Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 13

B <aR VI ; /
9 a /V C
Elgurinn
og spætan
STÓRI elgurinn, sem kallaður
er konungur skógarins er á
beit á sléttu einni langt inni i
skóginum. Það er eldsnemma
morguns og daggardroparnir
glitra i sólskininu. Hér var
sannarlega safarikt og góm-
sætt gras, hugsaði hann og
þetta er meira að segja rétt
hjá rjóðrinu, sem ég er vanur
að liggja i á daginn.
Honum finnst allt ósköp
indælt og skemmtilegt og
hámar i sig grasið. Þegar
hann er orðinn vel mettur,
leggur hann leið sina út að
skógarjaðrinum og að litilli
tjörn, þvi að maður verður
þyrstur af svona miklu grasi.
Elgurinn ætlaði einmitt að
fara inn i skóginn aftur, þegar
hann fann eitthvað hart um
annan afturfótinn á sér. Hann
sparkar til að losna við þennan
kalda, glansandi hlut, en það
dugar ekki. Nú sér hann hvað
þetta er: blikkdós, sem hann
hefur stigið ofan i. Sjálfsagt
hefur eitthvert fólk i skógar-
ferð skilið hana hér eftir.
Þvi meira sem elgurinn erf-
iðar við að losna við dósina,
þeim mun þreyttari verður
hann, og reiðari. Hann blæs og
hvæsir, sparkar og stekkur I
allar áttir og loks er hann svo
uppgefinn að hann hnigur nið-
ur i grasið. Hvað á hann að
gera? Dósin meiðir hann og
hann nær henni ekki af sjálfur.
Seinna um daginn átti refur-
inn leið framhjá og sér elginn
liggja úti á sléttunni. — Liggur
þú hér? geltir hann, þvi að
refir gelta. — Ég hélt að þú
hvildir þig i r jóðrinu á daginn.
— Komdu og hjálpaðu mér,
segir elgurinn. — Þú ert svo
slægur og slyngur. Geturðu
ekki fundið ráð til að ná af mér
þessari blikkdós?
Refurinn reynir sitt bezta,
bæði með kjafti og klóm, en
loks varð hann að gefast upp
lika. — Þetta verður einhver
sterkari en ég að reyna, biddu
aðeins, ég ætla að sækja
björninn.
Hann stökk af stað, löngum
skrefum og upp i hiðið til
bjarnarins. Bangsi sat og var
að háma i sig hunang úr búi,
sem hann hafði komizt yfir.
— Þú, sem hefur tólf manna
afl og tiu manna vit, segir
refurinn við björninn. — Get-
urðu ekki náð blikkdósinni af
fætinum á elgnum.
Björninn rumdi að liklega
fyndist ráð til þess og þramm-
ar siðan niður eftir til elgsins.
En hvernig sem hann togar,
dugar það ekki. Dósin festist
bara enn meira og elgurinn
kveinar af sársauka. Loks
gefst bangsi upp. — Bara að
uglan vitra væri hérna, segir
hann. — Hlauptu og finndu
ugluna rebbi, ég verð hjá elgn-
um á meðan.
Nú var farið að dimma og
stór elgstár runnu niður kinn-
ar elgsins af örvæntingu. En
þá kom refurinn aftur og á
hæla honum flaug uglan vitra.
— Úff, þetta er ljótt, segir hún.
— Að fólk skuli vera svona
heimskt. Hugsa sér að fleygja
drasli i kring um sig. Hér er
ekki um annað að ræða en
sækja spætuna.
Um leið og hún flýgur inn i
skóginn, kallar hún: —
Úhúúú! Hvar ertu litla spæta?
Svarið kemur bráðlega ofan
úr gömlu grenitré uppi i hlíð-
inni: — Ratt-tatt-tatt, ég er
hér!
— Ratt-tatt-tatt, smellur i
gamla trjábolnum og tréflis-
arnar þeytast i allar áttir þeg-
ar spætan hamrar með hvössu
nefinu á honum. — Þú verður
13