Morgunblaðið - 22.01.2005, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sóley Magnús-dóttir húsmóðir
fæddist í Bolungar-
vík 10. apríl 1925.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Bolungar-
víkur 13. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Kristín
Lárusdóttir hús-
freyja, f. 1895, d.
1953, og Magnús
Einarsson verka-
maður, f. 1884, d.
1951. Systkini Sól-
eyjar eru Þorbjörg
Jónína, f. 1913, d.
1970, Lárus Guðmundur, f. 1916,
d. 1947, Margrét, f. 1918, d. 1997,
Fjóla, f. 1921, d. 1970, Rannveig, f.
1923, Ísleifur, f. 1927, d. 1996, Sig-
urborg Lilja, f. 1929, Einar Ragn-
ar Jóhannes, f. 1931, og Magnús
Kristján, f. 1940.
14. mars 1948, maki Hreinn Egg-
ertsson, f. 27. janúar 1945, synir
þeirra tveir eru Birkir og Óttar.
4) Ingunn, f. 3. janúar 1951, fyrrv.
maki Kristinn Þór Þorsteinsson, f.
17. október 1951, börn þeirra tvö
eru Svanborg Þóra og Andri Þór.
5) Olgeir, f. 4. ágúst 1955, maki
Stefanía Birgisdóttir, f. 1. mars
1957, synir þeirra fjórir eru Ol-
geir Stefán sem lést nýfæddur,
Hávarður, Birgir og Valdimar. 6)
Magnús Kristján, f. 5. nóvember
1962, maki Guðný Sóley Kristins-
dóttir, f. 20. apríl 1967, sonur
þeirra er Magnús Orri. Afkom-
endur Sóleyjar og Hávarðar eru
40.
Sóley lauk hefðbundinni skóla-
göngu í Bolungarvík og ólst upp í
foreldrahúsum í stórum systkina-
hópi. Ung hóf hún sambúð með
lífsförunaut sínum Hávarði en þau
giftu sig 5. apríl 1947. Þau hófu
búskap sinn í Bolungarvík og áttu
þar alla tíð heimili sitt, lengst á
Skólastíg 9.
Útför Sóleyjar fer fram frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Eiginmaður Sóleyj-
ar er Hávarður Ol-
geirsson skipstjóri, f. í
Bolungarvík 8. janúar
1925. Foreldrar hans
voru Sveinfríður Pál-
ína Gísladóttir hús-
freyja, f. 1905, d.
1926, og Olgeir Ísleif-
ur Benediktsson sjó-
maður, f. 1902, d.
1959. Sóley og Há-
varður eiga sex börn,
sem eru: 1) Erna, f.
13. júlí 1943, maki
Finnbogi Jakobsson,
f. 1. febrúar 1941,
synir þeirra þrír eru Hávarður,
Jakob Valgeir og Ægir. 2) Svein-
fríður, f. 29. janúar 1946, maki
Veturliði Veturliðason, f. 4. júní
1944, d. 21. febrúar 2002, dætur
þeirra þrjár eru Sveinfríður Olga,
Sóley og Hulda Björk. 3) Hildur, f.
Mig langar að skrifa nokkur orð til
minningar um hana mömmu mína, en
hún andaðist nokkrum dögum eftir
áttræðisafmælið hans pabba, eftir
langvarandi veikindi. Nú hefur hún
fengið lausn frá þrautum þeim sem
hún hefur mátt lifa með, í svo mörg,
mörg ár. Fannst mér gott að fá að
vita hjá systrum mínum sem voru hjá
henni er hún fór, að hún virtist ekki
finna til, hún svaf bara inní svefninn
langa.
Það er undarleg tilfinning að vera
smám saman að átta sig á því að
mamma er ekki þarna lengur, heima
á Skólastíg, þar sem hún hefur alltaf
verið til staðar öll þessi ár, fyrir okk-
ur öll börnin sín sex meðan við vorum
að alast upp og seinna barnabörnin,
sem áttu alltaf athvarf hjá ömmu á
Skóló og sóttu mikið til ömmu sinnar
eftir skólann og fengu mjólk eða kakó
og brauð og hlýju og umhyggju.
Ég hef oft hugsað um hversu mik-
illa forréttinda við nutum að fá að
hafa mömmu alltaf Heima, enda brá
manni í brún ef hún svaraði ekki um
leið og maður kallaði „Mamma, ertu
þarna?“ um leið og maður kom inn, en
þá hafði hún í mesta lagi brugðið sér
yfir í næsta hús í kaffisopa hjá ná-
grannakonunum, Lilju eða Möggu.
