Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 34

rúmlega það. Þess vegna heiti ég það sem ég
heiti.
— Hvað heitirðu þá? spurði Bastian.
— Heyrðu ljúfurinn, sagði hinn. — Veður þú
bara inn á gafl hjá öðrum, án þess að vita, hvað
þeir heita: Nafnið mitt stendur þarna úti fyrir
ofan gluggann með ljósastöfum.
Bastian leit út um gluggann og upp. Mikið
rétt! Á stóru skilti stóð þarna skýrum ljósa-
stöfum:
SANSUI
— Þetta er afskaplega fint nafn, sagði Basti-
an. — Ég heiti Sebastian Mendelsohn Tjai-
kowsky og vinir mínir kalla mig Bastian. En
hinir sem ekki eru vinir minir, kalla mig
Kowsky.
— Hmmm sagði Sansui. — Ég skal hugsa
betur um það. — Ég kom til bæjarins til að leita
að pabba minum, er heitir Baltasar hélt Basti-
an áfram. — Hann er óskaplega finn og sjald-
gæfur köttur, sem kom hingað á sýningu fyrir
nokkru. Ég á sjálfur að fara á sýningu.
Hvernig heldurðu, að ég eigi að fara að þvi?
— Hmmm, sagði Sansui aftur. — Ég þekki
ekkert til þessara finu og sjaldgæfu katta. En
ég sting upp á þvi, að þú farir yfir i dýragarð-
inn. Hann er þarna handan við garðinn. Þar
eru öll þessi merkilegu dýr alltaf velkomin bak
við rimlana. Ef mann langar raunverulega til
að verða settur i búr, þá er það fyrsti staðurinn
til að snúa sér til.
— Þakka þér fyrir, sagði Bastian. — Ég
held, að ég fari strax þangað.
Svo stökk hann út um gluggann, gekk yfir
byggingarlóðina og niður götuna i átt að dýra-
garðinum.
Nú var orðið albjart og bilar og fólk komið á
göturnar. Bastian mátti gæta sin. Hann hljóp
meðfram húsveggjum og þaut yfir götuna
þangað til hann kom að aðalinnganginum í
garðinn. Þar fór hann inn. í garðinum var frið-
sælla en á götunni. Þar var fátt fólk svona
snemma morguns— þvi allir voru annað hvort
i vinnu eða að kaupa í matinn. Bastian gekk
eftir malarstigunum og nam staðar til að þefa
af blómunum í hvert sinn, sem hann kom að
blómabeði. Þarna voru mörg blóm, sem hann
hafði aldrei séð áður. Hann fór að hugsa um
fiflana i garðinum heima hjá kisumömmu og
hvrnig þeir urðu allt i einu gráir og hurfu.
Blómin i garðinum áttu sjálfsagt eftir að
hverfa lika. Maður ætti að gefa sér góðan tima
til að þefa af þeim öllum, hugsaði Bastian og
34
gleymdi næstum til hvers hann var hingað
kominn. Honum leið ákaflega vel, þegar hann
heyrði allt i einu hrópað: Ohoj! Passaðu þig!
og siðan hvein i loftinu. Skritið brúnt dýr kom
með stóru stökki yfir runnagerðið rétt hjá Það
flaug yfir hausinn á Bastian og langir afturfæt-
ur þess strukust við hann svo hann valt um koll
og mjálmaði aumlega.
— Svei mér þá! sagði skrýtna dýrið, þegar
það var lent á gagnstignum við hliðina á Basti-
an. Dýrið var kengúra. En þar sem Bastian
hafði aldrei áður séð kengúru, varð hann
hræddur.
— Svei mér þá! sagði kengúran aftur og var
áhyggjufull á svipinn. — Var þetta sárt, litli
vinur? Ég varð dauðhrædd. Huggaðu þig við
þetta. Hún dró eitthvað upp úr pokanum sinum
og það var reykt sild handa Bastian.
— Þakka kærlega, sagði Batian, sem var
risinn upp og búinn að dusta af sér rykið.
— Þú ert vist nýr hérná, kæri vinur, sagði
kengúran. — Ég minnist þess ekki að hafa séð
þig hér i garðinum áður.
— Ég er lika nýkominn, sagði Bastian. —
Annars heiti ég Sebastian Mendehlsohn Tjai-
kowsky.
— Almáttugur! sagði kengúran bara. — En
ég heiti frú Matta. Hvað ert þú annars að gera
hérna i garðinum á þessum tima sólarhrings-
ins, litli vinur?
— Ég er á leiðinni i dýragarðinn, útskýrði
Bastian.
— Einmitt það! Það var sniðugt! sagði frú
Matta og hoppaði þrisvar sinnum upp og niður
og greip i tærnar á sjálfri sér i hvert sinn af
eintómri undrun. Bastian steig nokkur skref
aftur á bak, því frú Matta var með mjög stóra
fætur og það væri ekki gott að vera nálægt, ef
hún misstigi sig. Þegar hún var hætt að hoppa,
spurði hún? — Hvað viltu i dýragarðinn?
— Ég vil vera á sýningu, svaraði Bastian. —
Eins og pabbi minn. Hann heitir Baltasar og er
ógurlega finn og sjaldgæfur köttur, sem fór til
bæjarins fyrir nokkru, en nú ætla ég að finna
hann og fara með hann heim til kisumömmu.
— Já, það er ágætis hugmynd. Jæja, svo
Baltasar er pabbi þinn. Við skulum sjá, hvað
við getum gert, sagði frú Matta.
— Þekkir þú Baltasar? spurði Bastian glað-
ur, en fékk ekkert svar, þvi að allt i einu komu
þrir menn gangandi eftir stignum.
— Hana nú! sagði frú Matta. — Við skulum
Framhald.