegar
við á forskólaaldri lágum á stofu-
gólfinu heima hjá honum í íbúð-
inni við Löngumýrina á norður-
brekkunni á Akueyri. Gólfin voru
úthafið og Finnbogi var bæði út-
vegsmaður og skipstjóri á stærsta
skipinu. Það var mikið verk að
taka til að leik loknum áður en
mamma hans kom heim. Legó-
kubbar voru uppistaðan í allri
mannvirkjagerð og flotinn dreifð-
ur um alla íbúðina – leiksviðið var
úthafið og landhelgisdeilan var yf-
ir og allt um kring í leikjum okkar
félaga á þessum árum. Og það var
eðlilegt því hvernig hefði sjávar-
útvegurinn getað orðið uppistaða
velmegunar ef Íslendingar hefðu
ekki tekið öll ráð yfir fiskimið-
unum sjálfir. Áhugi Finnboga á
þessum málum var smitandi og
það var sjálfsagt mál að fylgja
ráðum hans og leiðsögn.
Með Sveinu rættust stórhuga
draumar Finnboga. Hæfileikar
hans, útsjónarsemi og kraftur
fengu að njóta sín. Afskipti hans
af sjávarútvegsmálum og rekstri
fyrirækja þeim tengdum endur-
spegla leiki okkar og merkilegan
hátt. Að vísu forðaði ég mér af
þeim vettvangi en hef fylgst með
álengdar fjær og oft kannast við
gamlan leikfélaga.
Í tvö ár hafa þau hjón barist við
krabbameinið sem Sveina greind-
ist með og sú barátta var hörð og
henni er nú lokið. Baráttan var
borin uppi af lífsvilja og þreki, en
einnig af þeirri auðmýkt sem lífs-
baráttan sjálf kennir manni smám
saman.
Góður Guð gefi að sú hamingja
sem Sveina var í lífi Finnboga og
fjölskyldunnar allrar styrki og
verndi þau í sorginni.
Pétur Pétursson.
Elsku dóttir mín,
nú ertu búin að fá
hvíld eftir erfið veik-
indi. Þú varst alltaf
sterk og ætlaðir að vinna þetta
stríð en eins og sagt er, þeir
deyja ungir sem guðirnir elska.
Elsku Magga Stína mín, ég á
margar yndislegar minningar um
þig sem ég geymi í hjarta mínu,
langar að kveðja þig með þessu
fallega ljóði. Far þú í friði.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Þín
móðir
Níu ára stelpa stendur og horf-
ir á eftir föður sínum þar sem
hann gengur út götuna með litlu
systur í fanginu. Hún og systk-
inin skilja ekki alveg hvað er á
seyði en vita að hún kemur ekki
aftur. Árin líða, minningin um
litlu systur minnkar en sársauk-
inn hverfur aldrei alveg.
Átján árum síðar sitja þær
MAGÐALENA KRIST-
ÍN BRAGADÓTTIR
✝ Magðalena Krist-ín Bragadóttir
fæddist í Purkey á
Breiðafirði 29. des-
ember 1957. Hún
andaðist á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 13. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
23. mars.
saman í rútu á leið á
heimaslóðir og eins
og stórum systrum
sæmir, leggur hún
handlegginn hug-
hreystandi utan um
þá yngri og brosir
með glampa í augum,
þetta verður allt í
lagi.
Sof þú rótt í sælum frið
hjartað trygga, bjarta,
blíða.
Búin varstu lengi að stríða
þjáning sára og sorgir við.
Sof þú rótt í sælum frið.
Feigðarhúm nú felur oss
moldir þínar, móðir, kona.
Mannsins prýði, gleði sona,
dóttur þinnar dýrast hnoss.
Feigðarhúm nú felur oss.
Lifðu sæl í sólarheim.
Engilvængjum önd þín líði
upp í Drottins dýrðargeim.
Lifðu sæl í sólarheim.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Magga mín, nú er komið
að kveðjustund í annað sinn. Nú
er jarðvist þinni lokið svo allt of
fljótt, einhvern veginn var ég allt-
af viss um að þú hefðir þetta af,
þú barðist til síðasta dags en mik-
ið held ég að hvíldin hafi verið vel
þegin.
Takk fyrir allt, elsku systir,
takk fyrir að bera alltaf virðingu
fyrir mér og minni uppeldisfjöl-
skyldu.
Kæru Bragi Hlífar, Thelma
Dögg og Kalli, Guð veri með ykk-
ur.
Sjáumst síðar Magga mín, þín
systir
Björg Ólöf.
Elsku Magga Stína systir, með
þessum fátæklegu orðum kveðj-
um við þig. Það eru margar minn-
ingar sem koma upp í huga okkar
systkinanna.
Oft var mikið fjör og mikið
brallað í þessum stóra systkina-
hópi á Skúlagötu 11 í Stykkis-
hólmi. Oft minntir þú okkur á að
þú værir elsta systirin og eflaust
hefur það stundum verið erfitt
fyrir þig að vera elst af okkur
stelpunum og stjórna þessum
stóra hópi. Góðar minningar um
liðnar stundir með þér sem við
hefðum viljað að yrðu svo miklu,
miklu fleiri geymum við í hjörtum
okkar. Við vitum að nú líður þér
vel og að pabbi tekur vel á móti
þér.
Elsku mamma, Kalli, Bragi
Hlífar og Thelma Dögg, við send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum ykkur Guðs
blessunar á erfiðum tímum.
Elsku Magga, við kveðjum þig
með þessum orðum:
Græðum saman mein og mein,
metumst ei við grannann,
fellum saman stein við stein,
styðjum hverjir annan.
Plöntum, vökvum rein við rein,
ræktin skapar framann.
Hvað má höndin ein og ein?
Allir leggi saman!
(Matthías Jochumsson.)
Þín
systkini.
Kæra vinkona.
Það er sárt að missa þig en nú
ert þú laus úr þínum erfiðu veik-
indum. Við vorum svo lánsamar
að vera vinkonur og áttum marg-
ar góðar stundir saman alveg frá
því við vorum stelpur í Hólminum
og báðar eigum við tvö yndisleg
börn sem er það dýrmætasta.
Sofðu rótt, elsku Magga mín, og
takk fyrir allt.
Elsku Helga, Kalli, Bragi,
Telma, systkini og aðstandendur,
megi algóður Guð styrkja ykkur á
þessari sorgarstundu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þín vinkona
Linda Braga.