Heimilistíminn - 18.01.1979, Side 14

þegar haföi veriö ákveöiö, aö þessi litla
stórfurstynja skyldi veröa eiginkona
Sviaprinsins Wilhelms og móöir Lennart
Bernadotte.
Eftir aö hafa dvalizt i fjórtán ár i
Moskvu ákvaö Sergej aö flytjast þaöan,
en hann var þá nýoröinn 49 ára gamall.
Hann haföi fengiö nóg af óvildinni, sem
beinzt haföi gegn honum þarna.
17. febrúar 1905 var kalt i' veöri. Sergej
haföi ekiö til stjórnarhallarinnar. Elisa-
Elisabeth af Hessen var 19
ára, og talin fegursta prins-
essa Evrópu. Henni fylgdi
ávallt gleði, hvert sem hún
fór. Stórfurstinn Sergej vann
ástir hennar, en hjónabandi
þeirra lauk með skelfilegum
hætti er Sergej var drepinn.
Hatur rússnesku þjóðarinnar
á Romanov-ættinni ólgaði i
æðum manna.....
14
beth var aö fara út nokkrum timum siöar.
Allt I einu lék allt á reiöiskjalfi. Jöröin
hristist og gluggarúöurnar splundruöust.
Sprengja haföi falliö.
Elisabeth fann einhvern veginn á sér,
hvaö haföi gerzt. Hún þaut Ut, þar sem
vagninn beiö hennar og hrópaöi: Af staö!
Af staö! Hún var ekki langt komin, þegar
hún tók eftir svipnum I steinrunnum and-
litum þeirra, sem hún mætti og viku úr
vegi fyrir henni — stórt svæöi umhverfis
Rauöa torgiö var engu llkara en orustu-
velli, þar voru llk, sundurtætt, og allt I
blóöi....
Hún steig út úr vagninum og niöur I
snjóinn. Hún sá aö þaö, sem hún óttaöist,
haföi gerzt. Heittelskaöur maöur hennar
haföi oröiöfyrir sömu örlögum og keisar-
inn faöir hans. Þaö var ekki mikiö eftir af
líkama Sergej, mannsins sem hún haföi
elskaö heitara en nokkuö annaö I heimin-
um. Hann haföi oröiö fyrir sprengju
hryöjuverkamannanna. Andlit hans var
þó óskaddaö. Þeir sem safnazt höföu
saman þarna á torginu horföu á þaö meö
skelfingu, hvernig eiginkonan reyndi meö
berum höndunum aö safna saman jarö-
neskum leifum manns síns. Elisabeth var
knúin einhverju innra afli. Hún varö aö
gera þetta.
—Ó,Sergej....þú, sem þoldir hvorki blóö
né óhreinindi.
Ekillinn, sem ekiö haföi vagni stórfurst-
ans, var enn meö lífsmarki og hún flýtti
sér til hans.
—Stórfurstinn....hvernig liöur honum?
sagöi hinn deyjandi maöur meö erfiöis-
munum.
—Hann hefur bjargazt á einhvern
yfirnáttúrulegan hátt, sagöi Elisabeth
ákveöinni röddu. Dauft bros, og hinn trú-
fasti þjónn dó ánægöur.
Nokkrum dögum siöar heimsótti hún
þá, sem staöið höfðu að hryöjuverkunum,
I fangelsiö.
—Ég er eiginkona mannsins, sem þiö
drápuö, sagöi hún, þegar dyrnar að klef-
anum lukust upp.
Fólk skildi alls ekki, hvernig hún gat
þetta.
—Maður veröur aö geta fyrirgefiö öll-
um, til þess aö ná fullkomnun, var svar
Elisabethar.
Hún fór nú að losa sig viö öll veraldleg
auöæfi, og gaf meira aö segja giftingar-
hringinn sinn. Svo fór hún I pllagrlmsferö-
ir, og sökkti sér niöur i bókmenntir um
klausturlifnað i hinum ýmsu nunnuregl-
um. Húnfór svo viöa um, þarsem eymdin
var mest i borginni, og meira aö segja
öryggislögreglan fann sig tilneydda aö
vara s tórfurstaynjuna við þessu
„hjálparstarfi’”..ekki væri hægt aö
ábyrgjast öryggi hennar.
—Allt liggur i guðs hendi, sagöi hún og
yppti öxlum.
—Matjuska, litla mamma, kveinuðu
konur og börn, þegar hún kom inn I fá-
tækrahverfin.
Áriö 1910 varö Elisabeth nunna. Hún
stofnaði eigið klaustur fyrir utan Moskvu,
Klaustur heilagrar Mörtu og Mariu. og i
klaustrinu var sjúkradeild, sem brátt
varðmjög frægfyrir góða umönnunhinna
sjúku. Oftá tiöum sat stórfurstynjan sjálf
viödánarbeöina.oghéltutanum þá, sem
voru aö deyja... og gaf þeim á þann hátt
styrk, siðustu stundirnar, sem þeir liföu.
Hún átti ekki einu sinni mynd af Sergej
manni sinum, sem hún hafði hjá sér I
nunnuklefanum. Hvaö svo sem menn
höföu haldiö, þá var eitt vlst, aö hún haföi
elskaö mann sinn takmarkalaust. Þaö var
aldrei talaö um hannog hana heldur haföi
hún alltaf sagt viö.á hverju sem gekk.
Nú haföi hún ekki aöra til þess aö trúa
fyrir áhyggjum sfnum en systur slna
Viktoriu. Svo undarlega vildi til, að prins-
essan og dóttir hennar voru staddar I
klaustrinu einmitt þegar fyrri heims-
styrjöldin brauzt út áriö 1914. Þaö var I
siöasta skipti, sem þær hittust..
Hatriö gegn Þjóöverjum og öllu því,
sem þýzkt var, magnaöist, og
Romanov-ættin var á undanhaldi eftir aö
Framhald á 3 7. siöu