Heimilistíminn - 15.02.1979, Page 33

notalegri hvildarstund, og
svara&i engu. -
yija vissi, hver Marteinn
var. Marteinn Grimur Hansen
var bræö'rungur Jóhannesar
Hansens, sem lagöist lágt eftir
veizlu I Skriöufiröi, en fór
hækkandi þar til hann stööv-
aöist i sendiherrastóli.
Marteinn Grimur Hansen var
og tengdur ráöherranum, sem
gisti Skriöufjörö foröum þann-
ig, aö Marteinn eignaöist
ekkju hans. Hins végar átti
hann ekkert, sem jafnaöist á
við æskuminningar ráöherr-
ans úr Flóanum, en I þessstaö
lóöir á Kanarieyjum.
Marteinn Hansen seldi sjálf-
um sér grásleppuhrogn til
Ameriku, þar sem hann átti
lagmetisverksmiöju. Húsgögn
og gólfábreiöur f lutti hann inn,
sömuleiöis skellinöörur. Hann
tæmdi ruslamarkaöi vestan-
hafs og seldi i sjö búöum á
Stórreykjavikursvæöinu.
Frægir poppmenn snerust þar
eins og snældur, þóttust eiga
allt saman og drógu aö sér
framsækna æsku eins og raf-
segull. Þau hjón áttu sumar-
bústaö á Kanarieyjum. Og nú
spuröi Lilja um veöráttu þar
syðra.
Hera svaraöi þvi, aö ekki
væri verandi hér heima á
sumrin, alltaf súld, jafnvei
skárra á veturna.
,,Ef ég ættí bll”, sagöi LUja,
,,og heföi litiö fyrir stafni,
mundi ég vera á sifelldu
hringsóli um landiö, eftir þvi,
hvernig viöraöi I hverjum
landshluta. Þá væri ég sólar-
megin I Hfinu björtustu mán-
uöina”.
„Þaö leggur enginn þokka-
legan bll I hringveginn”, sagöi
Hera snöggt. En LUja þoldi
ekki, aö talaö væri niörandi
um hringveginn. „Vinkona
min, sem lagöi dálitla upphæö
I hringveginn og á jeppa-
skrjóö, er búin aö bjóöa mér
meö sér tU Hornafjaröar. Mig
hefur aUtaf langaö tU Horna-
fjaröar —LUja eldroönaöi
um leið og hún sleppti oröinu.
Þetta var eins og aö nefna
snöru I hengds manns húsi.
En Hera hló dátt. ,,En hvaö
þú ert minnug á allt grin frá
Skriöufiröi. Ekki get ég sagt,
aö éghafi steingleymt þvf. En
þaö er nú svo I sjálfri jarösög-
unni, aö ný lög hlaðast ofan á
þau gömlu, og þau gömlu hafa
þá ekkert hlutverk á yflrborö-
inu lengur”.
LUja varö þvl fegnari en frá
veröi sagt, aö Hera tók þessu
svona skemmtilega. Og hún
svaraði isamatón: „Stundum
finnst mér ég vera oröin dálit-
iö gömul, en hingaö til hef ég
ekki borið mig saman viö
fornaldarjarölögin. En minn-
ingar, sem ekki eru nærri
þrftugar enn, hryggja mig og
gleöja stundum — einkum
gleöja, þvi aö þaö leiöinlega
fer I felur ósjáifrátt”.
Hera vék aftur aö feröalög-
um: „Ég er ekki aö gera lltið
úr skemmtiferðum hér heima,
þegar vel viörar, en tjöid get-
ur hver sem vill átt fyrir mér.
Þaö eru undarlegar kúnstir,
aö l.eika frumstæö Iffskjör,
sem ekki er hægt aö hugsa sér
aö búa viö i alvöru”.
Lilja var aö hugsa um aö
segja henni, aö Jón læknir
væri dáinn. En liklega haföi
hún séö þaö i blöðum og ekki
þótt þaö mikil tiöindi. Enn siö-
ur mundi húntelja þaö fréttir,
aö Lilja var nýbúin aö tala viö
Hjörleif.
„Hafa ekki hjúkrunarkonur
sæmileg laun núoröiö?”
spuröi Hera.
Lilja játaöi þvi. „Ég ætla
mér samt ekki önnur og meiri
feröalög en hringveginn”,
bætti hún viö.
Hera lét þá útrætt um sum-
arferöir. „Hvaö er dóttir þln
orðin gömul?” spuröi hún.
