Heimilistíminn - 28.11.1974, Blaðsíða 35

er áreiðanlegt, svaraði hún sannleikanum sam-
kvæmt, en hló svo og vonaði að roðinn í vöngunum
dyldi uppnámið. Neil hafði áreiðanlega ekki verið
að hugsa um móður sína nóttina góðu. — Sagðistu
vera að fara í bæinn, Luke. Geturðu keypt fyrir
mig tvinna, ég skal gefa þér sýnishorn af litnum.
Hún ók ein heimleiðis í síðdegishitanum. Aftur í
bílnum var staf li af stórum pökkum, allar gardín-
urnar í dagstofuna, borðstofuna og svefnherbergið
og hún vonaði að Neil og Ray líkuðu litirnir. Hún
hrukkaði ennið, það var eitthvað torkennilegt við
yfirbragð hlutanna, en svo gerði hún sér grein
f yrir, að búið var að slá hávaxið gult kornið, sem
sett hafði svo mikinn svip á umhverfið.
Húsið var enn fallegra en hún hafði minnzt og
meðánægjutilfinningu gekk hún upp að því með tvo
stærstu pakkana í fanginu. Bluey kom á móti henni,
hann hafði hlustað eftir bílnum allan daginn og nú
sótti hann það sem eftir var í bílnum. Nú losnaði
hann við að búa til matinn. Fóturinn var að verða
góður og hann færi að vinna úti við eftir nokkra
daga. En hann vissi að hann mundi sakna félags-
skapar Janetar.
Málafarnir voru að mála ganginn og hún virti
fyrir sér fölgula veggina og lét hrósyrði falla. Síðan
hraðaði hún sér fram í eldhúsið til að fullvissa sig
um að Bley hefði gert eins og hún sagði húnum í
símann. Tveir feitir kjúklingar lágu plokkaðir á
borðinu, grænmeti og alltsem þörf var á, var komið
inn og hún hófst handa, meðan hún sagði Bley, hvað
hún hafði gert á Byways, óg hann hlustaði af at-
hygli.
Hún var ákveðin i að búa til fyrsta flokks kvöld-
verðtil að karlmennirnir gerðu sér grein fyrir, að
hún væri komin heim aftur. Vonandi höfðu þeir
saknað hennar. Frú Stack hafði gefið henni stóran
gladíóluvönd og hún setti þær í tvo vasa og kom öðr-
um fyrir á matarborðinu. Fallegur dúkur með kín-
verskum útsaumi, beztu silfurhnífapörin og
kristalglös fóru einnig á borðið. Þegar hún var búin,
var borðstofan svo falleg að hún fór að halda, að
hún hefði gert f ullmikið af því góða. Þetta var bara
venjulegur dagur, þrátt fyrir allt. En svo yppti hún
öxlum. Þeir tækju þá bara fremur eftir muninum,
eftir að hafa borðað í eldhúsinu allan tímann meðan
hún var að heiman.
Hún söng við vinnuna og Bluey leit forvitnislega á
hana. — Þér finnst líklega gaman að vera komin
heim aftur, frú Janet-
— Já, Bluey, svaraði hún rólega. Heimilið er þar
sem hjartað er og hún vissi, að hún elskaði Bur-
nettia. En hún vissi líka, að ef Neil ákvæði að selja
eignina og lifa sem f lakkari, mundi hún glöð fylgja
honum. Hún leit út um gluggann, þar sem
skuggarnir á grasflötinni voru farnir að lengjast.
Kannski kæmi hann einhvern tíma heim á svona
kvöldi, gangandi ákveðnum skref um og gripi hana í
faðm sér. Óskhyggja, sagði hún í áminningartón við
sjálfa sig. Hún yrði að vera þolinmóð. Hún var
sannfærð um að hann skammaðist sín f yrir hvernig
hannbafði beðið hennar á sínum tíma. Það hafði
hún fundið þegar hún elti hann út að húsi Jims og
hann hafði kastað f rá sér eldspýtunum. Hún vonaði
að hann kæmist yfir þá tilfinningu með tímanum.
Sú tilhugsun að hann liti aldrei á hana sem annað en
ráðskonu, var skelfileg.
Þegar Neil kom inn úr dyrunum og klofaðist yf ir
dótið sem málararnir höfðu látið liggja til næsta
dags, leit hann skyndilega upp. Janet söng í eldhús-
inu, það var indæl matarlykt í ganginum og tilf inn-
ing um að nú væri allt í lagi, streymdi gegn um
hann.
— Þú ert komin aftur, sagði hann.
Hún brosti. — Þú vissir, að ég kæmi í dag og svo
ertu hissa.
Hann brosti lika. — Er f rú Stack orðin góð?
— Já, nema handleggurinn, hann verður í gipsi í
nokkrar vikur. En John getur hjálpað henni með sitt
af hverju. Þegar hann er búinn að ná sér eftir áfall-
ið.
— Það er góð lykt hérna.
— Já, mér datt í hug, að ykkur langaði í almenni-
legan mat eftir kúnstirnar hans Blueys.
— Hann gerði sitt bezta, en við höf um borðað kalt
kjöt og kartöflustöppu á hverjum degi. Hann leit í
kring um sig og þefaði aftur, sagðist síðan ætla í
sturtu. Janet heyrði hann syngja hástöfum í baðinu
skömmu síðar og Ray heyrði það þegar hann kom
inn og dæsti ánægjulega. Þetta var mun huggulegra
hljóð en dapurlega þögnin, sem undanfarið hafði
ráðið ríkium.
Báðir blístruðu í viðurkenningarskyni, þegar þeir
komu inn í borðstofuna. Neil sneri sér snöggt að
Janet, sem gekk inn á hæla hans.
— Þú átt líklega ekki afmæli eða neitt svoleiðis?
spurði hann í efasemdartón.
— Þú ættir að vita, að það er í apríl.
— En hvað á þetta þá að þýða?
— Ekkert sérstakt. Ég erbaraí góðu skapi yfir
öllu, yf ir að hafa getað hjálpað gömlum hjónum og
vera komin heim aftur. Kannske er það ástæðan.
Hún hrukkaði ennið eins og hún hugsaði sig um, en
svo sagði hún stutt og laggott: — Seztu Ray og
35