Mér eru svo í fersku minni æsku-jól-
in, kannski af því að nú eru þau nýaf-
staðin og mamma var ekki Heima í
fyrsta sinn, nú var hún úti á sjúkra-
skýli, fárveik. Við Andri héldum jólin
með pabba og Magga bróður, Sóley
hans og litla sólargeisla ömmu og afa,
honum Magnúsi litla Orra. Það var
erfitt hjá pabba mínum þegar við
settumst að borðum kl 6.00 og ósk-
uðum hvort öðru gleðilegrar hátíðar,
fyrstu jólin án mömmu í rúm 60 ár.
Já góðu minningarnar hrannast
upp og æsku-jólin miklu lengri og
skemmtilegri. Við fórum alltaf gang-
andi uppí kirkju kl 6 hvernig sem
viðraði, í nýju jólafötunum, sem hún
hafði gjarnan setið við að sauma langt
frameftir nóttu.
Mamma vildi alltaf að við syngjum
jólasálmana á aðfangadagskvöld og
þar á meðal „Í dag er glatt í döprum
hjörtum“, sem var hennar uppáhalds-
sálmur og sungum við öll saman. Svo
máttum við „vaka þangað til við sofn-
uðum“ eins og við kölluðum það, en
aldrei spila á spil, af því að þetta var
alheilagt kvöld. Þá var dansað í kring-
um jólatréð á jóladag eða annan í jól-
um og frændsystkinin komu í jólaboð
og allir sungu og skemmtu sér, en erf-
itt var þó þegar pabbi var ræstur á
sjóinn, í miðjum klíðum að ganga í
kringum tréð með okkur, en svona er
sjómannslífið.
Að leiðarlokum vil ég þakka elsku
mömmu minni fyrir að vera svona hlý
og allt umvefjandi við mig og mína.
Fyrir að vera alltaf mamma.
Ég ætla líka að kveðja þig með
sömu orðum og þú kvaddir okkur allt-
af með í bréfum sem símtölum: Góður
Guð varðveiti þig og haldi sinni
verndarhendi yfir þér, elsku hjartans
mamma mín.
Og ég bið þig góður Guð að veita
föður mínum styrk í hans djúpa sökn-
uði og missi eiginkonu sinnar og
besta vinar. Sem og allri stórfjöl-
skyldunni okkar.
Þín dóttir
Ingunn.
Elsku tengdamamma.
Þegar ég skrifa þessar línur erum
við heima hjá tengdapabba og ég sit
hér í lasyboystólnum þínum. Það er
eitt og annað sem fer í gegnum huga
minn eftir þessi 20 ár sem ég hef verið
samofin lífi þínu elskulega nafna mín
og vinkona. Það er sunnudagsmessa í
útvarpinu og sálmurinn „Ó þá náð að
eiga Jesú“ er sunginn. Þú kunnir svo
marga sálma og varst svo mikið fyrir
að syngja þá. Ég verð eitthvað svo
viðkvæm og tárin byrja að hrynja nið-
ur vangann – finnst svo sorglegt að
þú skulir vera farin þó að ég viti að þú
sért hvíldinni fegin. Það er skrítið að
hafa þig ekki lengur hérna á heim-
ilinu og ég sé svo vel hvað tengda-
pabbi er búinn að missa mikið. Þó að
hann segi ekki margt þá veit ég að
hann hugsar sitt „gamli maðurinn“
eins og þú sagðir svo oft sjálf.
Ég vil þakka þér fyrir að hafa leið-
beint mér og gefið góð ráð sem ég hef
haft að leiðarljósi í lífi mínu og meira
en ég hef gert mér grein fyrir. Þú
kenndir mér ýmislegt sem viðkom
heimilistörfum. Fyrstu árin okkar
Magga saman þá fannst mér þú
stundum svolítið ráðrík við mig en ég
hlýddi þínum góðu ráðum og sé ekki
eftir því.
Þú vildir hafa allt í röð og reglu og
að hver hlutur væri á sínum stað eins
og góðri húsmóður sæmir, enda lærð-
ir þú eitt og annað í vistinni hjá henni
Betu Hjalta þegar þú varst sjálf mjög
ung að árum. Þér fannst mikilvægt að
hvítur þvottur væri hvítur og að hann
færi jafnvel á snúrunum og inn í skáp-
unum. Þið voruð svona þessar hús-
freyjur af gamla skólanum. Þú hafðir
auga fyrir því að ganga svo smekk-
lega frá öllu og það var mikið atriði
hjá þér að vera búin að öllu í tíma.
