Morgunblaðið - 20.11.2004, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarki HeiðarHaraldsson
fæddist á Hvamms-
tanga hinn 23. maí
1969. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Sauð-
árkróki 9. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Bára
Garðarsdóttir, f. 12.
maí 1949, og Harald-
ur Borgar Pétursson,
f. 18. jan. 1945, og
búa þau á Hvamms-
tanga. Systkini
Bjarka eru Hrannar
Birkir, f. 23. mars
1974 og Borghildur Heiðrún, f. 20.
júní 1981.
Elsta dóttir Bjarka er Karen Ýr
Nínudóttir, f. 4. október 1987.
Bjarki kvæntist hinn 4. september
1999 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Rósu Dóru Viðarsdóttur, f. 3. júní
1973. Foreldrar hennar eru Sig-
ríður Kristjánsdóttir, f. 11. jan
1952, og Viðar Vilhjálmsson, f. 20.
des. 1949, d. 20. jan. 2000. Bjarki
og Rósa Dóra eiga þrjú börn, Sig-
ríði Heiðu, f. 7. sept. 1993, Harald
Viðar, f. 29. mars 1999, og Hólmar
Sindra, f. 18. des.
2000.
Bjarki ólst upp á
Hvammstanga og
bjó þar fram á ung-
lingsárin. Sem barn
og unglingur var
hann mikill afreks-
maður í íþróttum og
átti hann fjölda meta
í hinum ýmsu grein-
um í sínum aldurs-
flokkum, m.a. á hann
enn Íslandsmet í 800
m hlaupi stráka 11–
12 ára síðan 1981 í
Roskilde. Árið 1989
fór Bjarki í framhaldsskóla á
Sauðárkrók og kynntist þar eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Rósu
Dóru, og bjuggu þau þar frá 1993.
Bjarki hóf störf 1993 hjá Fisk-
iðjunni Skagfirðingi sem háseti á
togaranum Skafta. 1997–98 var
hann á Þórunni Sveins frá Vest-
mannaeyjum. 1998 hóf hann aftur
störf hjá Fiskiðjunni Skagfirðingi
á togaranum Málmey.
Útför Bjarka verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Bjarki minn. Þetta er svo
óraunverulegt, ég trúi því varla að
ég sé að skrifa minningargrein um
þig. Við sem ætluðum að verða göm-
ul saman og töluðum oft um það sem
við ætluðum að gera þegar við yrð-
um stór.
En nú er hetjulegri baráttu þinni
við erfiðan sjúkdóm lokið, baráttu
sem gekk svo vel í 13 mánuði eða þar
til í september og allar tilraunir til
að hjálpa þér gengu ekki upp.
Söknuðurinn og sársaukinn er svo
mikill, það er svo sárt að hugsa til
þess að við fáum ekki að hafa þig
lengur hjá okkur. Það sem við eigum
núna er minningin um þig og allar
stundirnar sem við áttum saman.
Við minnumst þín sem yndislegs
manns og pabba sem var svo stoltur
af fjölskyldunni sinni.
Takk fyrir allt, elsku Bjarki minn.
Þín
Rósa Dóra.
Elsku pabbi. Nú ert þú kominn til
Guðs og við vitum að nú líður þér
vel. Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur. Þú ert besti pabbi í
heimi og verður það alltaf. Við sökn-
um þín mjög mikið og vildum að þú
værir hjá okkur enn þá. Við hugsum
til þín á hverjum degi, minningin um
þig lifir í hjarta okkar að eilífu.
Sigríður Heiða, Haraldur
Viðar og Hólmar Sindri.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku Bjarki. Mikið getur lífið
verið ósanngjarnt að taka þig burt
frá konu og þremur ungum börnum.
En ég veit að nú líður þér betur og
það er mér og öðrum mikil huggun.
Margs er að minnast á þeim fimm-
tán árum sem við höfum þekkst.
Samverustundirnar voru margar,
bæði heima og á ferðalögum. Við
gátum alltaf talað um lífið og til-
veruna og sumt af því var aðeins
milli mín og þín. Stutt var í húm-
orinn og stríðnin aldrei langt undan.
Jólabarn varstu mikið og elskaðir að
taka þátt í undirbúningi þeirra þeg-
ar þú varst í landi. Jólahaldið verður
því tómlegt í ár án þín.
