Morgunblaðið - 21.01.2005, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Lillý.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Hvíl í friði elsku Lillý.
Okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til Gúnda, sona og
fjölskyldna.
Fjóla og fjölskylda.
HINSTA KVEÐJA
✝ Sigrún Gísladótt-ir fæddist í Sól-
heimagerði í Blöndu-
hlíð í Skagafirði 11.
júlí 1935. Hún lést á
heimili sínu 15. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Nikólína Jóhanns-
dóttir húsmóðir frá
Úlfsstöðum í Blöndu-
hlíð, f. 21. mars 1909,
d. 2002, og Gísli Gott-
skálksson skólastjóri,
f. 27. febrúar 1900, d.
1960. Systkini Sig-
rúnar eru; Jóhann í
Sólheimagerði, Halldór, kvæntur
Fanneyju Sigurðardóttur, Ingi-
björg, gift Óla Gunnarssyni, og
Konráð, kvæntur Önnu Halldórs-
dóttur.
Hinn 27. maí 1956 giftist Sigrún
Guðmundi Hansen sagnfræðingi
og skólastjóra, f. 12. febrúar 1930.
Foreldar hans voru; Friðrik
Hansen kennari og vegaverkstjóri
á Sauðárkróki, f. 1891, d. 1952, og
Jósefína Erlendsdóttir húsmóðir,
f. 1894, d. 1937. Synir Sigrúnar og
Guðmundar eru: 1) Gísli Hansen
verkfræðingur, f. 1957, kvæntur
Önnu Hugrúnu Jónasdóttur og
eiga þau þrjú börn, Ragnheiði, f.
1982, Guðmund, f. 1984, og Egil
Daða, f. 1988. 2) Frið-
rik Hansen verk-
fræðingur, f. 1958,
kvæntur Ingibjörgu
Rögnu Óladóttur,
þau eiga þrjú börn,
Sigrúnu Björk, f.
1981, Óla Jóhann, f.
1985, og Guðmund
Halldór, f. 1988. 3)
Kristján G. læknir, f.
1960, kvæntur Hjör-
dísi Svavarsdóttur
og eiga þau fjögur
börn, Jón Þorra, f.
1984, Svavar Garra,
f. 1988, Unni Guð-
rúnu, f. 1992, og Nínu Sigrúnu, f.
1996. 4) Árni Jökull smiður, f.
1962.
Sigrún tók landspróf frá MA
1952 og fór síðan til náms í Askov-
lýðháskólanum á Jótlandi. Hún var
í Húsmæðraskólanum í Reykjavík
1954–55. Sigrún var húsmóðir frá
1956. Hún starfaði sem skólaritari
við Þinghólsskóla í Kópavogi árin
1970–77. Frá árinu 1978 var hún
læknaritari, lengst af á læknamið-
stöðinni Landakoti, en síðustu árin
starfaði hún sem skrifstofustjóri á
Landspítalanum.
Sigrún verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Hún móðir mín er dáin. Þetta voru
hræðileg orð sem Friðrik sagði í sím-
ann laugardagsmorguninn síðastlið-
inn enda kom þetta sem þruma úr
heiðskíru lofti. Enginn átti von á
þessu þrátt fyrir veikindi hennar síð-
asta ár en auðvitað ætlaði hún að ná
sér aftur, enda á besta aldri.
Tengdamóðir mín, þessi trausta
kona, er horfin á braut. Upp koma
yndislegar minningar sem ég á um
hana á okkar samleið frá því að ég
kynntist henni aðeins 18 ára gömul og
eru það tæpir þrír áratugir, auðvitað
hefði ég viljað annan eins tíma í við-
bót. Hún var ávallt glæsileg hvar sem
hún kom og hafði einstaklega góðan
þokka og var mikill fagurkeri. Ég var
svo heppin að geta verið mikið sam-
vistum við hana og er það líka því að
þakka að hún vildi alltaf vera fín um
hárið, sem ég gat aðstoðað hana með.
Við Friðrik og börnin okkar ferðuð-
umst mikið með þeim Gúnda og Lillý í
styttri og lengri ferðum innanlands
sem utan og ber þar hæst sólarferð-
irnar okkar þrjár til Flórída, Portú-
gals og Ítalíu. Alltaf naut hún þess
þegar þau Gúndi gengu saman á
ströndinni í flæðarmálinu snemma
morguns, komu svo að fá kaffibolla
áður en við héldum áfram með daginn
öll saman.
Mörg voru hlátursköstin okkar og
sérstaklega á ferðalögunum erlendis
þar sem ýmislegt óvænt gat komið
upp á. Sáum við alltaf spaugilegu hlið-
arnar á þeim og höfðum gaman af alla
tíð í upprifjunum okkar. Það kom sér
vel að hún hafði einnig gaman af
tjaldútilegum því að hún fylgdi Gúnda
í vegavinnu á yngri árum þar sem þau
bjuggu í tjöldum sumarlangt og sá
þar um matseld fyrir vinnuflokkinn
með litla syni með í för. Haustferðir í
berjamó voru fastir liður að fara í með
vinafólki þeirra og voru þá tíndir
nokkrir lítrar sem við hin nutum sem
deserts frameftir vetri. Ekki óraði
mann fyrir því að síðasta ferðin hefði
verið nú í ágúst þar sem þau gistu í
tjaldi eins og venjulega frekar en á
gistihúsi, því að vera úti í náttúrunni
fannst henni alveg nauðsynlegt og
alltaf á ferð sinni um landið hafði hún
kaffi á brúsa og smurt nesti til að
njóta í einhverju kjarrinu á leiðinni.
