Heimilistíminn - 17.08.1978, Side 26

1. kafli.
Það er kvöld. Ung stúlka stendur við glugga á litlu
þakherbergi og horfir á norðurljósin, sem blika á
himninum. Hún er að hugsa heim, heim til pabba og
mömmu.
Mikið hefði það verið dásamlegt að vera bara
heima, og þurfa ekki að fara í þetta nám, sem faðir
hennar hafði krafizt af henni. Að verða kennari,
nei, það var ekki hennar áhugamál. Hún vildi verða
hjúkrunarkona. Hún hugsaði um Þórarin. Skyldi
hann vera orðinn prestur. Það var hans heitasta
ósk. Einu sinni hafði hún elskað Þórarin . Nei! Það
var víst ekki ást. En var það ást, þegar hún hitti
Geira? Mikið hafði það verið yndislegt kvöld.
Kvöldið, sem hann fylgdi henni heim, eftir dans-
leikinn í samkomuhúsinu. Þá hafði hann kysst hana
fyrsta kossinn, og jafnf ramt þann síðasta, þar sem
hann haf ði verið kvaddur til Belgíu í einhverjum er-
indagjörðum, og síðan hafði hún ekki séð hann.
Einhvern veginn hafði hún þraukað veturinn og
sumarið af. Svo kom haustið, og pabbi hennar vildi,
að hún héldi áf ram náminu, og hún lét tilleiðast.
En hvar ætli Geiri sé núna? Skyldi hann nokkuð
muna eftir henni?
Hvað var hún eiginlega að hugsa? Hún mátti ekki
hugsa svona. Hún varð að halda áf ram að læra. Hún
gekk frá glugganum og settist við borðið.
Sólveig var lagleg stúlka, Ijóshærð og bláeyg,
helzttil grönn, en fallega vaxin. Allir, sem kynntust
henni tilbáðu hana. Hún var öllum góð.
Þegar hún var 17 ára, hafði hún farið á námskeið
í hjúkrun, og það hafði orðið henni til góðs. Hún gat
hjúkraðsjúkum, og bundið um meiðsli, og beinbrot.
Læknirinn í þorpinu hafði beðið hana um að aðstoða
sig við barnsfæðingar, og ef einhver slys urðu. En
hún gat ekki haldið áfram hjúkrunarnáminu. Hún
var orðin 22 ára, og því voru ekki miklar líkur til
þess, að hún gæti stundað hjúkrunarnám eftir að
hún hefði lokið kennaranáminu. Hún átti eftir tvö
ár.
Hugsanirnar þutu í gegnum huga hennar. Áður en
hún vissi af var klukkan orðin tólf, og mál til komið
að fara að sofa. Hún átti að mæta í tíma klukkan
átta í fyrramálið.
Hún lokaði bókinni, slökkti Ijósið og háttaði sig í
skini norðurljósa og stjarna.
Dagarnir liðu hver af öðrum, vikur og mánuðir,
og ekkert markvert hafði gerzt. Það var kominn
desember og því stutt til jólafrísins. Mikið hlakkaði
hún til. Hún ætlaði að skreppa heim um jólin.
Sólveig hafði stundað námið af kappi, og gekk
henni mjög vel. Hún hafði ekkert farið út að
skemmta sér, síðan hún kom suður í haust. Það var
ekki fyrir það, að hún ætti ekki vini. Hún hafði
kynnzt mörgu fólki frá því hún kom í skólann. Kol-
brún var bezta vinkona hennar, indæl stúlka, dökk-
hærð og móeyg, Hún hafði yndi af hestum og notaði
öll tækifæri til að skreppa á hestbak.
Solla, eins og vinir hennar kölluðu hana, hafði
stundum skroppið með Kolbrúnu austur fyrir f jall,
þar sem foreldrar hennar áttu heima. Þau bjuggu á
glæsilegu sveitasetri, og áttu heilmarga hesta.
Pabbi hennar var mikill hestamaður, og hafði hann
unnið sigur i margri keppninni.
Sollu fannst gott að koma til foreldra Kollu. Móð-
ir hennar var indælis manneskja, sem stjórnaði
þessu stóra heimili með mesta myndarbrag. En
börnin voru sex, með Kollu, sem var þeirra elzt.
í dag hefst í blaðinu stutt framhaldssaga eftir konu norður í
landi, sem ekki hefur sent frá sér sögu áður. Vonumst við til þess
að lesendur hafi gaman af þessari frumraun Borgu frá Hlið
26
I