Umhyggja og þakklæti var aðals-
merki þitt. Þú hugsaðir fyrst um
aðra og síðan um þig. Ég á aldrei eft-
ir að gleyma gleði þinni og þakklæti
til mín fyrir að hafa verið viðstödd
fæðingu Sigríðar Heiðu, eftir langa
og stranga sótt. Einnig er mér minn-
isstætt þegar Viðar tengdafaðir þinn
átti stutt eftir ólifað. Það var í des-
ember fyrir nærri fimm árum. Viðar
kom heim um helgar á meðan hann
gat. Þú varst í frítúr af sjónum og
krafðist þess að fá að sitja hjá hon-
um á nóttunni til þess að ég gæti sof-
ið. Og svo þegar ég var að ræða um
áhyggjur mínar af þér, þegar þú
greindist með krabbameinið, sagðir
þú: ,,Ég hef áhyggjur af þér, þú ert
ein, en ég hef ennþá Rósu Dóru og
mamma hefur pabba.“ Já, svona var
umhyggja þín og einstakt lundarfar.
Elsku Rósa Dóra mín. Guð styrki
þig og börnin í sorginni. Í huga mín-
um ertu sannkölluð hetja.
Hvíl í friði, kæri tengdasonur.
Sigríður Kristjánsdóttir
(Didda).
Ég get engan veginn lýst með orð-
um öllum þeim söknuði sem ríkir í
hjarta mér núna. Bjarki bróðir minn
hefur kvatt þennan heim og það á ég
aldrei eftir að geta sætt mig við. Að
hugsa sér að 35 ára gamall fjöl-
skyldufaðir þurfi að berjast við
þennan hræðilega sjúkdóm og láta
svo í minni pokann eftir mikla og
erfiða baráttu. Mér finnst að svona
eigi ekki að geta gerst. Margar
spurningar koma upp í hugann á
svona erfiðri stundu. Mikil reiði
kemur einnig upp í huga mér og tár-
in eru mörg sem streyma niður kinn-
arnar. Þrátt fyrir alla reiðina og
sorgina vil ég þakka Guði fyrir að
hafa gert mig að litlu systur hans
Bjarka sem er mér mikill heiður og
alveg ómetanlegt og minningarnar
um þennan góða mann lifa enda-
laust.
Elsku Bjarki bróðir minn, það er
svo erfitt að þurfa að kveðja þig. Þú
varst mér svo rosalega góður bróðir
og reyndir alltaf að passa upp á mig
og hugsaðir svo vel um mig. Ég man
svo vel þegar þú og Hrannar klædd-
uð mig í asnaleg föt og plastpoka og
tókuð myndir af mér, þið voruð svo
fyndnir saman. Ég var bara fjögurra
ára þegar þú fórst burt í framhalds-
skóla og ég man hvað ég saknaði þín
alltaf mikið og hlakkaði alltaf jafn-
mikið til að þú kæmir heim um helg-
ar. Ég man sérstaklega eftir einu
skipti þegar þú fórst komst heim frá
Króknum. Ég var átta ára og iðaði af
spenningi eftir að fá stóra bróður
heim. Svo heyrði ég að þú varst að
koma inn og hljóp fram og sá þá að
þú varst ekki einn, heldur kominn
með Rósu Dóru heim í fyrsta sinn,
voða stoltur að kynna hana fyrir fjöl-
skyldunni. Ég var fyrst svolítið af-
brýðisöm út í Rósu en svo var ég
fljót að eigna mér hana líka enda
gerði hún þig rosalega hamingju-
saman.
Þú varst duglegur að kenna mér
ýmislegt. Þú fékkst mig til að fara á
fótboltaæfingu þegar þú varst að
þjálfa, hjálpaðir mér að veiða fyrstu
silungana og fleira. Þér tókst að
gera allt svo vel sem þú tókst þér
fyrir hendur og varst mjög oft lang-
bestur. Öll samtölin sem við höfum
átt í gegnum tíðina geymi ég vel.
Það var hægt að segja þér allt og
tala um alla hluti við þig. Þú skilur
margt eftir þig, elsku kallinn minn,
frábæra eiginkonu, yndisleg börn,
stóra fjölskyldu, marga vini og öll
munum við sakna þín ólýsanlega
mikið. Einnig skilur þú eftir óend-
anlega mikið af góðum minningum
og þær munu ávallt lifa með okkur.
