Morgunblaðið - 29.01.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JANÚAR 2005 35
MINNINGAR
✝ Karl Þórðarsonfæddist á Önund-
arstöðum í A-Land-
eyjum 25. febrúar
1937. Hann andaðist
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 22. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Helga Káradóttir
húsmóðir, f. í Vestur-
Holtum í V-Eyja-
fjallahreppi 30. maí
1904, d. 13. júní 1999,
og Þórður Ársælsson
bóndi, f. á Önundar-
stöðum í A-Landeyj-
um 22. febrúar 1905, d. 19. mars
1975. Systkini Karls eru Ársæll, f.
1943, kvæntur Eygló Karlsdóttur,
og Anna Matthildur, f. 1946, gift
Ágústi Stefánssyni.
Árið 1946 fluttist Karl með for-
eldrum sínum að Borg í Eyrar-
bakkahreppi og var
það hans heimili til
ársins 1975 er faðir
hans lést. Hann flutti
sama ár með móður
sinni og bróður að
Háeyrarvöllum 44 á
Eyrarbakka og þar
var heimili hans til
dauðadags.
Karl ólst upp við
sveitastörf og lauk
skyldunámi við
Barnaskólann á Eyr-
arbakka. Hann starf-
aði lengi við Hrað-
frystistöð
Eyrarbakka. Karl var bókhneigð-
ur og hagmæltur og birst hafa
ljóð og vísur eftir hann í blöðum
og tímaritum.
Útför Karls verður gerð frá
Eyrarbakkakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Mig langar til að minnast mágs
míns hans Kalla og vil þakka fyrir
öll okkar góðu kynni. Við áttum
margar góðar samverustundir í
þau tæplega tíu ár sem við þekkt-
umst. Ég minnist þess hvað hann
var andlega ríkur maður og líf-
legur og það var alltaf mikið um að
vera í kringum hann. Hann var oft
mjög fyndinn og hnyttinn í orðum
og mér fannst einnig gaman að
skoða ljóðin hans og bækur sem
hann las og hversu áhugasamur
hann var um margt og hafði gaman
af lífinu. Mig langar til að þakka
fyrir mig og ég á eftir að minnast
hans með djúpum söknuði, einnig
votta ég þeim sem tengdust honum
mest samúð mína, Sæla eiginmanni
mínum og Önnu systur hans og
Gústa, Sigga og Messý.
Ég vil fyrir hönd okkar allra
þakka Kalla samfylgdina.
Ég bið Guð að blessa minningu
míns góða mágs, og trúi að við
sjáumst aftur á himnum.
Eygló Karlsdóttir.
Við viljum minnast Kalla frænda
okkar með nokkrum minningarorð-
um.
Það er erfitt að trúa því að Kalli
frændi sé farinn því okkur finnst
svo stutt síðan að við hittum hann
um jólin hjá mömmu þar sem hann
dvaldist. Það var alltaf gott að
koma í heimsókn til Kalla á Eyr-
arbakka og spjalla við hann um
menn og málefni. Kalli var hörku-
duglegur maður því þrátt fyrir lík-
amlega fötlun lét hann það ekki
stoppa sig að ferðast innan- og ut-
anlands.
Hann var líka fullur af fróðleik
enda víðlesinn um ýmis efni. Sagn-
fræði og ættfræði voru hans helstu
áhugamál en auk þess var hann
hagmæltur og orti mörg ljóð sem
sum þeirra birtust í Lesbók Morg-
unblaðsins.
Kalli var mjög barngóður og
gjafmildur. Hann hafði sérstakan
húmor og gat séð skoplegar hliðar
á ýmsum málum. Við þökkum fyrir
allar góðu samverustundirnar. Við
munum sakna hans hnyttnu til-
svara og fræðandi umræðna.
Friðar engill frelsis blíður,
friðarhugsjón lifi þínu,
þú sem öllum birtu býður
berðu ljós þitt inn til mín
(Karl Þórðarson.)
Guð geymi þig elsku Kalli
frændi.
