Pressan - 28.05.1992, Side 28

28
FIMMTUDAGUR PRESSAN 28. MAI1992
AKSTURSÍÞ
R Ó T T I R
um en 750 cc.
31. maí. Kvartmíluklúbbur-
inn. íslandsmeistaramót í Jós-
epsdal.
14. júní. Kvartmíluklúbbur-
inn. fslandsmeistaramót í Jós-
epsdal.
25. júlí. Bifreiðaklúbbur
Skagafjarðar. fslandsmeistara-
mót á Sauðárkróki.
13. september. Kvartmílu-
klúbburinn. íslandsmeistaramót
í Jósepsdal.
KVARTMÍLA
Kvartmílumenn eiga eina
braut og er hún í Kaplahrauni.
Keppnislengd er 402 metrar fyr-
ir alla bfla en þeir eru flokkaðir
á fjóra vegu. Auðveldasti flokk-
urinn er „bracket", þar sem
keppendur leggja ekki allir af
stað í einu. Þetta er svokallaður
nákvæmnisflokkur þar sem öku-
maðurinn skiptir meira máli en
bfllinn. „Standardflokkur" er af
fagmönnum talinn mjög erfiður
og fylgja verður ströngum regl-
um. Keppnisfyrirkomulagið er
forskotakerfi og sáralitlar breyt-
ingar leyfðar á bflum. Þá kemur
götubflaflokkur en eins og nafn-
ið bendir til eru í þeim flokki
götuhæfir bflar. Leyfilegt er að
dytta að farartækjunum og „-
skreyta" með opnu pústi, „slikk-
um“ og ,,nitro“ sem er glaðloft
og talinn mikill og góður orku-
gjafi. Lagt er af stað á jöfnu og
kraftmesti bíllinn vinnur. í
fjórða flokknum eru sérsmíðaðir
keppnisbílar, 500-600 hestöfl og
eru eingöngu byggðir fyrir
hröðunarkeppni. Þessi tryllitæki
ná hundraði á tveimur sekúnd-
um.
í kvartmflu byggist allt á að
komast fyrstur í mark, án þess
að þjófstarfa, Galdurinn er að
taka af stað á réttum hundraðs-
hluta úr sekúndu.
28. júní, 12. júlí, 9. ágúst og
23. ágúst. Kvartmíluklúbbur-
inn. Islandsmeistaramót í Kap-
elluhrauni við Straumsvík.
MOTOCROSS
f „moto-cross“ er keppt á
mótorhjólum og fjórhjólum á
hringlaga braut og þá gjaman á
óskráðum og óskoðuðum farar-
tækjum, en yfirleitt sérstökum
keppnismótorhjólum. Brautin er
um einn kflómetri að lengd.
18. júlí, 15. ágúst og 12.
september. Moto-cross. Vél-
hjólaíþróttaklúbburinn. íslands-
meistaramót, hugsanlega í Jós-
epsdal.
MÓTORHJÓLAMÍLA
Mótorhjólamílan er kvart-
mílukeppni þar sem eingöngu
mótorhjólamenn keppa og er
keppnishaldið í höndum mótor-
hjólafrömuða landsins, Snigl-
anna. Mótorhjólamílunni er
skipt í marga flokka og hefur
hátíðinni einna helst verið líkt
við ættarmót mótorhjólaáhuga-
manna. I þessari keppni er not-
ast við sömu braut í Kapellu-
hrauni og kvartmflumenn gera.
16. ágúst. Mótorhjólamíla.
Sniglamir, Bifhjólasamtök lýð-
veldisins. Bikarmeistaramót í
Kapelluhrauni við Straumsvík.
KVARTMÍLA
EKKI EFNI
Á NEINUM
MISTÖKUM
Sigurjón Haraldsson
„Adrenalínið byrjar svona að
vætla tveimur, þremur dögum
fyrir keppni og keppnisdaginn
er maður orðinn mjög spenntur.
Það er mikið kikk sem maður
fær út úr þessu en það er ekki
auðvelt að útskýra það,“ segir
Sigurjón Haraldsson, núverandi
Islandsmeistari í kvartmflu og
sandspymu.
I kvartmflunni em eknir 402
metrar og fljótustu bflamir em í
kringum tíu sekúndur að fara þá
leið. f sandspymunni fara þeir
92 metra og þeir bestu em um
fjórar sekúndur að skjótast
spottann. í ljósi þess hversu
skamman tíma þetta tekur var
næsta spuming náttúmlega svo-
hljóðandi: Tekur þessu?