Elsku Bjarki minn. Ég vona inni-
lega að þér líði vel þar sem þú ert
núna og ég veit að það er fullt af
góðu fólki sem tekur á móti þér. Ég
kveð þig, elsku bróðir minn, með
söknuð í hjarta og tár í auga og bið
Guð að varðveita þig og þína fallegu
sál. Ég mun aldrei gleyma þér, eng-
illinn minn.
Þín systir
Borghildur.
Elsku stóri bróðir, þú ert farinn.
En þó ekki farinn, því minningarnar
um þig sem við berum í brjósti okkar
og þín yndislega fjölskylda sem þú
átt gera þig eilífan. Þú varst sannur
vinur ekki síður en bróðir enda leit-
aði ég til þín ef mig vantaði ráð, hug-
myndir, huggun eða hlátur. Hrein-
skilinn en nærgætinn varstu ávallt,
hlýr og gott að vera þér nærri. Þú
varst fjölskyldumaður af guðs náð,
elskaðir fjölskyldu þína og hlúðir að
henni með ást og umhyggju allra að
leiðarljósi. Að koma til ykkar Rósu
Dóru og barnanna, dvelja hjá ykkur
dagpart, drekka með ykkur kaffi og
spjalla um allt og ekkert eru stundir
sem ég mun sakna meira en orð fá
sagt. Ég sá ykkur fyrst saman þegar
þið komuð með skólarútunni á Tang-
ann og við Gústi frændi keyrðum
ykkur upp á Garðaveg. Mér fannst
þið ólík við fyrstu sýn, þú alltaf stór
og ófeiminn en hún heldur smærri
og frekar hlédræg. Og saman áttuð
þið eftir að eiga fimmtán dásamleg
ár. Þegar þú varst núna á sjúkrahús-
inu töluðum við Íris frænka við þig
um hversu vel þú valdir þegar þú
valdir þína konu, og ræktaðir þitt
samband sem síðan varð að farsælu
hjónabandi. Já, ástríku hjónabandi
sem var til fyrirmyndar að öllu leyti.
Þú ert sá sem ég hef nú sem leið-
arljós í mínu lífi. Eftir að þú veiktist
komu sterkar stoðir ykkar Rósu
bersýnilega í ljós. Þið stóðuð af ykk-
ur allar mótbárur, full bjartsýni og
lífsvilja. Þið sátuð ekki auðum hönd-
um heldur hélduð áfram að byggja
upp heimilið og lifa lífinu, og létuð
veikindin ekkert stöðva framtíðar-
áform. Það hefðu ekki nema sam-
heldin og sterk hjón getað staðið af
sér. Ég naut þeirra forréttinda að
eiga með þér dásamlega tíma sem
aldrei munu gleymast. Síðustu
tvennar göngur verða þær sem
munu lifa lengst í minningunni
ásamt hestaferðinni í sumar er við
riðum með Víðidalsánni, já, þá var
lífið dásamlegt.
En söknuðurinn er mikill og sár,
það verður aldrei fyllt það skarð sem
nú orðið er. Megi Guð fylgja þér,
elsku Bjarki minn, til þeirra starfa
sem þér eru nú ætluð. Ég sakna þín
og mun aldrei gleyma þér.
Þinn litli bróðir,
Hrannar Birkir Haraldsson.
Í dag kveðjum við þig í hinsta
sinn, elsku frændi. Það eru erfið og
þung skref, stigin með miklum trega
og sorg í hjarta. En minningarnar
um þig ylja okkur um hjartarætur
og munu gera alla tíð, minningar um
ljúfan og yndislegan dreng, góðan
eiginmann og föður og ekki síst góð-
an vin.
Þú varst stóri frændinn í fríðum
systkinabarnahópnum sem amma og
afi héldu svo myndarlega utan um.
Alltaf tilbúinn að vernda litlu frænk-
urnar, leiðbeina þeim og vera vinur
þeirra þegar á þurfti að halda. Við
vorum mikið inni á heimili foreldra
þinna fyrstu árin með foreldrum
okkar og hefur það án efa verið upp-
hafið af nánum vinskap okkar
frændsystkinanna. Þú varst ótrúlegt
afreksbarn í íþróttum á þínum yngri
árum og við munum eftir stoltinu
sem við upplifðum þegar stóri
frændi kom fyrstur í mark í hlaup-
um, sem var ekki ósjaldan – og að
sjá þig á verðlaunapöllum.
