Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 9

reikningsprófið tókst næstum eins illa og
stefnumótið við Möggu.
Ég var ekki að reyna að afsaka þessa
ósigra — ég varlangt niðri. Allan daginn
fannst mér ég heyra raddir pabba og
mömmu og þær voru aldrei hlýlegar.
Höfðu Bjössi og Sveinn rétt fyrir sér?
Rifust þau? En gat þeim þá þótt vænt
hvoru um annað?
A leiðinni heim úr skólanum reyndi ég
að sannfæra sjálfan mig um aö þau rifust
ekki — en ég var ekki kominn inn úr
dyrunum, þegar ég heyrði þetta með
klukkuna. Ef það hefði þá getaö verið eitt-
hvað sem skipti máli!
Viö kvöldmatarborðið var ég á verði.
Auðvitað rifust mamma og pabbi ekki —
þau höfðu bara verið að tala um gauks-
klukkuna, sagði ég við sjálfan mig.
— Eigum við að fara i bió i kvöld?
spurði pabbi og lagði til atlögu við steikina
sina, sem var vel steikt. Ég leit á disk
mömmu. Hannar steik var hálfhrá og
rauö.
— Lizt vel á það, svaraði mamma og ég
andaði léttar. Þau gátu þá verið sammála
um eitthvað.
En það leið ekki á löngu, þar til þau
voru farin að þrasa um biómyndir.
Mamma vildi sjá söngvamynd, en pabbi
sakamálamynd og þau rifust góöa stund,
um, hvort væri uppbyggilegra. Mair.ma
sigraði og pabbi tautaði eitthvað i hálfum
hljóðum, þegar þau fóru að sjá söngva-
myndina. Ég fór að athuga heimanámið
og lauk þvi einhvern veginn. Svo fór ég
inn til Ninu og lækkað svolitið i útvarpinu
hennar.
— Nina,sagðiég. — Af hverju eru pabbi
og mamma alltaf að rifast?
— Rifast þau? spuröi hún og leit upp úr
bókinni. Ég sagði henni frá þvi sem ég
hafði heyrt i skólanum og minnti hana svo
á þrasið um bíömyndina.
— Það er bara heilbrigt að hafa mis-
munandi skoðanir, svaraöi hún
heimspekilega. — En nú þarf ég að læra,
ekki trufla mig. Svo hækkaði hún aftur i
útvarpinu.
Ég var eins og varðhundur næstu daga
og fylgdist með öllu sem pabbi og
mamma sögðu. Þau virtust ósammála
um allt milli himins og jarðar. Ég var
næstum hættur að þola að sitja með þeim
til borðs.
— Er eitthvað að? Ég leit upp. Mamma
stóð I dyrunum og hrukkaði enniö. — Nei,
svaraði ég og roðnaði. Siðan svaraði ég
þvi neitandi, að illa gengi i skólanum og til
að beina athyglinni frá sjálfum mér,
spurði ég. — Hvernig kynntust þið pabbi?
Hún brosti svolitið. — Þú hefur heyrt þá
sögu hundrað sinnum. Hvernig við
rákumst saman I skiðabrekkunni. Já, það
voru svolitið hastarleg kynni, en samt
varð það ást við fyrstu sýn.
— En — hvernig stóð á þvi, að þig
langaði til að giftast honum? Og hann
þér?
— Seinni spurningunni get ég ekki
svarað, sagði hún og settist á rúmstokk-
inn hjá mér með fjarrænt augnaráð.
Ég horfði á hana. Mamma var falleg.
— Ég held, að það hafi verið af þvi hann
var svo tilfinninganæmur, sagði hún
dreyminni röddu. — Og góður. Og
skemmtilegur. Og hugsunarsamur.
— Hvernig er eiginlega að vera giftur?
spurði ég og reyndi að vera kærulaus i
málrómnum. — Er það betra eða verra en
maður heldur áður en maöur giftir sig?
— Betra Jói. Miklu betra.
— Og þú varðs hrifin af honum, af þvi
hann var svo tilfinninganæmur. Ég átti
bágt með að leyna þvi, að þessu gat ég
ekki trúaö. Hún brosti leyndardómsfullu
brosi.
Um kvöldið þegar ég var að bursta i
mér tennurnar frammi á baði, spurði
Nina hæðnislega: — Ertu enn aö telja
rifrildi? Ég lagði mig ekki niður við að
svara.
— Ég tel lika, sagði hún. — Ég tel góð-
verkin.Hvað hann opnar oft dyrnar fyrir
mömmu, hvað hann hjálpar henni oft I
eldhúsinu, hvað hann klappar henni oft og
segir „elskan” Hann hefur sagt það tiu
sinnum i dag.
— Hvernig segir hann það? vildi ég vita.
— Segir hann það i bliðutón eöa mæðutón?
Ég reyndi að likja eftir þessum tónteg-
undum, en i sama bili heyrum við rödd
pabbi niðri: — Elin, hvar i fjáranum er
penninn minn? Hann var hérna fyrir
andartaki.