Eins og t.d. fyrstu árin okkar Magga
saman þegar við bjuggum fyrir sunn-
an og vorum að koma vestur í jólafrí.
Þá var svo notalegt að koma á Skóla-
stíginn því allt var svo ilmandi hreint,
löngu búið að baka og allir jóladúk-
arnir þínir komnir á sinn stað. Meira
að segja jóladúkur á náttborðinu okk-
ar Magga og rúmið svo hreint og fal-
lega um búið og allt svo jólalegt. Við
þurftum sko ekki að biðja um betri
þjónustu. Svona minningar ylja
manni um hjartarætur.
Þú varst glæsileg kona og mjög
smekkleg í þér bæði hvað varðaði
heimilið og eins í fatavali og fannst
þér ekki verra að betri fötin, sérstak-
lega hjá okkur konunum, mættu vera
svolítið „flatterandi“. Ef maður þurfti
að orða afmæliskveðju eða eitthvað
slíkt þá varst þú snögg að „skvera“
fram setningum sem pössuðu við til-
efnið hverju sinni því þú varst svo
sniðug að orða hlutina.
Seinni árin, þegar Maggi fór í skól-
ann í Reykjavík, þá var Magnús Orri
oft hjá ykkur eftir að leikskóladeg-
inum lauk. Þú sagðir oft að þú værir
ekki neinn bógur að hugsa um hann
Magga litla og það mæddi mest á afa
hans. Þú varst samt þar og veittir
honum félagsskap og varst þar til að
dýrka hann og dá með þínu ástríki og
kærleik og það var nú ekki svo lítið
Sóley mín. Þú rerir með hann í fang-
inu og kenndir honum að syngja „Við
skulum róa sjóinn á“ og kenndir hon-
um bænir. Ég er mjög þakklát fyrir
þær stundir sem hann átti með þér og
ykkur saman og svo hefur hann afa
sinn ennþá. Þeir eru svo miklir mátar
og þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
gamla manninum. Við höldum áfram
að koma út í Vík og við fylgjumst með
honum.
Ég vil þakka þér fyrir að hafa kom-
ið með hann Magga þinn inn í þennan
heim. Ég veit að þið áttuð ástríkt og
gott samband og ég er heppin með
hvað þú hefur gert hann að yndisleg-
um dreng, að ég tali nú ekki um aðal-
augasteininn okkar, hann Magnús
Orra, sem þú dýrkaðir og dáðir. Ég
held áfram að kenna honum bænir og
góða siði.
Guðný Sóley Kristinsdóttir.
Elsku besta amma mín.
Mikið á ég nú eftir að sakna þín. Þú
skilur eftir stórt tómarúm sem aldrei
verður fyllt.
Hugur minn fer minningarveginn
og það koma upp góðar minningar
um góða konu með sterkan persónu-
leika og húmor.
Mínar bernskuminningar um þig
eru fylltar með hamingju og gleði en
það var alltaf stutt í hlátur og glettni
hjá þér. Við gátum hlegið svo mikið
saman, það var eins og fimmtíu ára
aldursmunur hyrfi þegar við vorum
saman. Ég kom oft til þín á leiðinni
heim úr skólanum og það voru nú
ekki fáar stundirnar sem við eyddum
í eldhúskróknum hjá þér, spilandi eða
bara að spjalla.
Þú lagðir mikla áherslu á að við,
barnabörnin lærðum bænirnar og
kynnum fallegu lögin sem þú raulaðir
svo oft. Þér fannst svo gaman að
syngja og hlusta á tónlist en þú baðst
mig stundum um að syngja eða spila á
skemmtarann fyrir þig. Danska lagið
var nú eitt af því og svo þegar við
fluttum til Danmerkur fórst þú alltaf
að gráta þegar þú heyrðir það í út-
varpinu. Þú varst mikil tilfinninga
vera en við vorum svo líkar á því sviði.
Grétum saman og hlógum samann og
enginn skildi neitt í því af hverju við
værum svona viðkvæmar eða af
hverju við værum að hlæja. Ég á eftir
að sakna þess alla tíð.
Ég gæti haldið endalaust áfram að
lýsa okkar einstaka sambandi.
Elsku amma mín og vinkona.
Megi guð og gæfan fylgja þér og
verða þér náðugur í þinni hinstu för.
