Pressan - 31.10.1991, Blaðsíða 4

Z^Ori
D&y & A/8ght
UR PRESSAN 31. OKTÓBER 1991
Skemmtilegir skór bæði á
karla og konur í
Cinderellu í
Borgarkringlunni.
Café %pmance
Einn af þessum sérstæðu stöðum sem fáir vita um,
en ef þú kemur þangað einu sinni liggur leiðin
þangað aftur og aftur.
Og það er alltaf eitthvað sem kemur manni á óvart;
spilað á píanó, blásið í saxófón, nú svo er þetta
líka tilvalinn staður til að skreppa á með
viðhaldinu, sitja við arininn og horfast í augu,
það er líka-í góðu lagi að fara með
karlinn, þennan eina
sanna, eða með stelpunum^
í saumaklúbbnum. Að
minnsta kosti staður fyrir
alla með toppþjónustu.
Á Café Romance eitt afþessum kvöldum komu fram Rósa Ingólfs og
Linda Pétursdóttir ésamt flokki fríðra kvenna og sýndu það nýjasta frá
tískuversluninni SÉR.
BORGARKRINGLAN Ein af þessum fáu hlýlegu og skemmtilegu verslunarmiðstöðvum.
Þegar ég leit þar inn um daginn fann ég heila Simpson-fjölskyldu á gangi ræðandi við yngri
kynslóðina. Einnig fann ég allsérstæða verslun er ber nafnið FIL A FIT og er ein sinnar
tegundar hér á landi. Hún sérhæfir sig í skyrtum og slifsum í öllum stærðum, litum og gerðum
fyrir bæði kynin.
/j/

Brillering í blús
lsHRÐIN0UR
og ævintýri hans
í Reykjavík
Þetta var árið sem við
Reimar dúxuðum, eins og
sagt hefur verið frá í ítarlegu
máli upp á síðkastið, lesandi
minn, og ekki allt komið
enn. En hvers vegna á líka
að hætta góðum sögum? Er
það ekki skylda sögumanns
við skrásetjara og skrásetj-
ara við lesendur að
skemmta, halda glæðum í
sögunni. Niður með svart-
nættisþruglið! Mér hefur
stundum komið til hugar
hvers vegna við borgum
himinhá afnotagjöld af út-
varpi og sjónvarpi, er það til
að sýna okkur fræðsluþætti
sem allir eru á einn veg;
heimurinn er að farast? Er
það til að flytja okkur kvik-
myndir í svarthvítu um sorg-
ir og sifjaspell? Er það nú
upplífgun í skammdeginu.
Nei, höldum áfram með æv-
intýri Reimars, sem er sama
og ævisaga mín, það er ekki
allt komið enn.
Sem betur fer dreif eitt og
annað á daga okkar þessa
tvo daga sem við urðum að
bíða þar til miðsvetrarpróf
voru afhent. Reimar fór í
prufu til Sturlunga, hljóm-
sveitarinnar skæslegu sem
fyrst hljómsveita varð síð-
hærð í þá daga. Þetta gerðist
á þeim tíma þegar Shadows
voru að geispa golunni og
Bítlarnir og Rolling Stones
og Pretty Things og aðrar
frábærar grúppur voru að
taka yfir. Reimar var skikk-
anlegur á gítar en hann var
undarlega fastheldinn á
gamla hluti í mússíkkinni.
Hann var svo sjúklegur
Shadows-aðdáandi að hann
vildi ekki þetta nýja sánd.
Annar var líka veikleiki
hans í tónlist og lífi. Hann
varð alls staðar að vera aðal-
maðurinn. Ég held helst
hann hafi talið að þeir i Sturl-
ungum ætluðu sér að gera
hann að hljómsveitarstjóra
strax á fyrstu æfingunni. En
Reimar var ekki einn um að
kunna skil á mússíkk. Ég
kunni ekki á eitt einasta
hljóðfæri en ég gat sungið.
