Heimilistíminn - 15.02.1979, Qupperneq 22

Hann hvarf út um hliðiö án þess að segja
meira. Ég tók klippumar titrandi höndum og
lét visnuð blómin eiga sig, og fór heim að hús-
inu. Ég heyrði Huth og frú Burlow tala saman i
eldhúsinu, og mér skildist, að þær hlutu að hafa
heyrt hvert einasta orð, sem á milli okkar hafði
farið inn i gegn um opinn gluggann. Og það
voru ekki bara þær, sem höfðu heyrt okkur rif-
ast. Þegar ég gekk i gegnum forstofuna kom
Ephraim Fonsell útúr herberginu sinu. Hann
leit út fyrir að vera eldri og þreyttari en nokkru
sinni fyrr.
— Irene, sagði hann og var dálltið miður sin.
— Ég veit að það hefur heyrzt til okkar inn,
sagði ég lágum rómi.
— Það hlýtur að hafa heyrzt um alla Sag
Harbor, eins og þið æptuð. Hann stundi þung-
an. — Ég sem hafði hlakkað svo mikið til þess
að þið Liza skylduð ætla að koma með lika. Ég
haföi meira að segja verið farinn að vona, að
þið Jason...
Röddin dó út. Ég fann sting um leið og hann
sagði þetta, og allt I einu skildi ég, að mig hafði
vist langað hið sama.
fann að ég þarfnaðist þess að komast eitthvað I
burtu.
Þegar ég ók yfir brúna sá ég annan, sem
bauð veðrinu birginn, rétt eins og ég. Það var
John Solum, sem stóð niðri við litlu vikina og
málaði. Hann leit upp, þegar hann heyrði I
vagnhjólunum og ég veifaði til hans. Hann lyfti
penslinum I kveðjuskyni.
Þegar ég kom til hússins fór ég með hestinn
út i hesthúsið og tók af honum. Svo fór ég inn
um bakdyrnar og hélt áfram gegnum eldhúsið
og út i anddyrið. Dyrnar að stofunni stóðu I
hálfa gátt og ég sá undir eins, að eitthvað var
þar öðru visi en venjulega. Eitthvað hafði
breytzt frá þvi ég var hér siðast.
Ég var vön, að taka yfirbreiðslurnar af hús-
gögnunum til þess að athuga, hvort mýs hefðu
falið sig þar i púðum og setum. Nú hékk ábreið-
an yfir rauða flauelissófanum á skakk, og púð-
arnir voru bældir, rétt eins og einhver hefði
legið þarna.
Þjófur, hugsaði ég. Annabella hafði talað
um, að þjófar sæktu gjarnan i hús, þar sem
enginn byggi en ég hafði látið það sem vind um
t e^tvdat

eftir Veldu Johnston
Fonsell -hússins
— Þetta hefur aldrei verið annað en ...
viðskiptasamningur, sagði ég, og flýtti mér
upp stigann.
Næsta dag var himininn blágrár og dimmur
og hvasst var úti. Jason hafði ekki verið heima
alla nóttina, og ég reyndi að telja mér trú um,
að mér stæði á sama um það hvar hann væri.
Þrátt fyrir það, að veðrið var svona slæmt,
ákvað ég að aka til hússins við Howard Street
og lita þar eftir eins og ég var vön að gera. Ég
22
eyrun þjóta. Allt i einu heyrði ég hina raf-
mögnuðu þögn hússins, sem svo mátti að orði
komast. Áður hafði mér alltaf fundizt ég heyra
ótal hljóð og tif I klukkunni á arinhillunni. Ég
leit þangað snöggt. Jú, hún stóð þarna enn, og
allir aðrir dýrmætu og fallegu hlutirnir voru á
slnum stöðum i herberginu. Þjófur hlyti að
hafa tekið eitthvað með sér. Og svo hefði hann
kannski lika reynt að elda sér einhvem mat
frammi I eldhúsinu. Ég stökk fram i eldhúsið.
L