Ég mun alltaf muna þessa vísu sem
þú kenndir mér. Ég get enn þann
daginn í dag grátið er ég syng þetta
fyrir mín börn.
Hver gengur hér og grætur,
við grafarrúmið mitt?
Það er ég, elsku mamma,
einmana barnið þitt.
Hver klæðir þig í fötin
og fléttar hárið þitt?
Það er hún elsku amma
sem verndar barnið þitt.
(Höf. óþ.)
Þín dótturdóttir
Svanborg.
Elsku amma okkar í Víkinni er lát-
in. Ljúfar minningar rifjast upp fyrir
okkur systrunum þegar litið er til
baka. Það var mikið ævintýri að fá að
gista hjá ömmu þegar afi var út á sjó
og upplifðum við okkur sem prinsess-
an á bauninni þegar við höfðum hana
út af fyrir okkur, oft ein í einu. Hún
virtist hafa allan heimsins tíma til að
gefa okkur. Ógleymanleg eru spilin
sem hún kenndi okkur og það var hjá
ömmu sem við lærðum að svindla í
,,lygi“. Amma kunni fjöldann allan af
lögum og vísum og tók hún oft lagið
fyrir okkur og spilaði undir á
skemmtarann.
Amma var snillingur í að ríma. Hún
gat botnað allt sem sagt var með rími
og talaði oft í rími. Þá var glatt á
hjalla á Skólastígnum. Sundferðirnar
með henni í sundlaugina í Bolungar-
vík er eftirminnilegar og fannst okk-
ur stelpunum mikið varið í að fá body-
lotion með góðri lykt hjá ömmu. Hún
var glæsileg kona sem hugsaði vel um
útlitið, amma var alltaf svo fín. Hún
vildi líka hafa hreint og fínt í kringum
sig og bar heimilið þess merki og svo
var hún líka listakokkur. Það var all-
ur matur góður sem amma eldaði. Oft
kom það sér vel fyrir litlar stelpur að
eiga ömmu sem var myndarleg í
höndunum því ófá skiptin dró hún
okkur að landi með hálfkláraðan sokk
eða vettling sem skila átti í handa-
vinnunni í skólanum.
Amma í Vík var rausnarleg og vildi
gera vel við sitt fólk, hvort heldur það
var að fata upp litla tátu eða senda
brenndan sykur og sendibréf til ann-
arrar sem var í sveit.
Okkur fannst það mjög spennandi
að eiga ömmu og afa sem höfðu
ferðast víða og gaman að hlusta á
ferðasögurnar sem hljómuðu stund-
um ævintýrum líkastar og því var það
mikil upplifun að ferðast með þeim,
ásamt foreldrum okkar, til Ítalíu.
Elsku afi. Missir þinn er mikill eftir
rúmlega sextíu ára samvistir ykkar.
Megi Guð styrkja þig og styðja í sorg
þinni. Elsku mamma og systkinin öll,
megi allar ljúfu minningarnar vera
ykkur, og okkur öllum, styrkur á erf-
iðum tímum.
Olga, Sóley og Hulda Björk.
Í dag verður lögð til hinstu hvílu
elskuleg Sóley amma okkar sem lést í
Bolungarvík eftir langvarandi og erf-
ið veikindi. Glaðværð og gamansemi
er okkur efst í huga þegar æskuárin
með ömmu eru rifjuð upp en ávallt
var stutt í glettni og leik, sérstaklega
þegar barnabörnin voru með í leik. Í
okkar huga eru það stundirnar við
spilaborðið sem standa upp úr hvað
þetta varðar en amma var nær
óþreytandi við að spila við okkur
barnabörnin. Oft var leikreglunum
hagrætt þannig að réttur aðili við
spilaborðið ynni og var þá oft hlegið
hátt og innilega á Skólastígnum.
Amma var gædd miklum frásagnar-
og leikhæfileikum og var það ósjaldan
sem hún lék með miklum tilþrifum þá
persónu sem hún var að lýsa eða
segja frá. Ófáar eru setningarnar
sem hún sneri upp í rím eða botnaði
með rími og svo var hlegið og hlegið.
