Heimilistíminn - 06.06.1974, Síða 8

Farabara og
lukkusteinninn
EINU sinni var litill bær i litlu
landi, langt langt i burtu, Litli
bærinn var eins og flestir aðrir
bæir, þar var lif og fjör á
götunum frá sólarupprás til
sólarlags. Hlaðnir vagnar óku
um, dregnir af fjörlegum hest-
um og á tröppunum utan við
litlu húsin stóðu börnin i bæn-
um og sungu gjarnan nokkra
söngva um hestvagnana.
Mennirnir, sem áttu þessa
vagna, voru að koma með
kartöflur og grænmeti til
bæjarins heiman að frá sér,
þar sem þeir ræktuðu það. All-
an daginn stóðu þeir á torginu
og seldu framleiðsluna, en að
kvöldi spenntu þeir hestana
fyrir á ný og héldu heimleiðis.
Þetta var góður, litill bær og
allir, sem þar áttu heima,
voru vissir um, að annar eins
bær væri ekki til i öllum
heiminum. En þarna var lika
til leyndarmál, sem enginn i
heiminum vissi um, nema
fólkið i litla bænum.
í miðjum bænum, i húsi úr
perluskeljum og filabeini, bjó
Farabara gamli, sem var elzti
ibúinn i bænum. Hann var með
sitt, hvitt skegg, sem náði al-
veg niður á tær og allir voru
löngu búnir að gleyma hvað
hann var gamall.
Það hafði gerzt einn heitan
8