Heimilistíminn - 09.11.1978, Blaðsíða 25

„Ég var dálítið skotin
I þér. þegar ég var í
gamla daga á balli með
vinkonum mínum I
Neskaupstað. Við vorum
fimmtán ára. Þú bauðst
mér upp og ætlaðir svo
að bjóða mér upp í
síðasta dansinn líka. En
þá var annar kominn á
undan. Ég man alltaf
þegar þú sagðir: „b/ ég
ætlaði að ná í hana", og
hlóst. Ef þetta hefði
verið í dag hefði ég ekki
litið á hinn gæann en
dansað við þig".
Konan sem sagði
þetta stóð við eldhús-
skáp um borð í íslensku
millilandaskipi og
hallaði sér hugsandi á
olnbogann upp að
eldhúsborðinu. Hásetinn
sem hún beindi orðum
sínum til var að fara á
vakt og vart vaknaður.
Hann var með höf uðið á
kafi ínni I ísskápnum.
Hann var ber niður að
mitti og stæl tir og
brúnir handleggirnir
með tattóver uðu
skútunni á hægri upp-
handlegg tók sig vel út I
Ijósinu frá ísskápnum.
„Það eru fimmtán ár
síðan ég fór frá
Neskaupstað", sagði
hásetinn með hægð, því
hann var varla
vaknaður.
„Áttu mörg börn?"
hélt hún áfram.
„Fjögur", svaraði
hann og var byrjaður á
brauðinu.
„Þá ertu alveg eins og
ég. Svo hitti ég þig á
balli fyrir sjö árum. Þá
var ég gift", sagði hún.
„Þá var ég
nýbyrjaður á þessu
skipi. Ég er búinn að
vera hérna I sjö ár",
sagði hann.
„Áttu nokkurn sykur-
mola?" spurði far-
þeginn I eldhúsinu; þótt
þetta væri að sjálfsögðu
ekki hennar vettvangur.
Þetta var um nótt og
fáir á ferli að sjá. Hún
Valgerður Þóra:
ÁST
SEM
FÆR
VÆTU
DEYR
EKKI!
var I sömu erinda-
gjörðum og hann I
eldhúsinu að fá sér
eitthvað I svanginn.
,, Já. Hérna", sagði
hásetinn og þau beygðu
sig bæði um leið niður að
neðstu skúffunni á
eldhúsborðinu svo hárin
á höfðum þeirra
snertust aðeins. Hún
fékk sér mola og þau
reistu sig upp og
horfðust I augu og skildu
hvort annað.
„Er ekki
skemmtilegra að veiða
fisk en að vera á svona
skipi?" spurði hún.
„Jú, þetta er hálf leiði-
gjarnt. En áhöfnin er
búin að vera svo lengi
saman og við þekkjumst
mjög vel. Það er mjög
gott þegar menn hafa
unnið saman lengi. Þá
er samvinnan betri".
„Já, ég skil", sagði
konan.
„Ætlarðu að sjá
hvernig ég bý um
borð?" sagði hann
glaðlega.
„Ertu ekki að fara á
vakt?" spurði hún.
„Það eru tveir tímar
þangað til", svaraði
hann.
Þau fóru inn I klefann
hans neðst I skipinu. Þar
var skápur, borð, vask-
ur, kojur og Biblían á
sínum stað, „Gjörðu svo
vel og fáðu þér sæti",
sagði hann og benti á
neðri kojuna.
„Má ég ekki heldur
setjast I þá efri?" spurði
hún. „Það er svo gott að
láta fæturnar hanga".
„Eins og þú vilt. Viltu
sjúss?"
„Já takk", svaraði
hún.
Hann hellti I tvö glös
og rétti henni annað og
settist hjá henni I efri
kojuna. Hann tók utan
um axlirnar á henni og
þau brostu og skáluðu.
Þau röbbuðu saman
meðan þau dreyptu á
glösunum. Þung úthafs-
aldanvaggaði skipinu og
þau létu glösin niður á
borðið og lögðust niður I
kojuna og föðmuðu
hvort annað heitt og
innilega.
„Gott að tuttugu ára
draumur fær loksins að
rætast", sagði hún
hlægjandi.
Skipið ruggaði þeim
hægt og rólega. Vélar-
hljóðið var mátulega
fjarlægt. Á öldum
Atlantshafsins milli
Islands og Amerfku
snerust faðmlögin brátt
I langþráðan ástarleik.
ENDIR