Umburðarlynd fannst mér hún
með eindæmum og er það eitt af því
sem hún hefur ómeðvitað kennt mér
umfram margt annað. Eins gaf hún
mér gott ráð þegar hún sagði að eig-
inmennirnir þyrftu ekki að vita allt
sem við vissum fyrr en við vildum og
þar með héldum við sumu fyrir okkur.
Lillý og þau tengdaforeldrar mínir
reyndust okkur Friðriki einstaklega
vel á erfiðum tímum í veikindum mín-
um og gættu barnanna okkar í lengri
og skemmri tíma þegar á þurfti að
halda og ekki taldi hún eftir sér að
flytja til þeirra í fjarveru okkar. Þar
sem minningabankinn er ótæmandi
verða minningar henni tengdar
geymdar með sjálfum okkur en henni
þökkuð afar góð samfylgd og gott
veganesti áfram. Hennar verður sárt
saknað og tómlegt að hugsa sér lífið
án tengdamömmu til að leita til en
hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ingibjörg tengdadóttir.
Tengdamóðir mín, Sigrún Gísla-
dóttir, dó laugardaginn síðasta. Það
sem við búumst við að geti gerst er oft
í huga okkar eftir einhverja mánuði
eða ár. Ekki núna.
Ég er ein af þremur tengdadætrum
Sigrúnar og Guðmundar sem þau
fengu nánast allar í einu. Við vorum
strax teknar með og séð til að við
kæmum í hádegissteikina alla sunnu-
daga hver með sínum syni þann tíma
sem það tók sambúðina að komast í
fast form. Þannig átti það að ganga til
í fjölskyldum. Sigrún hafði ákveðnar
skoðanir á málum, flækti þær ekki en
fór eftir þeim.
Tengdamóðurhlutverk sitt gagn-
vart mér leysti Sigrún þannig að mér
þótti stuðningur hennar vís. Sú vissa
gat gert gæfumuninn. Ég er afar
þakklát henni fyrir þetta.
Fjögur af barnabörnum Sigrúnar
og Guðmundar eru börn okkar Krist-
jáns, öll fædd með fjögurra ára milli-
bili. Það er nokkuð langur tími og
fundum við foreldrarnir hvernig
amman óx í hlutverkinu. Óhætt er að
segja að dætur okkar, yngstar barna-
barnanna, hafi þar notið fullþrosk-
aðra ávaxta þótt þær fengju færri ár
með ömmu sinni en þau eldri.
Elsku Sigrún. Við kveðjum þig með
miklum söknuði.
Þú og Guðmundur, afi og amma í
Kópavogi, eruð miðpunkturinn sem
stórfjölskyldan hverfist um. Þið lögð-
uð henni traustan grunn. Okkar er
framhaldið.
Farðu í friði.
Hjördís Svavarsdóttir.
Elsku amma mín og nafna var ótrú-
lega hugrökk kona sem háði sína bar-
áttu á sinn eigin hátt. Þó að ég vildi
óska þess að við hefðum haft fleiri ár
til þess að þróa samband okkar úr því
að vera samband milli ömmu og barns
í að vera samband tveggja fullorðinna
kvenna, þá vil ég bara þakka fyrir
þann tíma sem ég hafði og get huggað
mig við að um ömmu á ég svo ótrúlega
margar og góðar minningar. Amma
Lillý var svo mikil kjarnakona og
hafði svo ótrúlega gaman af að
ferðast, hún og afi komu með okkur
fjölskyldunni í ófáar sólarlandaferð-
irnar, og ef það voru ekki ferðalög til
framandi landa þá voru það ferðir í
Skagafjörðinn, gönguferðir með
Buska og berjatínsluferðir. Ömmu
fannst líka svo gaman að vera í kring-
um fjölskylduna og barnabörnin og
ekkert fannst henni skemmtilegra en
þegar hún náði að lokka okkur krakk-
ana með sér í berjamó og finna leyni-
staði sem enginn mátti vita um, og svo
seinna kímdi hún út í annað og spurði
hvort við myndum nú eftir leynistöð-
unum. Svona tengdi hún sig við
barnabörnin, yljaði sér á minningun-
um og fannst svo gaman að við skyld-
um líka muna eftir þessum skemmti-
legu stundum sem við áttum saman.
Ömmu mína mun ég alltaf elska og
virða, ég ber nafnið hennar með kær-
leik og stolti eins og minningu hennar.
