Heimilistíminn - 15.02.1979, Qupperneq 24

— Irene sagði Jason ákveðinn. — Þú getur
ekki verið hér. Þú verður að koma með mér til
San Isidro.
Paul var farinn að vefja umbúðum um höfuð
mitt og kinkaði nú kolli til samþykkis. Ég
horfði á þá til skiptis, og reyndi að sjá eitthvað i
svip Jasons, sem bent gæti til reiði, hræðslu
eða vonbrigða, en gat ekki séð neitt annað en
áhyggjur og meðaumkun. Gat nokkur maður
villt svo á sér heimildir?
— Ég veit ekki, sagði ég lágt, og svo fann ég
að Paul hafði aftur tekið um hönd mina, fann
hlýjuna og öryggið frá honum.
— Ég skal rannsaka þig vandlega, Irene en
ég get ekki imyndað mér, að þetta komi til með
að koma i veg fyrir að þú getir farið i ferðina.
Þú ættir svo sapnarlega að fara með.
Hann grunaði ékki Jason,trúði þvi greinilega
að hættan kæmi annars staðar frá. Eða þá að
hann hélt, að ekkert samband væri milli þess,
sem gerzt hafði hér með mig og þess sem gerzt
hafði hjá Fonsell-fjölskyldunni. Yrði ég
kannski öruggari ef ég færi með og tæki Lizu
með mér? Ef eitthvað kæmi nú fyrir hana... Ég
gat ekki hugsað þá hugsun til enda og ég vissi
ekki hvað ég átti til bragðs að taka. Jason hafði
risið á fætur og horfði nú á Paul með hörkulegu
augnaráði. Allt i einu varð mér ljóst, að hann
hélt enn um hönd mér. Með þráasvip leit ég á
Jason:
— Ef Paul telur, að rétt sé, að við Liza kom-
um með til San Isidro, þá skal ég hugsa þetta
mál betur.
Ástúðin og umhyggjan sem mér hafði fundizt
ég sjá i svip Jason var horfin og hann svaraði
með tilbreytingarlausri röddu.
— Gerðu eins og þú sjálf vilt. Við förum eftir
hálfan mánuð.
Þrátt fyrir það að sézt hefðu blóðflekkir á
skörungnum voru sárin ekki djúp. Jerry
Duane, lögreglustjórinn i Sag Harbor, sagði, að
hinn ókunni árásarmaður hefði farið út úr hús-
inu i gegn um eldhúsgluggann, sem hafði verið
opinn. Þvi miður hafði rigningin, sem skilið
hafði eftir stóran poll á eldhúsgólfinu, einnig
afmáð öll spor fyrir utan gluggann.
— Ég er þess fullviss, að þetta hefur verið
einhver flækingur, sagði hann ákveðinn. —
Hann hefur áreiðanlega látið fyrirberast hér i
húsinu i nótt, liklega á sófanum i stofunni.
Hefði hann verið drukkinn hefði hann látið
fyrirberast þar sem hann var kominn.
— En hvers vegna fór hann ekki héðan i
morgun?
24
að fara og sækja lækninn og Jason lika.
Jason. Ég hafði rifizt við Jason daginn áður,
og hafði meira að segja hótað að ég skyldi fara
og leita að hótelinu þar sem Julia hafði sézt,
einhvers staðar á Fjórtándu götu.
—Þetta hlýtúr að hafa verið einhver flæking-
ur, sagði Rose. — Einhver gamall og ótindur
flækingur.
Nei, þetta hafði ekki verið flækingur. Það
hafði verið Jason eða einhver annar. Einhver
hafði það verið sem vissi að mig grunaði enn,
að eitthvað hefði verið bogið við dauðaJuliu
Fonsell og sömuleiðis við dauða frænku minn-
ar. Þetta hafði verið einhver, sem var hræddur
við mig.
Ég heyrði að útidyrnar voru opnaðar og svo
lokuðust þær strax aftur. Á næsta augnabliki
féll Paul á kné hjá mér.
— Litla Irene, sagði hann lágt. — Hvað hefur
komið fyrir? Svo hélt hann áfram og sneri sér
að Rose: — Náið i kodda og skál með volgu
vatni. Hann horfði á höfuð mitt og muldraði: —
Ég held ekki að þetta sé alvarlegt, en ég vil þó
helzt ekki flytja þig úr stað fyrr en ég veit
hvernig þetta litur út og fyrr en ég hef þvegið
sárið og lagt eitthvað yfir það.
Rose kom með kodda og stakk honum undir
höfuð mitt. Svo fór hún að sækja heitt vatn.
Augu Pauls voru dökk af óróleika.
— Irene, sástu hver gerði þetta?
Hann var fölur og nasavængirnir titruðu.
— Nei, Paul, sagði ég hægt. — Ég heyrði, að
einhver var hér inni, en það var svo dimmt, og
svo gerðist þetta allt svo snögglega...
Hann hélt um hönd mina og sagði lágri
röddu:
— Við megum vera ánægð með að þetta fór
ekki verr.
Hann þagnaði, þegar hann heyrði að útidyr-
unum var lokið upp. Eftir nokkrar sekúndur
var Jason kominn til min.
— Drottinn minn dýri, hvað hefur komið
fyrir? sagði hann og röddin var lág og þvinguð.
— Ég kom heim, og þá var mér sagt að þú...
Dökkar augabrúnimar voru dregnar saman i
hnút.
Kom heim... Hvaðan?
— Jason byrjaði ég, og vissi eiginlega ekki
hvað ég ætlaði að segja, eða hvers ég ætlaði að
spyrja. — Jason...
Rose kom nú með vatnið og þegar Paul fór af
mikilli varfærni að reyna að þvo sárið, kom
sársaukinn aftur af fullum krafti. Ég gat ekki
annað en stunið. Framhaid