Morgunblaðið - 29.01.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JANÚAR 2005 37
MINNINGAR
✝ Steinunn Svein-björnsdóttir
fæddist í Sólgörðum
á Dalvík 12. maí
1917. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 17.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingibjörg
Antonsdóttir, hús-
freyja, f. 17.7. 1884,
d. 11.10. 1949, og
Sveinbjörn Tryggvi
Jóhannsson, útgerð-
armaður, f. 15.11.
1888, d. 19.4. 1977.
Eldri bróðir Steinunnar var Vil-
helm Anton, fiskkaupmaður á Dal-
vík, f. 3.2. 1915, d. 1.12. 1990.
Hinn 18.10. 1941 giftist Steinunn
eftirlifandi eiginmanni sínum
Jónsson, f. 10.6. 1979, sambýlis-
kona hans er Lovísa V. Guðmunds-
dóttir, f. 10.1. 1973. Þeirra barn er
Freyja, f. 4.6. 2003. Sonur Lovísu er
Ágúst Einar Ágústsson, f. 28.7.
1991.
Steinunn sótti nám í gagnfræða-
deild Menntaskólans á Akureyri og
stundaði síðan nám við Húsmæðra-
skólann Ósk á Ísafirði veturinn
1940–1941. Steinunn og Steingrím-
ur stofnuðu til heimilis að Sólgörð-
um á Dalvík en fluttust árið 1957 í
Vegamót á Dalvík þar sem þau
bjuggu alla tíð síðan og voru gjarn-
an kennd við þann stað. Steinunn
starfaði um nokkurt skeið við skrif-
stofustörf hjá Kaupfélagi Eyfirð-
inga á Dalvík og síðar við Héraðs-
skjalasafn Svarfdæla en lengst af
sem húsmóðir. Hún tók virkan þátt
í starfsemi Slysavarnafélagsins á
Dalvík og var gerð að heiðurs-
félaga kvennadeildar félagsins og
hlaut heiðursfélaganafnbót SVFÍ.
Útför Steinunnar verður gerð
frá Dalvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Steingrími Þorsteins-
syni, kennara á Dal-
vík, f. 22.10. 1913. Þau
eignuðust þrjú börn.
Þau eru: Jón Trausti,
búfræðikandídat, f.
25.4. 1942, Sveinbjörn
Tryggvi, tæknifræð-
ingur, f. 2.11. 1944.
Kona hans er Valdís
Lína Gunnarsdóttir
hjúkrunarfræðingur,
f. 12.2. 1948. Þeirra
börn eru Kristín, f.
23.9. 1972, hennar
maki er Steven Parr-
ot, f. 26.6. 1967, og
Steingrímur, f. 1.10. 1976. María,
kennari, f. 7.11. 1950. Hennar synir
eru Vilhelm Anton Jónsson, f. 3.1.
1978, sambýliskona hans er Þórdís
Jónsdóttir, f. 1.7. 1978, og Kári
Það er svo margt sem ég lærði af
þér, amma. Um mat, um frágang og
um hvernig var að vera til á tímum
sem eru svo ólíkir þeim sem við
þekkjum í dag, í veröld sem var.
Ég man eftir því þegar við bjugg-
um á Laugum og við Kári vorum
sendir til ykkar afa á Dalvík í pöss-
un, þá komstu alltaf uppí til mín og
last fyrir mig söguna af Smjörbikar,
eða Smjörfingri, skiptir ekki öllu
hún endaði alltaf vel af því að hann
var svo góður og greiðugur við alla í
kringum sig. Þannig vildir þú að ég
væri.
Ég man eftir því að dunda mér við
að tína upp títuprjóna sem höfðu
dottið á gólfið hjá þér og földu sig í
gólfteppinu. Ég man hvað þér fannst
gaman að heyra í mér sama hvað ég
var að brasa og hvað það var
ómerkilegt, þér fannst það alltaf
spennandi en baðst mig alltaf að fara
varlega og láta ekki æsa mig upp í
einhverja vitleysu. Við vorum
kannski ekki alltaf sammála um
hvað væri vitleysa og hvað ekki. Ég
man hvað þú varst upptekin af mun-
inum á kakói og alvöru súkkulaði,
það eru bara nokkur ár síðan ég fór
að átta mig á þessum mun. Búrið,
snúðar í dósum, smákökur, skurð-
brettið og hnífurinn þinn, sem þú
notaðir í allt, einn stór búrhnífur og
marglit svunta. Sumrin á Vegamót-
um, stóri garðurinn, gosbrunnurinn
og gamli bærinn. Úti að labba með
þér og að vökva eitthvað í garðinum.
