Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 14

að koma strax, þvi stóri elgur-
inn er fastur i blikkdós með
fótinn, Uhu, uhu, vælir uglan
og spætan flýgur strax af stað.
Nú er elgurinn næstum bú-
inn að gefa upp alla von. Hann
finnur hræðilega til og það er
orðið næstum aldimmt i skóg-
inum. En hann réttir fram
fótinn og björninn, refurinn og
uglan fylgjast vandlega með,
þegar spætan hefst handa.
— Tott-tott-tott, klingir i
dósinni, svo heyrist langt út i
skóginn. Nef spætunnar
gengur án afláts, Þegar hún
gerir svolitið hlé, eru komin
mörg göt á dósina. Loks er
dósin komin sundur og elgur-
inn er losaður við hana. Ákaf-
lega hamingjusamur sprettur
hann á fætur og dansar um
sléttuna af gleði á iöngu fótun-
um sinum. Fóturinn er að visu
svolitið aumur, en þetta hefði
getað farið verr.
Spætan settist á eitt hakið i
stóru hornunum á elgnum til
að hvila á sér örþreytt néfið. —
Það er sannarlega heppilegt,
að þurfa ekki að standa i þessu
á hverjum degi segir hún og
andvarpar. En elgurinn þakk-
ar henni mjög vel fyrir hjálp-
ina og allir fara ánægðir heim
til sin. En upp frá þessu gætir
elgurinn vandlega hvar hann
stigur niður. Hver veit nema
hugsunarlaust fólk hafi fleygt
frá sér fleiri blikkdósum i
skóginum?

14