Helga, Þórður og Ívar
og fjölskyldur.
Faðir lífsins, faðir vor,
faðir alls sem grær og lifir.
Þú sem þekkir öll vor spor,
þínum börnum vakir yfir.
Láttu þína ljóma sól
löndum öllum blessun skína.
Hvar sem haldin eru jól,
herra klár í minning þína.
(Karl Þórðarson.)
Elsku Kalli frændi, við skiljum
ekki af hverju þú ert dáinn, því þú
varst ekki mjög gamall. Við vitum
að þú varst orðinn mjög veikur og
máttfarinn. En núna líður þér bet-
ur og ert kominn til Guðs þar sem
langamma tekur á móti þér. Við
þökkum fyrir að hafa kynnst þér
því þú varst alltaf svo góður við
okkur og gjafmildur.
Við munum sakna þín sárt elsku
Kalli frændi.
Anna Ágústa, Kári Þór,
Ágúst Jens, Andrea Ósk og
Heimir Snær.
Legg þú á djúpið, þú, sem þreyttur
lendir
úr þungaróðri heimsins, – Jesús bendir,
–
ó, haf nú Drottin hjá þér innan borðs.
Þú fer þá góða för í síðsta sinni,
því sálarforða skaltu byrgja inni
Guðs eilífs orðs.
(Matthías Jochumsson.)
Frændi minn blessaður, hefur
sleppt sínum landfestum og lagt á
hið mikla djúp, svo sem oss öllum
er fyrirbúið. Ævi Karls, eða Kalla
á Borg eins og hann var jafnan
kallaður, var um margt þungaróð-
ur á þessari jörð. Hann fæddist
fullheilbrigt barn, smágerður og
ljós yfirlitum og sýndi í öllu eðli-
legan þroska til líkama og sálar.
Kalli ólst upp fyrstu ár bernsku
sinnar á Önundarstöðum, kvikur og
viljugur til allra viðvika og tók
strax órjúfanlegu ástfóstri við um-
hverfið og fjallahringinn í Land-
eyjum. En forlögin fóru sínum
fram, þegar Kalli var á sjöunda
árinu fór að bera á líkamlegum
veikleika sem ágerðist hratt og
sem varð að þeirri þungbæru fötl-
un sem hann bar alla tíð. Leitað
var til færustu lækna þeirrar tíðar,
en sjúkdómurinn var ólæknandi og
þar við sat. Þrátt fyrir þá þungu
byrði sem nú hafði verið lögð á hin-
ar ungu og óhörðnuðu herðar, var
viljinn og þráin til að njóta vor-
morgna lífsins, óbugaður. Og þótt
hann væri oft lasinn og bæklun
hans ylli honum þjáningum og traf-
ala í öllum hreyfingum, sýndi hann
áræði og kjark hvort heldur sem
var í leikjum, íþróttum eða dag-
legum störfum. Til er lítil saga af
áræði hans og karlmennsku frá því
að hann var innan við ferming-
araldur. Minkur hafði sést á bæj-
arhlaðinu á Borg og var faðir hans
og heimilishundurinn að reyna að
fanga villidýrið. Allt í einu skýst
skepnan undan grjóthrúgu og virt-
ist sloppin. Kalli var nær og kast-
aði sér yfir kvikindið og hélt því í
greyp sinni og drekkir í forarpolli
þarna á hlaðinu. Þarna birtist í
Kalla eiginleiki sem fylgdi honum
alla hans ævi, hann varð aldrei
hræddur hvorki við viðfangsefni
sem hann varð að mæta, stríðið við
veikindi sín og fötlun, eða sam-
ferðamenn sem gjarnan þóttust
burðarmeiri. Kalli lauk skólaskyldu
námi sínu í barnaskólanum á Eyr-
arbakka og gekk hann þá austan
frá Borg í skólann. Hann vann að
búi foreldra sinna eftir því sem
heilsa og kraftar leyfðu og var
furðu laginn við að stjórna hestum
og seinna vélum þegar þær komu
til sögunnar. Hann var snemma
reglufastur og tamdi sér hóf og
skilvísi í öllum sínum gerðum. Eftir
að faðir hans andaðist og fjölskyld-
an flutti frá Borg var Eyrarbakki
hans vettvangur í einkalífi og starfi
og var honum jafnan tíðrætt og
hugstætt, allt það sem verða mætti
þeim stað til eflingar og farsældar.
