Heimilistíminn - 15.02.1979, Qupperneq 32

Bernhard Stokke
Þýðing: SIGURÐUR GUNNARSSON
stað og biða. Hann horfði meðal annars á flóa-
bátinn sem brunaði út fjörðinn og eyðilagði
spegilmyndina af kirkjunni i vatninu.
Hópur hrossa kom nú út úr hesthúsinu. Það
skrölti i aktygjum og hófadynur heyrðist.
Þarna komu Sokki, Brúnn, Bleikur, Stjarna og
allir hinir. Einn af vinnumönnunum brosti hug-
hreystandi til Halla þegar lestin fór fram hjá.
Halla þótti vænt um það og honum hlýnaði um
hjartarætur.
Skömmu seinna gekk hann inn á eftir for-
ntjóranum. Forstjórinn settist í skrifstofustól
sinn en Halli staðnæmdist við dyrnar og stóð
þar.
„Já,Haraldur við höfðum ekki búizt við þvi
að fá þig aftur með þessum hætti”.
Halli þagði.
„Það höfðu horfið hundrað krónur frá Nlelsi
bónda”.
Tár tóku að streyma niður kinnar Halla.
„Já, en ég hef ekki tekið þær”.
„Við eigum lika erfitt með að trúa þvi her,
þvi að við höfum aldrei kynnzt neinu sliku i fari
þínu. Þú hefur alltaf verið reglulega vænn
piltur, sem okkur hefur öllum þótt vænt um.
Við höfum alltaf treyst þér fullkomlega”.
Tár drengsins mynduðu dökka depla á gólf-
dúknum.
„En það er eitthvað dularfullt með þessa
peninga. Þú hafðir verið sendur fram I eldhús
til að sækja eitthvað”.
„Já, ég átti að sækja hnlf”.
„Og peningarnir höfðu horfið úr jakka sem
hékk þar frammi”.
„Já, þau sögðu það”.
„En hver heldurðu þá, að hafi tekið þá?”
„Það veit ég alls ekkert um. Ég sótti bara
hnífinn eins og ég var beðinn að gera og um
kvöldið var ég svo sakaður um að hafa tekið
peningana”.
Forstöðumaðurinn leit út um gluggann.
Hann var augsýnilega á báðum áttum og það
var einnig harla ljóst að honum þótti þetta
mjög leiðinlegt.
Ein vinnustúlkan kom nú inn með bréf og
blöð sem pósturinn hafði komið með, en for-
stöðumaðurinn horfði enn á trén úti I garðin-
um. Loksins sneri hann sér við og mælti:
„Já, ég á erfitt með að trúa að þú hafir tekið
þessa peninga, Haraldur. Og ef þú kemur hér
fram eins og þú hefur gert verð ég enn þá sann-
færðari um, að þú sért saklaus. Ég get ekki
hugsað mér að samvizka þin leyfi þér að ljúga
að mér, enda mundi það aðeins gera illt verra.
En i sumar verður tæpast um neinn nýjan stað
að ræða... Komu nú með mér drengur minn og
fáðu þér kaffisopa”, sagði hann svo og stóð
upp.
Þeir gengu út á svalimar og niður í garðinn.
Þar sat fjölskylda forstöðumannsins ásamt
nokkrum gestum og neytti góðgerða.
Fjölskyldan kom nú alls ekki fram við hann á
sama hátt og fyrr,þegar hann hjó I eldinn fyrir
frúna eða hjálpaði til I garðinum. Nú virtust
þau lita á hann sem ókunnugan pilt og honum
var fært kaffi I bolla ásamt kökum á diski i
svalatröppurnar. I rauninni var alls ekkert
ánægjulegt fyrir hann að sitja hér einn, þegar
þau höfðu gesti. Honum var ofaukið,enginn
virtist veita honum athygli. Þetta var allt öðru
vlsi enáður,á þvi lék enginn vafi... Og nú komu
allt I einu fram i huga hans orð Villa með aukn-
um krafti og fengu þar fyrst hljómgrunn: að
strjúka burt frá þessu öllu saman.
Þegar hann þakkaði fyrir kaffið og stóð upp
til þess að fara til vinnu sinnar, urðu þau öll
hljóð við borðið og það var ekki fyrr en hann
var kominn spölkorn burt að þau fóru að tala
lágt saman á ný.
32