Seinna bara að spjalla um lífið og til-
veruna og uppátæki fólks.
Ég man hvað þú varst góð og gjaf-
mild á þig, þitt og þinn tíma. Alltaf
að gera eitthvað fyrir aðra.
Þú ferðaðist aldrei mikið en ég
veit að þig langaði til þess og þegar
ég fór að ferðast gerði ég það oft fyr-
ir okkur bæði og sagði ykkur afa frá
því sem ég sá og lenti í. Nú getur þú
farið þangað sem þig langar og séð
það sem þú vilt sjá.
Elsku amma, ég lofa því að vera
alltaf vinskapurinn þinn, að vera
alltaf greiðugur og góður, að tína
alltaf upp títuprjóna ef ég sé þá á
gólfinu, að klára aldrei allan pening-
inn sem ég fer með að heiman, að
láta aðra ekki spila með mig eða
stjórna mér og að passa vel uppá
Þórdísi.
Elsku amma, nú getur þú hvílt
þig.
Takk fyrir allt.
Þinn
Vilhelm Anton Jónsson.
Hún amma mín Steinunn Svein-
björnsdóttir er látin. Það er skrítið
að hugsa til þess að hún sé farin frá
okkur þar sem ég gat alltaf gengið
að ömmu vísri á Dalvík. En sjálfsagt
fylgist hún með okkur áfram þar
sem hún er.
Þegar ég var að alast upp á Dalvík
gat ég gengið inn og út á Vegmótum,
heimili hennar og afa, eins og mig
lysti og var alltaf jafn velkomin. Það
skipti ekki máli hvort maður kom í
langan eða stuttan tíma, alltaf spurði
amma: „Viltu ekki fá þér eitthvað?“
Ég veit að þeir hafa verið ansi marg-
ir kaffibollarnir sem amma var búin
að hella upp á fyrir alla þá, sem
komu í heimsókn að Vegamótum.
Þegar ég var yngri hjálpaði ég
ömmu oft við bakstur, fékk að snúa
kleinum og baka snúða og fannst það
toppurinn á tilverunni. Hún kenndi
mér margt, m.a. að prjóna, hekla og
sauma út, og vildi að maður ætti allt-
af einhverja handavinnu til að vinna
þegar kæmu dauðar stundir. Amma
var alltaf sjálf að gera eitthvað í
höndunum.
Ég get enn heyrt þegar hún sagði:
„Ja Stína, áttu ekki neitt til að gera í
höndunum!“ Hún leysti úr því
vandamáli mínu fyrir tveimur árum
þegar hún gaf mér efni til að sauma
út í stól, sem verður sjálfsagt eilífð-
arverkefni. Ég gríp oft til þessarar
handavinnu þegar ég á lausar stund-
ir og hugsa þá til ömmu.
Samverustundirnar hafa ekki ver-
ið margar síðustu árin þar sem ég
hef dvalið erlendis, en ég er mjög
þakklát fyrir þann tíma sem ég fékk
með ömmu. Ég mun sakna hennar
mikið en svona er gangur lífsins,
þegar gamalt fólk deyr syrgir maður
en gleðst jafnframt yfir að hafa notið
samverustundanna.
Kristín
Sveinbjörnsdóttir.
Steinunn Sveinbjörnsdóttir var
ein af þeim sem telja verður til frum-
byggja Dalvíkur en þegar hún fædd-
ist var byggðin þar að taka á sig sína
fyrstu mynd. Vélbátaútgerð var rétt
gengin í garð og þetta litla samfélag
einkenndist af miklum þrótti karla
og kvenna við að byggja upp og
hasla sér völl á nýjum vettvangi við
bágar aðstæður. Faðir Steinunnar,
Sveinbjörn Tryggvi, fluttist úr
Svarfaðardal til Dalvíkur árið 1911
og hóf útgerð frá Böggvisstaðasandi.
Honum vegnaði vel og reisti ásamt
eiginkonu sinni, Ingibjörgu Antons-
dóttur, tveggja hæða steinhús sem
hann nefndi Sólgarða. Þar fæddist
Steinunn og var annað barn þeirra
hjóna.
Litla sjávarplássið óx hratt, íbú-
um fjölgaði og margt var að starfa.