Kalli var í eðli sínu félagslyndur og
undi sér vel við allar uppbyggileg-
ar samræður, ekki síst ættfræði og
þjóðlegan fróðleik þar sem hann
var vel heima, enda víðlesinn og
minnugur. Hann átti gott safn
fróðlegra bóka og stytti sér marga
stundina við lestur, söfnun og
skráningu heimilda liðins tíma í
tölvuna sína. Veit ég að hann skilur
eftir sig margt af nýtanlegum fróð-
leik í þeim efnum. Hann hafði gott
vald á íslensku máli og fann að öllu
sem honum þóttu mállýti. Hann
unni ljóðum og átti sjálfur einkar
létt með að setja slíkt saman og
hefur lítilsháttar af ljóðum hans
komið fyrir sjónir manna. Kalli var
jafnaðarmaður af heilum huga og
vildi sem mestan jöfnuð fyrir alla
menn í lífsins gæðum. Ferðalög
voru hans yndi og átti hann æv-
inlega góða bíla til slíkra ferða, en
mest held ég hann hafi alltaf
hlakkað til að fara austur í Land-
eyjar. Þá var hann einlægur trú-
maður og kunni mikið af bænum
og sálmum, hann var kirkjurækinn
og efaðist ekki um framhald lífsins
eftir veruna hér. Kalla þótti vænt
um Eyrarbakka og ekki síður ná-
granna sína þar og vini sem voru
margir. Vil ég nú við leiðarlok,
senda öllu því góða fólki og þeim,
sem hjúkruðu honum síðustu
stundirnar, alúðarþakkir. Þó segja
megi að Kalli hafi hvarvetna notið
skilnings og velvildar hjá sveitung-
um og samferðafólki var þó enginn
þessa lífs geisli, sem nálgaðist þá
umhyggju og birtu sem móðir hans
breiddi yfir þjáningu hans og
þrautir, meðan hennar naut við.
Varð honum því enn þyngri en ella,
harmurinn við fráfalli hennar.
Kalli frændi er kominn af hafi og
hefur tekið land, við nýja strönd,
með fjallasýn líkri og austur í
Landeyjum. Í naustum bíða vinir
og ættingar.
Drottinn huggi og styrki ættinga
og vini. Blessuð sé minning Karls
Þórðarsonar.
Árni Valdimarsson.
KARL
ÞÓRÐARSON
✝ Steinþór Bene-diktsson bóndi á
Kálfafelli í Suður-
sveit fæddist þar 2.
september 1922.
Hann lést á hjúkrun-
ardeild Heilbrigðis-
stofnunar Suðaustur-
lands á Höfn í
Hornafirði 22. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Bene-
dikt Þórðarson frá
Hala, f. 20.7. 1894, d.
18.2. 1968, og Ingunn
Þórðardóttir frá
Kálfafelli, f. 28.8.
1895, d. 19.9. 1978. Systkini Stein-
þórs eru Guðbrandur, f. 22.5.
1920, d. 10.4. 2003, og Anna Þor-
gerður, f. 22.6. 1925.
Eiginkona Steinþórs var Rann-
veig Þórunn Þórhallsdóttir frá
Breiðabólstað í Suðursveit, f. 22.7.
1924, d. 3.7. 1981.
Börn þeirra eru: 1)
Benedikt Þór bóndi
á Svínafelli, f. 5.8.
1949, sambýliskona
Ragnheiður Magn-
úsdóttir. Börn hans
eru Þórveig, Mar-
grét og Steinþór. 2)
Bjarni bóndi á Kálfa-
felli, f. 19.6. 1954,
kvæntur Hrefnu
Guðmundardóttur.
