Heimilistíminn - 09.11.1978, Blaðsíða 23

gluggann, og geisluðu i augum hans.
—Ég vona að það komi þér ekki á óvart, að
ég skuli vera hingað kominn til þess að biðja
þig að giftast mér, saði hann grafalvarlegri
röddu.
Hann gat verið eins kaldhæðnislegur og hann
vildi. Það var betra en undirferli. Ég laut höfði
til samþykkis.
—Hvenær? sagði hann snöggt.
—Eins fljótt og hægt er. —Ættum við að segja
eftir tiu daga.
—Agætt. Það er vist bezt, að þetta verði ekki
löng trúlofun.
Þarna tókst honum að særa mig, og ég fann
brennandi sviða i kinnunum.
—Eitt vil ég þó vita, áður en lengra er haldið,
sagði ég kuldalega. — Trúir þú þvi, að ég hafi
verið gift Steven?
— Já, það geri ég, sagði hann án þess að
hugsa sig um. — En það skiptir svo sem engu,
hvort ég geri það eða ekki. Ég myndi giftast
hverjum sem væri til þess að fá svona mikla
peninga.
Peninga frænku. Peninga, sem hann ætlaði
að kaupa fyrir skip og byggja fyrir sykur-
hreinsunarstöð. Ég flutti ræðustúfinn, sem ég
var búin að undirbúa. Hann fjallaði um það að
þetta væri bara neyðarhjónaband, og hann
myndi ekki gera mér erfitt fyrir, ef ég vildi fá
skilnað aftur.
— Auðvitað, sagði hann, þegar ég hafði lokið
máli minu. — Ef þér finnst þessi tilhögun
óbærileg, eða einhver ævintýra prins skýtur
allt i einu upp kollinum i lifi þinu, þá skal ég
ekki verða þér til trafala. En samkomulagið
milli frænku þinnar og min verður að vera
bindandi. Fyrirtækið verður ekki limað i sund-
ur, þótt hjónabandinu verði slitið.
— Þá er aðeins eitt eftir, sem við þurfum að
tala um, sagði ég. Hvar eigum við að búa. Það
er gamalt hús til sölu á Madison stræti. Það er
dálitið stórt... Með sársauka minntist ég
hvernig við Steven höfðum ráðgert að byrja
sambúð okkar i litlu, heimilislegu húsi.
— Hæfilega stórt til þess að við þurfum ekki
að troða hvort á öðru, bætti ég við.
— Nei, við búum i minu húsi og húsi föður
mins.
Ég starði orðlaus á hann.
-- Þú heldur þó ekki að ég ætli að búa i sama
húsí og ástkona þin! Hvað heldurðu að fólk
segi?
— Ekkert. Þegar við verðum gift mun Anna-
bella hafa flutt sig i burtu.
Eitthvert i hæfilega fjarlægð, hugsaði ég.
Ekki yrði henni visað eitthvað langt i burtu, til
fjarlægrar borgar, eins og fólk sagði, að gert
hefði verið við móður Jasons.
— Ég bý ekki þar, sagði ég ákveðin.
Það kom hættulegur svipur á andlit hans.
— Hvers vegna ekki? Ertu að hugsa um það,
sem kom fyrir konu föður mins? Heldur þú, að
það hafi verið hann sem drap hana? Hann beið
ekki eftir svari heldur hélt áfram: — Það var
geðveikur maður, sem sloppið hafði út, sem
drap hana. Hann var ekki dæmdur, vegna þess
að það er ekki hægt að dæma geðveikan mann!
Þetta var það, sem sagt var. Tveimur dögum
eftir morðið hafði maðurinn fundizt i helli með
blóð á fötum sinum. Ekki vissu menn, hvort
blóðið var úr sári á hendi hans, eða hvort það
var úr hinni látnu konu. Lögreglan hafði yfir-
heyrt hann og sýnt honum blóðuga trjágrein,
sem fundizt hafði i skóginum skammt frá
Fonsell-húsinu, og sem talið var fullvist að
konan hefði verið barin með til dauða. En
maðurinn hafði annað hvort ekki viljað játa,
eða ekki látizt skilja, um hvað verið var að
tala.
Ég horfði á Jason, breiðar, sterkar hendurn-
ar og vöðvastæltan likamann. Það fór hrollur
um mig. Ot i hvað var ég að æða?
— Ég vil það ekki, stundi ég upp. — Hvers
vegna viltu þetta endilega?
Blóðið þaut fram i andlit hans og hann strauk
hendinni um þykkt hárið.
— Ég get sagt þér það. Ef kona min vill
ekki búa i Fonsell-húsinu, þá verða margir enn
vissari um það en áður, að faðir minn sé morð-
inginn. Fólk mun halda, að ég hafi viðurkennt
það. Ég vil koma i veg fyrir frekara umtal. Ég
vonast lika til þess að mér takist það með þess-
um samningum.
— Mér þykir þetta leitt, Jason. Mér þótti það
i raun og veru. Aldrei hafði mér dottið i hug, að
þessi harðsviraði Jason léti sér ekki á sama
standa, hvað fólk hugsaði og hvislaðist á um
föður hans.
—En ég get aldrei búið i þessu húsi.
Hann sat hljóður og virti mig fyrir sér langa
stund. Svo reis hann á fætur og dró djúþt að sér
andann.
— Þá verð ég að reyna að útvega mér pen-
inga á einhvern annan hátt, sagði hann með
þunga. 1 bréfi, sem Steven skrifaði frá New
York lét hann i það skina, að frændi minn teldi
það nokkuð góða fjárfestingu að leggja peninga
i fyrirtækið.
23