Og ég var töluvert á undan
minni samtíð, sem sést á því
að ég var dágóður ræfla-
rokkari með ekki ósvipaðan
stíl og Johnny Rotten á þeim
dögum þegar Johnny Rotten
kúrði enn í vöggu, blautur
og syfjaður, og beið eftir pel-
anum frá mömmu sinni.
Einn daginn, í sól og stór-
kostlegri birtu, lét Reimar
draga Kadilakkinn í gang og
við ókum austur í bæ að
hitta strákana í Sturlungum.
Bílinn malaði eins og kol-
svört gaddaskata eftir göt-
unum. Reimar var alltaf að
gefa honum inn og segja: —
Finnurðu í honum tökurnar,
Nasi? Er þetta ekki frábær
vagn?
Þeir í Sturlungum voru að
opna bílskúrinn þar sem
þeir æfðu þegar við Reimar
renndum að með lágmælt-
um V-8-drunum. Það var bú-
ið að stilla upp hljóðfærun-
um og þeir tjáðu sig fúsa til
að hlusta á Reimar. Reimar
upp á senu, greip einn gítar-
inn og tók stórkostlegt sóló.
Það var bara eitt í veginum.
Þetta var Shadows út í gegn.
— En þetta er Shadows-
sound maður, sagði sá sem
hafði orð fyrir Sturlungum.
Hann hét Gústaf og var kall-
aður Gubbi. Forljótt feitt
kvikindi með sólskinsgult
hár og rétt sást í rauðan þrút-
inn nebba út úr öllu saman.
— Geturðu ekki spilað dálít-
ið grúví mússíkk?
— Shadows eru nú helvíti
góðir, sagði Reimar.
— Þeir eru halló, sagði
Gubbi hljómsveitarstjóri og
stelpa sem var á staðnum
flissaði. Reimar stokkroðn-
aði. Hann þoldi illa þegar
stelpur hlógu að honum.
Nú fóru Sturlungar í gang.
Þeir vildu sýna hvernig átti
að fara að þessu. Þeir voru
hrikalega góðir. Bílskúrinn
nötraði og skalf, svo terpen-
tínuflaska og málningardoll-
ur sem stóðu á hillu upp við
einn bárujárnsvegginn
skulfu. Söngvarinn hafði
ekki látið sjá sig og mússíkk-
in sem var á döfinni var blús,
lesandi góður, ósvikinn blús,
hrár og harmþrunginn. Og
þar sem ég var ættaður frá
Afríku gat ég ekki stillt mig.
Áður en ég vissi hafði ég
stokkið upp á eplakassa,
gripið mækinn og byrjað að
tjá tilfinningar mínar. Ég
söng um föður minn, sem ég
saknaði svo mjög. Fyrsta lín-
an sem ég grenjaði á ensku
yfir bílskúrinn var þessi; My
father's been away a long
long time, ye-ah. En það
þýðir; kominn er dagur og ár
síðan ég hef séð kallinn
hann pabba. Og allt í einu
lifnaði lagið. Textinn kom af
sjálfu sér, ég gólaði og grenj-
aði lagið út í hljómleikahöll-
ina eins og Van Morrison í tí-
unda veldi og Sturlungar
drundu að baki mér með öll-
um þeim sorgmædda seið-
andi hljómi sem blúsinn hef-
ur upp á að bjóða, því ég var
Afríkani og brúkaði ekki
blúsinn til að bæta við sorgir
mínar, ég var að syngja mig
frá þeim, og þegar lagið var
búið lá við að ég gæfi skít í
föður minn, sem hafði ekki
hirt um að hafa samband við
mig síðan ég fæddist.
Eg var tekinn í hljómsveit-
ina á staðnum. Reimar var
fjólublár af öfund og illsku.
Hann mátti ekki mæla fyrr
en við vorum komnir út í
Kadilakk. Þá sagði hann: —
Nasi, Nasi, Nasi, þetta urg
var ekki söngur.
— Shadows, ha! hló ég.
Alla leiðina heim töluðum
við ekki orð saman vegna
tónlistarlees ágreinings.
Ólafur Gunnarsson