Dætur þeirra eru
Þórey, Ingunn og
Aðalbjörg. 3) Unn-
steinn Ingi, f. 19.11.
1958, kvæntur Svövu Maggý
Magnúsdóttur. Börn þeirra eru
Jóhann Tryggvi og Rannveig Þór-
unn. Þau eru búsett á Akureyri.
Steinþór verður jarðsunginn
frá Kálfafellsstaðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Ráðskonan er risin upp
rétt sem tungl í fyllingu
vindur sér á hægri hupp
með hátíðlegri stillingu.
(Höf. ók.)
Þetta var afi vanur að segja þeg-
ar við stelpurnar vorum að stússast
í eldhúsinu. Hann kunni ógrynnin
öll af vísum og sögum sem maður
þreyttist aldrei að hlusta á. Þegar
við heimsóttum hann á kvöldin
sagði hann okkur frá hinum og
þessum í sveitinni og hvernig það
var að lifa í gamla daga. Hvað unga
fólkið lagði á sig til að fara á
skemmtanir um alla sýslu, austur á
Höfn og upp í Lón svo dæmi séu
tekin. Unga fólkið þá hafði sömu
löngun til að skemmta sér eins og
við unga fólkið í dag, bara með öðr-
um hætti. Já, hann afi gat alltaf
glatt mann með skemmtilegum
sögum.
Að smala með afa gaf lífinu lit
allt haustið. Hann brunaði áfram á
Landróvernum eins og hann komst
og ekkert þótti krökkunum fyrir
sunnan Sandinn skemmtilegra en
að fá að sitja í hjá honum þegar
hann þeyttist um aurana. Meðan
við biðum eftir göngumönnunum
var hann vanur að segja okkur frá
örnefnum hér og þar og stundum
af hverju þessi hóll hét þetta en
ekki hitt. Þegar árin færðust yfir
skutlaði hann okkur í fyrirstöðurn-
ar á Subarúnum sínum og auðvitað
þurfti hann að bíða með okkur til
að sjá hvort að göngumennirnir
smöluðu ekki rétt. Þær voru ófáar
stundirnar þar sem maður sat í
bílnum með honum þegar hann var
að kíkja á smalamennina, en maður
gat fylgst með smalamennskunni í
beinni án þess að horfa upp í
brekkur.
Áhugi okkar systranna á hross-
um var sennilega mikið til kominn
af því að afi sá til þess að við kæm-
umst á hestbak. Pabbi og mamma
voru nú ekki mikið hrifin af því en
það var ekki aftur snúið þegar var
búið að senda mig og Ingunni í
reiðskóla í fyrsta skiptið. Afi ýtti
undir okkur að fara í útreiðar og
nota hrossin sem til voru á bænum
þó svo að maður hefði náttúrlega
ekkert vit á hrossum, að hans mati
allavega.
Þetta er hann afi minn eins og
ég man eftir honum. Hann var allt-
af til staðar ef maður þurfti á hon-
um að halda og tilbúinn að hrekkja
mann ef svo bar undir, en hann afi
var óhemju stríðinn allt sitt líf. Afi
verður ennþá hjá okkur í hjartanu
og hver veit nema hann eigi eftir
að gera okkur Stefáni Frey grikk
þegar við flytjum inn í gamla húsið
hans.
Þórey.
Augnablikin líða hjá. Hugurinn
hverfur til baka, eftir sitja ynd-
islegar minningar með honum
frænda mínum. Hann var alltaf
þarna, heima á Kálfafelli. Hann var
alltaf til staðar, að hugga barnið
þegar bjátaði á, að fara með stelp-
unni í útreiðatúra inn í Staðarfjall
eða í bíltúra vestur að Jökulsárlóni,
gá að lömbum út í Landi þegar
vötnin flæddu yfir. Taka á móti
ungu konunni þegar hún kom heim
með börnin sín á sumrin. Þannig
frændi var hann Steinþór frændi
minn.