Alltaf varstu góður við okkur og
vinur okkar þrátt fyrir að við værum
svolítið yngri og þegar við urðum
unglingar varð vinskapurinn enn
meiri og þú trúnaðarvinur okkar og
við þinn. Þegar þú kynntist Rósu
Dóru var greinilegt að þú hafðir
fundið konu sem var eins og þú, fjöl-
skyldurækin, hlý og góð.
Eftir að við stofnuðum fjölskyldur
og bjuggum sitt í hverjum landshlut-
anum hittumst við ekki eins oft en
þegar við hittumst var alltaf eins og
við hefðum hist í gær, þarna var vin-
skapur sem var órjúfanlegur. Áttum
við oft löng samtöl um lífið og til-
veruna og hvað það væri sem skipti
mestu máli í lífinu. Alltaf komstu inn
á hversu mikilvægt það væri að eiga
góða fjölskyldu, konu, börn, stórfjöl-
skyldu og vini og mun sú mynd af
þér lifa í huga okkar. Þú talaðir
ávallt af mikilli virðingu og vænt-
umþykju um fjölskyldu þína og vini
en það var þó samt ekki alltaf á há-
dramatískum nótum, alltaf barst tal-
ið inn á milli að einhverju skemmti-
legu og oft hlógum við svo að tárin
runnu. Það er gott að eiga slíkar
minningar núÞað er aðdáunarvert
hvað þú, Rósa Dóra og nánasta fjöl-
skylda sýnduð mikinn styrk og sam-
heldni síðustu 15 mánuði. Veikind-
unum var tekið af miklu æðruleysi
en jafnframt með baráttuvilja og nú
sem fyrr átti að sigra. Við vitum öll
að þessir mánuðir voru gífurlega
erfiðir fyrir fjölskyldu þína en þrátt
fyrir það voru þið alltaf kát, jákvæð
og bjartsýn. Fyrir það erum við svo
ótrúlega stolt af þér og þinni fjöl-
skyldu.
Þriðjudaginn 9. nóvember sl.
fréttum við hversu veikur þú varst
orðinn og fórum því norður. Að hafa
fengið að kveðja þig er okkur ómet-
anlegt og að hafa séð hvernig þú
tókst á við veikindin og gekkst þín
síðustu skref er eitthvað sem við
munum alltaf geyma í hjarta okkar.
Þú munt ávallt lifa í huga okkar og
hjarta, elsku frændi. Því eins og seg-
ir einhvers staðar: dauðinn er ekki
til á meðan minningin um mann lifir
og minningin um góðan dreng,
frænda og vin mun lifa með okkur
um ókomin ár.
Það hjálpar okkur sem söknum
þín að vita að það verður tekið vel á
móti þér á nýjum stað; Guðjón
frændi, Eggert frændi, Magga
amma, Pétur afi og Viðar tengdafað-
ir þinn.
Það er ótrúlegt og óraunverulegt
að þú sért farinn frá okkur, elsku
frændi, aðeins 35 ára gamall. En þú
fékkst engu um það ráðið frekar en
við, því miður. Nú bíður Rósu Dóru
stórt og mikið verkefni, að hugsa um
ungu börnin ykkar þrjú og lifa lífinu
án vináttu þinnar og nálægðar. Við
biðjum Guð að blessa hana, fjöl-
skyldu hennar og börnin: Sigríði
Heiðu, Harald Viðar, Hólmar Sindra
og Karen Ýri.
Við biðjum Guð að blessa, foreldra
þína, systkini, ömmu og afa og aðra
fjölskyldumeðlimi, og veita þeim
styrk á þessum erfiðu tímum. Þau
eiga öll um sárt að binda nú en
munu, eins og við, geyma ljúfar
minningar um yndislegan dreng.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
frændi. Sjáumst seinna.
Harmið mig ekki með tárum, þó að ég sé
látinn.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt ykkar tár snertir
mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur,
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Úr Spámanninum.)
Þínar frænkur,
Íris og Sóley.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku Rósa Dóra. Harmur þinn er
mikill við fráfall Bjarka. Hjónaband
ykkar einkenndist ávallt af mikilli
virðingu, ástúð, samstöðu og sam-
vinnu. Þið voruð eins og beint og fal-
legt tré. Stofninn stór og sterkur og
greinarnar tákn fyrir lífshlaupið.
Hlykkjóttar á stundum, rétt eins og
lífið sjálft. Nú er kominn stór brest-
ur í stofn trésins og sumar grein-
arnar dottnar af. Ég vona að Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
sorgina og horfa fram á veginn.