„Spennan felst meðal annars í
því hvað þetta er stutt. Á svona
stuttri vegalengd hafa menn
ekki efni á mistökum; ef þeir
klikka eitthvað er enginn tími til
að leiðrétta mistökin. Þetta veitir
ákveðna spennu og það verður
allt að ganga upp einn, tveir og
þrír,“ svarar Sigurjón.
Það er með bfladellu eins og
aðra dellu að hún heltekur menn
og tekur mikinn tíma. Verður
ekki öll fjölskyldan að vera í
þessu til að heimilisfriðurinn
haldist skikkanlegur?
„Fjölskyldan verður að
minnsta kosti að skilja að þetta
tekur sinn tíma — jafnvel þótt
hún sé ekkert í sportinu sjálf.
Þetta tekur mikinn tíma fjóra
mánuði á ári, en yfir veturinn er
rólegra. Á sumrin getur þetta
verið svolítið stíft.“
En þegar menn fara að ná
árangri fyllist þá ekki fjölskyld-
an stolti og hvetur þá áfram?
„Þegar maður eyðir svona
miklum tíma í þetta þá fer nú
fjölskyldan bara fram á árangur,
krefst hans. Þannig að menn
sem leggja mikið í þetta, bæði
tíma og peninga en uppskera lít-
ið, hljóta að vera í slæmum mál-
um,“ svarar Sigurjón og hlær.
Bfll Sigurjóns er upphaflega
Ford Pinto. Vél og gírkassi em
Sigurjón við Pintóinn sem búiö er aö breyta mikiö og er eingöngu notaöur í spyrnur.
úr Chevrolet, bíllinn er allur
smíðaður úr plasti og áli og
burðargrindin er úr rörum. Hann
er því mjög léttur, getur með
manni verið léttastur 950 til 960
kfló, sem ekki er talið mikið. En
er þetta ekki dýrt?
„Það er dálítið dýrt að starta
þessu en útgerðin er ekkert
voðaleg — ekki ef maður verð-
ur ekki fyrir einhverjum skakka-
föllum. Ef maður sleppur við
bilanir er þetta sáralítill tilkostn-
aður, ekki meiri en í hverju öðm
sporti."
RALL
Ólíklegustu bílar ná
frábærum árangri þegar
ekið er eftir nótum
Ægir Armannsson
auðveldlega misminnt í hita
leiksins og mistök em nokkuð
sem enginn hefur eíhi á að gera.
Þau geta kostað dýrmætan tíma
og skemmdir á bflum og, það
sem verra er, slys á mönnum —
reyndar er slysatíðni í keppni
hérlendis núll. Keppnislega og
frá öryggissjónarmiði er því
skynsamlegra að nota nótur seg-
irÆgir.
Að sögn hans krefst það mik-
illar æfingar að vera góður að-
stoðarökumaður. Þegar menn
hafa náð tökum á listinni hafa
þeir meira en lítið um það að
segja hver árangur næst. „Eg
myndi segja að hlutur okkar
sem sitjum hægra megin sé ekki
minni en hlutur þess vinstra
megin. Þeir sem þekkja sportið
og vita út á hvað þetta gengur
meta það sem við gerum og ég
held að góður aðstoðarökumað-
ur sé meira virði en tugir hest-
afla. Þeir eru engin aukaþyngd í
bflnum eins og margir virðast
halda,“ segir Ægir.
Af orðum hans má ráða að
það er samvinnan sem skiptir
máli ef verðlaun eiga að vinnast
í keppni. Og hann segir kikkið
ekkert minna af því að sitja í að-
stoðarmannssætinu, það sé góð
tilfinning að finna það á hreyf-
ingum bflsins — aðstoðaröku-
maður hefur aldrei tíma til að
líta upp — að allt gangi vel og
leiðbeiningamar komist til skila
eins og best verður á kosið.
4X4
Menn
endurnærast
Árni Páll Árnason
Oft virðist manni
sem hlutur aðstoðar-
ökumanna í rallinu
sé ekki talinn merki-
legur. Það ber að
minnsta kosti lítið á
þeim og einhvern
veginn hefur maður
litla hugmynd um
hvað þeir gera. Eru
þeir kannski bara
þama upp á jafrivæg-
ið? Eða til að þyngja
bílinn?