Fyrstu minningar mínar eru að
frændi var að teyma undir mér á
Brún gamla fyrir neðan kálgarðinn.
Afi og amma bjuggu félagsbúi við
Steinþór og Veigu á Kálfafelli. Á
efri hæðinni vorum við þrjú barna-
börn afa og ömmu, það voru Inga,
Benni bróðir og undirrituð. Á neðri
hæðinni bjuggu Steinþór og Veiga
með sína syni. Það var því oft tölu-
verður atgangur á heimilinu.
Stór missir var fyrir hann
frænda minn þegar Veiga féll frá.
Það gerðist eftir langvarandi veik-
indi. Þau voru einstaklega samhent
hjón og þeirra umgengni hvort við
annað til mikillar fyrirmyndar.
Þegar Veiga féll frá gerðist hann
heimagangur hjá Bjarna syni sín-
um og Hrefnu konu hans, varð það
hans annað heimili.
Unnsteinn kom á hverju sumri í
sumarleyfum með sína fjölskyldu
og dvaldi á Kálfafelli, Benni Þór
fluttist í Öræfasveitina og við hin
komum heim þegar tækifæri gáf-
ust. Þá var mikið talað og mikið
hlegið.
Frændi var einstaklega kátur
maður og einhver sú elskulegasta
manneskja að umgangast sem á
vegi mínum hefur orðið.
Ég verð því ævinlega þakklát
fyrir að hafa átt með honum ynd-
islegar stundir í haust er leið.
Við Benni bróðir fórum austur á
Höfn, náðum í frænda á elliheim-
ilið, og fórum með honum í veislu
hjá þeim heiðurshjónum Ingu og
Kidda. Fórum við svo öll heim að
Kálfafelli og áttum þar stórkost-
lega helgi.
Frændi var hrókur alls fagnaðar
eins og honum var lagið. Ég mun
um ókomna tíð minnast þessara
seinustu stundar okkar áður en
hann fór í sitt hinsta ferðalag.
Nú er komið að leiðarlokum
elskulegur og þú ert búin að hitta
Veigu þína. Far þú í friði og megi
guð vera með þér alla tíð.
Eitt ósvikið bros. Eitt blik af tári.
Eitt blóðkorn af tryggð í hjartans reit.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
kveð ég þig.
Katrín Guðbrandsdóttir.
Elsku frændi, þá er komið að
kveðjustundinni.
Mig langar til að þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig, ég
veit ekki hvar ég væri stödd ef þín
hefði ekki notið við.
Margs er að minnast og ein af
mínum minningum er þegar þið
feðgar, þú og Bjarni, fenguð botn-
langabólgu reyndar hvor í sínu
lagi.
Þegar Bjarni var sendur suður
grét Kæja og þegar þú varst send-
ur suður grét ég, mér fannst allt
öryggi vera farið af heimilinu þeg-
ar þú fórst en sem betur fer
komstu fljótt aftur.
Í mínu augum varstu alltaf
Frændi og á mínu heimili hefur þú
alltaf gengið undir því nafni. Gott
dæmi þess er að þegar ein dóttir
mín var spurð að því hver frændi
væri þá áttaði hún sig á því að hún
vissi ekki hvað þú hétir þó svo hún
væri orðin nokkuð fullorðin.
Eftir að þú fluttir á Skjólgarð
urðu ferðirnar margar í Óslandið
og á bryggjuna, þú vildir alltaf vita
hvað væri að fiskast og hvernig
gengi á sjónum hjá körlunum.
Alltaf var ljúft að koma til þín þó
ferðirnar séu kannski aldrei eins
margar og maður hefði viljað hafa
þær.
Heilsu þinni fór hratt hrakandi
undir það síðasta og ég er mjög
fegin að hafa getað kvatt þig áður
en þú fórst.
Elsku frændi, Guð veri með þér.
Minninguna um þig mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu.
Þín Inga,
Ingunn Ólafsdóttir.
STEINÞÓR
BENEDIKTSSON