Heimilistíminn - 06.06.1974, Page 39

Hvað kom eiginlega fyrir Claritu?
Enginn hefur getað skýrt það.
Hún æpti að ,,dýr” með vígtennur og stór augu
elti hana, og fyrir augunum á lögreglu og
blaðamönnum réðist þessi ósýnilega
vera ó hana og beit hana um allan líkamann
þaft skina að hún væri geðbiluð. Og ekki
bar á öðru: Ofarlegg á handlegg hennar
voru átta för eftir stórar tennur.
En hvernig i ósköpunum áttu lögreglu-
mennirnir að trúa söu stúlkunnar um
,,dýnö’\ sem hafði bitið hana? Hvaða
dýr? Hún reyndi að skýra það fyrir þeim.
— Það likist mannveru, en hafði stór, út-
stæð augu, var svart og virtist helzt svifa i
loftinu.
Það kemur aftur!
Clarita var lokuð inni i klefa, þar sem
hún hné snöktandi niður á gólfið. Nokkrar
minútur var hún róleg, en tók svo til að
hljóða á nýjan leik.
— Það kemur aftur!
„Dýrið” kom gegnum læstar dyrnar.
Clarita, sem var viti sinu fjær af hræðslu,
æpti, að það réðist á hana. Þreyttur iög-
reglumaður opnaði klefann og tók
stúlkuna fram á ganginn til sin. Og þar,
fyrir augum hans, gerðist dálitið ótrúlegt:
A handleggjum stúlkunnar og öxium birt-
ust skyndilega rauð för og sár eftir tenn-
ur, greinileg tannaför.
Nú varð lögreglumaðurinn álika skelfd-
ur og Clarita sjálf og þau til að sækja
hjálp. Lögreglustjórinn læknir var sottur,
og borgarstjórinn var einnig vakinn upp.
Læknirinn Mariano Lara, sem var fast-
ur lögreglulæknir, var heidur argur yfir
þvi að vera vakinn um miðja nott. Hann
sagði reiðilega, að hvaða fifl, sem væri,
gæti séð, að stúlkan væri flogaveik — og
siðan fór hann heim aftur að sofa.
En borgarstjórinn og lögreglustjórinn
urðu kyrrir — þeir voru ekki sammála
lækninum. Stúlkan gat alls ekki hafa bitið
sig sjálf. Tannaförin voru greinileg aftan
á hálsi hennar og öxlum. Hver gæti bitið
sjálfan sig þar?
Það sem eftir lifði nætur lá Clarita
örþreytt og svaf á sófa i ganginum og lög-
reglumenn höfðu stöðugar gætur á henni.
Þegar fara átti með hana i yfirheyrslu um
morguninn, hrópaði hún, að ,,dýrið” væri
enn að koma.
f þetta sinn var herbergið fullt af fólki,
og nokkrir blaðamenn höfðu bætzt i
hópinn.
Nú voru ,,dýrin” tvö
Þegar Clarita tók að hljoða, gripu tveir
lögreglumenn um hana og héldu henni á
milli sin. Skelfingu lostnir stóðu þeir og
horfðu á ósýnilegar tennur grafa sig inn i
hörund hennar. Hún var bitin i hálsinn,
handleggina og lófana. Eftir nokkrar
minútur seig hún saman og missti með-
vitund.
Læknirinn rannsakaði hana og tilkynnti
að eitthvað óskýranlegt hefði gerzt.
Tannaförin gátu allir séð, og Lara viður-
kenndi að hafa haft á röngu að standa um
nóttina — stúlkan gæti ekki hafa gert
þetta sjálf. Hann lét kalla til bæði borgar-
stjórann og biskupinn.
Þegar borgarstjórinn kom, hálftima
siðar, var Clarita kominn aftur tilmeðvit-
undar. Bitsárin voru farin að bólgna, og
önnur höndin var útblásin og bláleit, en
þar voru förin dýpst. Læknirinn og
borgarstjórinn ákváðu að flytja stúlkuna
á sjúkrahúsið, en i þvi tók hún að æpa enn
á ný, og i þetta sinn, að nú væru tvö ,,dýr”
að bita hana.
Borgarstjórinn vitnaði siðar fyrir rétti, að
hann hefði með eigin augum séð ósýnileg-
ar tennur ganga inn i háls stúlkunnar,
beggja megin við barkann. Bitið var á
hönd hennar, meðan hann hélt sjálfur i
hana. En ekkert lát varð á árásinni, þrátt
frir allt það fólk, sem viðstatt var og
reyndi að verja stúlkuna. Ekki var ráðizt
á neinn annan.
Það var fimmtán minútna akstur á
sjúkrahúsið.og þær voru eins og martröð.
,,Dýriö” gerði hverja árásina eftir aðra,
alveg þar til bifreiðin staðnæmdist, en þá
hvarf það.
Clarita lá lengi og aldrei kom dýrið á
meðan og ekki siðan. Hún hafði hvorki
fyrr né siðar upplifað neitt undarlegt af
neinu tagi.
Enginn hefur getað skýrt hvað gerðist.
011 vitnin voru sammála um að hafa séð.
hvernig sárin mynduðust en hvers konar
,,dýr” var um að ræða. gat enginn
imyndað sér.
— Þetta er það óhugnanlegasta, sem ég
hef séö, sagði Lara læknir eftir á — Ég var
hreint og beint stifur af hræöslu!
39