Heimilistíminn - 28.11.1974, Page 36

qláptu ekki svona. Hefurðu aldrei séð dúkað borð
áður?
Hann hló og settist í sitt vanasæti. — Jú, en ekki
svona fallegt. Þetta var í fyrsta skipti, sem hann
hafði hrósað henni beint.
— Ég vildi, að ég hefði munað það, sagði Janet
allt i einu. — Við hefðum átt að bjóða Antoinette í
mat. AAá ég bjóða henni í næstu viku?
— Endilega, svaraði Ray glaðlega. — Það væri
gaman, ef þú gerðir það.
Neil naut máltíðarinnar, sem var Ijúffeng og vel
framborin. Hver skyldi hafa trúað því að nokkrir
mánuðir gætu breytt einni konu svona? Honum
hafði fundizt hún ekki neitt neitt, þegar hann sá
hana fyrst sem þjónustustúlku á litlu kaff ihúsi. Þá
hafði hún játað, að hún hefði aldrei búið til neinn
sérstakan mat, til þess hefði hún aldrei haft tæki-
færi. En nú var hún svo sannarlega húsmóðir á
Burnettia, bjó til frábæran mat, sönnun þess hafði
hann á diskinum sínum. Hún var skapgóð, rólynd og
alltaf smekklega klædd og nú var hún ekki lengur
fölleit, heldur hraustlega brún. Svo hafði hún f itnað
og leit mun betur út f rá hvirf li til ilja. Hún var ein-
mitt sú gerð kvenna sem fékk menn til að langa til
að faðma þær. Það kom eitthvað í hálsinn á honum
við tilhugsunina og Ray leit áhyggjufullur til hans.
— Ég vildi að við gætum drukkið kaffið í dag-
stofunni, sagði Janet, þegar hún hellti í bollana —
En það er allt svo bert þar inni. Hvað er annars
orðið af gólfteppinu?
— Ég sendi það i hreinsun.
— Það var snjallræði. Svo kemur það afturoqég
hengdi upp gardínurnar, þá verður reglulega þægi-
legt þar fyrir veizluna þína Ray.
— Ég verð að seg ja það. Ray brosti til bróður síns.
— Ég geri ráð fyrir, að þú fáir nokkra reikninga á
næstunni.
— Hvaða máli skiptir það? sagði Neil eins og hon-
um stæði hjartanlega á sama. Hann var að hugsa
um, hvort hann kæmi niður einni köku i viðbót.
Kona hans leitauðmúk niðun á borðplötuna.— Ég
vona að þú meinir það sem þú segir, því
gardínuefnið kostaði nærri hundrað þúsund.
Ray lokaði augunum og beið eftir sprengingu, en
hún kom ekki. Hann leit varlega á bróður sinn aftur
og sá, að hann var ekki einu sinni hissa á svipinn.
— Og svo var það kjóllinn minn og öll málningin,
hélt Janet áfram, ákveðin í að játa allar syndir
sinar meðan hann væri í svona góðu skapi og
ánægður eftir góða máltíð.
— Ætli ég fari á hausinn af því heldur, sagði hann
bara.
— Þú hef ur ekki fengið uppgert fyrir ullina ennþá,
sagði Ray í huggunartón.
— Og þessa hluti þarf ekki að kaupa aftur, bætti
Janet við— Þegar allt er komið í lag hér, koma ekki
fleiri stórir reikningar.
( fyrstá sinn buðust báðir bræðurnir til að hjálpa
henni við uppþvottinn. Þau voru í eldhusinu, þar
sem ilmurinn af steiktum kjúklingi lá enn í loftinu
og heyrðu þá að útidyrnar opnuðust og síðan
hrasaði einhver í ganginum og blótaði hátt.
Janet leit yfir öxl sér fram á qanqinn. — AAér
36
heyrðist þetta vera Luke, sagði hún glettnislega.
— Hvern f jandann er hann að vilja hingað? sagði
Neil og Ray leit snöggt til hans. — AAaðurinn á þó
ekki heima hérna ennþá.
— Því skyldi hann ekki koma? sagði Janet
undrandi. — Farðu og aðstoðaðu hann Ray.
Allar góðar hugsanir yf irgáf u Neil, þegar honum
datt í hug að Luke hef ði ekki litið inn á Burnettia á
meðan Janet var ekki heima.
— Af hverju setjið þið ekki upp skilti um að hér séu
verkamenn að störfum, kvartaði Luke þegar hann
kom inn og nuddaði á sér sköflunginn.
Ray kom á hæla hans og leit á bróður sinn. Neil
var niðursokkinn í að þurrka disk og kinkaði bara
kolli til Lukeeins og hann væri upptekinn.
— Þetta er svei mér heimilislegt, sagði Luke, þegar
Ray tók viskastykkið og fór að þurrka bolla aftur.
— Þú mátt hjálpa líka ef þú vilt, sagði Janetog
kinkaði kolli í átt að skápnum. — Það er nóg af
viskastykkjum þarna.
— Takk, ég þarf að halda áfram, f lýtti hann sér að
segja. — Ég kom bara viðtil að skila tvinnanum,
hann hlýtur að hafa dottið út úr pakkanum hjá þér.
Datt í hug að þig vantaði hann kannske.
— Varstu í bænum? spurði Neil.
— Já, Janet bað mig að verzla fyrir sig, þegar ég
kom til Byways í morgun.
— Ó, ég vissi ekki að þú hefðir komið aftur til frú
Stack.
— Komið á hverjum degi, sagði Luke um leið. —
Jæja, ég þarf að fara, vil ekki tefja fyrir. Hann
sneri sér við í dyrunum. — Láttu mig vita Janet, ef
ég gethjálpað þér að hengja upp gardínurnar. Sé
ykkur bráðlega.
Janet byrjaði að hlæja, en þegar hún leit á
manninn sinn hætti hún því. Hann var bálreiður á
svipinn.
— Ég vissi ekki að Luke hefði verið svona tíður
gestur á Byways, sagði hann þurrlega.
Hún skildi ekki þessa skapbreytingu. — Hann
kom á hverjum degi til að vita, hvernig frú Stack
hefði það, svaraði hún eins og satt var.
Ray gægðist t laumi á bróður sinn og það var
glampi í augum hans. Neil var þá ekki sama um
vissa hluti, þótt hann vildi láta líta svo út. Hann
gæti veðjað hverju sem var um það, að púkarnir,
sem geisuðu í bróður hans núna voru ekki þar af
reiði, heldur afbrýðissemi.
13. kaf li.
Það er algjörlega vonlaust að reyna að skilja
karlmenn, hugsaði Janet, þegar hún fór í rúmið um
kvöldið. Hver hafði trúað því að Neil skipti skapi
þannig á einu andartaki, bara vegna þess að Luke
leit inn. Aðra stundina hafði hann hlegið og gert að
gamni sínu og þurrkað upp leirtauið fyrir hana, en
þá næstu var hann kaldur og fjarlægur eins og
snævi þakinn f jallstindur. Þvílíkur endir á degi,
sem lofaði svo góðu. En hún var að minnsta kosti
þakklát fyrir að Ray var ekki lengur þegjandalegur
og leiðinlegur gagnvart henni. Það var víst nóg að
hafa einn erfiðan karlmann á heimilinu.
En Luke? Hvers vegna hafði hann komið meðtvö