Alveg eins og hún bar nafn ömmu
sinnar sem henni þótti svo gaman að
segja mér frá og fannst svo mikilvægt
að munað væri eftir. Þar sem amma
deildi herbergi með ömmu sinni fuss-
aði hún oft og sveiaði þegar hún sá
draslið í herberginu mínu og sagði nú
að amma sín Salóme Sigrún yrði nú
ekki par hrifin ef hún gæti séð út-
ganginn í herberginu og varð örugg-
lega laumulega fegin að sá háttur var
ekki hafður á að hún yrði að deila her-
bergi með mér. Eins og amma vildi að
minningin um ömmu sína, sem henni
þótti svo vænt um, lifði áfram vil ég að
minningin um hana ömmu mína muni
alltaf vera til staðar, og mun ég sjá til
að hún muni aldrei gleymast og mun
elsku amma Lillý alltaf vera hjá mér í
anda.
Sigrún Björk Friðriksdóttir.
Það greru aldrei götur á milli bæj-
anna Sólheimagerðis og Uppsala. Þar
ríkti mikil frændsemi, vinátta og virð-
ing. Heimilið í Sólheimagerði var
hlýtt og gott. Þangað var gott að
koma. Þar var barnaskólinn til húsa
um árabil og við systkinin gengum
þangað í skóla til Gísla frænda okkar.
Þarna var í rauninni mitt annað heim-
ili. Tvær litlar stelpur léku sér
löngum saman, skokkuðu milli bæj-
anna, fylgdust að í skólanum, fóru ríð-
andi á sundnámskeiðin í Víðivalla-
lauginni á vorin og sögðu hvor annarri
allt. Þær voru náfrænkur, jafnöldrur
og æskuvinkonur. Umhverfið var
mótað af frændsemi og hlýju og vin-
áttan stóð á traustum grunni. Sjón-
deildarhringurinn var stór, markaður
af Blönduhlíðarfjöllunum í austri og í
vestri stóð Mælifellshnjúkurinn vörð.
Önnur þessi litla stelpa er sú sem við
kveðjum hér í dag, hin er sú sem þetta
skrifar.
Lillý frænka mín og vinkonan góða
hefur sofnað sinn hinsta blund. Bar-
áttunni við illvígan sjúkdóm er lokið.
Eftir stöndum við döpur og hljóð.
Röðum saman minningabrotum um
mikla persónu, glæsilega konu,
trausta og trygga. Frænka mín var
gæfusöm í sínu lífi. Hún fór með gott
veganesti úr föðurhúsum og eignaðist
sjálf yndislega fjölskyldu. Var bæði
vinmörg og vinsæl. Vel metin og virt
hvar sem hún kom við sögu. Ég á
Lillý svo margt að þakka, til hennar
gat ég alltaf leitað. Dýrmæt var sú að-
stoð sem þau Guðmundur veittu okk-
ur hjónum í hvert sinn er Konni þurfti
suður að leita læknis. Slíkt verður
aldrei fullþakkað. Heimilið á Álfhóls-
veginum var mitt annað eins og í Sól-
heimagerði forðum. Að eiga sér
æskuvinkonu og fá að eiga þá vináttu í
nær 70 ár er ómetanlegt. Því er sárt
að kveðja. En þá er gott að þakka og
muna allar samverustundirnar, sem
urðu okkur æ dýrmætari eftir því sem
tíminn leið. Snævi þakin fjöllin, sem
forðum mörkuðu sjóndeildarhring-
inn, senda kveðju sína og þakka fyrir
átthagatryggðina. Þótt gróið hafi yfir
göturnar þá hittast tvær litlar stelpur
um síðir. Guð blessi minningu frænku
minnar. Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Helga Bjarnadóttir
frá Uppsölum.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Lillý móðursystir mín var alla tíð
hetja í mínum huga. Glæsileg kona í
alla staði, glaðlynd, bjartsýn og full af
lífsgleði. Í gegnum tíðina hafði ég
mikil samskipti við Lillý. Lengi vel
voru það vikulegir göngutúrar í Heið-
mörk en í seinni tíð urðu samskiptin
meiri gegnum síma og tölvupóst.
Ávallt var vel tekið á móti manni á
Álfhólsveginum hjá þeim hjónum.
Eins lengi og ég man brást það aldrei
að hún hringdi í mig á afmælisdaginn
minn.
Að leiðarlokum vil ég þakka elsku
nöfnu minni alla hennar hlýju og
væntumþykju í minn garð.
Kæri Gúndi, Jökull, Kristján, Frið-
rik, Gísli og fjölskyldur. Megi góður
Guð styrkja ykkur á erfiðum stund-
um. Sigrún Óladóttir.
SIGRÚN
GÍSLADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Sig-
rúnu Gísladóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Valgerður Stef-
ánsdóttir, Björg og Ólafur Haukur,
Pétur Már Ólafsson, Guðrún
Björnsdóttir, Konráð Gíslason og
fjölskylda, Saumaklúbburinn, Ás-
laug og Ólafur Jens, Óli Gunn-
arsson, Guðrún og Sveinn, Guð-
finna Ólafsdóttir, Guðrún
Magnúsdóttir, Kristín Snorradóttir
og Rósa Mýrdal.