Eftir skólagöngu starfaði Steinunn
um nokkurn tíma á skrifstofu Kaup-
félagsins við bókhald og önnur skrif-
stofustörf sem hún hafði ánægju af.
Hún var greind, glögg á tölur, sam-
viskusöm og vann allt af mikilli ná-
kvæmni. Sjálf sagði hún að hefði hún
átt þess kost að stunda frekara nám
hefði hún valið viðskiptafræði.
Eftir að Steinunn kom frá námi
gekk hún í Slysavarnadeild kvenna á
Dalvík sem þá var nýstofnuð og var
fljótlega kjörin í stjórn deildarinnar
þar sem hún átti sæti um áratuga
skeið, ýmist sem formaður eða í öðr-
um trúnaðarstörfum. Steinunn bar
alla tíð málefni Slysavarnafélags Ís-
lands mjög fyrir brjósti og sýndi fé-
lagið henni þakklæti sitt með því að
gera hana að heiðursfélaga sínum.
En þrátt fyrir að mörgu væri að
sinna stóð heimilið Steinunni ávallt
huga næst. Árið 1941 giftist hún
Steingrími Þorsteinssyni og hófu
þau búskap sinn í Sólgörðum. Á
þessum tíma var ekki óalgengt að
heimili á Dalvík hefðu örlítinn bú-
stofn til að framfleyta sér. Fyrstu
hjúskaparár Steinunnar og Stein-
gríms höfðu þau kýr og nokkrar
kindur til heimilisins. Þau hjónin
eignuðust þrjú börn en heimilið var
stórt því auk fjölskyldunnar bjuggu
hjá þeim feður þeirra beggja eftir að
þeir höfðu misst maka sína og Vil-
helm Anton bróðir Steinunnar. Það
var því oft í mörg horn að líta. Árið
1957 fluttu þau í Vegamót þar sem
þau höfðu byggt nýtt og rúmgott
einbýlishús hvar þau bjuggu alla tíð
síðan.
Steinunn var fróð kona og hafði
einarðar skoðanir á þjóðfélagsmál-
um og hafði gaman af að segja frá.
Hún fylgdi Sjálfstæðisflokknum að
málum og var ófeimin við að láta í
ljós viðhorf sitt til málefna líðandi
stundar. Saga Dalvíkur var samofin
lífi fólksins sem fæddist þar í upp-
hafi síðustu aldar og ól þar allan ald-
ur sinn. Steinunni var annt um upp-
byggingu bæjarfélagsins og á
Vegamótum voru samfélagsmálin
oft krufin en þar var ætíð gest-
kvæmt. Þangað var gott að koma,
myndarlegt og menningarlegt heim-
ili þar sem stór garður prýddi um-
hverfið. Alúð var lögð í ræktun hans
og samhent gerðu hjónin margar til-
raunir með ólíkar tegundir matjurta
og blóma. Þegar Héraðsskjalasafn
Svarfdæla var stofnað á Dalvík var
farið að hægjast um hjá Steinunni.
Hún var ráðin til að annast safnið og
skrá gögn þess og kom þekking
hennar og fróðleikur sér oft vel í
þessu starfi.
Steinunn Sveinbjörnsdóttir var
þeirrar gerðar að henni féll aldrei
verk úr hendi. Hún var sérstaklega
starfssöm og vel verki farin og ber
margt handverk hennar, sem hún
skilur eftir sig, þess merki. Henni
var í blóð borið að standa á eigin fót-
um og vera ekki upp á aðra komin.
Hún lét sér afar annt um ættingja
sína og vini. Þessa nutum við ríku-
lega alla tíð. Þegar við komum í
heimsókn var allt það besta reitt
fram úr búrinu og enginn skyldi fara
frá Vegamótum án þess að hafa not-
ið gestrisni hennar. Fórum við ætíð
ríkari til baka af samfundum við
hana.
Að leiðarlokum viljum við þakka
henni samfylgdina og tryggð við fjöl-
skyldu okkar alla tíð um leið og við
færum Steingrími, börnum þeirra og
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Farðu vel á veg
visinna laufa,
þotinna vinda,
þrotins dags.
(Þorsteinn Vald.)
Anna Bára og Trausti.
Kynslóðir koma, kynslóðir fara …
Þessi orð komu mér í hug þegar ég
heyrði að hún Steinunn væri farin.