Ég leit þýðingarmiklu augnaráði til
Ninu, en hún neitaði að viðurkenna, að
pabbi væri reiður. — Þau rifast ekki!
sagði hún bara með áherzlu.
Dagarnir liðu og sannanirnar hrúguðust
upp, en skapið i mér seig enn lengra
niður. Auk þess var ég meö samvizkubit
yfir að haga mér svona gagnvart for-
eldrum minum. Fyrirlitlegt augnaráð
Ninu bætti ekki úr skák.
Svo var það einn daginn aö ég kom heim
úr skólanum, einmitt þegar pabbi slengdi
aftur útidyrunum og stökk I átt aö bilnum.
— Komdu hérna, Jói! kallaði hann. Og
hann var náfölur! Ég stökk inn i bilinn og
hann beygði fyrir hornið svo hvein i
dekkjunum.
— Mamma varö fyrir slysi, sagði hann.
— Bilslysi. Ég var að tala við sjúkrahúsið.
Henni batnar aftur, það var ekki
alvarlegt, bætti hann fljótmæltur við.
— Sjúkrahúsið! Ég fylltist skelfingu, en
pabbi hélt áfram að fullvissa mig. — Það
er ekkert brotiö, bara heilahristingur. En
hann ók eins og brjálaður maður og sagði
mér um leið, að hann hefði reynt að ná i
mig i skólanum, og að Nina ætlaði að hitta
okkur.
— Aumingja mamma, sagði ég, en
pabbi hélt svo fast um stýrið, að hnúarnir
hvitnuðu.
— Hvernig vildi það til? spuröi ég og
fékk að vita, að mamma hefði verið að
verzla i nýju kjörbúðinhi, en ekki þekkt
veginn nógu vel og einhver asni hefði ekiö
á hana. — Aumingja Elin, sagði hann,
lágri og hlýlegri röddu.
En röddin var ekki lág og hlýleg, þegar
við komum á sjúkrahúsið, þar sem
mamma lá I stóru, hvitu rúmi. Hún var föl
með dökka bauga undir augunum, en
samt gat pabbi ekki stillt sig:
— Þvi I ósköpunum gætirðu ekki i kring
um þig, áður en þú ekur á ókunnum
vegum, Elin? Mér datt ekki i hug, að þú
létir aka svona á þig...
— Ég lét hann ekki gera það, hann bara
gerði það! Sjúkrahúslyktin hefur senni-
lega valdið þvi, að maginn i mér tók að
haga sér eitthvað undarlega. Ég fór fram
á gang ogekki þar um gólf. Þá kom Nina.
— Það var nærri liðiö yfir mig, þegar
pabbi hringdi, tilkynnti hún. — Mikið er
ég fegin, að þetta er ekkert alvarlegt.
— Heyrðirðu þetta? Mér leið svo illa, að
minnstu munaði, að ég færi aö gráta.
— Heyrði ég hvað?
— Pabbi, inni hjá mömmu. Hún liggur
þarna vafin eins og egypzk múmia og
hann byrjar á þvi að skamma hana fyrir
óaðgætni.
Þau tala bara svona saman, sagði Nina
rólegri röddu.
— Eru það nú samræður. Af hverju gat
hann þá ekki heldur talað um veðrið?
Nina svaraði engu, en sat góöa stund
hugsandi. Svo sagði hún: — En sástu þau
ekki?
— Hvað áttu við?
— Ég spur.ði hvort þú hefðir séð þau.
Hann sat og hélt allan timann i höndina á
henni. Hann hélt næstum dauðahaldi I
hana. Það er slikt sem skiptir máli, ekki
hvað þau segja. Það er aðalatriðiö,
hvernig þau lifa saman.
Ég skildi þetta ekki og Nina reyndi að
skýra það fyrir mér: — Sjáðu til, Jói, ég
er sammála þér um að þau eru alltaf að
rökræða, en það er af þvi þeim finnst það
ágætt. Þau tala svona saman, þaö er eins
konar dulmál.
Ég nennti ekki að svara þessu. Fjórtán
ára stelpur fá stundum svona undarlegar
hugmyndir.
Ég gat ekki sofnað um kvöldið. Mamma
hafði aldrei áður verið að heiman yfir
nótt. Það var undarlega tómlegt i húsinu.
Ég bylti mér i rúminu og sængin var alltaf
að renna ofan af mér. Vindurinn stundi I
trjánum úti fyrir og ég varð enn meira
einmana við það dapurlega hljóð. Loks fór
ég fram úr og niður.
Þar sat pabbi með skókassa á hnjánum.
Ég sá aö i honum voru gulnuð blöð og
gamlar myndir.
— Nú getur þú heldur ekki sofiö, Jói?
Ég svaraði með geispa. Þetta var
undarlegt. Nú var ég ekki lengur i rúminu
og þá var ég syfjaöur. — Hvaö er þetta?
spurði ég og benti á kassann.
— Bara gamlar minningar, svaraði
pabbi.
— Hvers konar minningar?
— Af ýmsu tagi. Pabbi brosti. —
Framhald á bls. 38
9