Styrkinn getur þú sótt til ljúfu
stundanna. Má í því sambandi nefna
giftingu ykkar fyrir rúmum fimm ár-
um. Athöfnin haldin í faðmi fjöl-
skyldunnar í stofunni heima hjá for-
eldrum þínum. Þá var faðir þinn
orðinn mikill sjúklingur og átti erfitt
með að fara yfir. Stundin var ynd-
isleg og fer seint úr minni þeirra
sem þar voru.
Guð blessi minningu góðs drengs
og styrki ættingja og vini í sorginni.
Kristín G. Friðbjörnsdóttir
og fjölskylda.
Komin norður með gjöf handa litla
frænda með ljósu liðuðu lokkana,
vakin um miðja nótt og hann stendur
við rúmið með hjálminn á hausnum
og annað í höndunum og vill koma
upp í – ekki málið.
Í Bergstaðastrætinu í heimsókn
hjá Guðjóni frænda, þvílíkt fjör, leik-
ur og slagsmál, ég gefst upp og þeir
svo sterkir, hreyknir og ánægðir
með sig – nú aftur saman.
Á Reykjaskóla stolt að fylgjast
með keppni í frjálsum – hann er svo
góður.
Mætt í réttir, hann fluttur að
heiman en kominn frá Króknum
hamingjusamur brosandi út að eyr-
um nýorðinn pabbi og Rósa Dóra
veitti honum leyfi til að gegna sínum
skyldum með Gangnafélaginu
Brynjólfi – mikil alvara og mikið
gaman.
Ættarmót í Steinstaðaskóla á síð-
asta ári, við úti, hann með strákana
sína, ég með ömmustrákinn,
skemmtum okkur við að fylgjast
með þeim hlaupa fram og til baka á
stéttinni og Hólmar litli reyndi eins
og hann gat að halda í við þá eldri,
ástúðin og væntumþykjan leyndu
sér ekki. Búinn að eiga í veikindum
en hafði það bara fínt á leiðinni á sjó-
inn aftur svo bjartsýnn og glaður –
en skjótt skipast veður í lofti.
Ég sakna þín svo.
Þín frænka
Unnur.
Orð mega sín lítils á stundu sem
þessari til að lýsa því hvernig síðasta
ár hefur verið. Maður hefur setið
hljóður frá því að þú skildir við og
minningabrotin hafa komið og heim-
sótt mann reglulega.
Þú varst einn af mínum æskuvin-
um, einn af góðum hópi félaga sem
ólst upp á Hvammstanga sem hefur
síðan þá haldið hópinn. Þú varst eng-
inn meðalmaður í þeim félagsskap,
þú varst ekki meðalmaður í neinu
sem þú tókst þér fyrir hendur. Af-
reksmaður varstu á mörgum sviðum
og þau afrek sem unnin voru á
íþróttavellinum gerðu þig fremstan
meðal jafningja en upp úr stendur
vinskapur þinn og hve mikið þú lagð-
ir á þig til að rækta og viðhalda vina-
hópnum. Þér var umhugað um að við
misstum ekki sjónar hver á öðrum
og varst reglulega í sambandi við
okkur og hélst okkur við efnið.
Síðasta ár dýpkaði vináttu okkar
er ljóst var að þú hefðir greinst með
krabbamein sem var þess eðlis að
batahorfur voru mjög litlar. Áfallið
var mikið og enginn vissi hve langur
tími þér yrði gefinn. Það er á svona
stundum sem hetjur verða til og við
hin getum lítið annað en fylgst með
og vottað virðingu okkar. Sú ákvörð-
un ykkar Rósu að takast á við veik-
indin með jákvæðnina að vopni
breytti gangi sjúkdómsins að mörgu
leyti. Frá fyrstu stundu var alveg
ljóst að það sem þið áttuð saman var
einstakt. Allt síðasta ár var fullt af
markmiðum og náðust þau eitt af
öðru og tíminn var vel nýttur. Fram-
tíðin var í þínum huga ekki óraun-
hæft markmið en þú gerðir þér vel
grein fyrir alvarleika málsins og
vissir að brugðið gæti til beggja
vona Þær stundir sem við áttum
saman við spjall og hugleiðingar eru
mér mjög dýrmætar í dag og geymi
BJARKI HEIÐAR
HARALDSSON