Heimilistíminn - 15.02.1979, Blaðsíða 23

Allt var þar i röð og reglu og borðin tandur-
hrein. Nei, hér hafði enginn verið að elda mat.
Þetta hlaut allt að vera hrein imyndun min.
Ég hafði verið æst vegna heimsóknar Anna-
belle og gleymt að hrista til koddana og laga
yfirbreiðsluna.
Ég gekk upp stigann til þess að fara eina eft-
irlitsferð um efri hæðina, eins og ég var vön.
Dimmt var inni, vegna þess hve skuggsýnt var
orðið úti, svo ég kveikti á ljósi, sem hékk niður
úr loftinu. Á sama augnabliki féllu fyrstu regn-
droparnir þungt á rúðumar. Eftir fáeinar
minútur var komin hellirigning.Égyrði að biða
af mér rigninguna, enda myndi ekki verða
óttast um mig. Allir vissu hvert ég hafði farið.
Ég tók ljósið af króknum og bar það með
mér. Ég leit út i öll horn og bak við kistur og
koffort, en sá hvergi merki um óvelkomna mús
né heldur annað. Rétt i þann mund, er ég ætlaði
að fara niður aftur, nam ég staðar, og hjartað
hætti næstum að slá.
Ég hafði heyrt eitthvert hljóð af neðri hæð-
inni, rétt eins og einhver hefði rekið sig i
eitthvert húsgagnið. Einhver hiaut að leynast
hér i húsinu. Einhver hlaut að hafa verið hér
allan timann, staðið og hlustað, fylgt eftir
hverju einasta skrefi, sem ég tók, og meira að
segja getað fylgzt með mér úr felustað sinum.
Ég gat imyndað mér hvernig einhver fylgdist
með skugganum af mér i glætunni frá ljósinu,
sem ég hélt á ...
Hver gat verið hérna? Einhver hættulaus
þjófur? En hvers vegna hafði hann ekki reynt
að komast undan út i myrkrið og rigninguna, út
um bakdyrnar? Nei, þetta hlaut að vera
einhver annar, einhver sem vissi, að ég hafði
ætlað að koma hingað. Einhver, sem hafði
beðið færis þar til nú til þess að ... já, til hvers?
Til þess að fá nægan kjark til þess að gera það,
sem hafði rekið hann til þess að koma hingað.
Ég hafð staðið grafkyrr langa stund, á
meðan hugsanirnar þutu um i höfðinu á mér.
Gegnum rigninguna heyrði ég minn eigin
hjartslátt. Ég skipaði sjálfri mér, að reyna að
hugsa nú skýrt. Þessi ókunna vera þarna niðri i
myrkrinu vissi nú, að ég vissi, að hann var i
námunda við mig. Skugginn af mér, sem allt i
einu hafði orðið eins og máttlaust og stjarfur,
hafði sagt honum það. Brátt myndi hann koma
upp til min....
Ot, hugsaði ég, ég varð að komast út úr hús-
inu. 1 flýti lyfti ég upp ljósinu og blés á það, og
þaut svo niður stigann. Enginn hafði rétt út
höndina til þess að gripa mig, þegar ég kom
niður. Ég þaut áfram i myrkrinu i áttina að úti-
dyrunum og frelsinu.
Ég fann fremur en heyrði að einhver hreyfði
sig fyrir aftan mig. Á næsta augnabliki æpti ég,
hátt og skerandi, en á sama augnabliki lenti
eitthvað hart og þungt i höfðinu á mér. Sárs-
aukinn var óskaplegur, og ég fann til i öllum
likamanum og svo varð allt tómt og kyrrt.
Á móti vilja minum opnaði ég augun. Rose
Murphy, þjónustustúlka frænku minnar, lá á
hnjánum við hliðina á mér og kringlótt andlitið
bar vott um áhyggjur þar sem ég sá það i
ljósinu frá oliulampanum.
— Svona, svona, vina min, svona, sagði hún
lágt. Ég horfði á hana hálfvegis utan við mig,
og allt i einu gerði ég mér ljóst að ég lá á gólf-
inu i forstofunni heima i húsi frænku minnar.
Fyrst skildi ég hvorki upp né niður i þessu og
hélt helzt að ég væri horfin aftur i timann, þeg-
ar við Rose og frænka min bjuggum hér i Ho-
ward Street. Ég reyndi að risa á fætur en Rose
kom i veg fyrir, að ég gerði það.
— Hver var það sem gerði þetta? spurði hún
alvarleg. — Hver sló hana með þessu þarna?
Ég sneri höfðinu með erfiðismunum og fylgdi
augnaráði hennar. Á forstofumottunni lá þung-
ur skörungur úr messing, með rauða bletti hér
og þar. Smátt og smátt fór ég að muna það sem
gerzt hafði.
— Ég veit það ekki, hvislaði ég.
Einhver hafði barið mig i höfuðið. Og ég fann
til skelfingarinnar eins og þungs steins i
maganum, einhver hafði barið mig alveg á
sama hátt og Julia Fonsell hafði verið barin.
En sá sem hafði barið hana hafði barið hana
hvað eftir annað þar til hann var viss um, að
hún myndi aldrei tala aftur. Ég minntist þess,
að ég hafði öskrað. Var það þess vegna, sem ég
hafði fengið að lifa? Haföi hann hlaupizt á brott
út i rigninguna, hræddur um, að einhver myndi
heyra hrópin i gegnum storminn?
— Ég fór hérna framhjá fyrir stuttu, sagði
Rose og þá heyrði ég hestinn hneggja úti i hest-
húsinu. Mér fannst eitthvað skrýtið við það að
inni var aldimmt, og þess vegna ákvað ég að
fara inn og sjá, hvað um væri að vera og hvort
allt væri i lagi. Það var eins gott, að ég gerði
það.
— Rigningin, sagði ég. — Er hætt að rigna?
— Já, það stytti upp fyrir svo sem klukku-
tima. Nú skaltu bara vera róleg litla vina min,
vegna þess að ég er búin að biðja nágrannana
23