Amma var einstaklega hjartahlý og
einlæg persóna sem alltaf var tilbúin
til að vernda, hugga og aðstoða þegar
eitthvað bjátaði á. Gestrisin var hún
og þýddi vart að hreyfa andmælum
þegar boðið var aftur á diskinn. Upp-
úr miðju æviskeiði ömmu komu fram
veikindi sem hún átti í fram á dán-
ardag. Þessi veikindi settu mikið
mark á líf hennar og reyndust henni
oft á tíðum þungbær. Það er vissu-
lega sárt að sjá á eftir henni yfir í ei-
lífðina en í ljósi veikindanna er það
jafnframt ákveðinn léttir að þrautum
hennar skuli lokið. Við kveðjum þig
SÓLEY
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Ragnar Örnfæddist í Vík í
Staðarhreppi í
Skagafirði 7. októ-
ber 1921. Hann lést
á Borgarspítalanum
í Fossvogi þriðjudag-
inn 11. janúar síðast-
liðinn. Móðir hans
var Hallfríður Jóns-
dóttir, hjúkrunar-
kona á sjúkrahúsinu
á Sauðárkróki, f.
20.5. 1893, d. 24.10.
1965. Ragnar átti 5
hálfsystkini að móð-
urinni sem eru öll
látin. Ragnar ólst upp í Kjart-
ansstaðakoti á Langholti í Skaga-
firði hjá Óskari Þorsteinssyni
bónda þar og Sigríði Hallgríms-
dóttur konu hans. Ragnar átti 11
uppeldissystkini, yngstur í þess-
ari stóru fjölskyldu,
og lifir Guttormur
fósturbróðir hans
hann.
Ragnar kvæntist
Hansínu Jónsdóttur
frá Glaumbæ á
Langholti 1957.
Hansína lést 5.
ágúst síðastliðinn.
Þau bjuggu lengst í
Fellsmúla 11 í
Reykjavík. Ragnar
lærði smíðar í
Reykjavík og vann
hann þar lengstum
sem smiður.
Kveðjuathöfn um Ragnar fór
fram frá Grensáskirkju fimmtu-
daginn 20. janúar, en hann verð-
ur jarðsunginn frá Sauðárkróks-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú er Ragnar líka farinn, aðeins
um fimm mánuðir frá því Hansína
kona hans lést. Þá sagði hann einmitt
að hann vonaði að hann fengi líka að
fara fljótt, nú væri hann einn eftir.
Ragnar Örn var hár maður og grann-
ur með þykkt hár, gjarnan bursta-
klippt. Hann var mikið snyrtimenni,
gekk teinréttur – einnig þegar ald-
urinn færðist yfir. Handtakið var
þétt. Hann var húsasmiður og starf-
aði við iðn sína í Reykjavík. Ragnar
fylgdist vel með þjóðmálum og var
mikill áhugamaður um land og þjóð,
ekki síst það sem snerti Skagafjörð.
Ég var svo lánsamur að ná að
heimsækja þau hjónin í Fellsmúlan-
um fáeinum mánuðum áður en Hans-
ína lést. Hansína var jafnan kölluð
Nanna, en ef ég man rétt ávarpaði
Ragnar konu sína aldrei öðru vísi en
sem Hansínu. Í þessari heimsókn
kom mér raunar á óvart hve þau
hjónin voru hress, einkum þó Nanna.
Þau hjónin voru einstaklega gestrisin
og því kynntist ég þarna eins og oft
áður. Ragnar rifjaði upp ferðalög,
bæði innanlands og utan, og ræddi
þjóðmálin. Hjá Nönnu fékk ég góða
upprifjun á ættartengslum mínum í
Skagafirðinum, enda sagði hún eins
og oft áður: Ja, mikið ertu nú líkur í
móðurættina. Nanna og Anna móðir
mín voru náskyldar og sterk vinátta
milli þeirra.
Þau Ragnar og Nanna voru miklir
ferðagarpar og ferðuðust vítt og
breitt um landið og eftir að þau tóku
að reskjast fóru þau einnig í ferðir til
útlanda. Oft fóru þau hringinn um
landið á sumrin og komu þá jafnan
við hjá foreldrum mínum fyrir austan
og urðu þá miklir fagnaðarfundir. Ég
man að í þessum ferðalögum sváfu
þau í tjaldi og ekki við það komandi
að þau þæðu gistingu. Við lítum bara
aftur inn á morgun sögðu þau.
Ég dvaldi á heimili þeirra um skeið
á menntaskólaárum mínum og
kynntist því góðum kostum þessara
samrýndu hjóna betur en ella hefði
orðið. Góð vinátta hélst upp frá því þó
langt hafi liðið milli heimsókna hin
síðari ár. Fyrir þessi kynni er ég
þakklátur. Ástvinum sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Pétur Þór Jónasson.
RAGNAR
ÖRN