Heimilistíminn - 09.11.1978, Blaðsíða 32

27
Sagan um Tðta
og systkin hans
staðar kvað vera hægt að fá tvær uppskerur á
ári.”
„En þeir, sem standa þarna?” spurði Jón og
benti á þrjá unga, þróttmikla pilta, sem voru i
fylgd með eldri hjónum, sem liklega voru for-
eldrar þeirra.
„Þetta eru trúlega piltar sem koma frá
stærri bújörðum,” sagði pabbi. „Þar gæti verið
likt ástatt og á æskuheimili Eiriks, þar sem
bræðurnir voru of margir, til þess að geta búið
þar allir.”
„Já, en Eirikur fékk land hjá okkur i Stóra-
dal,” sagði Bárður.
„Rétt er það, Bárður minn,” sagði pabbi og
kinkaði kolli. „En margir vilja heldur flytja úr
landi. Sumir fara sennilega eingöngu af ein-
hverskonar ævintýraþrá.”
Mamma hafði staðið hljóð við hliðina á
pabba, horft á og hlustað.
„Það hlýtur að vera óttalegt að missa dreng-
ina sina svona langt burt,”sagðimammaog var
að þvi komin að gráta. „Ef til vill sjást þau
aldrei aftur. Hugsa sér til dæmis, ef hann
Bárður okkar færi til Ameriku, þegar hann er
orðinn stór?”
„Nei, þangað fer ég ekki”, kallaði Bárður.
„Þú þarft þess ekki heldur,” sagði pabbi.
„Það er enn nóg land hjá okkuí i Stóradal.”
...Þau dvöldu þarna énn um stund, á meðan
hásetarnir undu upp fleiri segl, og skipsbjallan
hringdi þrisvar. Það gaf til kynna, að allir þeir,
sem ætluðu með skipinu, urðu að stiga strax
um borð.
A hafnargarðinum varð nú méira umrót en
nokkru sinni fyrr. Allir þurftu að kveðjast enn
einu sinni.
32
Hjá ungu piltunum þremur stoð móðir þeirra
og grét. Aðrir tókust hljóðir i hendur, og það
var sem andlit þeirra væru stirðnuð. A einum
stað kvaddi lotinn, aldurhniginn faðir heila
fjölskyldu, son sinn með konu og þrjú ung börn.
Hann hefur vist talið sig of gamlan til að leggja
i slikt ævintýri, — til að halda með þeim út i
heim. Hver hópurinn af öðrum gekk nú upp i
skipið, og vasaklútum var veifað, bæði i
kveðjuskyni og til að þurrka tár.
„Ó, við skulum fara héðan,” kjökraði
mamma,...”það er svoömurlegt og sorglegt að
sjá þetta.”
Þau settust aftur upp i vagninn og óku burt.
Allir voru hljóðir um stund. Lávarðinum og frú
hans var lika áreiðanlega ljóst, að þessi við-
burður hafði mikil áhrif á pabba og mömmu.
Margt fólk i heimalandi þeirra hafði einnig
þegar flutt til Ameriku.
En þegar þau komu aftur til hótelsins
og höfðu fengið sér góðan hádegisverö
gleymdu þau smám saman þessum sorglega
atburði. Hér var bjart og hlýtt, og þau nutu
ánægjulegra samvista.
urengirmr tengu að sitja um stund inni i
fallegu stofunni og dreypa á kaffinu með þeim
fullorðnu. Þvi næst fengu þeir að fara i göngu-
ferð út i bæinn sér til gamans, þangað til öll
börn þurftu að fara inn og hátta.
„En hvað það var leiðinlegt, að við skyldum
ekki mæta varðmanninum núna,” sagði Jón,
þegar þeir voru allir háttaðir.
„Já, ég var nú einmitt að hugsa um það
lika,” sagði Tóti. „Ef til vill er hann núna á
leið um einhvern annan bæjarhluta.”
En rétt á eftir reis Bárður skyndilega upp i
rúminu.
„Hlustið þið bara á,” sagði hann.
Þeir hinir stóðu á öndinni og hlustuðu. Þetta
var varðmaðurinn. Hann kom upp eftir göt-
unni, alveg eins og i gær, og kallaði:
„Klukkan er orðin niu. Vindáttin er suð-suð-
vestlæg. öll börn eiga að hraða sér i háttinn.
Klukkan er orðin niu.
Þeir sátu allir spenntir i rúmunum og fylgd-
ust með varðmanninum. Og þegar hann kom á
móts við hótelið, spruttu þeir á fætur, eins og
fjöður, og hlupu út að glugganum. En það eina,
sem þeir sáu, var ljóskerið hans og kollurinn á
skinnhúfunni, sem hann hafði á höfðinu. Þvi
næst hvarf hann úr augsýn.