,,Mér skilst, aö hún sé nú
hækkandi stjarna”.
Lilju varö ónotalega viö.
Var Hera aö storka henni?
Hera haföi gott vit á bók-
menntum. Og slzt var hún Hk-
leg til aöhlaupa eftir hverjum
goluþyt I „stefnum” og
„straumum” tlzkunnar. Þetta
var sjálfsagt illkvittni i sauö-
argæru hreinskilninnar.
Margir láta, sem þeim gangi
hreinskilni til, þegar þeir eru
aö særa aöra aö gamni slnu.
Hera ætlaði vist aö demba yfir
hana einhverjum meinyrðum
um kveöskap Unu Heiöu. Og
hún svaraöi stuttiega:
„Hvaö gömul, spyröu, Hún
Una Heiöa. Nltján ára. Nógu
gömul til þess aö vera sendi-
bréfsfær. En þaö er hún ekki.
Skólarnir leggja blessun slna
yfir leirburö, klám og aula-
fyndni I skólablöðunum. Ég
hef sagt henni sannleikann um
ljóöabulliö hennar. En þaö er
ekki von aö ég jafnist á viö
heilan menntaskóla I hennar
augum. En skáldskap heföi ég
getaö kennt henni betur”.
„Góöa Lilja, á hvaöa
Fjölnismannaöld lifir þú I þln-
um skýjaborgum? Égbersvo-
litið skyn á góöan kveöskap,
alveg eins og þú, og eins og
Una Heiöa gerir s jálfsagt lika.
En nú eru nýir timar. Hver
veit, nema hún gæti ort falleg
og hugljúf ástarkvæöi, eins og
Hulda ás&ium tlma. En hana
hylltu Ijóðsnillingarnir korn-
unga og buöu henni I sinn hóp.
Og ungu stúlkurnar fengu
hjartslátt af hrifningu.
En þessi dýrö á öll heima i
fornaldarjarölögunum. Lilja
mln. Flestir ljóösnillingar eru
annaöhvort dánir eöa orönir
afskiptalausir og gamlir.
Unga fólkiö veit varla, hvort
þeir eru lifandi eöa látnir,
hvaö þá, aö þaö svipist um
eftir nýgræöingi i ljóöagerö.
Ung manneskja, sem ætlar aö
komast áfram I okkar hávaöa-
mikla mannfélagi, veröur aö
segja þaö, sem hlustaö er á og
sýna þaö, sem einhver nennir
aöhorfa á.Þaöerhægt aö fara
meö leirburö, klám og
þynnkufyndni frammi fyrir
fullu leikhúsi, án þess aö
blikna. Ég lái hvorki þeim né
Unu Heiðu. Þaö segi ég satt”,
sagöi Hera.
Lilju létti mikiö viö þetta,
svo ósammála sem hún þó var
þessari lifsspeki. En hún var
þvl fegin, aö Hera var ekki aö
strlöa henni, þegar hún minnt-
ist á frægö Unu Heiöu. Og hún
anzaöi glaðlega:
„Ég ætla nú samt ao osKa
þér til hamingju meö, aösynir
þfnir eru ekki frægöarmenn i
skemmtiiönaöinum. Mér
skilst, aö þeir séu aö læra eitt-
hvaö á verklega sviöinu”.
„Þeir eru allir i raunvisind-
unum. Ég hef lika alltaf tekiö
hlutina eins og þeir eru”.
„Svo þú heldur þaö”, hugs-
aöi Lilja. En upphátt sagöi
hún: „Égerhrædd um, aö ég
veröi aö fara aö hypja mig.
Þaö var gaman aö hitta þig,
Hera, svo ég nú ekki tali um
þetta indæla kaffi. Þakka þér
fyrir”.
Hera spratt á fætur. „Ég ek
þér”.
Þegar þær gengu fram, virti
Lilja salinn betur fyrir sér.
Uppi á vegg var málverk af
rösklegum, viöfelldnum
manni, vel miöaldra. Þessi
Flóamannabúö var auövitaö
reist fyrir hans atbeina og
jafnvel fjárstyrk.
„Ég hef heyrt, aö hér sé
aldrei neitt svall og svinarl”,
sagöi hún viö Heru.
Hera brosti, einbeitt á svip-
inn: „Þaö vantaöi nú bara. Ég
ætti llklega aö ráöa ööru
eins”.
Þetta uröu þá, eftir allt
saman, góöir endurfundir.
33