Þeim fækkar óðum einstaklingun-
um sem hafa verið fastir punktar í
tilverunni síðan ég man eftir mér og
Steinunn er ein af þeim. Hún var
glæsileg kona, virðuleg, hlý en hlé-
dræg. Hún hafði ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum og setti þær
mynduglega fram. Það var eftir
henni tekið hvar sem hún fór.
Heimilið var hennar aðalstarfs-
vettvangur og bar það glöggt vitni
þess hve mikla natni og alúð hún
lagði í að prýða það fallegum munum
því hún var mikil hannyrðakona.
Hlýja hennar og ástúð sást glöggt
í því hve vel hún hlúði alla tíð að
heimilisfólki sínu, ungu sem öldnu,
og þau hjónin bæði, því þau voru ein-
staklega samhent.
Í byrjun árs 1936 gekk hún í
slysavarnadeild kvenna á Dalvík. Á
þeim fundi var hún kosin í fjáröfl-
unarnefnd og árið eftir í stjórn deild-
arinnar og með því hófst stjórnar-
seta hennar sem stóð í um fimmtíu
ár.
Steinunn var ein af þessum hug-
sjónakonum sem starfaði af lífi og
sál fyrir slysavarnasamtökin, hún
var jákvæð, framfarasinnuð og um-
fram allt traust. Alltaf hvatti hún til
að leggja hinum ýmsu söfnunum lið
og sagði þá gjarnan: „Við megum til
að styrkja þetta því margt smátt
gerir eitt stórt og við vitum aldrei
hvenær við þurfum á þessu að
halda.“ Einnig hvatti hún óspart til
að leggja Slysavarnafélagi Íslands
lið.
Steinunn var gerð að heiðurs-
félaga í Slysavarnafélagi Íslands
fyrir mikið og fórnfúst starf, einnig
heiðraði Slysavarnadeild kvenna á
Dalvík hana á sextíu ára afmæli
deildarinnar með því að gera hana
að heiðursfélaga.
Ég vil fyrir hönd deildarinnar
þakka henni innilega öll hennar góðu
störf og hvatningarorð.
Elsku Steingrímur, missir þinn er
mikill en ég er þess fullviss að hún
hefur farið á undan þér til að búa í
haginn fyrir þig, til þess að geta tek-
ið sem best á móti þér. Gamli vinur,
við vottum þér og fjölskyldu þinni
innilega samúð og biðjum algóðan
Guð að gefa ykkur styrk og frið.
Kolbrún Páls og fjölskylda.
Steinunn á Vegamótum hefur lok-
ið sinni lífsgöngu. Ég hefði viljað
fylgja henni síðasta spölinn en því
verður ekki við komið. Þess í stað
nota ég þessar línur til að þakka
Steinunni alla hennar tryggð og vin-
áttu við mig og mína fjölskyldu. Það
var gott að alast upp í nánum sam-
skiptum við Vegamótafjölskylduna
og það var gott í amstri hversdags-
leikans að eiga vísa umhyggju og
elsku Steinunnar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ástvinum öllum sendum við sam-
úðarkveðjur.
Kristrún Hjaltadóttir og
fjölskylda, Edinborg.
STEINUNN SVEIN-
BJÖRNSDÓTTIR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, s: 587 1960, www.mosaik.is
MOSAIK
af legsteinum
gegn staðgreiðslu
í janúar og febrúar
Sendum myndalista
15% afsláttur
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
dóttir og amma,
HALLDÓRA JÓHANNSDÓTTIR,
Hjallabraut 88,
Hafnarfirði,
lést á líknardeild LSH í Kópavogi fimmtudaginn
27. janúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Einar Gíslason,
Kristín Einarsdóttir, Úlfur Grönvold,
Brynja Einarsdóttir, Örn Almarsson,
Þóra Einarsdóttir, Árni H. Björgvinsson,
Steinþóra Guðlaugsdóttir, Jóhann Lárusson
og barnabörn.
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og systir,
SIGRÚN MAGNÚSDÓTTIR LUCCHESI,
áður til heimilis á Vesturgötu 7,
Reykjavík,
andaðist á sjúkrahúsi í San Francisco fimmtu-
daginn 27. janúar.
Minningarathöfn auglýst síðar.
Vito Lucchesi,
Guðrún Njálsdóttir,
Þóra Hrönn Njálsdóttir, Sigurjón Pétursson,
Helga Magnúsdóttir McCarthy,
Geir Magnússon,
Þóra Magnúsdóttir
barnabörn og barnabarbörn.