Heimilistíminn - 09.11.1978, Blaðsíða 22

vill getað platað einhvern, þá hefði ég aldrei
getað hugsað mér að gera það.
En Jason.,..ég myndi ekki þurfa að plata
Jason.
Jason þurfti á peningum að halda, miklum
peningum. Þá gæti ég gefið honum — ég þyrfti
aldrei að gefa honum neitt annað. Aðeins
hugsunin um að koma nálægt öðrum manni,
eftir að hafa legið i örmum Steven gerði mig
veika.
Ég snérist á hæl og flýtti mér heim. Það var
ljós i herbergi frænku minnar, og ég fór beint
til hennar. Eftir að ég hafði talað dálitla stund
fór hræðslusvipurinn að vikja af andliti hennar
fyrir áhugasamri ihugun.
—En fólk myndi samt gruna, að Jason ætti
ekki barnið, sagði hún.
—Látum það bara gera það! Enginn getur
sannað það — og Fonsell er hið rétta nafn
barnsins mins. Ég hallaði mér áfram áköf á
svip.
— Ó frænka, trúðu mér.
Þetta er bezta lausnin fyrir okkur öll! Og ég er
handviss um, að Jason gengur að þessu.
ysfD^

eftir Veldu Johnston
Fonsell -hússins
—Eins og þú vilt. Harkan var farin úr
dráttum andlitsins, og ég vissi, að hún hafði
gefizt upp. Ég skal tala við hann snemma i
fyrramálið.
Ég vaknaði við vagnhljóðið daginn eftir,
þegar hún var að koma til baka. Ég flýtti mér á
fætur, þvoði mér i framan úr köldu vatni og
klæddi mig svo. Eftir nokkrar minútur barði
frænka að dyrum.
—Hann samþykkti þetta, sagði hún, og ég sá
að hún var ánægð þrátt fyrir þreytudrættina i
andlitinu.
—Hann kemur hingað klukkan ellefu.
Fjörutiu minútum siðar stóð ég hnarreist
fyrir framan gluggann i stofunni og beið eftir
Jason. Ég heyrði frænku bjóða honum inn, og
svo kom hann inn og lokaði á eftir sér.
—Góðan daginn, sagði hann og hneygði sig
léttilega. Ég rétti enn betur úr mér, og horfðist
i augu við hann. Sólargeislarnir féllu inn um
22