„Við náttúrulega
ráðum öllu um það
hvemig keyrt er, ég
hef sagt þetta áður og
stend á því,“ segir
Ægir Armannsson,
sem hefur tekið þátt í
keppni sem aðstoðar-
ökumaður í 12 ár.
„Þetta á sérstak-
lega við þegar keyrt
er eftir nótum. Þá em
leiðirnar skrifaðar
upp, hver einasta beygja og hver
einasti metri leiðarinnar. Síðan
les aðstoðarökumaðurinn þetta
upp fyrir ökumanninn. Við
skulum segja að þú sért að
keyra veg sem er mjög hlykkj-
óttur og með blindhæðum og þú
veist ekkert hvað kemur næst.
Þá les aðstoðarmaður beygjum-
ar, segir þér hversu krappar þær
em, hvað þú mátt fara þær hratt.
Og þegar kemur blindhæð segir
hann þér hvemig á að fara yfir
hana. Ef hinum megin er beinn
vegur þá er hægt að keyra yfir
hana á fullu án þess að hafa
nokkrar áhyggjur. Ólíklegustu
bflar ná ffábæmm árangri þegar
ekið er eftir nótum.“
Sumir rallarar reyna að leggja
leiðina á minnið í stað þess að
skrifa hana niður. Ægir segir að
það segi sig sjálft að menn geti
„Það spila ýmsir þættir inn í
þetta og ýmislegt sem fær fólk
til að fara af stað. Komast úl í
náttúruna, út í víðáttuna, í
snjóinn, og félagsskapurinn
hefur mikið að segja. Menn
ferðast í hópum og em miklir
vinir, hittast í skálum á kvöld-
in og spjalla og^ slappa af,“
segir Arni Páll Arnason, for-
maður Ferðafélagsins 4x4.
Hjá þeim hálendisfömm fer
engin keppni fram, en dellan
er söm, þótt engin séu veitt
verðlaunin. 4x4 em einskonar
hagsmunasamtök fyrir jeppa-
menn, félagsmenn em vakandi
fyrir öllum nýjurn reglugerð-
um sem snerta þá svo og öllu
öðm sem snertir jeppamenn á
einhvem hátt. Innan félagsins
er til að mynda starfrækt
tækninefrid, en helsta hlutverk
hennar er að vinna með Bif-
reiðaskoðuninni og fylgjast
með því sem er að gerast og
snertir jeppaeigendur beint.
En er þetta ekki firra að fara
að berjast í byl uppi á hálendi
að lokinni erfiðri vinnuviku í
stað þess að vera heima í hlýj-
unni og hvflast?
„Menn endumærast. Það er
farið af stað kannski sjö eða
átta á föstudagskvöldi og keyrt
til eitt, tvö að komið er í skála
og þar er slappað af. Löngunin
til að komast er svo sterk, dell-
an er svo mikil að menn bara
verða að fara,“ segir Árni.
Hann kveðst sjálfur koma
hress, kátur og úthvíldur til
vinnu á mánudegi þótt hann
hafi dvalið á fjöllum alla helg-
ina. Við komumst loks að
þeirri vísindalegu niðurstöðu
að þetta sé ekkert erfiðara en
ein góð helgi á öldurhúsum
borgarinnar — sennilega bara
auðveldara.
Svona jeppamennska er
sjálfsagt ekki ódýrasta sport
sem hægt er að stunda, en að
sögn Áma fara flestir sér hægt
í byrjun. Með tímanum koma
þeir sér upp bfl með þeim bún-
aði sem hugur þeirra stendur
til. Jeppamönnum hefur lengi
verið legið á hálsi fyrir að
skeyta lítt um öryggi og náttúr-
una. Gana bara á fjöll á striga-
skónum nánast, keyra yfir allt
sem fyrir verður og láta svo
hjálparsveitir um að draga sig
heim. Ámi segir þetta eiga við
lítil rök að styðjast og bendir á
að ekki hafi þurft að senda
hjálp til neinna félaga klúbbs-
ins síðasta vetur. „Við brýnum
mjög fyrir okkar fólki að gæta
fyllsta öryggis og vera með
allan nauðsynlegan búnað, en
þegar eitthvað kemur fyrir er
fólk mjög fljótt til að dæma
það sem óaðgæslu. Auðvitað
geta óhöpp alltaf orðið í jeppa-
ferðum sem og annars staðar,
en þar er yfirleitt ekki gáleysi
um að kenna," segir Ami að
lokum.