Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 7

Nei, heyrðu mig nú!
Mamma vildi sjá söngvamynd, pabbi glæpamynd
og þannig var það alltaf
— þau gátu ekki komið sér saman um neitt.
Gat þá verið, að þeim þætti eitthvað vænt hvoru um annað?
MAMMA og pabbi voru stööugt I háværu
þrasi um eitthvað. Þau eru það raunar
ennþá, en þegar ég var strákur, hafði ég
áhyggjur af þvi. En svo gerðist dálitið.
Þau voru aö þrasa um gauksklukkuna i-
eldhúsinu, þegar ég kom úr skólanum. Ég
stóö kyrr i ganginum og hlustaði. Það var
ekki nauðsynlegt að vera I eldhúsinu til að
sjá þetta allt fyrir sér. Mamma — sem
alltaf hafði allt i hendi sér og pabbi —
gangandi aftur og fram um gólfið, með
hendurnar i hárinu og uppgjafarsvip á
andlitinu.
— Það er ekkert vit i klukku, sem ekki
sýnir réttan tlma, benti mamma á, svo
skynsamlega að manni datt ekki i hug, að
hægt væri aö mótmæla þvi. En pabbi gat
það!
— Gauksklukkur eiga að vera til
skrauts, sagöi hann. — Það skiptir ekki
nokkru máli, hvaöa tima þær sýna, það er
fuglinn, sem öllu máli skiptir. Heyrðu mig
n(i Elin, við keyptum ekki þessa klukku
til að vita hvað timanum iiði. Það eru
fjórar klukkur I húsinu og að minnsta
kosti fimm úr. Nei, vina min. Við
keyptum klukkuna vegna fuglsins.
Allt i einu tók trégaukurinn að gala.
— Taldirðu það? spurði mamma.
— Auðvitaö ekki.
— Hann galaði niu sinnum, sagði
mamma, ennþá róieg.
Ég átti ekki erfitl með að imynda mér,
hvernig pabbi yppti öxlum. enginn gerir
það eins og hann. En klukkan var bara
þrjú.
Þau höfðu verið ósátt um þetta lengi.
Mamma vildi láta gera við klukkuna, en
pabbi neitaði. Hann sagðist ekki eyöa
peningum I viðgeröir á skrautmunum.
Ég stóð lengi i ganginum og horfði út
um gluggann, á laufið I garðinum og velti
fyrir mér, hvað ég yrði marga tima aö
raka þau saman. Mér leið æ verr. Mér
haföi gengiö illa I reikningi og stelpurnar
litu þar að auki ekki viö mér.
Það sem ég hafði verið stoltur, þegar
Knútur vinur minn sagði mér að hún
Magga, sem var svo sæt, heföi sagt að
henni litist svo vel á mig, aö hún vildi
gjarnan fara meö mér i paris.
Svo fórum viö og hoppuðum I paris eftir
skólatima, en liklega hef ég ekki verið
nógu skemmtilegur viö nánari kynni.
Henni fór að leiöast og talaði æ meira við
Jónsa. Það siðasta sem ég sá til hennar,
var að hún fór með honum aö veiða.
Jónsa, ekki nema það þó. Hann sem var
svo grobbinn.
Ekki bættu svo pabbi og mamma úr
þessu. Þau voru bókstaflega alltaf að
rifast.
Ég fleygði frá mér töskunni og fór fram.
Þegar ég tók mjólkina út úr Isskápnum,
voru þau búin að finna sér nýtt efni: vasa-
peningana hennar Ninu. Nina var orðin
fjórtán ára og hafði beöið um hækkun á
vasapeningunum. Mömmu fannst það
ofur skiljanlegt, en ekki pabba. Hann
sagðist vera á móti þessu vasapeninga-
kerfi. — Láttu hana fá það sem hún þarf,
þegar hún biður um það, sagði hann. —
Það gagnar ekkert aö hafa þetta ákveðna
upphæð á hennar aldri. Þörfin er
mismunandi frá viku til viku.
Ekki skorti mömmu gagnrök. — Allir
þurfa að læra aö skipuleggja peninga-
eyöslu sina, sagöi hún I prédikunarrómi.
— Ég er kominn heim, tilkynnti ég.
— Hæ, Jói! sagði mamma, en sneri sér
svo að pabba aftur. — Annars eyöileggur
þú kerfið með þvi að vera alltaf að láta
þau fá aukapeninga, benti hún á.
— Þessi var góður! sagði pabbi. — Hvað
þá með þig, sem ert alltaf aö kaupa eitt-
hvað handa þeim, sem þau ættu að nota
vasapeningana til? Ég er hræddur um aö
börnin okkar séu dekurbörn.
— Dekurbörn? Rödd mömmu var enn
róleg — eiginlega of róleg, aö mér fannst.
— Hver er það svo sem, sem dekrar við
þau?
Ég tók mjólkurglasiö og siöustu súkku-
laðikökuna og flýtti mér upp á herbergið
mitt. Þau tóku ekki einu sinni eftir þvi að
ég hvarf. Ég sat i þungum þönkum og
horfði út um gluggann meðan ég drakk.
Blöðin voru öll á niðurleið og skapið i mér
lika.
Satt aö segja voru það ekki Magga og
reikningsprófið sem áttu sök á þessu leiða
skapi. Þaö byrjaöi þegar ég heyrði Bjössa
og Svein tala saman i fatageymslunni I
skólanum. Þeir vissuekki að ég heyrði og
töluðu um kvöldið, sem þeir höfðu veriö
hjá méf siöast.
— Þau eru alltaf aö rifast, sagði Björn
hlæjandi og þá hló Sveinn lika. —
Aumingja Jói, skyldi honum ekki finnast
þetta leiðinlegt? Sveinn leyfði sér að
vorkenna mér. — Ég held bara að þau
rifist bæöi dag og nótt, bætti hann við.
Ég stóð eins og stytta og hreyfði mig
ekki, andaði varia. Ég var fullur af
heilagri reiði frá hvirfli til ilja. Ef ég heföi
ekki verið svona mikil raggeit, heföi ég
rokið á eftir þeim og varið heiður fjöl-
skyldunnar. En þess i staö stóö ég bara
hreyfingarlaus. En reiðin óx þegar á
daginn leið og þess vegna varð þaö að
7